Poglądy i stosunek społeczeństwa do szczególnej kategorii populacji, którą są osoby niepełnosprawne, zmieniały się przez wiele stuleci, od kategorycznego nieuznania do współczucia, wsparcia i lojalności. W rzeczywistości jest to wskaźnik, czynnik decydujący o stopniu dojrzałości moralnej i rentowności dobrze skoordynowanego społeczeństwa obywatelskiego.
Stosunek do osób o specjalnych potrzebach od wieków
Dosłowne znaczenie terminu „osoba niepełnosprawna” utożsamiane jest z takimi słowami jak „nieodpowiedni”, „gorszy”. W erze reform Piotra I, byłego wojska, osoby niepełnosprawne, kontuzje lub choroby podczas walk zaczęły być nazywane niepełnosprawnymi. Ponadto ogólna definicja takiej grupy osób, czyli wszystkich osób z niepełnosprawnością fizyczną, psychiczną lub inną, które utrudniają normalne funkcjonowanie, pojawiła się w okresie powojennym - w połowie XX wieku.
Znaczącym przełomem na trudnej drodze do uzyskania przez osoby niepełnosprawne własnych praw było przyjęcie najważniejszego dokumentu na szczeblu międzynarodowym. Implikowana jest Deklaracja Praw Osób Niepełnosprawnych, podpisana w 1975 r. Przez kraje członkowskie ONZ. Zgodnie z tą umową wielostronną pojęcie „osoby niepełnosprawnej” zaczęło oznaczać: każda osoba, która z powodu wrodzonych lub nabytych ograniczeń fizycznych lub psychicznych nie jest w stanie zaspokoić własnych potrzeb bez pomocy z zewnątrz (pełnej lub częściowej).
System utrzymania socjalizacji osób niepełnosprawnych
Zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, dziś absolutnie wszystkie osoby niepełnosprawne można nazwać niepełnosprawnymi. W celu ustanowienia odpowiedniej grupy MSEC jest wyznaczany przez wyspecjalizowaną służbę publiczną.
W ciągu ostatnich kilku stuleci stosunek do takich ludzi zmienił się dramatycznie. Jeśli jakieś dwieście lat temu wszystko ograniczało się do zwykłej opieki, dziś jest inaczej. Stworzono cały funkcjonujący system, który obejmuje zestaw organizacji przeznaczonych do szczególnego utrzymania osób niepełnosprawnych, ośrodków rehabilitacji i wielu innych.
Nie sposób nie wspomnieć o dobrze funkcjonujących placówkach edukacyjnych, w których niepełnosprawne dzieci mogą otrzymać godne wykształcenie, a także instytucjach, których absolwenci są gotowi poświęcić swoje życie na pomoc osobom niepełnosprawnym. Obejmuje nie tylko aspekty fizyczne, ale także psychologiczne i moralne.
Problemy na rynku pracy
Konieczne jest podkreślenie tak ważnej kwestii, jak praca dla osób niepełnosprawnych. Współczesne rynki pracy dla osób niepełnosprawnych stanowią odrębne spektrum w gospodarce państwowej, w zależności od specjalnych czynników i wzorców. Bez pomocy suwerennych organów zarządzających rozwiązanie tego problemu jest niemożliwe. Obywatele, którzy nie mają wystarczającej konkurencyjności, pilnie potrzebują pomocy państwa w znalezieniu odpowiedniej pracy.
Aby ustalić, na jakim poziomie w społeczeństwie są osoby niepełnosprawne, biorąc pod uwagę szereg obiektywnych i subiektywnych punktów:
- przychody finansowe i poziom wsparcia materialnego;
- obecność edukacji lub możliwości jej uzyskania;
- zadowolenie z gwarancji społecznych udzielanych przez państwo.
Brak stałego zatrudnienia i bezrobocia wśród osób niepełnosprawnych jest dość poważnym problemem w całym kraju ze względu na skalę prawdopodobnych negatywnych konsekwencji.
Dlaczego osoby niepełnosprawne nie odnoszą sukcesów?
Często niski status w społeczeństwie zajmowanym przez osoby niepełnosprawne można łatwo wytłumaczyć brakiem odpowiedniej rehabilitacji psychologicznej. W szczególności dotyczy to nie tylko osób rannych już w wieku dorosłym, ale także dzieci niepełnosprawnych. W rezultacie tacy ludzie nie dążą do jasnych celów życiowych, nie mają konkretnych postaw z powodu braku umiejętności zawodowych, wiedzy i umiejętności.
Obecną sytuację znacznie pogarsza fakt, że większość przedsiębiorców, delikatnie mówiąc, nie jest gotowa zapewnić miejsc pracy osobom niepełnosprawnym. Pracodawcy niechętnie zatrudniają takich ludzi, ponieważ zapewnienie im miejsc pracy wyposażonych zgodnie z ich potrzebami oraz pełnego pakietu preferencyjnych warunków jest niezwykle nieopłacalne. W końcu konieczne będzie zmniejszenie czasu pracy i wymagań dotyczących wydajności zgodnie z rosyjskim ustawodawstwem, a to jest obarczone stratami dla przedsiębiorców. Pomimo dużej liczby obowiązujących przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących kwot zatrudnienia w przedsiębiorstwach oraz mechanizmu zatrudnienia, obecni menedżerowie firm, organizacji, firm z reguły znajdują dobre powody, aby odmawiać zatrudniania osób niepełnosprawnych. Zasadniczo można wyróżnić pojedynczy system, składający się z kilku czynników, które określają specyfikę zatrudnienia osób niepełnosprawnych fizycznie.
Bariery stereotypowe
Osoby niepełnosprawne są postrzegane przez pracodawców stereotypowo. Większość menedżerów bezwarunkowo uważa, że osoby niepełnosprawne nie mogą mieć godnego doświadczenia zawodowego, nie są w stanie w pełni wypełniać swoich obowiązków i nie będą w stanie budować dobrych relacji w zespole. Ponadto problemy zdrowotne są obarczone częstymi wyjazdami na zwolnienia chorobowe, niestabilnością, a czasem nieodpowiednim zachowaniem. Wszystko to, zdaniem pracodawców, świadczy o niezdolności zawodowej osoby, jej porażce.
Występowanie takich stereotypów ma duży wpływ na postawę osób niepełnosprawnych, dyskryminując je i pozbawiając ich szansy na przystosowanie się w oficjalnych stosunkach pracy.
Wybór zawodu, który nie pasuje do możliwości
Niewielki odsetek osób niepełnosprawnych może poprawnie zbudować osobistą strategię rozwoju zawodowego. Pierwszym krokiem w tym procesie jest przyjęcie właściwej decyzji dotyczącej wyboru przyszłej specjalności, jej prawdopodobnych perspektyw. Wchodząc na uniwersytety, aby studiować wybrane specjalizacje i obszary, osoby niepełnosprawne często popełniają tutaj główny błąd. Nie wszystkie osoby niepełnosprawne są w stanie rozsądnie ocenić swoje możliwości i możliwości fizjologiczne na podstawie stopnia ich stanu zdrowia, dostępności i warunków nauki. Kierując się zasadą „mogę i chcę”, nie biorąc pod uwagę realiów obecnego rynku pracy, wielu z nich nie myśli o tym, gdzie będą mogli znaleźć zatrudnienie w przyszłości.
To implikuje potrzebę opracowania dodatkowego wektora w działaniach służb zatrudnienia, który da efekt podczas działań zapobiegawczych w celu przezwyciężenia bezrobocia osób niepełnosprawnych. Ważne jest, aby nauczyć takich ludzi patrzeć na zatrudnienie przez pryzmat własnego potencjału.
Brak warunków pracy dla osób niepełnosprawnych
Analiza danych statystycznych najpopularniejszych i najbardziej popularnych ofert pracy dla osób niepełnosprawnych wykazała, że takim osobom oferowane są głównie prace, które nie wymagają wysoce wykwalifikowanego podejścia. Takie stanowiska obejmują niskie płace, prosty monotonna praca (stróżów, operatorów, monterów, szwaczek itp.).Tymczasem nie można kategorycznie stwierdzić, że ten stan rzeczy jest spowodowany jedynie ograniczoną liczbą osób o szczególnych potrzebach.
Znaczącą rolę odgrywa niedorozwój rynku pracy w tworzeniu warunków niezbędnych do działania osób niepełnosprawnych.
Walka o prawa osób o szczególnych potrzebach
Obecnie działa wiele stowarzyszeń publicznych, charytatywnych i wolontariackich, które regularnie opowiadają się za trudnym losem osób niepełnosprawnych. Ich głównym zadaniem jest podniesienie poziomu ochrony socjalnej tej kategorii ludności. Ponadto w ciągu ostatnich kilku lat nie można nie zauważyć pozytywnego trendu w kierunku powszechnego włączenia osób niepełnosprawnych w życie publiczne, wykorzystując ich nieograniczony potencjał. Społeczeństwa osób niepełnosprawnych idą twardą drogą, przełamując bariery i niszcząc stereotypy.
Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych
Wyżej wymieniona Deklaracja Praw Osób Niepełnosprawnych nie jest jedynym dokumentem regulującym prawa takich osób. Kilka lat temu kolejny traktat międzynarodowy nabrał znaczenia prawnego, nie mniejszego niż poprzedni. Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych z 2008 r. Stanowi swego rodzaju apel do państw, aby jak najszybciej rozwiązać wiele problemów tego problemu. sfera społeczna. Tworzenie środowiska wolnego od barier - to nieoficjalna nazwa tego projektu. Osoby niepełnosprawne powinny mieć pełny fizyczny dostęp nie tylko w sensie dosłownym - do budynków, lokali, miejsc kulturalnych i niezapomnianych, ale także do informacji, telewizji, miejsc pracy, transportu itp.
Konwencja ONZ z 2008 r. Określa prawa osób niepełnosprawnych, które muszą być zapewnione na poziomie państwa przez ochronę zdrowia, edukację i ważne decyzje polityczne. Ważnym punktem międzynarodowego dokumentu jest to, że potwierdza on podstawowe zasady niedyskryminacji, niezależności i szacunku dla takich osób. Rosja nie była wyjątkiem wśród krajów, które ratyfikowały Konwencję, czyniąc ten ważny krok dla całego państwa w 2009 roku.
Wartość przyjęcia tego międzynarodowego instrumentu dla naszego państwa jest nieoceniona. Statystyki nie są pocieszające: jedna dziesiąta Rosjan ma grupę osób niepełnosprawnych. Ponad dwie trzecie z nich to pacjenci z chorobami sercowo-naczyniowymi i onkologicznymi. Po nich osiedlili się nosiciele chorób układu mięśniowo-szkieletowego i układu mięśniowo-szkieletowego.
Działania państwa w zakresie rozwiązania problemu
W ciągu ostatnich kilku lat głównymi obszarami wsparcia dla osób niepełnosprawnych były prace regulacyjne, finansowe, organizacyjne i zabezpieczenia społecznego. Na szczególną uwagę zasługuje pytanie, w jaki sposób pomóc zwiększyć dochody i poprawić życie osób niepełnosprawnych. Biorąc pod uwagę, że trwa wdrażanie programów społecznych mających na celu wspieranie osób niepełnosprawnych, możemy teraz uzyskać pośredni wynik:
- organizacje publiczne osób niepełnosprawnych otrzymują dotacje państwowe;
- renta inwalidzka podwoiła się w ostatnich latach;
- utworzono ponad 200 ośrodków rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych i około 300 specjalistycznych instytucji dla dzieci.
Nie oznacza to, że wszystkie problemy w tym obszarze zostały rozwiązane. Ich lista jest dość długa. Można wyróżnić wśród nich całą masę, a mianowicie: regularne awarie w działaniu mechanizmu MSEC, trudności napotykane podczas działań rehabilitacyjnych osób niepełnosprawnych, obecność konfliktów w aktach regulacyjnych wskazujących na prawa osób niepełnosprawnych do leczenia sanatoryjno-uzdrowiskowego.
Wniosek
Jedynym faktem, który wywołuje jedynie pozytywne nastawienie, jest uświadomienie sobie, że współczesna Rosja wyznaczyła kierunek i kierunek długo oczekiwanego przejścia od obecnego systemu społecznego do nowych zasad, zgodnie z którymi należy usunąć wszystkie przeszkody i bariery.
W końcu ludzkie możliwości nie są ograniczone. I nikt nie ma prawa ingerować w pełnoprawny faktyczny udział w życiu publicznym, podejmować ważne decyzje na równi z innymi.
