Zabezpieczenie roszczenia w postępowaniu cywilnym jest dozwolone od momentu złożenia odpowiedniego żądania (petycji). Przepis ten jest zawarty w Art. 139 GPC. Następnie rozważamy bardziej szczegółowo, w jaki sposób realizowane jest zabezpieczenie roszczenia, anulowanie zabezpieczenia roszczenia. 
Informacje ogólne
Środki zabezpieczające roszczenie są dozwolone w stosunku do strony wnoszącej roszczenie, pozwanego i stron trzecich uczestniczących w postępowaniu. Są one akceptowane przez sędziego na wniosek zainteresowanych stron. Zgodnie z art. 139 (w przeciwieństwie do art. 133 dotychczasowego kodeksu postępowania cywilnego) urzędnik uprawniony do rozpatrzenia sporu nie może wdrożyć środków bezpieczeństwa z własnej inicjatywy. Prokurator dotyczy również uczestników rozprawy. Zgodnie z częścią 2 art. 45 Kodeksu postępowania cywilnego, ma on również prawo złożyć wniosek o zabezpieczenie roszczenia.
Kontrowersyjny moment
Zabezpieczenie roszczenia (próbka petycji jest przedstawiona w artykule) jest zapewniana na etapie produkcji. Na poziomie legislacyjnym pozwany nie ma roszczenia wzajemnego. Mógł wnieść powództwo wzajemne w celu zabezpieczenia roszczenia. W takim przypadku przestanie być oskarżonym. Składając powództwo wzajemne, zabezpieczenie będzie dotyczyło roszczenia merytorycznego przeciwko osobie zgłaszającej roszczenie początkowe. Należy zauważyć, że podczas rozpatrzenia pojawi się nowy spór. Niezależne roszczenie byłego pozwanego ma na celu zabezpieczenie roszczenia niezwiązanego z pierwotnymi roszczeniami. Sąd nie może rozpatrywać dwóch odmiennych spraw w ramach jednego postępowania. W związku z tym nierozsądne byłoby mówienie o prawie pozwanego do wniesienia takiego roszczenia. Rozsądne byłoby rozważenie zabezpieczenia jako realizacji roszczenia dotyczącego:
- Wymóg dwustronny.
- Roszczenia pozwanego lub powoda wobec osoby trzeciej.
- Wymagania trójstronne i tak dalej.
Wsparcie wzajemne w postępowaniu cywilnym może zatem mieć miejsce, gdy jego wdrożenie będzie miało na celu ochronę prawa strony przeciwnej w odniesieniu do tego samego roszczenia.
Funkcje prezentacji
Po wniesieniu pozwu zabezpieczenie może zostać wykonane osobno - jak wskazano bezpośrednio w treści pierwotnego roszczenia. Zgodnie z kodeksem postępowania cywilnego ten ostatni może złożyć wniosek. Zakłada się, że będzie działać jako oświadczenie o zabezpieczeniu. Jednak ustawodawstwo nie zawiera bezpośredniego odniesienia do tego. Bezpieczeństwo roszczenia może zadeklarować osoba uczestnicząca w postępowaniu ustnie, bezpośrednio podczas rozprawy. Ta aplikacja jest rejestrowana w minutach.
Zajęcie
Wykonując orzeczenia sądowe (decyzje), a także zapobiegając prawdopodobnym konsekwencjom w przypadku nieprzestrzegania nakazów sądowych, Kodeks postępowania cywilnego zawiera listę odpowiednich narzędzi. Środki tymczasowe obejmują w szczególności zajęcie mienia należącego do pozwanego, mienia będącego w jego posiadaniu lub przez inne osoby. To narzędzie jest ustalone w art. 140, s. 1, część 1.
Takie zabezpieczenie roszczenia jest uważane za najbardziej powszechne. Jego wdrożenie stanowi integralny element w sporach, których przedmiotem jest nieruchomość zbywana lub w inny sposób ukryta przez pozwanego. Zajęcie uznaje się za środek tymczasowy. Zaspokaja potrzebę realizacji prawdopodobnej późniejszej konfiskaty prawdopodobnie nielegalnie uzyskanego mienia.Postawienie roszczenia cywilnego w celu odzyskania pieniędzy od pozwanego jest stosowane w celu uniknięcia prawdopodobieństwa uniknięcia obowiązku zapłaty przypisanej kwoty. Zgodnie z decyzją organu sądowego, aresztowanie pieniędzy pozwanego może być również wykorzystane, gdziekolwiek się znajduje. 
Zakaz działań
Zgodnie z decyzją upoważnionego organu, a także w celu zapobieżenia szkodom, które mogą powstać u zgłaszającego roszczenia majątkowe w ramach roszczenia, zabezpieczenie może nałożyć ograniczenia na zachowanie pozwanego. Zakaz działań przewidziany jest w art. 140, s. 2, część 1 kodeksu postępowania cywilnego. Przy podejmowaniu decyzji w sprawie roszczenia tego rodzaju ważne jest, aby szczegółowo wymienić te działania, które są niedopuszczalne dla pozwanego.
Klasyfikacja działań zabronionych
Są one podzielone na dwie kategorie: prawne i faktyczne. Te ostatnie obejmują te mające na celu zmianę wyglądu i stanu wewnętrznego nieruchomości, jej celu funkcjonalnego. Na przykład sąd może zabronić budowy lub rozbiórki budynku, przeprowadzać transakcje finansowe na rachunku, przekazywać informacje na temat spornego miejsca i tak dalej. Działania prawne obejmują te, które mogą przyczynić się do zmiany statusu prawnego nieruchomości, pozostania w czyimś posiadaniu, należącego do kogoś innego. Na przykład sąd może zakazać obciążania rzeczy obowiązkami, przekazywania ich stronom trzecim i tak dalej. Dokonując ustalenia, należy sformułować zakazy, aby ich charakter prawny był natychmiast jasny. Ponadto powinny one mieścić się w ramach istniejących kategorii i pojęć prawnych obecnych w przepisach. Na przykład sformułowanie może wyglądać następująco: zaciągnięcie zobowiązania, przeniesienie rzeczy, obciążenie itd. Jest niedopuszczalne. 
Zakazy dla stron trzecich
Są one zainstalowane w art. 140 ust. 3 pkt 1. Działania, które sąd może zakazać, dotyczą przedmiotu sporu. Obejmują one między innymi przeniesienie własności na pozwanego lub wypełnienie jakiegokolwiek zobowiązania na jego korzyść. Ten środek bezpieczeństwa wiąże się również z nałożeniem nieruchomości, środków pieniężnych na konto, zajęciem. Na przykład w tym ostatnim przypadku bankowi nie wolno przekazywać pozwanemu żadnych kwot - w celu wypełnienia obowiązku depozytowego na jego korzyść. Celem takich środków jest zapobieganie wystąpieniu niekorzystnych konsekwencji dla powoda, związanych głównie ze zmianami stanu prawnego nieruchomości. W praktyce zakaz wykonywania obowiązków nie tylko Art. 307 Część 1 Kodeksu cywilnego, ale także inne warunki. Zatem w ramach relacji administracyjno-prawnych nie wolno wydawać nakazu mieszkania. Ten zakaz jest skierowany do lokalnej administracji.
Zakończenie sprzedaży nieruchomości
Podstawą zastosowania takiego zabezpieczenia roszczenia jest anulowanie zabezpieczenia roszczenia dotyczącego włączenia rzeczy do spisu. Jest tak w przypadku, gdy nieruchomość została wcześniej zajęta i rozpoczęła się sprzedaż. Ale po złożeniu pozwu o wykluczenie go z wykazu procedura ta zostaje zakończona. 
Zawieszenie odzyskania zgodnie z dokumentem wykonawczym
Środek ten jest zapisany w art. 140 ust. 5 część 1. Jego wdrożenie odbywa się na wniosek zainteresowanej osoby. Może to być sam powód, inny uczestnik sprawy lub inny upoważniony podmiot. Zastosowanie tej metody zapobiega działaniom osoby upoważnionej, mającym na celu uzyskanie, w sposób bezpośredni (bezsporny) odpowiedniej kwoty, przed sądem orzekającym w sprawie dotyczącej postępowania przeciwko dokumentowi wykonawczemu lub innemu, w tym:
- Umowy (lub ich kopie) w sprawie wypłaty alimentów, poświadczone notarialnie.
- Wnioski wydane przez komisje rozpatrujące spory pracownicze.
- Czynności organów prowadzących czynności kontrolne i nadzorcze, dotyczące odzyskiwania kwot pieniężnych z zajęciem papierów wartościowych, z banknotami banku lub innej organizacji kredytowej, w której otwarte jest rozliczenie lub inny rachunek dłużnika; całkowite lub częściowe nieprzestrzeganie wymogów tych upoważnionych organów z powodu braku środków na rachunku pozwanego w celu spłaty zobowiązania.
- Akty sądów, innych instancji i urzędników w sprawach dotyczących przestępstw administracyjnych.
Dodatkowe funkcje
Lista środków tymczasowych ustalona w przepisach nie jest uważana za wyczerpującą. Organ sądowy ma możliwość wdrożenia określonych metod w ramach norm z maksymalną adekwatnością i skutecznością. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę okoliczności faktyczne sprawy i istotę spornego stosunku prawnego. Aby osiągnąć ten cel, ustawodawstwo przewiduje, że organ sądowy stosuje kilka środków tymczasowych przy rozpatrywaniu jednej sprawy i wdraża je osobno.
Działalność komornika
Przy wdrażaniu środków tymczasowych związanych z zajęciem nieruchomości i włączeniem jej do wykazu, jedną z palących kwestii jest zakres władzy urzędnika. W szczególności chodzi o to, czy komornik może samodzielnie określić czynności, które musi wykonać, aby wykonać orzeczenie sądu, w tym ustalić konkretnie rzeczy, które powinny zostać zajęte. W związku z tym pojawia się kolejne pytanie: czy konieczne jest wskazanie w ustawie o wdrożeniu środka tymczasowego w formie włączenia do spisu konkretnej nieruchomości. Stanowiska prawne dotyczące tych kwestii są następujące.
Wybór środka tymczasowego i określenie działań wykonawczych, które należy podjąć w celu jego wdrożenia, należą do kompetencji sędziego, ale nie komornika. Wynika to z faktu, że nieruchomość nie jest zajęta komornik w celu spełnienia wymagań zgodnie z decyzją upoważnionego organu. Środek ten jest wykorzystywany przez sąd w celu zabezpieczenia roszczenia. Akt musi wskazywać konkretną właściwość, która zostanie uwzględniona w inwentarzu (jest na nim zajęta).
