Wzywa się prawa i wolności jednostki do zapewnienia jej autonomii - członka społeczeństwa, ochrony prawnej przed wszelkimi zewnętrznymi nielegalnymi ingerencjami. Kategorie te są jasno określone w prawie.
Prawa i wolności osobiste: koncepcja
Te kategorie reprezentują możliwości ludzi chroniących je przed niepożądaną i nielegalną ingerencją w ich życie, wewnętrzny świat. Są wzywani do zapewnienia autonomii, istnienia i oryginalności każdej jednostki. Organiczna treść praw i wolności osobistych, ich głównym celem, jest wzmocnienie priorytetu własnych wewnętrznych wytycznych dotyczących formowania się i rozwoju ludzi. Ta kategoria wyróżnia się tym, że państwo rozpoznaje ją w określonej sferze relacji, według uznania jednostki. Nie może stać się przedmiotem roszczeń o władzę. Prawa i wolności osobiste są uważane za atrybut każdej osoby. Są one niezbędne do zapewnienia ochrony przestrzeni interesów prywatnych, zagwarantowania możliwości samorealizacji i samostanowienia.
Funkcje programistyczne
Na różnych etapach ich formacji osobiste prawa i wolności Federacji Rosyjskiej miały chronić ludzi przed nieuzasadnioną inwazją państwa w sferze ich interesów. Jednak z czasem, aby osiągnąć ten cel, bierny obowiązek władz powstrzymania się od ingerencji stał się niewystarczający. Istnieje potrzeba promowania realizacji wolności i praw człowieka. Oznaczało to, że ustanowienie bezpośrednich zakazów chroniących strefę własnych interesów i życia prywatnego przed arbitralnymi, prawnie nieuzasadnionymi próbami naruszenia ze strony władz, było również niewielkie. Aby zrealizować wolności i prawa, konieczne są aktywne działania państwa. Pozycja ta stała się bardzo popularna w drugiej połowie XX wieku. Znalazła wyraz w szczególności w orzeczeniach Trybunału Europejskiego.
Gatunek
Podstawowe prawa i wolności osobiste są zapisane w prawie. Odzwierciedla nie tylko główne interesy jednostki. Prawo jasno opisuje każdą kategorię. Najważniejsze z nich obejmują prawo do życia i godność osobistą, nienaruszalność i wolność sumienia. Zgodnie z prawem osoba ma możliwość samodzielnego wyboru miejsca zamieszkania, języka komunikacji, przemieszczania się, narodowości. Prawa i wolności osobiste obejmują życie prywatne jednostki, jej domu. W rzeczywistości blok ten obejmuje podstawowe aspekty, wyraża humanistyczne zasady każdego społeczeństwa o strukturze demokratycznej. Ustawa również ustanowiła prawa polityczne i ludzka wolność.
Kluczowe cechy
Wszelkie prawa należące do osoby są w równym stopniu uważane za osobiste. Jednak w wąskim znaczeniu kategoria „jednostki” obejmuje tylko część możliwości. Ma na celu ochronę wolności i życia każdej osoby. Ta kategoria obejmuje zdolność jednostki do wyboru miejsca zamieszkania, otrzymania ochrony jej honoru i godności. Obejmuje to także wolność sumienia, prawo do poszanowania i uczciwość. Ten ostatni, na przykład, ujawniono w definicji specjalnych warunków, w których można zastosować ograniczenie lub pozbawienie tej możliwości.
W szczególności obejmują one ustanowienie najsurowszego zakazu przemocy, tortur, okrutnego i poniżającego traktowania, a wyraża się to również w dobrowolności naukowych, medycznych i innych eksperymentów na ludziach oraz we wdrażaniu domniemanie niewinności. To ostatnie oznacza, że oskarżonego nie uznaje się za winnego przed udowodnieniem jego zbrodni. W tym przypadku współdziałają trzy kategorie: prawa osobiste, wolności i obowiązki. Oskarżony nie może na przykład udowodnić swojej winy. Ponadto, aby zachować wolność lub złagodzić karę, jest on zobowiązany do mówienia prawdy. Śmiertelne wątpliwości co do obecności jego winy są rozpatrywane na jego korzyść. Dowody uzyskane w sposób niezgodny z prawem uznaje się za nieważne. Pod tym względem prawa i wolności osobiste są uważane za najważniejsze w porównaniu z innymi.
Kategoria wyższej wartości
Główna ustawa państwa formułuje prawa i wolności osobiste. Konstytucja uważa członka społeczeństwa, jego indywidualną przestrzeń za najwyższą wartość. Artykuły ustawy pełniej ujawniają prawa i wolności osobiste. Deklarują swój stosunek do interakcji państwa i jednostki, stawiając ją na pierwszym planie. Ochrona i poszanowanie jednostki są uważane za integralną cechę systemu prawnego, konstytucyjnego, jego obowiązku - jak wskazano w art. 2 ustawy. Ustanowione podstawowe przepisy, które są związane z postawą władz wobec poszczególnych działań, są warunkiem wstępnym do rozwiązania szeregu konkretnych zadań. Dotyczy to przede wszystkim problemów prawnych regulacji statusu obywatela i jednostki w Rosji.
Specyfika
W przeważającej części osobiste konstytucyjne prawa i wolności są ściśle powiązane z uznaniem jednostki za najwyższą wartość. Znajduje to odzwierciedlenie nie tylko w tych kategoriach, ale wraz z nimi stoi na straży ich własnych interesów i możliwości ludzi. Zasada uznania jednostki za najwyższą wartość stanowi wystarczająco określoną wytyczną dla ulepszenia systemu, w tym osobistych praw i wolności osoby w społeczeństwie demokratycznym, a także przezwyciężenia różnych ekscesów i trudności na tej drodze.
Związek ten polega na tym, że jeżeli w art. Sekcja 2 przedstawia interakcję państwa i jednostki z „negatywnej” strony - z punktu widzenia prawdopodobnego naruszenia - i przewiduje jedynie przedmiot ochrony, wówczas przepisy ustawy o niektórych kategoriach są formułowane z pozycji pozytywnej. Na przykład artykuł 22 wskazuje, że każda osoba ma prawo do osobistej integralności i wolności. Związek ten znajduje się również w fakcie, że norma prawna wskazująca na przedmiot ochrony stanowi pierwszy krok do skonkretyzowania pozycji osoby w społeczeństwie i samym państwie w odniesieniu do konkretnej sytuacji lub sfery życia. Umożliwia zrobienie następnego kroku, wyrażonego w konstytucyjnej konsolidacji zasady równości.
Popularna suwerenność
Jest podstawą państwa konstytucyjnego. Władca suwerenności - w tym przypadku lud - składa się z ludzi, od których ostatecznie emanuje władza. W ramach systemu konstytucyjnego ludzie są demokratyczną społecznością. Świadomie koncentruje się na ochronie jednostki jako najwyższej wartości. W tym ludzie widzą swój obowiązek.
Taka orientacja pozwala nam uniknąć konsekwencji, które mogą prowadzić do celowego wyolbrzymiania władzy państwa i kolektywu - dominacji systemu totalitarnego. Naród, który nie jest w stanie na stałe lub nie jest w stanie uznać wartości każdej osoby i postępować zgodnie z tym przepisem, nie może zorganizować się w prawdziwie demokratyczną społeczność, nawet przy użyciu różnych instrumentów prawnych. Z tego możemy wywnioskować, że władza państwa ma charakter drugorzędny.
Bezpieczeństwo
Jeśli państwo narusza prawa i wolności jednostki, zadaniem społeczeństwa demokratycznego jest zapewnienie nienaruszalności każdego z jego członków. Ponadto władze powinny zapewniać ochronę ludzi przed wkroczeniem społeczeństwa.W tym drugim przypadku mówimy o różnych grupach cieszących się wpływami politycznymi, zdolnych do naruszania wolności i praw członków społeczeństwa.
Zapewnienie ochrony wymaga nadania państwu odpowiednich możliwości i autorytetu w przypadku prawdopodobnego naruszenia w życiu codziennym. Jednocześnie sam rząd musi podjąć aktywne kroki i zastosować różne normy prawa procesowego i materialnego. Ponieważ jeden ze środków może zwiększyć skuteczność ochrony sądowej. Jednocześnie nie można zachować osobistych praw i wolności jednostek bez wysiłków państwa w sferze duchowej i materialnej. W tym przypadku mówimy o zapewnieniu ludziom godnej płacy, o rozwoju struktur społecznych, kulturze, edukacji szkolnej, opiece zdrowotnej.
Cechy konsolidacji prawnej
Status prawny jednostki obejmuje zespół wolności i praw jednostki i obywatela. Odzwierciedlają to regulacje wszystkich obszarów obowiązujących przepisów. Podstawy statusu prawnego jednostki obejmują interesy i możliwości jednostki zapisane w głównym prawie kraju. Tymczasem ta kategoria stanowi niewielką część wspólnych praw i wolności. Przyczyny, zgodnie z którymi niektóre możliwości zapewnia główna ustawa państwa, a inne aktualne akty prawne, są mimowolne. 
Wybór jednego lub drugiego poziomu dokumentów prawnych może wynikać z:
- Znaczenie szczególnego prawa i wolności konstytucyjnej dla społeczeństwa, a zwłaszcza człowieka.
- Pochodny lub początkowy charakter osoby należącej do tej lub innej okazji. Zgodnie z Konstytucją jednostka ma obywatelskie prawa osobiste i wolności od urodzenia. Te kategorie są zapisane w prawie.
- Określone właściwości prawne, które posiadają podstawowe prawa i wolności osobiste, a także cechy ich wdrażania.
Trafność
Konstytucja zapisuje tylko te wolności i prawa, które mają zasadnicze znaczenie i mają najwyższy stopień znaczenia społecznego dla konkretnej jednostki oraz dla państwa i społeczeństwa jako całości. Dla ludzi działają jako godna i nieograniczona egzystencja, naturalna okazja do uczestniczenia w rozwiązywaniu problemów rządzenia i organizacji społeczeństwa, którego są członkami.
Ponadto kategoria ta jest uważana za społeczny i ekonomiczny warunek zaspokojenia żywotnych potrzeb duchowych i materialnych. Jeśli chodzi o państwo i strukturę społeczną, dla nich znaczenie wolności i praw zapisanych w Konstytucji wyraża się w tym, że ich realizacja oznacza realizację istoty demokratycznego i prawnego reżimu. Istnienie państwa i społeczeństwa zapewnia połączoną aktywność ludzi w różnych sferach życia. Przede wszystkim jest to dziedzina polityczna, duchowa i ekonomiczna. Na przykład bez realizacji prawa do swobody przedsiębiorczości nie byłoby możliwe stworzenie odpowiedniego otoczenia biznesowego; bez zapewnienia możliwości wyborczych nie mogłyby powstać struktury zarządzania przedsiębiorstwem.
Właściwości prawne i specyfika implementacji
Główne kategorie stanowią rdzeń statusu prawnego jednostki, stanowią podstawę innych wolności i praw zapisanych w innych aktach prawnych. Tak więc wszystkie możliwości wynikające z Kodeksu pracy opierają się na odpowiednich przepisach głównego prawa kraju. Podstawowe wolności i prawa są adresowane do szerokiego grona osób. Inne kategorie ustanowione przez inne przepisy są związane z osobą mającą różne statusy: właściciele domów, pracownicy i pracownicy, pracodawcy, powodowie, kupujący itp.
Podstawowe wolności i prawa są uniwersalne. Dla wszystkich ludzi żyjących w państwie są równi i zjednoczeni bez wyjątku.Uznając to lub inne prawo za podstawowe, władza wypływa z możliwości jej realizacji przez wszystkich. Z tą okolicznością związany jest proces rozszerzania głównych kategorii w trakcie formowania odpowiednich warunków ekonomicznych i społecznych. Podstawowe wolności i prawa różnią się od innych zasadami występowania i szczególnym mechanizmem wdrażania. Te kategorie są uważane za warunki wstępne wszelkich interakcji prawnych w określonej dziedzinie, stałe, nieodłączne zdolności każdego uczestnika takich relacji. Wszelkie inne wolności i prawa mogą działać jako własność obywatela i osoby fizycznej przy wykonywaniu zdolności prawnej przez uczestnictwo w określonych relacjach.
Główne kategorie mają specjalną formę prawną konsolidacji. Są one ustalone w normatywnym akcie państwowym, który ma najwyższą moc prawną, - w Konstytucji. Są również obdarzeni większą ochroną prawną. Normy konstytucyjne nie mogą zostać zmienione w ramach obecnego prawodawstwa bez przyjęcia nowej. Osoby fizyczne mogą odwołać się do właściwego organu z skargami na naruszenie, ograniczenie lub zakaz korzystania z ich możliwości. To jest Trybunał Konstytucyjny. Za pomocą skarg można zweryfikować siłę prawa, które ma zostać wdrożone lub już stosowane, w przypadku bezpośredniego wpływu na główne kategorie możliwości dla ludzi. Wszystkie te właściwości działają jako cecha podstawowych wolności i praw jednostki i obywatela.
Definicje różnic
Różnica między pojęciami „wolności” i „prawa” jest względnie arbitralna. Zarówno pierwsza, jak i druga definicja oznaczają prawnie uznaną możliwość każdego wyboru środka i rodzaj jego zachowania. Ponadto pojęcie „wolności” jest w większym stopniu powiązane z uprawnieniami jednostki. Nakreślają sferę niezależności, chronią przed inwazją na jej wewnętrzny świat. Pojęcie „prawa” implikuje w większym stopniu te lub inne pozytywne działania, działania i usługi państwa lub uprawnienia jednostki do uczestnictwa w działaniach wszelkich struktur publicznych, gospodarczych i innych.
Klasyfikacja
Rozdział 2 Konstytucji zawiera 48 artykułów. Większość z nich odzwierciedla szczególne możliwości danej osoby. Wszystkie reprezentują określony system. Ma logiczną podstawę i odzwierciedla specyfikę samych praw i wolności, a także dziedziny życia, z którymi się kontaktują. Zgodnie z tym, zwykle klasyfikuje się wszystkie kategorie na 3 grupy. W szczególności rozróżniają prawa i wolności społeczno-gospodarcze, indywidualne i polityczne. Co więcej, system podstawowych kategorii różni się nie tylko obecnością klasyfikacji, ale także szczególnym układem. Ustanawia to Konstytucja.
Ten fakt nie ma znaczenia technicznego. Odzwierciedla obecną koncepcję statusu prawnego osoby, która przestrzega władzy państwowej. W istniejącym głównym prawie lista kategorii jest podzielona zgodnie ze specjalną sekwencją. Przede wszystkim wskazane są zatem wolności i prawa społeczno-gospodarcze, a następnie indywidualne. Lista kategorii w Powszechnej Deklaracji jest podobnie skompilowana. Jest on przyjmowany przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. W ustawodawstwie rosyjskim struktura ta została po raz pierwszy odtworzona w Deklaracji wolności i praw, która została zatwierdzona w 1991 r., 22 listopada. Następnie zostało to odzwierciedlone w konstytucji kraju. We wszystkich poprzednich głównych ustawach struktura dystrybucji była nieco inna. Przede wszystkim skonsolidowano społeczno-gospodarcze, następnie polityczne, a wreszcie indywidualne wolności i prawa. Wskazało to na inny system priorytetów.
