Akty notarialne. Uprawnienia i obowiązki notariusza

Prawo notarialne jest uważane za kompleksową branżę prawną. Łączy różne normy. Wśród nich są merytoryczne, proceduralne i organizacyjne.

Częste objawy

Notarialna praktyka ma pewne charakterystyczne cechy. Znaki te powinny obejmować:

1. Obecność skodyfikowanego aktu prawnego. Jest to podstawą przepisów dotyczących notariuszy. Zawiera podstawowe wymagania i część ogólną.
2. Integralność prawna. Powstaje nie tylko dlatego, że akty notarialne mają jednolite ramy regulacyjne. Integralność prawna jest zapewniona przez obecność wspólnego przedmiotu o skutkach regulacyjnych. W rzeczywistości są to relacje związane z wykonywaniem czynności notarialnych.
3. Złożoność Potwierdza to fakt, że branża obejmuje normy cywilne, rodzinne, administracyjne i inne normy prawne.
4. Obecność niektórych zasad, technik, przepisów, metod regulacji. Tworzą one szczególny reżim prawny, który charakteryzuje się wysokim poziomem proceduralnych i proceduralnych regulacji zachowań wszystkich uczestników. Jednocześnie w swoim modelu prawnym nie pokrywa się to z interakcją stron w stosunkach cywilnych.

Specyfika

Rozważany instytut odnosi się zarówno do prywatnej, jak i publicznej sfery prawnej. Znajduje się na granicy tych obszarów. Charakter publiczny wynika z charakteru działalności notarialnej oraz funkcji osób i organów upoważnionych - przekazały one część władzy struktur państwowych. Jednocześnie instytut reguluje istotne z punktu widzenia prawa wydarzenia w zakresie obrotu cywilnego, a także kwalifikowany model ich konsolidacji. To jest prywatny charakter notariusza.

Metodologia regulacyjna

Akty notarialne podlegają regulacji. Osoby prawne i obywatele składają wnioski o prowizję do odpowiednich właściwych instytucji. Metoda regulacyjna to zestaw technik prawnych i sposobów wpływania na nowe relacje i akty notarialne. W ramach rozważanego instytutu metodologia wywodzi się z sektorów prawnych, w których obecne są ramy regulacyjne. Opowiada się za prawem prywatnym i publicznym. Wynika z tego, że branża łączy i wdraża niezbędne elementy z początkiem dyspozycyjnym. Z jednej strony wszystkie rodzaje czynności notarialnych związanych z wdrażaniem zasad materialnych i proceduralnych są ściśle regulowane. Z drugiej strony subiektywne możliwości prawne tych obszarów, które kształtują się na równości i dyspozycyjności uczestników, realizowane są w relacjach. Następujące fakty działają jako potwierdzenie nadrzędnego charakteru zasad metody regulacji:

1. Normy zapewniają pozycję osoby upoważnionej jako przedstawiciela rządu.
2. Akty notarialne są podstawą faktów prawnych.
3. Podczas wykonywania uprawnień osoba kieruje się przepisami ściśle regulowanymi nakazem proceduralnym.

Potwierdzenie dyspozycyjności jest następujące:

1. Istnienie systemu gwarancji zdolności prawnych uczestników związku Ich przestrzeganie należy do notariusza.
2. Ustanowiono swobodę odwołania do osoby upoważnionej. Wynika to z dyspozycyjności praw obywatelskich.

Struktura branżowa

Prawo notarialne zawiera zarówno pytania dotyczące organizacji notariusza w Rosji, jak i pytania dotyczące procedury przeprowadzania odpowiednich czynności. Wynika z tego, że branża jest proceduralna i proceduralna. Cały system składa się z różnych elementów i jest podzielony na części specjalne i ogólne. Te ostatnie obejmują:

1. Pojęcie, zasady, zgodnie z którymi kancelaria notarialna i jej organizacja są zorganizowane, funkcje instytutu w systemie prawnym, źródła.
2. Warunki dostępu do zawodu.
3. Organizacja notariusza i organów samorządowych.
4. Podmioty i ich relacje.
5. System zagraniczny i działalność notariuszy krajowych w Unii Międzynarodowej.

Część specjalna obejmuje:

1. Gospodarka przemysłowa.
2. Ogólne zasady czynności notarialnych (produkcja).
3. Funkcje wdrażania poszczególnych uprawnień.
4. Sprawy związane z międzynarodowym prawem prywatnym i czynnościami notarialnymi w zakresie postępowania cywilnego.

Legalność

Akty notarialne mają charakter prawny. Oznacza to, że upoważnione osoby wykonują swoje uprawnienia zgodnie z prawem i w sposób przez nie ustalony. Każda izba notarialna działa na zasadach odzwierciedlonych w normach prawnych. Odzwierciedlają najważniejsze cechy danej instytucji. Od praworządność Wynika z tego, że notariusz musi ściśle przestrzegać wymogów regulacyjnych. Powinien on również kierować się Ustawą Zasadniczą Federacji Rosyjskiej, konstytucjami republik wchodzących w skład kraju, ustawodawstwem branżowym, aktami regulacyjnymi władz państwowych autonomicznych regionów i okręgów, terytoriów, regionów, miast o znaczeniu federalnym. Wymóg ten jest zawarty w art. 5 Podstawy ustawodawstwa dotyczące notariuszy.

Ochrona interesów wnioskodawców

Zgodnie z art. 16 Podstawy prawodawstwa branżowego notariusz powinien wspierać podmioty we wdrażaniu ich zdolności prawnych. Urzędnik również w ramach swoich kompetencji chroni interesy osób prawnych i obywateli, którzy się do niego zwrócili. Musi im wyjaśnić ich prawa, obowiązki, ostrzec przed konsekwencjami, które mogą powstać po popełnieniu określonych czynności notarialnych. Jest to konieczne, aby zapobiec sytuacjom, w których można wykorzystać przeciwko niemu ignorancję prawną podmiotów. Jeżeli notariusz ma wątpliwości co do dobrowolnej woli osoby, jest on zobowiązany do odmowy wykonania wymaganych czynności.

Tajemnica

Notariusz w trakcie swojej pracy pracuje z szeroką gamą informacji. Ustawodawstwo zobowiązuje urzędnika do zachowania tajemnicy. Tylko sąd może zwolnić notariusza od niego, jeżeli przeciwko niemu wszczęto postępowanie karne w związku z podjętymi przez niego działaniami. Przepis ten został ustanowiony w art. 16 podstawowych zasad Umyślne ujawnienie informacji dotyczących wykonywania czynności notarialnych pociąga za sobą odpowiedzialność.

Bezstronność

Zasada ta jest zapisana w art. 5 i 6 zasad podstawowych. Zgodnie z nim izba notarialna jest zobowiązana do jednakowej ochrony interesów wszystkich uczestników postępowania. Zasada bezstronności implikuje osobisty brak zainteresowania osoby upoważnionej bieżącymi wydarzeniami i ich wynikami. Jednocześnie certyfikacja transakcji lub inne procedury powinny być przeprowadzane przy równym traktowaniu wszystkich uczestników.

Autoryzowana niezależność

Zgodnie z tą zasadą notariusz wykonuje czynności i wykonuje swój autorytet bez żadnego wpływu. Można kierować się wyłącznie normami prawnymi. Zasada niezależności znajduje odzwierciedlenie w art. 5 zasad podstawowych. Działa jako gwarancja czynności notarialnych. Zatem żaden obywatel ani władza nie może wpływać na procedurę wykonywania przez osobę odpowiedzialną jej uprawnień.

Tłumaczenie dokumentów poświadczone notarialnie

Praca osób upoważnionych odbywa się w języku urzędowym Federacji Rosyjskiej, a także w konstytucjach republik w kraju. Podmioty zagraniczne powinny mieć możliwość transliteracji. Ponadto często zachodzi potrzeba tłumaczenia poświadczonego notarialnie dokumentów. Konieczne jest nadanie mocy prawnej czynom w celu ich późniejszego wykorzystania zarówno na terytorium Federacji Rosyjskiej, jak i za granicą. Pieczęć i podpis osoby upoważnionej wskazują, że treść pracy jest poświadczona przez notariusza. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę ważny szczegół. Notarialna certyfikacja podlega działaniom wydawanym przez certyfikowanych specjalistów posiadających odpowiednie kwalifikacje. Najczęściej paszporty, książeczki pracy, certyfikaty / dyplomy i inne dokumenty są certyfikowane. Są one wykorzystywane do wjazdu na uniwersytet za granicą lub w Federacji Rosyjskiej (jeśli wnioskodawca jest cudzoziemcem), w celu uzyskania obywatelstwa, zezwolenia na pobyt i tak dalej. Ponadto poświadczają umowy, porozumienia i inne dokumenty prawne dotyczące międzynarodowej współpracy biznesowej.

Inne zasady

Artykuły 22 i 23 ustalają zasadę samofinansowania. Zgodnie z nim czynności są wykonywane przez notariuszy niezależnie na koszt notariuszy. Oto zasada dyspozycyjności. Jest to zasada, zgodnie z którą osoby zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy mogą niezależnie dysponować prawami materialnymi i metodami ochrony, które należą do nich w ramach postępowania.

Ważna uwaga

Praca osób upoważnionych w danej branży nie jest przedsiębiorstwem. Wszelkie, w tym prywatne czynności notarialne w imieniu Federacji Rosyjskiej. Jego praca nie ma na celu zarobku. Relacja między osobą upoważnioną a podmiotami kontaktującymi się nie ma charakteru umownego. Opierają się na zasadach prawa publicznego. Wynika to z faktu, że wszelkie, w tym prywatne, notarialne akty publiczne jako element ogólnego systemu świadczenia wykwalifikowanej pomocy prawnej. Przepisy prawa regulujące ochronę interesów konsumentów nie mają zastosowania do pracy urzędników. Art. 48 Konstytucji stanowi, że każdy podmiot może uzyskać kwalifikowaną pomoc prawną. W przypadkach przewidzianych przez prawo świadczenie jest bezpłatne.

Rozdział władzy

Zgodnie z art. 35–38 Fundamentów notariusze wykonują wszystkie funkcje określone w przepisach branżowych. W przypadku innej kategorii specjalistów obowiązują pewne ograniczenia. Tak więc prywatni notariusze wykonują uprawnienia ustanowione przez Fundamentals, oprócz podejmowania środków w celu ochrony majątku zmarłego i wydawania majątku spadkowego. Urzędnicy urzędów konsularnych mogą wykonywać wszystkie czynności określone w Podstawach, z wyjątkiem:

1. Zaświadczenia o braku płatności czekiem.
2. Rachunki za protest.
3. Certyfikaty transakcji z nieruchomościami znajdującymi się w Federacji Rosyjskiej.
4. Usunięcie i nałożenie zakazu alienacji wartości materialnych.
5. Przenoszenie aplikacji od niektórych osób fizycznych / prawnych do innych.

Dokumenty notarialne

W ramach produkcji urzędnicy sporządzają różne dokumenty. Jednym z nich jest notarialnie poświadczone pełnomocnictwo. Wydawany jest podmiotowi prawnemu lub obywatelowi w celu reprezentowania interesów podmiotu na rzecz osób trzecich. Obecność na dokumencie inskrypcji, że została poświadczona przez notariusza, gwarantuje zgodność papieru z wymogami prawa. Ponadto znak ten wskazuje pełną moc prawną aktu. Notariusz może poświadczyć każde pełnomocnictwo. Jednak niektóre rodzaje takich papierów wartościowych podlegają obowiązkowej certyfikacji. Należą do nich pełnomocnictwo:

1. Wydawane w celu zawarcia umowy małżeńskiej, przeniesienia długu, cesji roszczeń itp.
2. Zapewniona możliwość konwersji.W drodze wyjątku papiery wartościowe wyemitowane zgodnie z ust. 3 art. 187 Kodeksu cywilnego.
3. Nieodwołalne. Mogą obejmować warunki, na podstawie których nie można anulować czasu trwania aktu. Z reguły jest przepisywany w przypadku transakcji związanych z działalnością przedsiębiorczą. Podczas sporządzania postanowienia art. 2 ust. 2 188,1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z normą nieodwołalne pełnomocnictwa są wydawane bez możliwości przeniesienia.
4. Wykonano w celu złożenia wniosku o rejestrację stanu. Tego rodzaju pełnomocnictwo poświadczone notarialnie umożliwia także zbywanie praw zarejestrowanych w rejestrach państwowych.

Okres, w którym akt wydany przez osobę upoważnioną ma moc prawną, nie może być dłuższy niż trzy lata. Wymóg ten został ustanowiony w art. 186 GK. W przypadku braku wskazań w pełnomocnictwie przez okres jego siła jest utrzymywana przez 1 miesiąc. Jeżeli papier jest wydawany w celu reprezentowania interesów podmiotu za granicą, okres ten trwa do wygaśnięcia uprawnień. Często obywatele muszą składać kopie różnych aktów do agencji rządowych. W zależności od specyfiki usługi, którą podmioty chcą otrzymać, upoważnione organy mogą wymagać uwierzytelnionych kopii papierów wartościowych. Notarialnie sporządzona kopia ma taką samą moc prawną jak oryginał. Aby poświadczyć kopię, musisz dostarczyć oryginał i paszport cywilny. Ustawodawstwo nie ustanawia żadnych ograniczeń dotyczących okresu ważności kopii poświadczonej notarialnie.

Historia Instytutu

Notariusz jest uważany za część systemu prawnego każdego kraju. Wynika to przede wszystkim z faktu, że funkcje, które wykonuje, są obiektywnie poszukiwane i konieczne w społeczeństwie. Notariusz pojawił się w czasach Bizancjum i starożytnego Rzymu. W tym czasie utworzono już specjalną instytucję upoważnionych osób. Byli to uczeni w Piśmie, którzy byli w służbie cywilnej, i skrybowie, którzy służyli osobom prywatnym. Rekordy skrócone zostały wykorzystane do prędkości nagrywania. Z łaciny „uwaga” jest „znakiem”. W związku z tym osoby zaangażowane w projekt, zwane notariuszami.

W Rosji instytut zaczął się rozwijać w XV wieku. W tym czasie transakcje związane z przeniesieniem praw do niektórych przedmiotów majątkowych były formalizowane przez akty prawne. Każdy z nich został zapisany w specjalnej księdze zamówień. Od tego momentu uważano, że transakcja została zawarta. Osoby, które przeprowadziły tę procedurę, nazywano urzędnikami areny, ponieważ pracowali na placach (na przykład Plac Iwanowski w Moskwie). Wszystkie te osoby zjednoczyły się w rodzaju korporacji skrybów, działającej na poziomie profesjonalnym i specjalizującej się w dokonywaniu transakcji za opłatą w interesie podmiotów, które się do nich zwracały. Jeśli ktoś chciał zająć miejsce na placu, złożył petycję. Od wybranych starszych wywodzi się charakterystyka biznesowa i moralna. Nominacja została przeprowadzona dekretem królewskim. W tym samym czasie korporacja skrybów poręczyła za nowego skrybę. W szczególności zobowiązały się do odszkodowania za szkody spowodowane przez wyznaczoną osobę. Kontrola działalności urzędników nie została ustanowiona przez państwo. To miejsce było bardzo opłacalne, a jeśli popełniono jakiekolwiek naruszenie, osoba zostanie usunięta z urzędu jako kara. Nie przewidziano żadnych innych sankcji administracyjnych. Z czasem państwo zaczęło umacniać kontrolę nad uczonymi w piśmie. Uprawnienia wybranych starszych obejmowały nadzór nad nimi.

W 1597 r. Car Fiodor Ioannovich wprowadził dekretem obowiązkowe świadectwo niektórych rodzajów fortec klasowych kupców Zakonu Podległego. Przesłuchanie świadków miało na celu ustalenie dobrej wiary i autentyczności transakcji, sprawdzenie istnienia zakazów wywłaszczenia i obciążeń, a także własności właściciela. W 1649 r. Przyjęto Kodeks Rady. Car Aleksiej Michajłowicz wyznaczył funkcje władz, które dokonały i zarejestrowały transakcję. W 1699 rPiotr wielki instytut urzędników areny został zniesiony. Jednocześnie przekazał pańszczyznę jurysdykcji urzędów miejskich, gubernatorów i kolegiów sprawiedliwości. Następnie transakcje zostały przeniesione do specjalnych miejsc publicznych. Jednak po pewnym czasie Piotr znów musiał zwrócić chłopowi sprawy pisarza. Wynikało to z powszechnego przekupstwa i niekompetencji urzędników.

Za panowania innych monarchów sprawy notarialne były często przenoszone do różnych instytucji. Zasadnicze przekształcenia nastąpiły dopiero w 1866 r. Aleksander Drugi zatwierdził rozporządzenie w części notarialnej. Zgodnie z nim ustanowiono specjalne stanowiska dla osób na sądach. Notariusze zostali powołani przez starszego prezesa Trybunału Sprawiedliwości. Sytuacja ta obowiązywała do rewolucji październikowej.

Rozwój Instytutu w XX wieku

Po rewolucji dekret „O sądzie” zniósł wszystkie obowiązujące wcześniej przepisy. Pomimo faktu, że nie mówił nic o rozporządzeniu przyjętym przez Aleksandra II, notariusz przestał istnieć. Jego funkcje zaczęły pełnić różne instytucje. W 1919 r. Wydano dekret nr 2. Zgodnie z nim wszystkie akty notarialne były wykonywane przez osoby uprawnione. W 1922 r. Przyjęto nowe rozporządzenie. Zakończyło ustanowienie instytutu jako niezależnej instytucji państwowej po 1917 r. W 1973 r. Rząd radziecki przyjął ustawę „o notariuszach państwowych”. Określił podstawowe zasady, porządek, kompetencje, obowiązki, upoważnione osoby. W związku z przejściem do nowego systemu gospodarczego i pojawieniem się różnych form własności po 1991 r. Pojawiła się potrzeba zreformowania istniejącej instytucji. Obecne notarialne podstawy prawne zostały zatwierdzone w 1993 r.