We współczesnym świecie często stosuje się pojęcie „autonomii”. To słowo ma greckie korzenie. Tłumaczone oznacza „bezprawie”. Autonomia to po prostu zdolność lub zdolność podmiotów do działania zgodnie z ustanowionymi przez nich zasadami. 
Aspekt filozoficzny
W tej nauce autonomia jest taką zasadą autonomii istnienia, która kieruje się własnym sumieniem i rozumem. Definicja ta została podana we właściwym czasie przez Kanta. Pod tym pojęciem w filozofii rozumiemy zdolność osoby działającej jako podmiot moralny do samostanowienia na podstawie swojego ustawodawstwa. Autonomia jest przeciwieństwem heteronomii - przyjęcie zewnętrznych norm behawioralnych bez uzasadnienia własnym myśleniem o ich celowości. Potrzeba niezależności została uznana w filozofii greckiej przez Sokratesa i Demokryta.
Został również ogłoszony jako uniwersalna zasada postępowania Lutra, który sprzeciwiał się autorytaryzmowi pochodzącemu z Kościoła rzymskokatolickiego. Od strony etycznej problem autonomii pojmował Hutcheson, Shaftesbury. W teoretycznie spójny sposób Kant sobie z tym poradził. Autonomia moralna to wolność człowieka od arbitralności instytucji społecznych, dyktatury mody, władzy, opinii innych ludzi, której towarzyszy zachowanie ludzkiej godności i cnoty, samokontrola zagrożeń i trudności życiowych. 
Teoria Piageta
Sparowany termin „autonomia-heteronomia” został wprowadzony do tej nauki przez J. Piageta. Tej definicji użyto do rozróżnienia zachowań dorosłych i dzieci. Jego mechanizm opiera się na kontraście między dziecinną dziecięcą niezależnością a zależnością z jednej strony od pozornej niezależności (lub pragnienia jej) osoby dorosłej. Jednocześnie Piaget wskazał na ścisłe połączenie i przepływ heteronomii i autonomii. Na przykład zależność neurotyczna wskazuje na bolesny stan, w którym dorosły (zgodnie z wewnętrznymi zasadami) musi być niezależny, ale czuje się zależny.
Kolejne wyjaśnienie
Po Piaget w 1963 r. Erickson wprowadził złożoną definicję autonomii wobec wątpliwości i wstydu. Tym terminem starał się dokładnie i szczegółowo nakreślić drugi z ośmiu etapów ludzkiego życia, które sformułował. W przybliżeniu odpowiada to analnemu etapowi psychoanalizy w klasycznej formie, w której (prawie dosłownie) kontrola zwieracza oznacza osiągnięcie autonomii. 
Strona prawna
W tym sensie prawa do autonomii mogą obejmować korporacje, klasy, stowarzyszenia. Podmioty te mają możliwość kierowania się swoimi zasadami i przepisami w ustalonych granicach. W teorii administracji publicznej wyróżnia się samorząd. Reprezentuje wdrożenie decentralizacji władzy państwowej w formie konsolidacji przez regulacyjne akty prawne niektórych zdolności jednostek administracyjno-terytorialnych państwa. W szczególności podmioty te otrzymują możliwość i możliwość ustalenia porządku publicznego w kwestiach o znaczeniu lokalnym na określonych obszarach w imieniu ludności i na własną odpowiedzialność.
Wraz z samorządem, to znaczy równymi prawami sekcji administracyjno-terytorialnej, autonomia zakłada uznanie praw do ustanawiania pewnych, być może innych niż ustanowione dla innych jednostek norm w niektórych obszarach. Na przykład istnieje autonomia administracyjna. Obejmuje organizację administracji publicznej, a także podejmowanie decyzji.Z kolei autonomia narodowa zapewnia wdrażanie specjalnych możliwości przez grupy etniczne. W średniowieczu rozprzestrzeniły się najbardziej różnorodne i dość rozległe niezależne podmioty, które w takim czy innym stopniu naruszały jedność państwa i ogólny system prawny krajów. 
Autonomia Rosji
Wyraża się to w niezależnym wdrażaniu władzy państwowej przez podmioty wchodzące w skład kraju. Zarządzanie nimi odbywa się w ramach kompetencji ustalonych przez federalne organy państwowe z udziałem odpowiedniej jednostki. Autonomia Rosji kształtuje się na wzór etniczny. Oznacza to, że niezależność kształtuje się zgodnie z cechami grup tworzących populację mieszkającą w kraju. W zależności od liczby mieszkańców tworzony jest poziom i perspektywy rozwoju gospodarczego, a także inne znaczące czynniki, autonomiczne regiony lub okręgi. Ponadto proces bierze pod uwagę wolę populacji, aby utworzyć taki czy inny byt lub zmienić jego istniejącą formę. Przez dość długi czas autonomia w Rosji była realizowana w dwóch formach. Pierwszy, państwo, został wcielony w formie republiki. Drugi, administracyjny, został przedstawiony jako autonomiczne okręgi i regiony.
