Każda osoba ma wiele indywidualnych cech. W kontakcie ze społeczeństwem ludzie są nieodłącznie pokazywać swoje najbardziej wyraźne cechy i właściwości, które charakteryzują ich jako osobę. Charakter to połączenie stabilnych właściwości psychicznych osoby, generujących indywidualny sposób zachowania w indywidualnych warunkach życia. Na kształtowanie się charakteru ma wpływ wiele parametrów edukacyjnych nabytych w rodzinie, szkole i szkole wyższej. Jest to bezpośrednio powiązane z indywidualnym podejściem do natury, społeczeństwa i siebie.
W bardzo młodym wieku człowiek kieruje się głównie temperamentem, ponieważ osobowość nie jest jeszcze ukształtowana. Charakter w psychologii ma niezwykle dużą liczbę indywidualnych cech. A liczba odcieni każdego z nich jest nieograniczona. Weźmy na przykład porządek. Ma wiele odcieni: pedanterię, schludność, czystość, punktualność itp. Jednak niektóre funkcje zawsze będą kluczowe i tylko na nich można scharakteryzować osobę. W okresie kształtowania się postaci osoba może nieświadomie maskować lub kontrolować niektóre ze swoich właściwości.
Samokształcenie charakteru
Eksperci stwierdzili, że anatomiczne i fizyczne predyspozycje osoby w ogóle nie wpływają na kształtowanie osobowości. Stwierdzenie, że proces kształtowania postaci może zależeć od wyglądu, postaci, imienia, numeru urodzenia itp., Oznacza uznanie niedopuszczalności nawet niewielkich zmian. Ponadto wszystkie praktyki programistyczne zaprzeczają zapewnieniu stabilności postaci. Taki precedens może wystąpić tylko w przypadku patologii podmiotu.
Samokształcenie charakteru oznacza, że człowiek może pozbyć się nadmiernego zarozumiałości, potrafi krytycznie ocenić siebie i zrozumieć swoje wady. To da mu możliwość ujawnienia w sobie tych stron, które chciałby zdobyć lub, przeciwnie, uwolnić się od niepożądanych. Nieocenioną pomoc w kształtowaniu charakteru zapewniają bardziej doświadczeni ludzie. Najważniejsze jest, aby znaleźć godny dobry przykład!
Pierwsze próby klasyfikacji postaci
Po raz pierwszy starożytny grecki filozof Platon podjął próbę naukowej systematyzacji postaci. Oparty był na poglądach etycznych. Założycielem frenologii był austriacki lekarz Franz Josef Gall. Nauka, która bada typy postaci, zrodziła się w pierwszej połowie XIX wieku. Następnie w klasyfikacji było wiele eksperymentów. Pod typami uważa się systematyzację postaci, które czasami znajdują się u ludzi. Jednak wśród nich dominuje tylko jeden typ. Istnieje kilka podstawowych typów, które zależą od temperamentu.
Choleryczny
Choleric - osoba z częstymi zmianami nastroju, która rodzi ich energiczny układ nerwowy. Tacy ludzie łatwo dają się porwać, ale szybko znikają. Niestety koszty energii są często marnowane na próżno. Choleryczni ludzie zwykle robią wszystko szybko, czasem zapominając o jakości. Bardzo często nie mają czasu na dokończenie tego, co rozpoczęli, zanim się nudzą.
Krwisty
Sanguine ma stabilny układ nerwowy. O wiele łatwiej takiej osobie pozbyć się rozczarowań i niepowodzeń, rozproszony przez otoczenie zewnętrzne. Swobodnie porwany i działa produktywnie. To interesujący i łatwy ludzie, którzy potrzebują towarzystwa kibiców.
Flegmatyczny
Flegmatyczny jest osobą spokojną i zrównoważoną. Na zewnątrz może się wydawać, że wyważenie go lub obrażenie jest prawie niemożliwe. Są to jednak osoby szczególnie wrażliwe, które mogą ukryć prawdziwe uczucia.Taka osoba jest wspaniałym i obowiązkowym wykonawcą, ale trochę powolnym.
Melancholijny
Melancholijny jest zbyt emocjonalny, wrażliwy i łatwo raniący się typ. Trudniej jest mu niż innym doświadczyć niesprawiedliwości. Ta osoba jest zbyt zamknięta, nieufna i bardziej podatna na smutek.
Introwertyk i ekstrawertyk
Na początku XX wieku szwajcarski psychiatra Carl Gustav Jung skomponował własną koncepcję charakteru. Wyglądało to następująco. Ludzie, którzy stają się samowystarczalni, są introwertykami. Nie są skłonni do komunikowania się i mają trudności z kontaktem z otaczającym społeczeństwem. Ekstrawertycy to ludzie otwarci na cały świat. Ponadto są dość energiczni i przyjaźni. Carl Jung argumentował, że postać jest cechą wrodzoną. Po badaniach naukowcy doszli do jednomyślnej opinii, że postać często wyraża swoją osobowość w dość młodym wieku. Co więcej, przez całe życie nigdy się nie zmienia.
Jak określić charakter budowy ciała?
Niemiecki psycholog Ernst Kretschmer zaproponował systematyzację, która umożliwia ustalenie postaci na podstawie budowy anatomicznej i twarzy. Cienki typ, astenicy, charakteryzuje go jako podatny na głębokie niepokoje i zamknięty. Osoba z nadwagą - piknik. Często napotyka problem przejadania się, ale swobodnie dostosowuje się do każdych warunków i pilnie potrzebuje komunikacji. Zaliczał osoby o praktycznym, spokojnym i celowym charakterze do typu atletycznego.
Podkreślenie charakteru
Z pewnością każdy w swoim życiu spotkał nieśmiałego mężczyznę. Zawsze martwi się, gdy jego środowisko go ignoruje, ale nie ośmiela się oświadczyć. Lub żartowniś, który jest duszą firmy. Ta osoba jest bardzo zdenerwowana, jeśli przyjaciele nie okazali należytej uwagi jego pomysłom. Ci ludzie martwią się tym, co inni o nich pomyślą, odczuwając dotkliwy brak ich aprobaty.
Taka demonstracja uczuć nazywana jest akcentowaniem charakteru. Jego typy są bardzo podobne i fragmentarycznie pokrywają się z typami psychopatii. Często taka postać w psychologii rozwija się podczas formacji, a gdy osoba się starzeje, mięknie. W tym przypadku cechy postaci są niespójne i przejawiają się w wyjątkowym otoczeniu, aw zwykłych okolicznościach są ledwo zauważalne. Ile istnieje znaków, tyle różnych akcentów.
W jakim wieku pojawia się postać?
Obecnie psychologia twierdzi, że osobowość osoby kształtuje się od momentu jej narodzin. Około 2-3 lat dziecko zaczyna formować się i rozwijać charakter i trwa do dojrzewania. W tej chwili dzieci są niezwykle dynamiczne. Uczą się ze szczególnym zainteresowaniem otaczającej przyrody, relacji między ludźmi i zaczynają wyciągać własne wnioski. Dzieci mają już swoją osobowość i są gotowe ją chronić. Często ludzie nie zdają sobie sprawy, że każdy z nas jest wyjątkowy. Postać nie może być zła ani dobra!
Czy można kultywować idealną postać?
Szczególnie ważnym czynnikiem rozwoju dziecka staje się troska o jego nastrój, potrzeby i pragnienia. Jeśli rodzice wezmą pod uwagę jego osobowość, dorośnie, będąc uczciwym i reagującym. W przypadku utraty zaufania z jakiegoś powodu dziecko dorasta z poczuciem pustki i niespójności w sobie. Niestety wielu rodziców często popełnia ten sam poważny błąd. Wychowując u potomstwa „idealną” postać, zapominają, że opinia rodziców może po prostu nie pokrywać się z niuansami wieku w rozwoju osobistym dzieciństwa. Tworzenie postaci jest niezwykle trudnym procesem, wymagającym od nich ogromnego zaufania i wglądu.
Przyszłe kobiety i mężczyźni
Dzieci w wieku 4-5 lat stają się bardziej zrównoważone i uważne. W tym okresie rozwoju dziecko może już kontrolować siebie.Dlatego potrzebne będą wystarczająco poważne bodźce, aby go wyważyć. Jest jednak zbyt wcześnie, aby porównywać dziecko z osobą dorosłą, ponieważ jest on nadal bardzo podatny na zagrożenia i wymaga uwagi. W Japonii istnieje starożytne powiedzenie: szczęście człowieka jest zdominowane przez jego charakter. Kiedy osobowość zostanie ustanowiona i wzmocniona, raczej nie uda się jej zmienić. Można go jednak rozbić lub lekko wypolerować, rozwijając w nim najlepsze aspekty. Po trzech latach osoba stopniowo pojawia się u dziecka. Przyszła kobieta jest już widoczna u dziewczynki, a przyszły mężczyzna u chłopca. Trzeba się z tym liczyć przy budowaniu relacji.
Co jest silniejsze: rodzicielstwo czy geny?
Nie wszyscy rodzice zdają sobie sprawę, że intelekt i charakter dziecka powstaje w zależności od tego, czy może on wykazać się odpowiedzialnością i mądrością w jego rozwoju. Co więcej, wielu jest przekonanych, że jest to z góry ustalone w przeważającej części nie przez wychowanie, ale przez odziedziczone geny. W ten sposób starają się wyjaśnić złe nawyki i wady zachowania dzieci, a także osobiste wykluczenie z procesu edukacyjnego.
Niewątpliwie temperament uzyskany przez dziecko wraz z genami znacząco wpływa na kształtowanie charakteru. Rola społeczeństwa jest jednak znacznie poważniejsza. Ogromny wpływ na rozwój osobowości dziecka w okresie przedszkolnym mają działania rodziców i bliskich. Często rodzice mylą się niewybaczalnie, szukając usprawiedliwienia dla niewłaściwych działań swojego dziecka, pozwalając im robić, co chcą. Wynika to zwykle z faktu, że wciąż jest bardzo mały. Ale już w dzieciństwie możesz mieć pewne pojęcie o charakterze dziecka i jego skłonnościach.
Rodzice muszą komunikować się ze swoimi dziećmi spokojnie, nie pozwalając im odczuwać irytacji lub płaczu w głosie. W tym przypadku dzieci szybko zdają sobie sprawę, że nic nie osiągniesz przez napad złości lub łzy! Aby rodzice mogli dorastać jako szanowana, przyzwoita i odnosząca sukcesy osoba, muszą od najmłodszych lat przyzwyczajać swoje dziecko do dyscypliny, ciężkiej pracy i wytrwałości w osiąganiu celów.
Czas w szkole
Uczęszczając do szkoły, rozpoczyna się nowy etap kształtowania charakteru dziecka. Po raz pierwszy natrafia na szereg rygorystycznych wymagań, z którymi musi porównać swoje działania. Byłemu przedszkolakowi trudno się przyzwyczaić, jednak nowe wymagania i obowiązki sprawiają, że ma on zwyczaj codziennej pracy, organizacji, celowości i dokładności.
W wieku 7-10 lat dzieci zaczynają umiejętnie maskować niektóre właściwości swojej postaci. Wynika to z chęci harmonizacji ze społeczeństwem lub manipulowania nim. W okresie dojrzewania charakter zostaje ustalony. Zmiany hormonalne znacznie wzmacniają wszystkie indywidualne cechy, w tym negatywne. Po zakończeniu okresu szkolnego formowanie postaci kończy się dostosowaniem do następnego etapu życia. Psychologowie zgadzają się, że proces rozwoju praktycznie nie ma wpływu na kształtowanie osobowości. Jest to całkowicie niezależny proces, który zależy od wpływu społeczeństwa.
Jak ustalić wiek postaci?
Jednak wraz z nabyciem doświadczenia życiowego wielu ma tendencję do zmiany postaw, co znacząco wpływa na wszystkie typy charakteru. Ludzie w wieku 30–40 lat nadal mają tendencję do życia w przyszłości. A ludzie po pięćdziesiątce zbliżają się do linii, w której ich rzeczywistość jest jednocześnie bezpośrednio związana z przeszłością i przyszłością. Na przykład niektóre sny są już czymś drugorzędnym, jednak nostalgia za minionymi dniami jeszcze się nie pojawiła. Kiedy człowiek osiąga 60–70 lat, myśli mniej o przyszłości niż o teraźniejszości i przeszłości. Wielu już zaczyna odczuwać brak siły, więc musisz je uratować. W związku z tym pojawiają się cechy charakterystyczne dla tego wieku, takie jak spokój i spokój.
Zasadniczo tylko te cechy, które wynikają z istniejących właściwości, mogą pojawiać się i utrwalać w charakterze danej osoby. Jeśli mówimy o zupełnie nowych nieoczekiwanych zmianach, to po 30 latach już się nie zdarzają. Jednak sytuacje związane ze złożonymi chorobami, urazami, a także wstrząsami życiowymi, mogą znacząco wpłynąć na osobę.
Każdy ma szansę się zmienić!
Ludzi, którzy marzą o zmianie charakteru, można uspokoić! Nic nie jest niemożliwe! Niestety znacząca zmiana osobowości nie jest możliwa. Nie zapominaj jednak, że twoje osobiste cechy kształtowania postaci są gwarancją sukcesu, jeśli świadomie kontrolujesz każdy krok. W końcu każdy z nas jest wyjątkowy! Człowiek jest w stanie zmienić swój charakter i wznieść się ponad niego!
Dlatego, przewidując czyjeś działania, nigdy nie należy zapominać, że mają one pewną dopuszczalność i nie mogą być absolutne. Osobowość zawsze może się zmieniać, kwestionując okoliczności. Ale tylko wtedy, gdy nie kryje swojej bezradności za wyrażeniem „Taki jest mój temperament”.
Lepiej jest rozwijać swoje pozytywne cechy niż stale myśleć o swoich minusach i dowiadywać się, jakie postacie istnieją. Musisz kochać siebie, a wtedy wewnętrzne wady nie będą Ci przeszkadzać. Wszyscy są obecni, bądź pewien! Twoim celem jest rozwój i odkrywanie głębi swojego potencjału.
