Coraz częściej w mediach słychać zwrot „akt niemoralny”, a następnie ogólne potępienie. Wydaje się, że wszyscy rozumieją znaczenie tych słów, ale jest mało prawdopodobne, aby zagłębili się w studiowanie norm moralnych i niemoralnych. I nie wszyscy uważają się za zobowiązanych do ich spełnienia. Tymczasem we współczesnym społeczeństwie granica między dobrymi a złymi uczynkami, z punktu widzenia moralności, stopniowo zaciera się. Ludzie wykonują tylko to, co jest przewidziane w przepisach państwowych. Nie dotyczy to niemoralnego czynu, co oznacza, że nikt go nie ukarze. Rozgoryczone społeczeństwo nie żyje według jednego mechanizmu, ale każdy dla siebie, uzbrojony w hasła, że wszelkie środki są dobre do osiągnięcia celu, czasami zapominając o bezinteresowności, wdzięczności, szacunku.
Koncepcja
Moralność jest niewypowiedzianą zasadą zachowania ukształtowaną przez wiele lat ludzkiego doświadczenia. Są to ogólnie przyjęte zasady i koncepcje dotyczące moralnej doskonałości godnej i pozytywnej osoby. Krótko mówiąc, moralność jest oddzieleniem pojęć dobra i zła, dobra i zła, dobra i zła. Słowa „moralność”, „honor”, „etyka” mogą być uważane za synonimy lub bliskie znaczeniu. Na podstawie tych zasad dzielone są moralne i niemoralne czyny. Mogą być inne.
Na przykład standardy moralne mogą się różnić pod względem relacji osobistych, rodziny, religii, filozofii. Mogą się nieznacznie różnić w różnych komórkach społeczeństwa, grupach ludzi o podobnych zainteresowaniach, kolektywach pracy itp. Ile osób - tyle opinii. Istnieją jednak ogólnie uznane normy zachowania, których naruszenie powoduje powszechne niezadowolenie.
Państwo i moralność
Rola państwa jako gwaranta korzystania z praw i wolności obywateli jest niewątpliwie znacząca. Jednak pomimo faktu, że prawo i moralność są nierozerwalnie ze sobą powiązane w ramach ogólnego wsparcia rozwoju cywilizacji, nie wszystkie normy moralne są regulowane przez prawo. Prawo potwierdza naturalną wolność obywateli, domniemanie niewinności moralność jest okazją do osobistego szczęścia. Gwarantuje wolność słowa, myśli, działania, realizację pragnień. Ale moralność określa, jak moralne będą te myśli i czyny - bezinteresowne i pożądane - szlachetne. Prawo zmusza do spłaty długu wobec kraju, po wstąpieniu do służby wojskowej, płaceniu podatków. Moralność zachęca do miłości, pomocy i dawania tylko z poczucia wewnętrznego obowiązku.
Człowiek moralności
Zachowanie wysoce moralnej osoby jest jego świadomym wyborem. Nie ma przepisów, które mogłyby wymusić wdrożenie dobrych uczynków. Ponieważ nie przewiduje się ich niespełnienia i nieznajomości kar. Z wyjątkiem być może opinii publicznej, potępienia. Ale kogo dzisiaj obchodzi, co myślą inni? Człowiek moralności również nie zwraca uwagi na tłum. Ale robi tak, jak mówi mu jego edukacja, własne pomysły na temat „bieli i czerni”. Ogromną rolę w kształtowaniu jego osobowości bez wątpienia odgrywa przykład rodziców, nauczycieli, przyjaciół, osobistych doświadczeń życiowych. Dobrze wychowana osoba raczej nie będzie w stanie popełnić takiego niemoralnego czynu, na który nie pozwalają jej zasady moralne.
Moralność akceptowana przez społeczeństwo
Ale co jest moralne i niemoralne? Jak podzielić działania, które charakteryzują przyzwoitą osobę, a nie? Weźmy na przykład przypadek weterynarza i właściciela psa. Zwierzę służyło człowiekowi przez wiele lat, było jego wiernym towarzyszem. Ostatnio jego zdrowie pogorszyło się, a następnie pies całkowicie się położył.Lekarz po przeprowadzeniu niezbędnych badań zdiagnozował raka, doradzając psu eutanazję. Taka propozycja głęboko oburzyła właściciela, obrażając jego zasady moralne. Zabierając psa do domu, przedłużył życie o kolejny miesiąc. Ale czy była szczęśliwa? Nie Każda sekunda była przepełniona nieznośnym bólem, tęsknotą i cierpieniem. Czyż nie jest bardziej słuszne uśmiercić psa, czyniąc jego śmierć cichą i bezbolesną? I czy nie było niemoralne z punktu widzenia właściciela psa skazanie zwierzęcia na mąkę?
Nie zawsze można uznać moralne i niemoralne czyny. Czasami wydaje się, że ktoś zrobił coś złego, ale czy uważa swoje zachowanie za złe? Jeśli nie, okaże się, że działał zgodnie ze swoimi zasadami moralnymi. Podobnie jak właściciel psa, pewny, że postępuje właściwie.
Co to jest niemoralny czyn?
Na podstawie poprzedniej historii można próbować sklasyfikować niemoralne czyny, które powodują potępienie u najbardziej odpowiednich ludzi. Lepiej jest rozważyć różne sytuacje z prawdziwego życia, z którymi każdy może się spotkać. Ale tylko te, które są regulowane wyłącznie przez moralność, a nie przez prawo.
Mówiąc o niemoralnych czynach, możemy podać następujące przykłady:
- Zacznijmy od osób starszych. Widząc starą babcię, która z całej siły ciągnie ogromną torbę pełną artykułów spożywczych, ktoś przejdzie obok. To jest złe i złe.
- Niemoralne jest nie ustępowanie kobiecie w ciąży lub starcowi w zatłoczonym tramwaju.
- Po zdjęciu pierścionka z palca serdecznego mężczyzna poznaje dziewczynę i wzywa ją na randkę. A jego żona mówi, że dostał pracę w nadgodzinach. To jest niemoralny akt.
- Nastolatek wspiął się na drzewo i zniszczył ptasie gniazdo składając jaja. Jest potępiony.
- Kobieta, wracając z pracy w strugach deszczu, zauważając schłodzony kotek przy wejściu, wyrzuciła go na ulicę. Dobrzy ludzie tego nie robią.
- Sąsiad, mający zagraniczny samochód i przyzwoity dzienny dochód w sklepie, którego jest dyrektorem, nie zauważa samotnej starej kobiety. Tymczasem sprzedaje kwiaty uprawiane w domu, choćby po to, by zbierać małe rzeczy na chleb. Kolejna zła rzecz.
Opinia publiczna wyraźnie potępia takie osoby. Czy jednak na swoim miejscu wszyscy będą postępować inaczej, zgodnie z zasadami moralności? Nie, oczywiście. Niemoralne czyny człowieka są zawsze bardziej widoczne z boku, z daleka. Ale nie zawsze ich obecność można rozpoznać po ich zachowaniu i stylu życia. Nawet jeśli w ogóle. Nawiasem mówiąc, obwinianie innych również nie jest całkowicie etyczne. Ale ty proszę. Działaj, myśl, wyciągaj wnioski, zdaj sobie sprawę: czy wszystkie działania w twoim życiu są wysoce moralne?
Jak ukarać niemoralny czyn?
Kara za naruszenie standardów moralnych jest przewidziana tylko w przypadkach, które pokrywają się z podobnymi przestępstwami określonymi w aktach ustawodawczych. Na przykład może to być kara administracyjna za słowne nadużycie okrucieństwo wobec zwierząt wyrok za wykorzystywanie seksualne. Przewidziane jest również zwolnienie z czynu niemoralnego. Ale tylko osoby zaangażowane w wychowywanie dzieci (nauczyciel, niania, nauczyciel). Jest mało prawdopodobne, aby w ten sposób ukarano księgowego, kierowcę lub sprzedawcę. Ponieważ państwo nie przewiduje odpowiedzialności za niemoralne czyny, jeśli nie są one związane z przestępstwami.
Po co wpajać dzieciom wartości moralne?
Wychowywanie dzieci zgodnie z zasadami moralności jest po prostu konieczne. Wszystkie czynności wykonywane przez dorosłego są nieuchronnie echem jego dzieciństwa. Odcisk pozostawiony przez rodziców w duszy dziecka nigdy nie jest usuwany.
Jak uczyć dzieci moralności?
Wyjaśnienie dziecku znaczenia „niemoralnego aktu” nie jest takie proste. Ale możesz pokazać na własnym przykładzie, jak nie musisz tego robić: głaskaj psa zamiast odepchnąć go stopą. Albo wydoić kociaka, zamiast pozwolić mu umrzeć z głodu na wysypisku.Lub pomóż młodej matce zanieść wózek na czwarte piętro. Oczywiście regularne pozytywne przykłady, obecność w słowniku takich słów jak „proszę”, „dziękuję”, „bądź zdrowy” wkrótce pojawi się w sercu dzieci. I wierzcie mi, dadzą pierwsze dobre plony za kilka miesięcy.
Moralne i niemoralne czyny dzieci
Czy złe zachowanie małego dziecka jest niemoralne? Wszystko zależy od wieku. W wieku 1-2 lat dziecko nadal nie jest w stanie zrozumieć, co jest dobre, a co złe. Ponadto, aby rozróżnić te pojęcia. Ale dziecko w wieku trzech lat jest już świadome bólu i wie o karach i nagrodach. Począwszy od tego okresu, powinieneś stopniowo ustanawiać zasady postępowania. Jeśli pean torturuje kota, powiedz mu, żeby go nie dotykał - zwierzę jest zranione. Słowa najprawdopodobniej nie zadziałają, ale zadrapanie gniewnego zwierzaka na ramieniu z pewnością będzie lekcją.
Po 7 latach dzieci już doskonale rozumieją, kiedy robią złe rzeczy. Jeśli rodzice nie pokierują prawdziwą ścieżką, wówczas dziecko, pod presją kolektywu, może zacząć popełniać niemoralne działania: walczyć, oszukiwać, obrażać słabych, wyśmiewać zwierzęta. Nieuwaga tych działań doprowadzi do tego, że dziecko zrozumie całą bezkarność naruszeń. Wszystko z tego zginęło wartość moralna normalne A potem legalne. Nastąpi kradzież, uzależnienie od narkotyków, spożywanie alkoholu, rozwiązłość. W próbach wychowania godnej i szlachetnej osobowości najważniejsze jest, aby nie stracić zaufania dziecka. W końcu to właśnie tworzy bliskość między rodzicami a dziećmi, które z racjonalnych instrukcji, cierpliwego nauczania i przykładów życiowych stają się silną przyjaźnią starego i nowego pokolenia.
