Nierówność w podziale dochodów leży w istocie gospodarki rynkowej. Nawet w doskonale sprawiedliwym społeczeństwie będzie istnieć, ponieważ wszyscy wyróżniają nas naturalne zdolności. Nierówność w podziale dochodów jest zazwyczaj zilustrowana sytuacją, gdy niewielka część populacji ma znaczny udział w bogactwie narodowym i odwrotnie. W szczególności do jego pomiaru wykorzystywana jest krzywa Lorentza.
Dystrybucja majątku
W każdym kraju są bogaci i biedni obywatele. Pierwsi mają lwia część bogactwo narodowe drugi - ledwo wiążące koniec z końcem. W krótkim okresie obserwujemy nierówność w podziale dochodów. W dłuższej perspektywie - niesprawiedliwość gromadzenia bogactwa przez elity.
Historia powstawania koncepcji
Istnieją dwa sposoby pomiaru nierówności w rozkładzie dochodów - krzywa Lorentza i współczynnik Giniego. Obie koncepcje zostały opracowane na początku XX wieku i noszą nazwiska ich twórców. W 1905 r. Max Otto Lorenz opublikował artykuł w amerykańskiej książce statystycznej, w którym opisał swoją metodologię obliczeń. Corrado Gini opracował swój współczynnik w 1914 r. Ale obie prace stały się znane po publikacji pracy Tony'ego Atkinsona na temat ubóstwa i nierówności dochodów. Od tego czasu coraz więcej ekonomistów zwraca się do oryginalnych koncepcji i formułuje swoje metody na ich podstawie.
Krzywa Lorenza
Załóżmy, że chcemy zobrazować niesprawiedliwość podziału bogactwa w państwie. Do tego potrzebujemy dochody ludności. Krzywa Lorenza składa się z czterech etapów:
- Na osi rzędnej odłóż procent całkowitego bogactwa, odcięta - odsetek ludności.
- Podziel wynikowy wykres na decyle. To pozwala nam odpowiedzieć na pytanie, jakie dochody mają najbiedniejsze i najbogatsze 10% populacji.
- Zakładać, że żyjemy w całkowicie sprawiedliwym społeczeństwie. W takim przypadku wszystkie grupy ludności miałyby ten sam dochód. Krzywa Lorentza wyglądałaby jak linia prosta, która wynosi 45 stopni w stosunku do osi odciętej.
- Porównaj nasz prawdziwy harmonogram z sytuacją idealnie sprawiedliwego społeczeństwa.
Krzywa Lorentza umożliwia wizualizację nierówności w rozkładzie dochodów. Kilka wykresów można połączyć, aby pokazać zmiany w czasie lub porównać sytuację w wielu krajach.
Jak zbudować krzywą Lorentza w praktyce
Załóżmy, że w branży rozważamy dziesięć firm, które różnią się pod względem wkładu w gospodarkę. Gdybyśmy mieli dochody ludności, krzywa Lorentza pokazałaby nierówność ich rozkładu. W tym przypadku ilustruje to sprawiedliwość podziału rynku. Aby zbudować krzywą Lorentza, w tym przypadku konieczne jest:
- Narysuj odciętą i współrzędną oś i nazwij je poprawnie.
- Narysuj linię absolutnej równości.
- Odroczenie wydania każdej z firm.
- Przeanalizuj otrzymany wykres.
- Odpowiedz na pytanie: „Co powoduje nierówność dochodów?” Krzywa Lorentza w tym konkretnym przypadku pokazuje niesprawiedliwość podziału rynku.
Współczynnik Giniego
Przeanalizowaliśmy cechy budowy wykresu dystrybucji dochodów. Krzywa Lorentza odpowiada za wizualną stronę pytania. Współczynnik Gini działa z wartościami liczbowymi. Jest mierzony stosunkiem punktów na prawdziwym wykresie z idealnym przypadkiem (linia prosta, która tworzy kąt 45 stopni z osią odciętej). Współczynnik Giniego może przyjmować wartości od 0 do 1.W pierwszym przypadku mamy do czynienia z absolutną sprawiedliwością podziału dochodów, w drugim - z całkowitą nierównością, gdy jedna osoba ma całe bogactwo narodowe, a drugiej nic nie pozostaje. Oczywiście oba przypadki są nierealne. Należy jednak pamiętać, że niższa wartość współczynnika wskazuje na lepszą sytuację w gospodarce państwowej.
Problemy ze współczynnikiem wykorzystania
Indeks Gini jest w pełni oparty na statystykach produktu krajowego brutto i dochodzie ludności. Wiele krajów rozwijających się nie dostarcza dokładnych informacji, które nie oceniają poprawnie sytuacji w podziale bogactwa. Istnieje również odwrotna proporcja między współczynnikiem Giniego a produktem krajowym brutto na mieszkańca. Jest tak, ponieważ w biedniejszych krajach problemy są bardziej znaczące.
Interpretacja wskaźników
Kiedy wymyśliliśmy, jak skonstruować krzywą Lorentza, ważne jest, aby zrozumieć, co to naprawdę oznacza. Jak można porównać kraje z różnymi poziomami PKB? Krzywa Lorentza i współczynnik Giniego służą do zrozumienia, w jaki sposób równomiernie rozłożone jest bogactwo narodowe państwa. Należy zrozumieć, że kraje o najniższych stawkach niekoniecznie są najbogatszymi krajami. Podobne produkty brutto nie wskazują tej samej krzywej na wykresie rozkładu dochodów.
Głębia ubóstwa
Nierówność w podziale dochodów prowadzi do tego, że 10% populacji całkowicie się wyczerpuje, a niższy decyl jest zmuszony przetrwać o 1,25 USD dziennie. Wszystkich, którzy zarabiają mniej niż tę kwotę, uważa się ogólnie za żyjących poniżej granicy ubóstwa. Musisz jednak zrozumieć, że każdy kraj ma swoją własną cenę życia, więc ten standard należy dostosować do cech krajowych.
Grupa analityczna Banku Światowego ds. Rozwoju oblicza specjalną miarę głębokości ubóstwa. W tym celu stosuje się wskaźniki dochodów i konsumpcji gospodarstw domowych w 115 krajach. Raporty dotyczące wskaźnika są wydawane dwa razy w roku: w kwietniu i wrześniu.
Polityka społeczna państwa
Wysoki stopień nierównomiernego podziału dochodu jest przyczyną strajków, a nawet rewolucji. Dlatego celem każdego rządu jest zmniejszenie tego zjawiska i zmniejszenie przepaści między bogatymi a biednymi. Polityka społeczna państwa zwykle wiąże się z rozwojem uczciwych relacji w społeczeństwie, tworzeniem mechanizmów ochronnych i tworzeniem warunków dla wzrostu dobrobytu ludności. Aby to zrobić, rząd musi rozwiązać następujące zadania:
- Przygotuj i wdrażaj programy zatrudnienia.
- Aby zapewnić pomoc społecznie wrażliwym grupom ludności.
- Zapewnić dostępność dóbr kultury.
- Opracowanie i wdrożenie programów edukacyjnych i medycznych.
Wnioski
Idealne społeczeństwo absolutnej sprawiedliwości nie istnieje. Istnieją tylko stany o większym lub mniejszym współczynniku Giniego. Im mniejsza różnica między idealną a rzeczywistą krzywą Lorentza, tym lepiej dochód jest dystrybuowany w kraju. Problem niesprawiedliwości gromadzenia bogactwa przez jednostki lub grupy jest charakterystyczny dla wielu współczesnych państw, zwłaszcza rozwijających się. Częściowe rozwiązanie tego problemu wymaga właściwej krajowej polityki społecznej. Jego skuteczność ocenia się poprzez porównanie poziomu i jakości życia w różnych krajach lub przez określony czas. Ważne jest, aby zapobiec osiągnięciu tak zwanego dna społecznego i postępowi nieproporcjonalności. Jeśli państwo poradzi sobie ze swoimi funkcjami, wówczas populacja, nawet biedna, powinna odczuć poprawę warunków życia. Jest to związane nie tylko ze zmianą kształtu krzywej Lorentza, ale także z przedłużeniem koszyk konsumencki. W przeciwnym razie zamach stanu ze wszystkimi jego negatywnymi konsekwencjami zaczyna się ważyć w społeczeństwie.
