Jak przekazać dziecko do domu dziecka? Czy można zabrać własne dziecko do sierocińca?

Zwykłemu człowiekowi trudno jest wyobrazić sobie, jakie okoliczności życiowe mogą zmusić dorosłego do zastanowienia się, jak dostarczyć dziecko do sierocińca. Trudno spierać się na ten temat, wiedząc, że nie ma wyjątkowo złych, przerażających i złych dorosłych, a także nieszczęśliwych i obrażonych dzieci. Łatwo jest podjąć decyzję o umieszczeniu dziecka w sierocińcu, jeśli rodzice prowadzą społeczny styl życia, piją lub bili - w tym przypadku życie w rodzinie jest postrzegane jako zagrożenie dla ich życia, a sierociniec staje się zbawieniem. Ale właśnie tacy rodzice nie zastanawiają się, czy można zabrać dziecko do sierocińca - nie myślą dużo o dzieciach.

Trudniej jest zrozumieć, co powinno się stać w stosunkowo zamożnej rodzinie, aby rodzic zaczął myśleć o tym problemie. Zrozumienie tego nie oznacza rozkoszowania się szczegółami nieszczęścia rodzinnego innej osoby, ale zauważenie i zapobieganie problemowi w rodzinie na czas.

Powody porzucenia dziecka

Nie ma idealnych rodziców. W swojej rodzinie dzieci prędzej czy później są niezadowolone ze swoich rodziców, tak jak rodzice zawsze chcieliby poprawić coś w zachowaniu swoich dzieci. Jednak dalekie od konfliktów „ojców i dzieci” stają się okazją do zastanowienia się, jak przekazać dziecko sierocińcowi. Przyczyny porzucenia dziecka mogą być różne - chwilowe spontaniczne decyzje, które są wynikiem gorącej kłótni lub konfliktu z dzieckiem, a także zrównoważone i adoptowane w wyniku trudnej sytuacji rodzinnej. Nie spiesz się, aby natychmiast potępić takich rodziców (i z reguły jest to samotna matka), są naprawdę trudne przypadki. Prawdziwe życie czasami rzuca sytuacje, które są znacznie bardziej skomplikowane niż najbardziej skomplikowana seria.

Trudne koleje życiowe

Niektóre osoby są zaznajomione z sytuacją - samotna matka mieszkająca w odległym obszarze chce wyjechać do pracy dla swojej rodziny w dużym mieście lub za granicą. Nie ma z kim zostawić dziecka, a ona podejmuje decyzję: „Chcę zabrać dziecko do sierocińca. Tymczasowo!”. Zakłada się, że matka nie porzuci swojego dziecka na zawsze, tylko dopóki nie zarobi na życie. Sytuację może pogorszyć fakt, że matka dzieci może mieć kilkoro, a jedno z nich wymaga kosztownej pilnej opieki medycznej.

Zwrot adoptowanych i adoptowanych dzieci

Czasami rodzice muszą myśleć o powrocie przybranych dzieci do sierocińca. Znana jest sytuacja, w której rodzice adopcyjni zabrali dziecko do rodziny z własnymi dziećmi. Po pewnym czasie okazało się, że adoptowane dziecko ma poważne zaburzenie psychiczne, przez co praktycznie terroryzuje najmłodsze dzieci w rodzinie. Co więcej, ze względu na wiek dzieci nie mogą się bronić, au dorosłych przybrany chłopiec zachowuje się odpowiednio. Rodzice nie spieszyli się, by go od razu pozbyć; przeciwnie, organizowali powtarzające się rozmowy i szukali innych sposobów, które okazałyby się nieskuteczne. Co więcej, sami przywiązali się do adoptowanego syna, doskonale zdają sobie sprawę z psychologicznego wpływu powrotu do sierocińca, ale patrząc na siniaki i bicia młodszych dzieci, po prostu nie widzą innego sposobu rozwiązania tego problemu.

Brak kontaktu i zrozumienia w rodzinie

Nie zawsze rodzice mogą poradzić sobie z własnym dzieckiem. Przyczyny tego są różne, ale wynik jest jeden - rodzice stracili autorytet i nie mogą mieć odpowiedniego wpływu na nastolatka. Ten drugi jest agresywny, widzi u krewnych zagrożenie dla jego wolności, stara się uciec z domu, a nawet zabrać coś ze swoich rzeczy, a jego rodzice nie czują się bezpiecznie będąc blisko niego. Czy są uprawnieni do podejmowania trudnych decyzji w celach edukacyjnych, czy też powinni sumiennie czekać na swój los? Każdy rodzic odpowiada na to pytanie niezależnie w każdym przypadku.Nie powinieneś czekać na pomoc lub porady od innych w takich sprawach - to twój osobisty wybór i twoja odpowiedzialność.

Jakie dokumenty są potrzebne, aby przekazać dziecko do domu dziecka

Dziecko jest pełnoprawnym obywatelem swojego kraju. Dlatego jeśli taka decyzja została już podjęta, w sierocińcu będzie wymagany zestaw dokumentów. Główną zasadą jest, że powinieneś skontaktować się z lokalnymi władzami opiekuńczymi, które dostarczą wszelkich niezbędnych informacji. Rejestracja dziecka w sierocińcu nie jest procesem jednodniowym, ponieważ będzie wymagała decyzji organów samorządu lokalnego lub innych organów państwowych, a także formularza wniosku w organach opiekuńczych. Minimalny zestaw dokumentów obejmuje:

• akt urodzenia (lub paszport) dziecka. W przypadku braku takiego raportu medycznego wydawany jest przybliżony wiek dziecka;
• świadectwo kontroli mieszkania;
• jeśli dziecko chodzi do szkoły, będziesz potrzebować dokumentów dotyczących edukacji;
• informacje o rodzicach (rodzicach);
• spis mienia będącego własnością dziecka.

Problemy kształtowania osobowości w placówkach opieki nad dziećmi

W każdym razie przetrzymywanie dzieci w domach dziecka nie przechodzi bez śladu. Problemom tym nie można zapobiec ani poprzez zwiększoną uwagę nauczycieli, ani przez najlepsze finansowanie. Wszystkie problemy osobiste uczniów w domu dziecka można podzielić na kilka rodzajów:

• W sferze poznawczej związanej z brakiem rozwoju umysłowego. Co więcej, nie oznacza to upośledzenia umysłowego, jest wynikiem nieregularnego wpływu na środowisko podczas nabywania jakichkolwiek umiejętności.
• W sferze emocjonalnej, spowodowanej brakiem bliskich kontaktów emocjonalnych, przede wszystkim z matką i rówieśnikami.
• W sferze społecznej sprowokowany brakiem doświadczenia w kontaktach interpersonalnych i komunikacji zespołowej.
• Sfera sensoryczna - z powodu braku bodźców sfer słuchowych i wizualnych.

W wyniku tych czynników ubóstwo emocjonalne jest nieodłącznym elementem sierocińców i braku doświadczenia w życiu społecznym, które można uzyskać tylko w rodzinie. Mają niską lub wysoką samoocenę ze względu na nieformalny obraz „ja”. Brak doświadczenia społecznego prowadzi do tego, że dzieci nie mogą znaleźć wspólnego języka z ludźmi wokół nich, stają się niegrzeczni, nieufni, podejrzliwi i mogą zacząć oszukiwać. Mają tendencję do pragnienia oddzielenia się od reszty, zapewnienia sobie jakichkolwiek środków.

Negatywne konsekwencje życia w placówkach opieki nad dziećmi

Przed podjęciem ostatecznej decyzji musisz dokładnie zrozumieć, jak dzieci żyją w sierocińcu i jak kształtuje się tam ich osobowość. Jest to miejsce, w którym dzieci nie będą w stanie rozwinąć stabilnego przywiązania do osoby, do tak zwanych psychologów „znaczących dorosłych”. Bez tego, zdaniem L. Petranovskaya, rosyjskiego psychologa, nauczyciela i publicysty, niemożliwe jest ukształtowanie pełnoprawnej osobowości. Każde dziecko powinno czuć się godne zaufania, wiedzieć, że ma kogoś, kto go ochroni.

Żyjąc w sierocińcu, widzi wielu dorosłych (logopedów, psychologów, pedagogów, bibliotekarzy, sprzątaczy itd.), Ale żaden z nich nie jest do niego osobiście przywiązany, a zatem nie przywiązuje się do nikogo. Poczucie bliskości i oddania można ukształtować jedynie w warunkach podziału na dorosłych i nieznajomych. Dziecko, żyjąc bez znaczącego dorosłego, znajduje się w sytuacji ciągłego stresu i strachu. Świat wokół niego nie jest otwarty, interesujący i pouczający, ale zimny, bezwzględny i wrogi.

Ograniczona przestrzeń osobista

O tym, co dzieci w domach dziecka, powie ci kolejny fakt, który charakteryzuje życie w placówkach dziecięcych - całkowita niemożność prowadzenia życia osobistego przez uczniów.W sierocińcu stale naruszane są granice przestrzeni osobistej - wspólny prysznic, toaleta, gdzie nie można przejść na emeryturę swoimi emocjami i myślami. Dziecko przyzwyczaja się do ciągłego badania, dorośli, którzy są mu obcy, i obce i nie zawsze życzliwe dzieci, obserwują go.

Brak odpowiedzialności

Problemem przyszłego życia osoby wychowanej w sierocińcu jest niemożność nauczenia się ponoszenia odpowiedzialności za swoje życie i swoje czyny. Z jednej strony ciągły brak problemów z codziennymi obawami o to, gdzie zdobyć jedzenie i jak prać brudne ubrania, ułatwiają życie, z drugiej strony uczeń przyzwyczaja się do tego, że ktoś wykonuje tę pracę za niego codziennie.

Podsumowując, możemy powiedzieć, że kwestię przeniesienia własnego dziecka do sierocińca w każdej konkretnej sytuacji zawsze podejmuje się indywidualnie. Być może naprawdę nie ma innej drogi. To jest pytanie moralne i etyczne i każdy odpowiada na to po swojemu. Bardzo ważne jest, aby w przypadku pozytywnej odpowiedzi - tak, dawać - stało się to przy pełnym zrozumieniu, że warunkiem formacji pomyślnej osobowości każdego dziecka może być tylko rodzina. Wszyscy zgodzą się z tym stwierdzeniem - od psychologów, nauczycieli po same dzieci - dzieci z domów dziecka.