Kolonia jest łatwa do rozpoznania: ponura, z zardzewiałymi wieżami, otoczona drutem kolczastym, paradą ziemi, metalowymi ścianami z prętami. „Strefa” - tak nazywają się kolonie korekcyjne, w których króluje ich surowy i okrutny świat, w którym przestrzegane są ich własne prawa i reguły.
Koncepcja kolonii o maksymalnym bezpieczeństwie. Kto jest w nich zawarty
Kolonia o maksymalnym bezpieczeństwie jest jedną z najbardziej rygorystycznych zamkniętych instytucji poprawczych, w których ludzie, którzy są najbardziej społecznie niebezpieczni dla obywateli i całego społeczeństwa, a zatem potrzebują ścisłej izolacji, odbywają swoje wyroki na podstawie wyroku sądowego. Tacy szczególnie niebezpieczni obywatele z reguły przybywają tam, aby popełnić poważne lub szczególnie poważne umyślne przestępstwa, na przykład umyślne zabicie dwóch lub więcej osób, zabójstwa kontraktowe i szczególnie niebezpieczne nawroty. Warunki przetrzymywania w takich zakładach karnych jak kolonia ściśle reżimowa są dość surowe i surowe, co przejawia się w dużej liczbie ograniczeń i całkowitej izolacji.
Warunki i procedury więźnia
Oczywiście, jedna kolonia będzie zupełnie inna od drugiej. Dla więźniów instytucja ta jest jak małe państwo z „prezydentem”, własnymi zasadami, przepisami i zasadami. Wiele zależy od zlokalizowanego tam kontyngentu (zarówno od samych skazanych, jak i od pracowników administracyjnych). Niemniej jednak każda kolonia rygorystycznego reżimu, warunki przetrzymywania w niej więźniów - wszystko to jest wyraźnie regulowane przez niektóre akty prawne, przede wszystkim przez Kodeks karny, a także procedury przyjmowania wizyt, przyjmowania przeniesień od krewnych i innych wymagań organizacyjnych. Ponadto kolonia karna o maksymalnym bezpieczeństwie charakteryzuje się tym, że poza specjalnym kontyngentem odbywającym kary, instytucje takie ograniczają również liczbę przekazań skazanych. Tak więc osoba odbywająca karę w danej instytucji poprawczej ma prawo otrzymać tylko cztery paczki i cztery paczki rocznie. Ograniczenia dotyczą liczby wizyt rocznie: więzień ma prawo do trzech długich i trzech krótkoterminowych wizyt. Jeżeli skazany pracuje, ma prawo wydać na towary lub artykuły spożywcze (według własnego uznania) kwotę nieprzekraczającą dwóch płac minimalnych.
Wewnętrzna struktura kolonii
Kolonia karna o maksymalnym bezpieczeństwie jest podzielona na część mieszkalną i zaplecze produkcyjne. Z kolei w części mieszkalnej może znajdować się kilka lokalnych: stołówka, biblioteka, jednostka medyczna ze szpitalem, łaźnia, a także kwatera główna, w której znajdują się biura administracyjne. Skazani są przetrzymywani w zamkniętych celach, które są przeznaczone dla 30–50 osób. Istnieją łóżka na dwóch lub trzech poziomach, jeden metr kwadratowy ma standard 7 m², co jednak często jest naruszane. Na terytorium kolonii koniecznie jest mała platforma do chodzenia na świeżym powietrzu, a także pomieszczenie do kar dyscyplinarnych lub cela karna (ShIZO), w której umieszcza się więźniów za naruszenie porządku.
Cechy detencji w koloniach kobiet
Z reguły słowo „więzień” lub „skazaniec” kojarzy się z mężczyzną w średnim wieku o szorstkim głosie, wypowiadającym nieprzyzwoitą mowę, który ma kilka wcześniejszych wyroków skazujących, zwykle „za chuligana” lub „narkotyka”.Ale coraz częściej pojęcie „osoby skazanej” przypisuje się dziewczętom, kobietom, których poziom genetyczny ma być matką. To jednak nie powstrzymuje ich przed popełnianiem strasznych zbrodni. Najczęstsze przestępstwa wśród uczciwej połowy ludzkości to sprzedaż, posiadanie, produkcja środków odurzających, niezamierzone morderstwo, chuligaństwo.
Z tych samych powodów, co w przypadku mężczyzn, a mianowicie popełnienia poważnych przestępstw, zwłaszcza poważnych przestępstw, sąd może orzec kobietę, odbywając karę w kolonii karnej o maksymalnym bezpieczeństwie dla kobiet, która niewiele różni się od męskiej. Warunki przebywania w takiej kolonii są tworzone bez uwzględnienia fizjologicznych, psychologicznych i innych cech kobiecego ciała. W takiej instytucji kobieta z reguły bez wsparcia moralnego i finansowego traci przystosowanie społeczne, co oznacza, że prawie nie ma możliwości przystosowania się do życia na wolności.
Dla kobiety uwięzienie jest o wiele bardziej bolesne niż dla mężczyzny. Wynika to z oddalenia od domu, krewnych, męża, dzieci, braku warunków sanitarnych i higienicznych, trudności psychologicznych w odbyciu kary (brak rzeczy osobistych, mundur munduru, chodzenie w formacji). Kobieca kolonia karna podlega tym samym wymogom reżimu: ta sama liczba dopuszczalnych paczek i dat, możliwa jest praca przy każdym rodzaju pracy, te same kary dyscyplinarne, aż do odbycia ich w celi karnej. Należy zauważyć, że mężczyźni, podobnie jak kobiety, po spędzeniu średnio od trzech do pięciu lat w kolonii, przyzwyczajają się do życia w więzieniu, dlatego często po wyjściu na wolność wracają do więzienia. Chociaż powyższe nie oznacza wcale, że kobiety, które odwiedziły kolonię, są oczywiście „szumowinami społeczeństwa”, wśród nich są utalentowane, utalentowane rzemieślniczki i artyści.
Potrzeba zreformowania systemu karnego
Z powyższego wynika, że wniosek sam w sobie sugeruje konieczność przeprowadzenia reform w systemie karnym w odniesieniu do płci, potrzeby adaptacji społecznej i umiejętności rozwiązywania najprostszych codziennych problemów.
