Każdy, kto jest w jakiś sposób zainteresowany sprawami zagranicznymi i wewnętrznymi ich ojczyzny, słyszał obce słowo „ratyfikacja”. Jest to termin wskazujący ogólnie na pewien rodzaj zależności suwerenne państwo od hipotetycznej „społeczności światowej”. To poważna sprawa. Ale jaka jest jego istota, niewielu naprawdę może powiedzieć. A zamieszanie w pojęciach, jak wyjaśniają w szkole, prowadzi do całkowitej utraty orientacji w przedmiocie. Zamknijmy luki, zobaczmy, do czego sprowadza się ratyfikacja traktatów międzynarodowych, co obiecuje państwom i ich obywatelom.
Zacznijmy od słownika
Wydaje się, że nie ma potrzeby wymyślania nowego koła. Ratyfikacja jest jedną z koncepcji nauk prawnych. Są ściśle określone. Mądrzy ludzie już dawno rozebrali go „na kości”, ujawnili wszystkie subtelności i niuanse. Oczywiście materiały te nie są zamknięte dla ogółu społeczeństwa. Dowiedz się, ile chcesz. Według słownika ratyfikacja jest sposobem na zaakceptowanie przez państwo warunków traktatu. Oznacza to, że niektóre działania określone w ustawie zasadniczej, zgodnie z którymi określony organ danego kraju potwierdza swoją zgodę na to, co zapisano w pierwotnej umowie.
Należy od razu stwierdzić, że w praktyce światowej przyjęto następującą zasadę: ratyfikacja traktatów międzynarodowych jest dokonywana przez najwyższą władzę. W krajach demokratycznych przez parlament lub głowę państwa. Taką procedurę wymyśliliśmy w ubiegłym wieku. Uważa się, że jest w stanie przyciągnąć masy do rządu, unikając w ten sposób prób „niedemokratycznych uzurpatorów”, by podejmować tak ważne decyzje samodzielnie. Okazuje się, że ratyfikacja jest zgodą ludzi na udział ich kraju w niektórych sprawach międzynarodowych.
Z historii problemu
Teraz zacznijmy od dekodowania tego terminu i cofnijmy się do ubiegłego wieku. Interesuje nas Konwencja Wiedeńska. Jest to nazwa umowy zawartej między krajami, która dotyczy ratyfikacji. Konwencja wiedeńska pochodzi z 1969 i 1986 roku. Ogólnie przyjmuje się, że są to daty, w których kompetencje podjęły wspólną decyzję w sprawie procedury przyjmowania treści międzynarodowych paktów. W każdym razie prawnicy są przez nią odpychani. Zgodnie z konwencją wiedeńską ratyfikacją w prawie międzynarodowym jest publikacja specjalnego dokumentu przez państwo.
Jego istotą jest to, czy dany kraj akceptuje warunki bardzo konkretnej umowy międzynarodowej. Te ostatnie z reguły poruszają najważniejsze kwestie rozwoju państw na zasadzie wzajemnej korzyści, ich stabilności i bezpieczeństwa. Ale umowy mogą być niezgodne z niektórymi przepisami ustawodawstwa poszczególnych uczestników. W związku z tym Państwo-Strona musi ustalić, w jaki sposób wdroży klauzule umowy. W niektórych przypadkach konieczne jest dopracowanie własnych przepisów, dostosowanie ich, że tak powiem. To wymaga czasu. Oczywiste jest, że ratyfikacja traktatów międzynarodowych nie jest długim procesem. Aby to wyjaśnić, należy zauważyć, że niektóre porozumienia były „od samego początku”.
Depozytariusz
Czytelnik może mieć całkowicie uzasadnione pytanie: „A gdzie jest sam podpisany tekst?” W końcu jest wiele krajów. Dziś możemy na własne oczy zaobserwować, że nie wszystkie są stabilne. Niektórzy na ogół zamieniają się w terytorium chaosu. Co dzieje się z dokumentami? W prawie międzynarodowym istnieje coś takiego jak „depozytariusz”. Oznacza stan, który zachowuje pierwotną umowę, współpracując z nią.Z reguły taka „osoba odpowiedzialna” jest wskazana w tekście paktu. Zwracają się do niego kraje, które chcą przystąpić do traktatu, wyrazić specjalną opinię lub złożyć wniosek. Nawiasem mówiąc, jeden kraj niekoniecznie jest depozytariuszem. Tak więc Traktat zabraniający prób jądrowych w powietrzu, pod wodą i w przestrzeni kosmicznej od 1063 r. Jest przechowywany w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Organizacja Narodów Zjednoczonych działa jako depozytariusz innych umów międzynarodowych.
Jakie są prawa i obowiązki depozytariusza?
Teraz znów wracamy do znaczenia ratyfikacji. Faktem jest, że może być wiele stron międzynarodowego traktatu, nawet cały świat. I każdy powinien mieć informacje o dokumencie i jego zmianach. Nie będzie można pracować inaczej. Obowiązkiem „odpowiedzialnego” jest zachowanie oryginalnego tekstu i powiązanych dokumentów, przetłumaczenie ich na inne języki, dostarczenie stronom kopii i informacji. Depozytariusz jest również zaangażowany w powiadamianie o zmianach stanu pracy biura w danym momencie. Oznacza to, że strony umowy są informowane o tym, kto dołączył, skomentował itd. Prace trwają. Depozyt bierze to pod uwagę, jak prawdziwy biurokrata i informuje wszystkich. Jest także odpowiedzialny za rejestrację paktu w sekretariacie ONZ. Zapytaj, co ma z tym wspólnego ratyfikacja? Depozytariusz rejestruje zatem wszelkie kroki krajów związane z umową. Procedura minęła - powiadom osobę odpowiedzialną.
Niuanse pracy z umową
Porozmawiajmy teraz o tym, jak kraje sygnatariusze współpracują ze sobą. Faktem jest, że ratyfikacja traktatu jest prawie ostatnim krokiem. Poprzedza to negocjacje i dyskusje, analizy i ekspertyzy. Następnie warunki są przedstawiane innym stronom. Czekam na odpowiedzi. Po raz kolejny odbywają się spotkania, analiza sytuacji, wyszukiwania i ustalanie priorytetów, próby utrzymania równowagi i tak dalej. Prace prowadzone są intensywnie, stale. Angażuje wielu specjalistów, ekspertów. Kraj ma prawo dokonać rezerwacji. Dzieje się tak w przypadkach, gdy warunki jej nie odpowiadają lub wydają się niezgodne z jej zainteresowaniami. Rezerwacja jest dokonywana na podstawie odpowiedniego dokumentu, z którym wszystkie strony są zobowiązane zapoznać się. Muszą skomentować ten problem. Ponownie, każda strona przeprowadza analizę, patrzy na perspektywy.
Wyniki rezerwacji
Zobacz na czym polega problem. Z definicji ratyfikacja jest traktatem traktatu międzynarodowego. Załóżmy, że jeden kraj zaakceptował swoje stanowisko, a drugi się nie zgodził. Przedstawia swoją opinię, to znaczy odmawia spełnienia niektórych (jeśli nie wszystkich) postanowień podpisanej umowy. Dlaczego więc pierwszy miałby się tego trzymać? To niesprawiedliwe! Dzieje się tak, jeśli kłócisz się na poziomie filistyńskim. Kolejna sprawa to polityka międzynarodowa. Istnieją dwie opcje. Strona, która ratyfikuje umowę, może powiedzieć, że przestrzeganie dokumentu pozostaje ważne. Oznacza to, że jednostronnie zastosuje się do wszystkich jej przepisów. Lub klauzula, na którą otrzymano rezerwację, zostaje usunięta z paktu. Decyzja zależy od tego, w jaki sposób interesy państwa są rozumiane w tym konkretnym przypadku, co jest dla niego korzystne, odpowiada jego wartościom.
Priorytet prawa
Mówiąc o suwerenności państwa, należy pamiętać o regułach wspólnych dla planety. Bez nich nie można zbudować na przykład bezpieczeństwa. Każdy suwerenny kraj „naciągnie koc na siebie”. Tak blisko wojny. Aby uniknąć takich nieporozumień w prawie międzynarodowym, uzgodnili w sposób szczególny. Państwa odnoszą swoje prawo do prawa międzynarodowego. Wchodząc do ONZ, przeprowadzają określoną procedurę. To jest ratyfikacja prawa międzynarodowego. Oznacza to, że kraj uznaje, że przestrzega ogólnych praw i jest gotowy do budowania na ich podstawie relacji z sąsiadami na planecie. Oczywiście są tutaj pewne niuanse i pułapki. Nie podoba się na przykład zakaz tworzenia własnej broni nuklearnej.Sprzeciwiają się i próbują ominąć tę umowę. Inni sprzeciwiają się produkcji przemysłowej, która wpływa na atmosferę. Każdy kraj ma swoje priorytety. Prowadzą niekończącą się rozmowę z innymi państwami na ekscytujące problemy.
Instrument ratyfikacyjny
Jest to nazwa specjalnego dokumentu opublikowanego zgodnie z ustawodawstwem danego kraju. Potwierdza, że państwo ratyfikowało traktat. Nawiasem mówiąc, społeczność międzynarodowa uznała, że list nie jest obowiązkowy. W niektórych przypadkach wystarczy wymienić notatki. Chociaż każde państwo samo określa, w jaki sposób komunikuje się z partnerami w ramach umowy. Jako przykład rozważ proces ratyfikacji w Federacji Rosyjskiej. Istnieje specjalna ustawa federalna, która określa procedurę przeprowadzenia procedury. Jego nazwa to „W sprawie międzynarodowych traktatów Federacji Rosyjskiej”. 
Zgodnie z prawem dokument ratyfikacyjny jest ważny po podpisaniu przez prezydenta pieczęcią jego pieczęci. Ponadto wymaga podpisu Ministra Spraw Zagranicznych. Taki dokument jest przekazywany partnerowi lub zdeponowany. Prawo jest zastrzeżone. Faktem jest, że procedura powiadomienia o przyjęciu warunków umowy może być szczegółowo określona w jej tekście. On jest priorytetem. Oznacza to, że w tym przypadku przepisy określonego prawa federalnego nie działają.
Dlaczego ratyfikacja
Można to wyjaśnić w kilku słowach. Umowy przynoszą państwu zarówno prawa, jak i obowiązki. Muszą zostać wykonane. W proces zaangażowane są agencje rządowe i podmioty prywatne. I pracują głównie w dziedzinie prawa tego kraju. Ratyfikacja traktatu międzynarodowego jest procesem uzupełniania ustawodawstwa o obowiązki i prawa zawarte w traktacie. Po jego przeprowadzeniu każdy, kto działa w dziedzinie prawa państwa, jest zobowiązany przystąpić do pracy, nie może odmówić ani obejść postanowień umowy. To taki złożony system. Konieczne jest jednak uniknięcie konfliktu i zamieszania. Chociaż nie są one również rzadkie, pomimo wysiłków prawników i specjalistów w zakresie prawa międzynarodowego.
