Konwencje międzynarodowe. Konwencja wiedeńska

Prawo międzynarodowe przewiduje dużą liczbę rodzajów dokumentów urzędowych. Jeden z nich nazywa się konwencją.

Konwencja jest umową międzynarodową w konkretnej sprawie, wiążącą państwa, które do niej przystąpiły lub podpisały ją. Jest rozpoznawany i podpisywany przez kilka stanów jednocześnie. W związku z tym zapewnione jest przestrzeganie niektórych zasad i porozumień na skalę wielu państw jednocześnie.

Konwencja jest źródłem prawa międzynarodowego.

Przykłady umowy

W zależności od znaczenia i tematu konwencję można przypisać do różnych obszarów:

• stosunki polityczne;
• stosunek prawny;
• stosunki społeczno-gospodarcze itp.

Najczęstsze konwencje międzynarodowe w następujących kwestiach:

• międzynarodowe prawo humanitarne (Genewa);
• status uchodźcy;
• eliminacja dyskryminacji rasowej;
• stosunki dyplomatyczne (Wiedeń);
• traktaty międzynarodowe (Wiedeń);
• Prawa człowieka (europejskie);
• o odprawie celnej itp.

Jednak międzynarodowa konwencja o prawach dziecka, podpisana 11/20/1989, jest rozważana w mediach znacznie częściej niż reszta. Ten tytułowy tytuł reguluje prawa osób w wieku od 0 do 18 lat w krajach, które podpisały zobowiązanie (na obecnym etapie ponad 150 stanów, w tym Rosja). Konwencja o prawach dziecka zawiera 54 artykuły. Kolejne najpopularniejsze to międzynarodowe konwencje celne.

Źródła prawa

Co rodzaj prawa ma swoje źródło. Ten ostatni może być traktatem i zwyczajem o znaczeniu etnicznym. Istnieją jednak również takie dokumenty, jak organizacje międzypaństwowe, akty konferencji i spotkań na poziomie międzynarodowym. Ale mogą być źródłem prawa międzynarodowego tylko wtedy, gdy określą wiążące normy dla organizacji międzypaństwowych i innych podmiotów o podobnym ustawodawstwie. Ponadto w prawie międzynarodowym istnieje idea tzw. Prawa miękkiego, obejmującego dokumenty o charakterze zalecającym lub wymogi programowe organów i organizacji międzypaństwowych, na przykład rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ itp.

Artykuł 38 Konstytucji Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości ONZ oferuje konkretną listę źródeł. Są oni kierowani przez sąd w rozwiązywaniu różnych kwestii spornych. Lista jest następująca:

• konwencje międzynarodowe;
• zwyczaj międzyetniczny;
• ogólne zasady prawa, uznawane przez cywilizowane narody;
• wyrok sądowy;
• doktryny międzynarodowych ekspertów stosowane jako dodatkowe metody określania praworządności.

O stosunkach dyplomatycznych

Konwencja wiedeńska z 1961 r. Jest umową o stosunkach dyplomatycznych, która kodyfikuje zasady prawa dotyczące działalności misji dyplomatycznych. 18.04.161 została podpisana. Od 1 stycznia 1970 r. Sto pięć krajów jest partiami uczestniczącymi (w tym Związek Radziecki). Definiuje:

• porządek stosunków dyplomatycznych;
• instytucje dyplomatyczne;
• ich funkcje;
• zasady mianowania i odwoływania szefa misji dyplomatycznej i personelu tych instytucji.

Konwencja określa przywileje i ochronę misji dyplomatycznej jako całości i każdej osoby. Kluczowe uprawnienia obejmują:

• nienaruszalność pomieszczeń;
• wolność relacji z własnym krajem;
• immunitet dyplomatyczny i nie tylko.

Pracownicy i ich rodziny mają również prawo do immunitetu zarówno w odniesieniu do osoby, jak i jej mieszkania, ochrony przed jurysdykcją kraju, w którym przebywają.Personel ma prawo do korzystania z ochrony działań wykonywanych w czasie wykonywania obowiązków służbowych i jest zwolniony z podatku od wynagrodzeń.

Konwencja weszła w życie dla Związku Radzieckiego 04.24.1964.

O odpowiedzialności cywilnej

Konwencja wiedeńska z 1963 r. Jest umową o odpowiedzialności cywilnej za szkody. Została przyjęta na międzynarodowej konferencji dyplomatów (29–19 kwietnia 1963 r.). Tekst i protokół dotyczący rozstrzygania sprzeczności zostały podpisane 05.21.1963. 1 października 69 roku tylko osiem stanów zatwierdziło go. Związek Radziecki podpisał ostateczny akt.

Z uwagi na fakt, że jądrowe obiekty przemysłowe są źródłem o zwiększonym niebezpieczeństwie, umowa przyjmuje pełną odpowiedzialność za szkody jądrowe. Jest tylko jeden wyjątek: właściciel obiektu jest zwolniony z odszkodowania za szkody w przypadku klęski żywiołowej lub szczególnego charakteru incydentu (operacje wojskowe itp.).

W przypadku szkód jądrowych roszczenia o odszkodowanie będą rozpatrywane wyłącznie w stanie, w którym miała miejsce sprawa nuklearna.

O stosunkach konsularnych

Konwencja wiedeńska z 1963 r. Jest umową o stosunkach konsularnych, która określa porządek takich stosunków i ochronę ich instytucji, a także zadania, korzyści i ochronę tych ostatnich. Został podpisany 24 kwietnia 1963 r. I wszedł w życie 19 marca 1967 r. Ustanawia klasy naczelników urzędów konsularnych; zasady ich mianowania i przyjmowania do wykonywania obowiązków w kraju, w którym zamieszkują, a także zasady wyboru personelu. Od 1 stycznia 1970 r. Sześćdziesiąt pięć państw było stronami tej konwencji. Zgodnie z nim urząd konsularny otrzymuje pewne korzyści, przywileje i zabezpieczenia. Wyjątkiem są klęski żywiołowe, a lokalne władze mogą wejść do lokalu. Osoba konsularna jest obdarzona osobistą nietykalnością, jednak może zostać zatrzymana lub aresztowana na mocy wyroku sądu, gdy popełniła przestępstwo; pracownicy są objęci ochroną przed jurysdykcją organów sądowych i administracyjnych w momencie wykonywania swoich funkcji, są zwolnieni z obowiązku rejestracji jako cudzoziemiec, uzyskiwania zezwoleń na pobyt i pracę, a także z płacenia podatków. Osoba konsularna ma prawo do nieskrępowanych relacji z obywatelami tego kraju, a władze lokalne są zobowiązane do powiadomienia ich o aresztowaniu, konsulowie mogą się z nimi korespondować i złożyć wizytę zgodnie z lokalnymi przepisami. Konwencja określa również prawa i obowiązki konsulów honorowych.

O bezpieczeństwie na drodze

Konwencja wiedeńska o ruchu drogowym jest umową międzynarodową podpisaną w celu zwiększenia bezpieczeństwa ruchu poprzez ujednolicenie przepisów ruchu drogowego. Powstał na konferencji UNESCO w dniach 7.10–11.11.1968 w Wiedniu. Wraz z nim zatwierdzono konwencję w sprawie znaków drogowych i sygnałów. Później, 1 maja 71 r., Umowa została uzupełniona podczas regularnego spotkania w Genewie.

Kraje, które zatwierdziły tę umowę, uznają prawo jazdy Federacji Rosyjskiej, co pozwala na ich opuszczenie i nie nabywanie prawa międzynarodowego. 28 marca 2006 r. Zmieniła się forma certyfikacji uznawana w innych stanach. Uczestniczącym państwom przyznano pięcioletni okres na dostosowanie certyfikatów do nowego formatu. Prawo jazdy wydane w Federacji Rosyjskiej od 01.03.2011 odpowiada nowym zasadom. Wcześniej uzyskane certyfikaty z tworzyw sztucznych są ważne również do daty ważności.

O normie traktatów międzynarodowych

Międzynarodowa konwencja z Wiednia z 1969 r. Jest umową kodyfikującą zasady traktatów międzynarodowych. Wszedł w życie w 1980 r. I ma ponad 110 krajów uczestniczących. Niniejsza umowa ustanawia zasady sporządzania, istnienia i wypowiedzenia umów międzynarodowych między krajami.Ponadto mówi, że można go stosować do każdego traktatu, który stanowi akt organizacji międzynarodowej i który jest przyjmowany w ramach organizacji międzynarodowej.

Umowa określa następujące wymagania:

• procedura sporządzania i wejścia w życie umów;
• ich znaczenie dla krajów trzecich;
• zasady poprawek i zmian;
• warunki sugerujące utratę mocy umowy, jeżeli jest ona sprzeczna z prawem międzynarodowym;
• warunki inwalidztwa;
• rozwiązywanie sporów w przypadku awarii jednej ze stron itp.

Federacja Rosyjska jest stroną konwencji wiedeńskiej z 1969 r.

Międzynarodowa konwencja o prawach dziecka

Najpopularniejsze dyskusje w społeczeństwie to Międzynarodowe konwencje praw dziecka, które zobowiązują państwa, które je zatwierdziły, do podjęcia wszelkich środków dotyczących zapewnienia i ochrony uprawnień osób poniżej 18 roku życia. Dokument ten nazywa się globalną konstytucją praw dziecka. Międzynarodowa konwencja prawna zawiera sekcję, która określa, w jaki sposób państwa powinny wdrażać środki mające na celu poszanowanie praw młodych obywateli. Opiera się na nowym oświadczeniu o pozycji dziecka w społeczeństwie jako równego uczestnika.

Tekst można podzielić na trzy części: 1-41 - główne z nich określają uprawnienia dziecka i obowiązki krajów uczestniczących, art 42–45 - monitorowanie wdrażania konwencji, art 46–54 - drobne warunki regulujące wejście w życie konwencji.

Jego podstawą są trzy podstawowe prawa:

1. Ochrona
2. Provision.
3. Udział

Ważnym aspektem tego dokumentu jest definicja dziecka jako istoty ludzkiej poniżej osiemnastego roku życia. Dzieci dowolnej rasy, płci, języka, koloru, poglądów politycznych lub innych, statusu własności, kondycji fizycznej, ich rodzice lub opiekunowie mają takie same prawa jak wszyscy inni, a mianowicie: zdrowie, wykształcenie, dobre odżywianie, priorytetowe podejście do kwestii fizycznych i psychicznych rozwój.

Istnieje dziewięć głównych konwencji międzynarodowych w dziedzinie praw człowieka, a każda z nich została zatwierdzona przez pewien komitet ekspertów, którzy monitorują przestrzeganie wymogów traktatów przez kraje uczestniczące. Niektóre z nich są uzupełnione opcjonalnymi protokołami, które rozwiązują określone problemy.