Protekcjonizm to ... Polityka ochrony rynku krajowego i interesów krajowych producentów

Po wyjściu z przedłużającego się kryzysu gospodarczego z lat 1860-1870. w Europie kontynentalnej rozpoczęło się powszechne przejście do polityki protekcjonistycznej. We wszystkich krajach, które wdrożyły ten program, rozpoczął się znaczny wzrost przemysłowy.

Wolny handel i protekcjonizm

Ewoluujący system biznesowy wymaga ochrony nowo powstałych i powstających pod wpływem postępu naukowego i technicznego branż przed działalnością dużych zagranicznych firm, które od dawna uczestniczą w obrocie produktami. Metody protekcjonizmu mają dość wyraźny charakter społeczny, zwłaszcza podczas przemian strukturalnych lub tworzenia krajowego sektora przemysłowego. W takich okresach państwo powinno zapewnić ochronę tym kategoriom zawodowym, które wymagają przekwalifikowania z powodu bankructwa lub zamknięcia przedsiębiorstw.

Wolny handel i protekcjonizm to dwa powiązane ze sobą zjawiska. Przy wystarczająco intensywnym obrocie produktami w okresie pogorszenia relacji między krajami lub zwiększonego napięcia na świecie wprowadza się środki ochronne w celu utrzymania bezpieczeństwa państwa. Ułatwia to uwolnienie na własnym terytorium niezbędnych, niezbędnych towarów.

Krytyka

Polityka protekcjonizmu ma niewątpliwie pewne zalety. Jednak daleko od wszystkich przypadków wskazane jest jego wprowadzenie do krajowego systemu gospodarczego. Przeciwnicy tej teorii podają szereg argumentów w obronie swojego stanowiska. W szczególności wysunęli szereg tez.

1. Protekcjonizm to system, który charakteryzuje się pewną niespójnością. Przejawia się to w tym, że w celu zapewnienia dodatniej równowagi w bilansie program znacznie hamuje operacje importowe. Konsekwencją tego jest podobna reakcja partnerów międzynarodowych, którzy zmniejszają wielkość dostaw eksportowych. Takie działania powodują brak równowagi.
2. Protekcjonizm to program, który stwarza pewne bariery w sektorach gospodarki narodowej. Zapewniają niewątpliwie ochronę przed działalnością firm zagranicznych. Ale wraz z tym bariery zmniejszają motywację do rozwijania branż, ponieważ występują błędy w mechanizmie konkurencji. Jednocześnie przywileje monopolistyczne i zdolność do utrzymania wysokiej rentowności niszczą chęć innowacji i postępu.
3. Protekcjonizm to system, który tworzy pewien efekt zwielokrotnienia. Przejawia się to w międzybranżowej komunikacji technologicznej. Jeżeli pewne środki ochronne zostaną wprowadzone dla niektórych sektorów, wówczas inne powiązane z nimi sektory również będą ich wymagać.
4. Protekcjonizm gospodarczy powoduje znaczną szkodę dla interesów konsumentów. Nabywca krajowy płaci więcej za produkty importowane, które podlegają cłom importowym, oraz za produkty wytwarzane na terytorium własnego państwa.
5. Protekcjonizm to program, w którym niemożliwe jest pełne wykorzystanie zalet specjalizacji międzynarodowej ze względu na fakt, że importowane produkty po bardziej przystępnych cenach nie mogą wjechać do kraju z powodu istniejących ograniczeń.

Podstawowe narzędzia

Polityka protekcjonizmu zakłada tworzenie ograniczeń pozataryfowych i taryfowych. Te ostatnie to cła na import i eksport produktów. To narzędzie jest uważane za najprostsze i dość skuteczne.Jednak dzisiaj wartość ceł stopniowo maleje. Rządy państw coraz częściej preferują pozataryfowe metody protekcjonistyczne. Obejmują one w szczególności przywóz (ograniczenia liczby importowanych produktów) i kontyngenty eksportowe (limity eksportowanych produktów na wniosek importera). Niemniej jednak badanie metod taryfowych nie traci obecnie znaczenia, ponieważ są one nadal stosowane przez różne państwa.

Protekcjonizm handlowy: opłaty

Bariery taryfowe wprowadzane są od dawna. Na przykład na początku XIX wieku Wielka Brytania wprowadziła cła importowe w celu ochrony krajowego rolnictwa. Pod koniec wieku Stany Zjednoczone i Niemcy zaczęły wprowadzać bariery taryfowe w celu zachowania nowych gałęzi przemysłu. W Rosji cła chronią produkcję samochodową.

Programy krajowe

Rząd ustanawia wysokie cła nie tylko na import nowych, ale także używanych pojazdów importowanych. W tym przypadku państwo rozwiązuje kilka problemów. Przede wszystkim krajowy producent jest chroniony przed konkurencją. Po drugie, powstały przeszkody dla wypełnienia rynku krajowego samochodami importowanymi, które już wyczerpały swoje zasoby w swojej ojczyźnie. To z kolei ma pozytywny wpływ na ogólny poziom bezpieczeństwa na drogach krajowych. Tak więc rosyjska polityka protekcjonizmu koncentruje się zarówno gospodarczo, jak i społecznie.

Wynik wprowadzenia taryf

Ustanowienie ceł zwiększa koszt nie tylko towarów importowanych, ale także średnią cenę produktów na rynku krajowym. Jest to korzystne dla krajowego producenta. Osiągnięcie takiego wyniku z reguły działa jako główny cel protekcjonizmu. W ramach takiego programu państwo zapewnia ochronę krajowych producentów przed niskimi kosztami produktów powstającymi w warunkach konkurencji ze strony zagranicznych przedsiębiorstw.

Rzeczywisty i szacowany poziom ochrony

Należy zauważyć, że faktyczny wynik wprowadzenia opłat może znacznie różnić się od planowanego. Wpływ metody taryfowej może być różny na różnych etapach cyklu produkcyjnego. Rozważ przykład. Załóżmy, że w Rosji ma się rozpocząć montaż niektórych samochodów, aw USA już utworzone zakłady montażowe zamierzają rozwijać produkcję komponentów. Aby zachęcić krajowy przemysł samochodowy, Federacja Rosyjska wprowadza cło na importowane gotowe pojazdy w wysokości 20%. W ten sposób rosyjski producent ma możliwość podniesienia ceny swoich produktów z 10 do 12 tysięcy dolarów, w tym przypadku nieco błędne jest twierdzenie, że krajowe przedsiębiorstwa otrzymają jedynie 20 procent ochrony. Przed ustaleniem cła rosyjscy producenci mogli pracować tylko wtedy, gdy cena montażu nie byłaby większa niż 2 tysiące USD (kwota, która pojawia się po odjęciu pełnej wartości produktu gotowego - 10 tysięcy - kwota wydana na części - 8 tysięcy ) Po wprowadzeniu taryfy istnienie przedsiębiorstw jest możliwe nawet przy 4 tysiącach (różnica między nową ceną 12 000 a kosztem części). W takim przypadku cło w wysokości 20 procent zapewni krajowym producentom praktycznie pełną ochronę.

Kolejna opcja ochrony

Załóżmy, że Stany Zjednoczone wprowadzają 10% cła na części eksportowane do Rosji, aby stymulować krajową produkcję komponentów. W tym przypadku koszt komponentów do krajowych montażystów nie wyniesie 8, ale 8,8 tys. Dolarów, co przy stabilnych taryfach na gotowe pojazdy sprawi, że produkcja samochodów w krajowych przedsiębiorstwach będzie mniej opłacalna. Przed wprowadzeniem cła produkcję samochodów uznawano za opłacalną, jeśli koszt montażu nie przekraczał 2 tys., A po ustanowieniu cła liczba ta nie powinna przekraczać 1,2 tys. W ten sposób system taryfowy będzie w stanie zapewnić ochronę producentowi krajowemu, ale jego poziom jakości spadnie.