Jeśli spojrzysz na przepustkę jednego z dziennikarzy, znajdziesz na niej napis, który jest wyciągiem z Kodeksu karnego. Artykuł 144 stanowi, że zabronione jest utrudnianie działalności tego specjalisty. Osoba, która podejmie takie działanie, może zostać oskarżona. Jednak nawet każdy dziennikarz nie wie, jakie mogą być te działania. Za jakie przestępstwo można pociągnąć osobę do odpowiedzialności zgodnie z art. 144 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej?
Prawo do otrzymania informacji
Zgodnie z Konstytucją każdy ma prawo do wyszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji. Ale tylko wtedy, gdy popełni to zgodnie z prawem. Jeśli ta osoba jest również profesjonalnym reporterem, ma prawo do otrzymywania informacji o wystarczająco szerokim zakresie, bez specjalnego zezwolenia na takie działania. Prawa dziennikarzy są określone w prawie federalnym.
Informacje zamknięte
Niewątpliwie istnieją zasoby, których nikt nie może zaatakować, z wyjątkiem ograniczonego kręgu ludzi. Przede wszystkim tajemnica państwowa nie podlega ujawnieniu. Ponadto informacje dotyczące życia osobistego danej osoby nie powinny być rozpowszechniane. Informacje bezpośrednio związane ze społeczeństwem mogą być gromadzone i udostępniane szerokiej grupie ludzi.
W naszym kraju cenzura jest zabroniona. Dlatego każdy przedstawiciel mediów ma prawo do otrzymywania i rozpowszechniania informacji, jeśli działania te służą dobru społeczeństwa i nie naruszają życia prywatnego poszczególnych obywateli. A jeśli dziennikarz posiada pewne informacje, które nie są ani państwem, ani tajemnicą osobistą, przymus, aby je ukryć, podlega prawu. 144 artykuł poświęcony jest właśnie takiej zbrodni. Sprawca może zostać ukarany niewielką grzywną do sześciu lat więzienia.
Orzecznictwo
Jeśli pracownik czasopisma wtrąca się w życie osobiste obywatela i rozpowszechnia informacje będące częścią jego życia osobistego i intymnego, dokonuje nielegalnych działań. Aby temu zapobiec, jest to możliwe i konieczne. Ale jeśli informacje otrzymane przez dziennikarza sugerują, że obywatel przeprowadził działania skierowane przeciwko społeczeństwu (na przykład świadczenie usług niespełniających zasad bezpieczeństwa), Kodeks karny zabrania wydawania przez pracownika publikacji odpowiednich materiałów. W pierwszym przypadku oskarżonym jest dziennikarz (chociaż oskarżenie opiera się na zupełnie innym artykule Kodeksu karnego), w drugim przypadku osoba, która utrudnia dziennikarskie śledztwo.
Wolność myśli
Konstytucja gwarantuje również prawo obywateli do otrzymania obiektywnych informacji. Każda forma wpływu na działalność dziennikarską podlega prawu, które grozi oskarżonemu odpowiedzialnością karną.
Takie działania mogą być nie tylko przymusem, aby ukryć jedną lub drugą informację, ale także ich zniekształceniem lub zastąpieniem przez inne. Sekcja 144 przewiduje karę za wszelkie ingerencje w pracę prasy. Ale jeśli dziennikarz zostanie zmuszony do ukrywania lub zastępowania informacji przez osobę posiadającą ważone uprawnienia urzędowe, okres pozbawienia wolności lub grzywny pieniężnej będzie dłuższy. Zatem artykuł 144, część 2, mówi o grzywnie w wysokości do trzystu tysięcy rubli lub pozbawieniu wolności do dwóch lat.
Formy naruszenia wolności
Sposób ograniczania wolności myśli i słowa jest określony w ustawie federalnej („On the Media”). Może to być bezpośrednia lub pośrednia ingerencja w życie zawodowe dziennikarza lub nielegalne zakończenie działalności mediów. Odpowiedzialność prawną za naruszenie swobodnej działalności prasy określa 144 artykuły. Prawo administracyjne określa specyfikację tych przepisów.
Należy powiedzieć, że zakaz cenzury ma negatywny wpływ na społeczeństwo. Kilka lat temu w mediach, znacznie częściej niż dziś, pojawiały się materiały o charakterze pornograficznym lub ekstremistycznym. Jednak rozpowszechnianie takich informacji poprzez zmiany w Kodeksie karnym jest również karalne. Taka jest specyfika przestępstwa, o której mowa w tym artykule. Nie można utrudniać dziennikarzowi, ale tylko wtedy, gdy działa on zgodnie z prawem.
Trochę historii
W 1997 r. Europejskie seminarium poświęcone wzmocnieniu niezależności mediów omawiało pilną potrzebę kar kryminalnych za ingerowanie w działalność dziennikarską. Znaczenie tego tematu wynikało z faktu, że członkowie prasy często padali ofiarą przemocy, tortur, gróźb i uprowadzeń. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka mówi, że informacja jest jednym z podstawowych praw człowieka.
W Rosji, pod koniec lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku i pierwszej dekady tego okresu, zaobserwowano znaczące trudności w relacjach między mediami a rządem. Jednocześnie dziennikarze byli często narażeni nie tylko na presję ekonomiczną. Całe krążenie gazet zostało aresztowane, a transmisja przerwana. I całkiem sporo z tych działań przeprowadzono demonstracyjnie, w które zaangażowane były struktury władzy. Osoba inicjująca takie działania jest dziś rozliczana, jak przewidziano w art. 144.
Kodeks karny RSFSR zignorował jednak takie działania. W Związku Radzieckim żaden periodyk ani jeden program telewizyjny nie mogły obejść cenzury.
Dziś właściciel jakiejkolwiek organizacji nie ma prawa utrudniać działalności dziennikarzy, bez względu na negatywne konsekwencje dla jego działalności. Agencje rządowe również muszą znosić inwazję reporterów. Jednak, jak już wspomniano, istnieją informacje niedostępne nawet dla najbardziej znanej i długiej edycji.
Obiekt przestępstwa
Każde przestępstwo ma ofiarę. W języku prawniczym nazywa się to przedmiotem. Ingerencja w działalność dziennikarską podlega prawu, jak opisano w art. 144. Co oznacza to przestępstwo i kto na niego cierpi? Przedmiotem w tym przypadku jest jak działalność zawodowa dziennikarz i wolność otrzymywania informacji, o których mowa w Konstytucji.
Rolę ofiary w sprawie sądowej, której wszczęcie wskazano w art. 144 kodeksu karnego, pełni przedstawiciel prawny prasy. Ten specjalista ma prawo dostępu do różnych zasobów i nie jest wymagany do uzasadnienia potrzeby uzyskania informacji. Jeśli dziennikarz jest fizycznie molestowany lub uszkodzenie mienia wówczas działania te można zakwalifikować nie tylko jako przestępstwo, o którym mowa w art. 144 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej. W sprawie sądowej całość czynności, o których mowa w art. 111, art. 112, art. 119
