W całym historycznym okresie powstawania państwa jako instytucji politycznej opłaty za zarządzanie środowiskiem stanowiły jedno z głównych źródeł dochodów. Rozważmy to bardziej szczegółowo. 
Tło historyczne
Od czasów starożytnych istniały różne rodzaje opłat za zarządzanie środowiskiem. Tak więc podatek gruntowy uznano za najczęstszą formę obowiązkowych płatności. W starożytnej Grecji, Rzymie i Egipcie schemat naliczania osiągnął dość złożony poziom i był bardzo dokładny. Lasy i ziemie państwowe działały również jako jedno z pierwszych źródeł finansowania skarbu państwa. W średniowieczu regalia była szeroko rozwijana. Otrzymywali oni od rządu dochód ze świadczenia obywatelom możliwości wykonywania określonych czynności. Tak więc w Rosji za czasów Piotra regalia górskie były powszechne. Z tego powodu płatności na rzecz skarbu państwa pochodziły od przedsiębiorców zajmujących się górnictwem. 
Obecna sytuacja
Obecnie wiele krajów zwraca się nie tylko do priorytetów fiskalnych w zakresie opłat za zarządzanie środowiskiem, ale także z uwzględnieniem swojej funkcji regulacyjnej. Wiele zasobów naturalnych jest nieodnawialnych i wyczerpywalnych. W takich warunkach powstaje odpowiedni cel wprowadzenia płatności za zarządzanie środowiskowe. Polega ona na uregulowaniu racjonalnej eksploatacji zasobów naturalnych, zmniejszeniu negatywnego wpływu na środowisko podmiotów gospodarczych. Kluczowe znaczenie mają środki ochronne. Opłaty za zarządzanie środowiskowe to dość duża grupa opłat, podatków i innych obowiązkowych składek. Funkcje ich obliczania są związane z celem i zawartością określonego rodzaju zasobu, mechanizmem zapewniania go do działania. 
Aspekt prawny
Płatność za zarządzanie środowiskowe ustalana jest zgodnie z następującymi przepisami:
- Dekret rządowy nr 344, który określa standardy odliczeń emisji do atmosfery, wód podziemnych i powierzchniowych związków zanieczyszczających przez źródła mobilne i stacjonarne, unieszkodliwiania odpadów konsumpcyjnych i produkcyjnych.
- Ustawa federalna nr 7 (zmieniona ustawą federalną nr 118).
- Decyzja rządu nr 632, która reguluje procedurę, zgodnie z którą od podmiotów są pobierane opłaty za zarządzanie środowiskiem za unieszkodliwianie odpadów, zanieczyszczenie środowiska i inne negatywne skutki.
- Ustawa federalna nr 89.
- Ustawa federalna nr 96.
- Decyzja rządu nr 1310, która reguluje procedurę, zgodnie z którą od podmiotów gospodarczych pobiera się opłatę za zarządzanie środowiskiem za odprowadzanie ścieków do kanalizacji osadniczej.
Klasyfikacja
Opłata za zarządzanie środowiskiem jest pobierana (ustalona) za:
- Zanieczyszczenie środowiska przez ciepło, hałas, jonizację, elektromagnetyczne i inne czynniki fizyczne.
- Emisje do powietrza zanieczyszczeń i innych związków.
- Utylizacja odpadów konsumenckich i przemysłowych.
- Zrzut niebezpiecznych i innych szkodliwych związków, mikroorganizmów do wód gruntowych, wód powierzchniowych i zlewni.
- Zanieczyszczenie gleby, podłoże.
Procedura memoriałowa: Informacje ogólne
Zasady, według których obliczana jest opłata za zarządzanie środowiskiem, jej maksymalna wielkość, są zatwierdzone dekretem rządowym nr 632. Ten akt prawny zawiera wystarczającą liczbę wymagań, dzięki którym można wyodrębnić przedmiot, procedurę i podstawę naliczania, określić krąg podmiotów zobowiązanych.Płatnikami są organizacje, osoby fizyczne i prawne, które prowadzą na terytorium Federacji Rosyjskiej wszelkie działania związane z eksploatacją zasobów naturalnych. 
Podstawa rachunku różniczkowego
Jest on ustalany dla 3 rodzajów opłat za usuwanie odpadów:
- W dopuszczalnych granicach.
- W ustalonych granicach.
- Nadmierny limit.
Zgodnie z tym kolejność naliczania jest zróżnicowana:
- Przy usuwaniu odpadów w dopuszczalnych granicach opłatę za zarządzanie przyrodą oblicza się, mnożąc stawkę od ilości zanieczyszczeń.
- Jeśli środowisko zostanie zanieczyszczone w określonych granicach, naliczanie odbywa się poprzez pomnożenie taryfy przez różnicę między standardami a wartościami maksymalnymi.
- Gdy odpady są umieszczane powyżej ustalonych limitów, oblicza się je, mnożąc stawki przez przekroczenie rzeczywistej objętości ponad ustalone normy i powtarzając pomnożenie przez 5-krotny współczynnik wzrostu.
Ważna uwaga
Należy zauważyć, że jeśli podmiot nie ma należycie wydanego zezwolenia na zrzut, zrzut substancji zanieczyszczających, usuwanie odpadów, cała objętość zostanie uznana za przekroczenie limitu. W takim przypadku naliczanie odbywa się zgodnie z trzecią metodą. Stawki obowiązkowych płatności za negatywny wpływ na przyrodę określa dziś dekret rządowy nr 344. Jego przepisy określają standardy dla odpowiednich odliczeń.
Dodatkowe wyjaśnienie
Klauzula 1 Listu Rostekhnadzora nr 04-09 / 169 zawiera odniesienie do ustawy federalnej nr 7, art 16, s. 1. Zgodnie z nim negatywny wpływ na stan środowiska jest obecnie wypłacany. Odliczeń, zgodnie z procedurą ich tworzenia i określania maksymalnych dopuszczalnych wielkości zanieczyszczeń, dokonuje się w celu unieszkodliwienia, zrzutu, emisji zużycia i odpadów produkcyjnych. Zgodnie z definicją Trybunału Konstytucyjnego nr 284 obowiązek zapłaty dotyczy indywidualnych przedsiębiorców i osób prawnych, które wywierają szkodliwy wpływ na przyrodę. Zatem przedsiębiorstwa, których przedmiotem działalności jest sprzedaż towarów, świadczenie usług i inne transakcje handlowe, które negatywnie wpływają na środowisko, muszą w pełni wypełniać obowiązki podatników. Aby zapobiec szkodliwym skutkom dla przyrody w trakcie operacji gospodarczych i innych, tworzone są normy dotyczące maksymalnego dopuszczalnego zanieczyszczenia. 
Wniosek
Opłaty za zarządzanie środowiskiem powinny stanowić ekonomiczną podstawę do regulowania ogólnosystemowych funkcji środowiskowych. Wkłady te obejmują pośrednią eksploatację zasobów. Polega ona na pośrednim wykorzystywaniu przez ludzi pewnych naturalnych elementów w procesie życia. W szczególności obejmuje to wykorzystanie powierzchni planety jako naturalnej podstawy systemu ekologicznego i ekonomicznego, zanieczyszczenie termiczne spowodowane stratami ciepła w budynkach przemysłowych i mieszkalnych, naruszenie schematu funkcjonowania ekosystemu podczas umieszczania niektórych obiektów i tak dalej. Płatność za korzystanie z zasobów naturalnych ustala się, oceniając potencjał, wielkość i znaczenie konkretnego elementu środowiska, który działa jako surowiec technologiczny. Uwzględnia się przy tym prawdopodobne szkody, które w wielu przypadkach mogą być nieprzewidywalne, na przykład w przypadku wypadków, naruszenia przepisów technologicznych itp. W ostatnich latach państwo wzmacnia swój wpływ na procesy zarządzania środowiskiem w celu utrzymania ograniczonych zasobów naturalnych surowców kraju.
