Nieważność testamentu, zmiana i odwołanie testamentu. Podstawy nieważności testamentu

Zgodnie z ust. 1 art. 1118 Kodeksu cywilnego, jako jedyny sposób samodzielnego rozporządzania majątkiem w razie śmierci, sporządza się testament. W ust. 5 tego artykułu po raz pierwszy na poziomie legislacyjnym odnotowano możliwość przeprowadzenia tej jednostronnej transakcji. Od momentu śmierci (otwarcia spadku) właściciel na zawsze traci prawo do dostosowania warunków zbycia nieruchomości lub do podjęcia nowej akcji, która decyduje o losie wartości. W związku z tym nieważność testamentu, zmiana i unieważnienie testamentu będą działały jako wyjątkowo niepożądane okoliczności. Mają bezpośredni wpływ na zdolność obywatela do dysponowania według własnego uznania własnością należącą do niego. W dalszej części artykułu zostanie rozpatrzona bardziej szczegółowo nieważność testamentu, zmiana i unieważnienie testamentu.

Informacje ogólne

W art. 1118 ust. 5 Kodeksu cywilnego podano definicję testamentu. Zgodnie z normą uznaje się za nią jednostronną transakcję, która tworzy odpowiednie obowiązki i możliwości prawne po otwarciu spadku. Warto jednak zauważyć, że powyższa definicja nie odzwierciedla dokładnie istoty pojęcia. Sama wola nie może tworzyć zobowiązań ani przed otwarciem spadku, ani po nim. W takim przypadku należy odnieść się do innego artykułu Kodeksu cywilnego. W szczególności na podstawie art. 155 jednostronna transakcja, która jest testamentem, nakłada odpowiednie obowiązki tylko na osobę, która ją popełniła. Udział innych stron jest dozwolony wyłącznie na podstawie umowy między nimi lub w innych przypadkach przewidzianych przez prawo.

Specyfika występowania zobowiązań

Biorąc powyższe pod uwagę, założenie, że jako „szczególne przypadki określone ustawą” mogą być artykuły 1134 (dotyczące wykonawcy testamentu) i 1137 (dotyczące odmowy testamentu), uważa się za nieprawidłowe. Niewątpliwie, zarówno w ramach pierwszej, jak i drugiej normy, odpowiednie osoby mają obowiązki wynikające z przepisów prawa. Ale sporządzenie testamentu nie wystarczy. Odpowiednie obowiązki pojawiają się w przypadku spełnienia przez osoby transakcja w jedną stronę. W szczególności wykonawca testamentu musi zgodzić się na wykonanie testamentu, następca musi przyjąć spadek, ponieważ obowiązek ustanowiony przez odmowę testamentu jest wypełniany tylko w ten sposób.

Możliwości prawne

Jedynym prawem, jakie testament może utworzyć po otwarciu spadku (ale nie we wszystkich przypadkach), jest zdolność do odebrania majątku zmarłemu. Wola właściciela ma na celu stworzenie możliwości określenia, według własnego uznania, losu wartości materialnych. Aby jednak skorzystać z tego prawa, testament jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym. W takim przypadku wymagane są również czynności prawne innych osób odpowiadające woli właściciela.

Rodzaje zamówień

Kodeks cywilny zawiera następującą listę głównych rodzajów testamentu:

1. Wskazanie następców.
2. Ustanowienie udziałów spadkobierców w przeniesionej nieruchomości.
3. Odmowa testamentu.
4. Pozbawienie dziedziczenia wszystkich lub niektórych następców.
5. Układanie testamentu.
6. Wyznaczenie wykonawcy. Ten rodzaj zamówienia jest uważany za opcjonalny.

W większości sytuacji wskazanie spadkobierców działa jak wola właściciela. Względnie zaprzeczenie testamentu w art. 1137 istnieje bezpośrednie wyjaśnienie. Przez analogię można go zastosować do cesji dziedzicznej zgodnie z art. 6. Ustanowienie udziałów następców majątkowych wymaga wskazania samych spadkobierców. W związku z tym tego rodzaju porządek może istnieć tylko w połączeniu z definicją następców.

Wywłaszczenie

Jeśli chodzi o ten porządek, praktyka egzekwowania prawa, która istnieje obecnie, opiera się stabilnie na fakcie, że treść testamentu można wyczerpać jedynie poprzez wniesienie go bez wskazania następców. Powstaje pytanie - czy jest to zgodne z prawem? Zgodnie z art. 1119, w którym ujawniono definicje wolności testamentu, nie ma wątpliwości, że odpowiedź jest pozytywna. Możliwość pozbawienia spadku jest wyraźnie wymieniona w ust. 1 na liście głównych rodzajów rozporządzeń. Zatem prawo nie zabrania wyraźnie wyczerpania woli na mocy tego zarządzenia. Jednocześnie ust. 5 art. 1118 odpowiedzi przecząco na powyższe pytanie.

Jak już wspomniano, testament działa jak transakcja jednostronna, której obowiązki i możliwości powstają po otwarciu spadku. Z tego możemy wyciągnąć następujący wniosek. Jednostronnej transakcji, która nie wiąże się z pojawieniem się obowiązków i praw, nie można uznać za testament. Ale wyrażenie woli uznaje się za wyczerpane nakazem pozbawienia dziedziczenia. Jedyną konsekwencją takiej woli jest utrata przez następców prawa do przeniesienia własności zmarłego do ich majątku na mocy prawa. Mówiąc najprościej, taka deklaracja woli nie tylko generuje zobowiązania, ale także prawne możliwości spadkobierców. Taka sprzeczność może służyć jako podstawa nieważności woli. Nieważność takiej transakcji została ustalona w art. 168

Anulowanie, zmiana i nieważność testamentu

Prawo przewiduje zakwestionowanie woli zmarłego w niektórych sytuacjach. Nieważność woli Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej wynika z art. 1131. Klauzulę 1 tego artykułu uważa się za analogiczną do klauzuli 1 artykułu 166. W przepisach art 1131 podano podział testamentów na sporny i nieważny. Ponadto ustalone definicje nie różnią się od interpretacji dotyczących innych kontrowersyjnych lub nieważnych transakcji. Zasadnicza różnica między art. 166 i art. 1131 stanowi grono osób, które mogą uznać nieważność testamentu i innej transakcji.

Tak więc, zgodnie z pierwszym artykułem, podmiotami mogą być osoby, których wykaz podano w Kodeksie cywilnym. Jednocześnie nieważność testamentu można rozpoznać na wniosek osoby, której interesy są naruszane przez kwestionowane wyrażenie woli. Przy rozstrzyganiu Trybunału Konstytucyjnego należy zauważyć, że norma przewidziana w Kodeksie w art. 1131, ustalający możliwość odwołania się od zarządzenia przez takie osoby, koncentruje się na zapewnieniu ich ochrony prawnej. Zatem anulowanie, zmiana i nieważność testamentu jest wymogiem, który może być przedstawiony przez dość szeroki zakres podmiotów.

Wynik nieważności transakcji

Jak wspomniano powyżej, jedyną możliwością prawną spadkobiercy po otwarciu spadku będzie w rzeczywistości przyjęcie majątku zmarłego do jego majątku, a następnie zbycie go według jego własnego uznania. W konsekwencji brak testamentu jest konsekwencją jego nieważności. Jeśli dziedzictwo nie zostanie zaakceptowane w takiej sytuacji, wówczas ten wynik będzie jedyny. Jeżeli następca wstąpił w swoje prawa, zastosowanie będą mieć inne zasady. W szczególności ten przypadek jest przewidziany w art. 168. W tym artykule omówiono sytuację dziedziczenia w przypadku braku zdolności do czynności prawnych.Tak więc, w zależności od nieważności, wola może zostać zakwestionowana z tego czy innego powodu i nastąpi taki lub inny wynik nieważności transakcji. Sekcja V Kodeksu nie ustanawia szczegółowych zasad dotyczących tej kwestii. W tym względzie przepisy rozdziału 9 dotyczące nieważności transakcji mogą mieć zastosowanie do konsekwencji wynikających z nieważności testamentu. Jednak jego zasady dotyczą umów.

Wymagania przedmiotowe

Osoby, które opowiadają się za nieważnością testamentu, są uznawane za powódki. Podmioty te mogą żądać od obywatela, który przyjmował spadek w drodze nieistotnego wyrażenia, zwrotu wszystkich otrzymanych zgodnie z zasadami zawartymi w rozdziale 60 Kodeksu. Przepis ten ma zastosowanie, gdy indywidualnie określony przedmiot działa jako przedmiot dziedziczenia. Zgłaszanie roszczenia odbywa się poprzez przesłanie roszczenia windykacyjnego. Następnie należy wziąć pod uwagę uwagi przedstawione w rezolucji przez plenum Sądu Najwyższego i Najwyższego Sądu Arbitrażowego, wyjaśniając niektóre problemy związane z nieważnością testamentu.

Objaśnienia

W powyższej rezolucji, w szczególności w klauzuli 34, wyjaśniono, że spór dotyczący zwrotu własności będący konsekwencją stosunku umownego lub wynikający z konsekwencji nieważności transakcji (nieważności) powinien zostać rozstrzygnięty zgodnie z przepisami, których reguły dokładnie regulują te szczególne interakcje między tematy. Jeżeli nie ma takiego związku między osobami, sprawa musi zostać rozpatrzona zgodnie z art. 301, 302. Przy przyjmowaniu spadku na podstawie testamentu zerowego zastosowanie mają konsekwencje nieważności transakcji. Nie istnieją jednak zasady regulujące skutki takich jednostronnych relacji, odzyskanie mienia od właściciela na podstawie przepisów art. 301 jest uważany za całkiem rozsądny.

Zasady interpretacji wyrażenia woli

Jest to kolejny punkt, z którym można powiązać ważność testamentu. Odnosi się to do zasad ustanowionych w art. 1132. Zgodnie z nim przy interpretacji testamentu przez sędziego, wykonawcę lub notariusza bierze się pod uwagę dosłowne znaczenie zawartych w nim wyrażeń i słów. W przypadku niejasności w odniesieniu do któregokolwiek postanowienia testamentu, jest on porównywany z innymi akapitami i znaczeniem dokumentu jako całości. Ponadto wymagana jest najpełniejsza realizacja domniemanej woli zmarłego.

Gramatyczna metoda interpretacji

Artykuł 1132 ustanawia dwie metody wyjaśniania woli zmarłego w odniesieniu do odpowiednich upoważnionych podmiotów. Główna metoda nazywa się gramatyczną lub dosłowną. W takim przypadku tłumacz bierze pod uwagę tylko to, co jest zapisane w dokumencie. Oznacza to, że bierze pod uwagę dosłowne znaczenie wyrażeń i słów, które składają się na treść woli. Ustawodawstwo wymaga zatem od uprawnionego podmiotu wyjścia z faktu, że zmarły napisał tylko to, co chciał napisać, i nic więcej.

Systematyczna interpretacja

Metoda ta polega na określeniu dosłownego znaczenia przepisu w testamencie poprzez porównanie go z innymi punktami i ogólnym znaczeniem wyrażenia testamentu. Ta interpretacja jest stosowana, gdy występuje dwuznaczność w zrozumieniu treści dokumentu. W takim przypadku prawo zobowiązuje osobę upoważnioną do motywowania przejścia z jednej metody na drugą. Oznacza to, że tłumacz musi wskazać, co dokładnie nie jest dla niego jasne w dokumencie i z jakiego powodu. Szczególnie ważne jest przeprowadzenie tej procedury uzasadnienia, jeżeli zainteresowana osoba złożyła wniosek o uznanie nieważności testamentu. Brak uzasadnionej decyzji uzasadnienia przejścia na interpretację systematyczną pozwala uznać taki akt za nieuzasadniony.To z kolei stanowi podstawę do zakwestionowania i uchylenia go.

Art. 1132 i 431

Artykuły te ustanawiają zasady interpretacji. Jednak w art. 1132 normy dotyczą woli, aw art. 431 - umów. Pomiędzy tymi przepisami istnieje znacząca różnica w kręgu tematycznym. W szczególności na podstawie art. 431 tylko sąd może występować jako jedyny tłumacz ustny. Ponadto norma nie określa 2, jak w art. 1132 i 3 sposoby wyjaśnienia. Pierwsze dwa w tym samym czasie w opisie i treści są podobne do tych przewidzianych w odniesieniu do testamentu. Trzecia metoda to tak zwana metoda historyczna. W ust. 2 art. 431 wskazano, że w przypadku gdy zasady części 1, przewidujące systematyczną i dosłowną wersję wyjaśnienia, nie pozwalają na obiektywne zrozumienie treści, konieczne jest ustalenie faktycznej ogólnej woli stron porozumienia, biorąc pod uwagę cel jego zawarcia.

Uwzględniane są wszystkie istniejące okoliczności. Wśród nich są te, które poprzedzały podpisanie dokumentu: korespondencja, negocjacje, praktyka ustalona podczas interakcji stron, zwyczaje obrotu, a także późniejsze działania uczestników. Część 2 art. 431 pozwala sądowi, interpretując umowę, wykroczyć poza jej treść i uwzględnić inne okoliczności. W art. 1132 ustawodawstwo nie zapewnia takiej możliwości stronom sporu. Zatem norma ogranicza prawo tłumacza do uwzględnienia czegokolwiek innego niż tekst testamentu. Przepis ten wydaje się dość rozsądny w odniesieniu do takich podmiotów, jak notariusz i wykonawca. Jednocześnie sąd jest pozbawiony możliwości „interpretacji historycznej”. Według niektórych autorów takie ograniczenie wydaje się nieodpowiednie. Wyjaśniają swoje stanowisko faktem, że rozważając dziedziczny spór, ustawowe warunki nieważności testamentu nie zawsze pozwalają na wyczerpujące rozstrzygnięcie sprawy. W związku z tym upoważniony organ często staje przed koniecznością wzięcia pod uwagę szeregu innych okoliczności, które wykraczają poza tekst dokumentu wyrażającego wolę zmarłego i są istotne dla jego obiektywnego zrozumienia. Zatem żadna okoliczność nie jest podstawą do nieważności testamentu poprzedzającego jego przygotowanie.

Ważna uwaga

Odniesienie do tego, co wskazano w art. 1132 Kodeksu w sprawie potrzeby zapewnienia jak najpełniejszego wykonania domniemanej woli zmarłego, prawo pozwala na rozpatrzenie okoliczności, które wykraczają poza zakres woli, co trudno uznać za uzasadnione. Wynika to z wielu czynników. W szczególności powyższe wskazówki odnoszą się do systematycznej wersji interpretacji tekstu, w której tłumacz opiera się wyłącznie na punktach woli. Ponadto, zgodnie z powyższym założeniem, notariusz i wykonawca mieliby możliwość bardziej szczegółowego wyjaśnienia istoty treści testamentu. To z kolei nie jest dozwolone przez prawo.

Nieważność woli w prawie rzymskim

Przede wszystkim należy podać krótki opis dziedzictwa w czasach starożytnych. Nie rozdysponowano majątku jako testament, lecz tylko ten, w którym wskazano następcę. Klasyczna doktryna wymagała, aby spotkanie odbyło się na początku testamentu. Oznaczenie następcy służyło za istotną część zamówienia. Przypadki nieważności testamentu miały miejsce, gdy oświadczenie woli zawierało wyczerpujące instrukcje dotyczące tego, komu i jakiej części majątku została przekazana, ale nie ma nazwanej definicji spadkobierców. Niemniej jednak mianowanie następcy mogło nie zostać wyczerpane. Testament może mianować opiekunów nad młodymi następcami, zawierać odmowy.

Okoliczności realizacji woli

Aby sporządzić testament w Rzymie, potrzebna była specjalna „zdolność”. Nie została obdarzona osobami niezdolnymi do pracy (nieletni, nieletni, chorzy psychicznie i inni), skazana za niektóre zniesławiające przestępstwa itp. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami spadkodawca został nałożony ograniczenie. Polegał na tym, że nie powinien on w milczeniu omijać swoich krewnych („służących”). Oznaczało to, że musiał wyznaczyć ich spadkobierców lub pozbawić ich sukcesji, nawet jeśli nie było tego uzasadnionego powodu. Testament został sporządzony na spotkaniu publicznym. W związku z tym krewni mogli liczyć na spadkodawcę, aby nie pozbawił ich sukcesji bez uzasadnienia pod rygorem powszechnej potępienia. Wyłączenie synów z zakonu zostało przeprowadzone z imienia, córek nie można było nazwać konkretnie. Nieprzestrzeganie tego nakazu pociąga za sobą nieważność testamentu. Zgodnie z prawem w takich sytuacjach spadek został otwarty w odniesieniu do wszystkich podmiotów.

Udział obowiązkowy (minimalny)

W czasach starożytnych spadkodawca miał nieograniczoną możliwość rozporządzania mieniem. Jednak w procesie rozkładu rodziny patriarchalnej oraz utraty poprzedniej surowości i prostoty moralnej testament zaczął wykonywać swoje prawo, tak że wartości materialne były czasami przekazywane absolutnie nieupoważnionym osobom. W tym samym czasie krewni spadkodawcy, którzy wnieśli realny wkład w majątek, zostali bez niczego. Służyło to wprowadzeniu do prawa pewnych ograniczeń wolności wypowiedzi. W szczególności ustalono udział obowiązkowy. Jak pokazało życie, formalny wymóg, który został skierowany do spadkodawcy, aby wyznaczyć następców lub pozbawić ich spadku, nie chronił uzasadnionych interesów tych osób. Zatem praktyka sądowa wykazała, że ​​nie wystarczy tylko wskazać w woli konkretnych osób przejmujących mienie. Konieczne było ustalenie znanego minimum (udział obowiązkowy). Jeżeli spadkodawca nie spełnił tego wymogu, zainteresowany mógł złożyć wniosek o uznanie nieważności testamentu. Wymóg ten był uzasadniony faktem, że taki nakaz naruszył moralne obowiązki właściciela nieruchomości. Jeśli motywację uznano za motywowaną, przyjęto, że testator był „psychicznie nienormalny”. Ta okoliczność z kolei posłużyła za podstawę do unieważnienia testamentu.

Koło obowiązkowych spadkobierców

Został znacznie rozszerzony przez pretora. Wśród podmiotów prawa znalazły się m.in. wyemancypowane dzieci. Doktryna klasyczna rozszerzyła krąg obowiązkowych następców. Tak więc wstępni i potomkowie krewni, a także siostry półkrwi i siostry pełne oraz bracia spadkodawcy, mieli prawo do pewnego minimum. Tak było w przypadku, gdy osoba skalana została wyznaczona na następcę. Jeśli obowiązkowy udział nie został uwzględniony w zamówieniu z uzasadnionego powodu, testament pozostał w pełnej mocy i skutku. W innych sytuacjach wyrażenie woli uznano za nieważne.