Wskaźnik opłacalności projektu: opis, wzór i przykład obliczeniowy

Wskaźnik rentowności jest wskaźnikiem odzwierciedlającym wykonalność inwestowania kapitału w konkretny projekt.

Formula

Ten wskaźnik jest współczynnikiem, który odzwierciedla, ile zysku przynosi projekt inwestycyjny na jedną jednostkę zainwestowanych w niego funduszy. Jak wiadomo, wykonalność projektu inwestycyjnego jest obliczana przy użyciu wskaźnika, takiego jak wartość bieżąca netto.

Ten parametr jest obliczany poprzez zsumowanie bieżącej wartości w każdym okresie projektu z uwzględnieniem współczynnika dyskontowego, uwzględniając zatem wszystkie utracone zyski (inny projekt, depozyt bankowy itp.).

ID = TTS: I gdzie:

• ID - wskaźnik rentowności;
• TTS - wartość bieżąca netto;
• I - inwestycja początkowa.

Funkcja formuły

Jak wiadomo wskaźnik wartości bieżącej netto sumuje wszystkie zdyskontowane przepływy płatności projektu inwestycyjnego, w tym pierwotnie wydany kapitał, który z reguły jest wydawany w okresie T₀, a zastosowana do niego wartość współczynnika dyskontowego jest równa jedności.

Jednak przy obliczaniu wskaźnika rentowności przyjmuje się wskaźnik wartości bieżącej netto bez uwzględnienia zainwestowanego kapitału. Tym samym NWT będzie równa efektowi ekonomicznemu zainwestowanych środków.

Zdyskontowany wskaźnik zwrotu

Bardzo często inwestorzy uciekają się do oceny rentowności swojego projektu, biorąc pod uwagę wszystkie płatności: zarówno kapitał początkowy wydany, jak i późniejsze koszty powstałe podczas realizacji projektu inwestycyjnego. W takich przypadkach nazywa się parametr zwany indeksem zdyskontowanej rentowności projektu.

Wskaźnik jest modyfikacją klasycznego indeksu, ale uwzględnia wszystkie koszty poniesione przez firmę przez cały czas trwania projektu inwestycyjnego, z uwzględnieniem współczynnika dyskonta.

IDD = (∑ PP: (1 + p)ⁿ): (∑ I: (1 + p)ⁿ), gdzie:

• IDD - zdyskontowany wskaźnik zwrotu;
• PP - przepływ płatności, czyli różnica między przychodami a kosztami;
• p oznacza współczynnik obliczeniowy określony w obliczeniu;
• I - koszty.

W innej formie wzór współczynnika można przedstawić jako stosunek wartości bieżącej netto do sumy wszystkich wydatków, biorąc pod uwagę współczynnik dyskontowy dla określonego okresu.

Trudności w obliczeniach

Obliczanie faktycznego wskaźnika zwrotu nie stanowi trudności. Jednak po zakończeniu projektu inwestycyjnego nie ma sensu obliczanie rentowności projektu, kosztu netto i innych czynników charakteryzujących jego wykonalność.

Obliczenia tych parametrów należy przeprowadzić, aby zdecydować, czy w ogóle zainwestować w konkretny projekt. Oznacza to, że przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, kiedy nadal nie wiadomo, jaki dochód inwestor otrzyma w przyszłości.

To największa trudność. Nie ma specjalnych problemów z wyborem stopy dyskontowej, ponieważ zawsze istnieje co najmniej jedna najprostsza alternatywna opcja inwestycyjna - depozyt w banku. A wielkość stopy depozytowej będzie działać jako czynnik dyskontowy.

Na wielkość przyszłych przychodów może mieć wpływ wiele czynników. Na przykład koszt produkcji, sprzedaży, sytuacja z popytem i podażą, stopy procentowe w banku, a także ogólna sytuacja na rynku.

Rentowność wewnętrzna

Po ustaleniu hipotetycznej wielkości dochodu inwestor musi obliczyć wskaźnik rentowności wewnętrznej - stopę procentową, przy której wszystkie dochody będą równe kwocie inwestycji.

Wzór na obliczenie tego wskaźnika wynika z metodologii obliczania wartości bieżącej netto. W takim przypadku wskaźnik rentowności wewnętrznej jest zmienny, a wartość bieżąca netto wynosi zero.

Istnieje również drugi, łatwiejszy sposób obliczenia wewnętrznego odsetka. Aby to zrobić, inwestor musi „grać” wielkością zakładu, wykonując kilka obliczeń NTS przy różnych wartościach procentowych. Różnica w szacowanej stopie nie powinna przekraczać pięciu procent. W przeciwnym razie wynik nie będzie dokładny. Aby obliczyć procent, najpierw musisz znaleźć stawki, według których wskaźnik obecnych dochodów będzie miał wartość dodatnią i ujemną. Następnie możesz użyć następującej formuły:

IVD = PS_m + RPS x (TTS_n : TTS_n - (TTS_około)), gdzie:

• IVD - wskaźnik wewnętrznej rentowności;
• PS_m - niższe oprocentowanie;
• RPS - różnica między dwiema stopami procentowymi (od wyższej należy odjąć niższą);
• TTS_n - dodatnia wartość bieżącego dochodu netto;
• TTS_około - ujemna wartość bieżącej wartości netto.

Ta formuła umożliwia obliczenie wewnętrznej stopy zwrotu przy użyciu tylko improwizowanych środków. Podstawiając do niego niezbędne dane, można znaleźć tempo, w jakim projekt inwestycyjny będzie opłacalny. Jeśli na koniec projektu wartość bieżąca netto będzie wyższa od zera, będzie to oznaczać, że inwestycja się opłaciła, a stopa zwrotu przekroczyła szacowany procent obliczeń.

Wartość normatywna

W związku z tym nie ma ustalonego wskaźnika stopy zwrotu. Liczy się tylko to, że jego wartość będzie większa niż jeden. Będzie to mówić o rentowności projektu. Im wyższa wartość indeksu, tym bardziej opłacalna inwestycja. W przypadku, gdy wskaźnik rentowności jest poniżej jedności, konieczne jest zamknięcie projektu, ponieważ zainwestowane środki nie są zwracane. W sytuacji, gdy ID = 1, inwestor nie otrzymuje żadnego zysku ani straty.

Dla jasności warto rozważyć przykład.

Czas trwania projektu inwestycyjnego wynosi trzy lata. Procent obliczeń wynosi 6%. Wielkość inwestycji wynosi 10 tysięcy rubli. W pierwszym roku projekt przynosi 3500 sterów, w drugim i trzecim roku - 4 tysiące rubli.

Pierwszym krokiem jest obliczenie wartości bieżącej netto projektu, z wyłączeniem inwestycji w okresie T₀.

TTS = 3500: 1,06 + 3500: 1,06² + 3500 : 1,06³ = 10 220,3 rubla.

Następnie obliczamy wskaźnik rentowności:

ID = 10 220,3: 10 000 = 1,02203.

Tak więc wskaźnik rentowności wynosi więcej niż jeden, co wskazuje na wykonalność projektu inwestycyjnego.

Jeśli na przykład w drugim roku dochód wyniesie 3500 rubli, wówczas wartość bieżąca netto wyniesie 9 775,3 rubli. W tym przypadku projekt nie byłby skuteczny, ponieważ wskaźnik rentowności wyniósłby 0,977, tj. Poniżej jedności.