Czynniki korupcyjne: koncepcja, rodzaje. Walka z korupcją

Czynniki korupcyjne, których przykłady zostaną podane w artykule, stanowią pewne warunki, które stwarzają możliwość złamania prawa przez urzędników. Przez dość długi czas trwały dyskusje na ich temat w środowisku naukowym. Najczęściej dyskusję prowadzili przedstawiciele sfery postępowania karnego i kryminolodzy. Wraz z przyjęciem specjalnych przepisów do praktyki regulacyjnej wprowadzono prawne czynniki korupcyjne. Rozważmy je bardziej szczegółowo.

Korupcja

W stanach o dobrze rozwiniętym systemie prawnym przypadki nielegalnego wzbogacania przez urzędników państwowych są częste. Nazywa się to korupcją. Istnieje kilka jego definicji. Na przykład w słowniku Ożegowa korupcja jest interpretowana jako moralna korupcja polityków i urzędników, która wyraża się w nielegalnym wzbogaceniu, kradzieży, przekupstwie i interakcji ze strukturami przestępczymi. W przypadku krajów o słabo rozwiniętym systemie prawnym takiej definicji trudno jest zastosować. Wynika to z faktu, że w takich stanach kradzież urzędników jest dość legalna, z wykorzystaniem istniejących luk w przepisach.

Tło

Uważa się za dość powszechne, że szef administracji lub członek rządu jest również przedsiębiorcą. Formalnie w takich przypadkach właściciele firm są jego krewnymi. Jeśli prawo nie zabrania na przykład małżonkowi urzędnika bycia przedsiębiorcą, to w rzeczywistości urzędnik świadczy usługi dla siebie. Innym przykładem korupcji jest arbitralność w sferze władzy. Jego szczyt w Rosji świętowano na początku 2000 roku. Przekupstwo działa również jako przejaw korupcji. W latach ZSRR małe prezentacje dla dostawców, sprzedawców i innych podmiotów były w porządku. Była to charakterystyczna cecha życia obywateli radzieckich i pracy przedsiębiorstw. Według ekspertów wielkość małych łapówek w ZSRR była większa niż dziś w Rosji. Tymczasem ogólny poziom korupcji był znacznie niższy. Wszechstronność i złożoność bezprawia w biurokracji polega na tym, że w rzeczywistości istnieją dwa kierunki.

Mała i duża korupcja to różne zjawiska, między którymi nie ma ścisłej wzajemnej zależności. W czasach Breżniewa, bez żadnej oferty, trudno było znaleźć rzadki produkt. Pod tym względem zamawiający pracowali w prawie wszystkich przedsiębiorstwach, które przekupiły urzędników, aby uzyskać określone zasoby lub towary. Nawet zwykli obywatele musieli przynosić drobne upominki: hydraulikę do napraw, lekarza - za dobre leczenie itd. Co więcej, w latach ZSRR poważna korupcja była praktycznie nieobecna. We współczesnej Rosji sytuacja jest nieco inna. Ostatnio urzędnicy kradną na dużą skalę, wykorzystując swoje uprawnienia, luki prawne. Wszystko to negatywnie wpływa na ocenę kraju. Pomimo przyjęcia przepisów antykorupcyjnych okresowo pojawiają się skandale w państwie związane z arbitralnością urzędników. Drobna korupcja jest dziś praktycznie nieobecna w tym kraju. Obecnie nie ma potrzeby wręczania łapówek dostawcom, dyrektorom sklepów i pracownikom firmy. Tymczasem państwo opracowało system czynników korupogennych, które przyczyniają się do dużej arbitralności.

Ramy prawne

W ustawie federalnej, której przepisy regulowały walkę z korupcją, nie wskazano bezpośrednio warunków sprzyjających naruszeniu prawa. Akt regulacyjny określa specjalne środki zapobiegawcze. Wśród nich jest badanie antykorupcyjne. W marcu 2009 r. Natychmiast zatwierdzono 2 dekrety rządowe. Pierwszy regulował zasady badania aktów normatywnych i innych dokumentów w celu zidentyfikowania przepisów, które wywołują ryzyko korupcji. Drugi dekret zatwierdził metodologię przeprowadzania tej kontroli. To w nim po raz pierwszy zidentyfikowano czynniki korupcyjne.

Funkcja

Czynniki korupcyjne działają w wyniku zastosowania norm niezgodnych z prawem. Przyczyniają się do tworzenia warunków do nadużywania władzy zarówno w pojedynczych przypadkach, jak i systematycznie. W gruncie rzeczy ich typizacja wskazuje, że podmioty ustanawiające reguły dość często używają wzorców, które przechodzą od jednego do drugiego. Czynniki korupcyjne pod względem technologii prawnej można nazwać wadami w aktach i przepisach w tym sensie, w jakim tworzone są warunki dla urzędników w celu uzyskania niewłaściwych korzyści.

Specyfika pojęć

W terminologii wyróżnia się czynniki korupcji, które działają jak wada normy. Metodologia, zatwierdzona dekretem nr 196, stwierdza, że ​​uznaje postanowienia projektów, które mogą przyczyniać się do naruszenia prawa przy stosowaniu dokumentów, a także mogą stanowić bezpośrednią podstawę nadużyć lub tworzyć warunki dla legalności czynów, sprowokować je lub zezwolić na nie.

Klasyfikacja

Czynniki korupcyjne mają wiele charakterystycznych cech. Przede wszystkim są to wyłącznie postanowienia dokumentów regulacyjnych i ich projektów. Ich treść ma również pewne cechy szczególne. W zależności od orientacji wyróżnia się następujące rodzaje czynników powodujących korupcję:

1. Ustanowienie nieuzasadnionego szerokiego zakresu uprawnień dla podmiotu stosującego zasady.
2. Zapewnienie niepewnych wymagań dla organizacji i obywateli.
3. Ustalenie możliwości nieuzasadnionego zastosowania istniejących wyjątków od zasad.
4. Zapewnienie trudnych do spełnienia wymagań dla osób prawnych i obywateli.

Trzeba powiedzieć, że w praktyce możliwa jest dowolna ich kombinacja. Kluczowym warunkiem jest to, że razem lub osobno stanowią one ryzyko korupcji.

Sprzeczności w normach

Zgodnie z ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. Nie tylko przepisy dotyczące projektów, ale także już zatwierdzone akty prawne są czynnikami korupcyjnymi. W tym względzie zasadnicze znaczenie ma odniesienie nie tylko do przyszłych norm, ale także możliwość przeprowadzenia analizy istniejących i ważnych dokumentów. Jednocześnie nie można nie zauważyć pewnych różnic w przepisach ustawy i dekrecie rządowym z 5 marca 2009 r. W tym ostatnim przypadku kluczową kategorią są czynniki korupcyjne. Są one podzielone na powiązane:

1. Wykonywanie uprawnień agencji rządowej lub instytucji samorządu terytorialnego.
2. Obecność luk w standardach.

Dekret podkreśla również czynniki systemowe. Zgodnie z prawem federalnym zdefiniowane są kategorie, które ustanawiają dla podmiotów stosujących reguły nieuzasadniony szeroki margines uznania lub możliwość nielegalnego korzystania z wyjątków od przepisów, a także uciążliwe, trudne do spełnienia lub niejasne wymogi dla osób prawnych i obywateli. Zatem prawo nie zawiera dwóch rodzajów czynników. Widoczna jest znacząca różnica w określaniu kierunku warunków. Tak więc, zgodnie z dekretem, czynniki przyczyniają się do tego, że urzędnicy popełniają korupcyjne akty, mogą stać się podstawą takich praktyk, stworzyć sprzyjające warunki dla legalności takich aktów, sprowokować je lub pozwolić im.Zgodnie z prawem stanowią one tylko odpowiednie warunki. W rezultacie zawęża się rozumienie czynników korupogennych. Wynika to przede wszystkim z niewłączenia takiego spotkania, jak stworzenie legalności. Oczywiście zawężenie to można zneutralizować poprzez specjalną interpretację przepisów lub przez ustanowienie odpowiedniej normy w dekrecie rządowym.

Funkcje różnicowania

Podział czynników korupogennych na trzy grupy jest uważany za bardzo warunkowy. Klasyfikacja jest konieczna nie tylko w celu ich usystematyzowania. Z jego pomocą walka z korupcją staje się bardziej skuteczna, środki zapobiegawcze osiągają swój cel. Podczas badania dokumentów regulacyjnych należy sprawdzić, czy istnieją warunki dla nielegalnych działań w kolejności przyjętej w klasyfikacji. Podział na grupy opiera się na trzech głównych możliwościach odmiennego stosowania norm. Dotyczy to w szczególności:

1. Błędy we wdrażaniu lub określaniu władzy organów państwowych, zwiększające selektywność i dyskrecję administracyjną, a także zachęcające do aktów korupcji przyjętych przez władze.
2. Luki w regulacji public relations, które są wypełnione w regulaminie lub indywidualnie dokumenty administracyjne.
3. Zderzenia jako systemowe sprzeczności między przepisami. Dają one podmiotom wdrażającym możliwość wyboru norm.

Nielegalne wykonywanie władzy

Związane z tym czynniki korupcyjne wskazują na zakres kompetencji uznaniowych. W takim przypadku stawiane są nadmierne wymagania dotyczące wdrożenia jego zdolności prawnych. Czynniki te obejmują nadużycie praw wnioskodawcy, ich selektywna zmiana, nadmierna swoboda stanowienia prawa, przyjmowanie aktów prawnych w kwestiach nieobjętych kompetencjami urzędnika, uzupełnianie luk prawnych poprzez zatwierdzenie dokumentu przez organ wykonawczy.

Fundusz antykorupcyjny

W 2011 r. Aleksiej Nawalny założył organizację non-profit, w której wszystkie jego projekty zostały połączone. FBK zbiera fundusze na swoje działania, a anonimowe darowizny nie są akceptowane. Do 2014 r. Fundusz antykorupcyjny obejmował około 30 osób. Według V. Ashurkowa założyciele FBK zorganizowali wsparcie finansowe projektu RosPil, zdobywając doświadczenie w przejrzystym i publicznym pozyskiwaniu funduszy. Na konto Yandex Money wpłynęła dość duża kwota. Zapewniła pracę nad projektem przez rok. Oprócz tego twórcy FBK byli na bieżąco zaangażowani, aby przyciągnąć kompetentnych ekonomistów i prawników. Ich zadania obejmowały poszukiwanie i zwalczanie programów korupcyjnych w dziedzinie zamówień publicznych. Założono, że specjaliści będą pracować na podstawie umowy. Umożliwiłoby to uzyskanie pewnych gwarancji, których nie ma w ramach programu współpracy z wolontariuszami. Dyrektorem Funduszu jest Roman Rubanov.

Cele FBK

Strategię Funduszu sformułował V. Ashurkov. Według niego praca FBK ma na celu wywarcie presji na władze, aby rozpoczęły wewnętrzne transformacje. Jednocześnie działania powinny być prowadzone w dwóch kierunkach. Przede wszystkim prace koncentrują się na stworzeniu lokalnych warunków, w których rząd będzie odczuwał presję. Drugi kierunek obejmuje stworzenie prawdziwego alternatywnego systemu rządów. Jak zauważył sam Navalny, uczestnicy FBK dążą do stworzenia nowego standardu dla przejrzystości gromadzenia i późniejszych wydatków funduszy.