Prawa naturalne osoby są połączeniem pewnych zasad i przywilejów, które otrzymuje od urodzenia. Takie kategorie są integralne. W filozofii prawa naturalne są przeciwne pozytywom. Druga koncepcja oznacza całość zapisanych w prawie przywilejów każdej osoby. W tej publikacji będziemy mówić o prawach naturalnych i pozytywnych. Pojęcia, typy, pojęcia i znaczenie przedstawiono poniżej.
Co to jest prawo naturalne?
Prawa naturalne to zbiór wolności, które są nieodłączną cechą każdej osoby od urodzenia. Wartości te nie są powiązane z państwem, są uznawane przez każdą instytucję i są uważane za niezbywalne. W orzecznictwie ta kategoria jest przeciwieństwem prawa pozytywnego.
Istnieją 3 główne cechy prawa naturalnego:
- Niezbywalność. Naturalne prawa i wolności człowieka nie mogą zostać odebrane ani ograniczone. Państwo jest powołane jedynie do uregulowania realizacji tych wartości i zagwarantowania ich wdrożenia.
- Należący do osoby od urodzenia.
- Znaczenie Prawa naturalne ucieleśniają najważniejsze wartości społeczne.
Rodzaje praw naturalnych
W różnych epokach historycznych prawa naturalne podzielono na kategorie. Ogólnie rzecz biorąc, nie można rozróżnić ogólnych pojęć charakterystycznych dla wszystkich etapów rozwoju tej teorii.
Dziś naturalne prawa człowieka dzielą się na następujące typy:
- Prawo do życia. Ta kategoria jest często określana jako naturalne prawa biologiczne. Dzisiaj życie ludzkie jest najwyższą wartością społeczną chronioną przez państwo.
- Prawo do wolności. W tym przypadku pojęcie „wolności” oznacza zdolność do zrobienia czegoś, co nie jest sprzeczne z prawem i nie narusza pewnych zasad ustanowionych w społeczeństwie.
- Prawo do godności jednostki. Ta kategoria również należy do wartości moralne. Godność jednostki to prawo do szacunku i samooceny, a także obowiązek szanowania innych.
- Prawo do własności. Każdy może posiadać własność.
- Prawo do bezpieczeństwa osobistego. Zasada, że dana osoba nie może zostać uwięziona bez uzasadnionego powodu (na przykład popełnienie przestępstwa).
Co to jest prawo pozytywne?
Teoria prawa naturalnego opiera się na uznaniu istnienia dwóch rodzaje prawa: naturalne i pozytywne.
Prawo pozytywne (pozytywne) to zbiór ogólnie obowiązujących norm uznanych przez państwo i działających w jego granicach. W orzecznictwie kategoria ta jest uważana za system zasad zawartych na poziomie legislacyjnym.
Dziś prawo naturalne i pozytywne są sobie przeciwne. Pozytywne przywileje są ustanawiane przez państwo, kontrolowane i gwarantowane przez regulacyjne akty prawne. Prawa naturalne są nieodłącznie związane z człowiekiem od momentu jego narodzin. Nie zależą od woli nikogo.
Pozytywne cechy prawne
Ta kategoria ma wiele funkcji:
- Formalność Są to akty prawne wydawane przez państwo w określony sposób. Takie decyzje muszą być koniecznie zapisane w aktach prawnych.
- Ogólnie wiążące. Prawo pozytywne ma na celu regulację public relations w danym państwie.
- Prawdomówność. Reguły prawne zapisane w przepisach mogą służyć do rozwiązywania konfliktów społecznych i rozwiązywania codziennych problemów.
Prawo naturalne i pozytywne są sobie przeciwne.Jednocześnie tworzą one swoistą symbiozę - jedność przeciwieństw. Prawa pozytywne nie zawsze są nieodłączną cechą osoby od urodzenia, w przeciwieństwie do praw naturalnych. Obywatele państwa otrzymują takie przywileje dopiero po przyjęciu określonych prawnych aktów prawnych.
Pojęcie „prawa naturalnego” w czasach starożytnych
Pierwsze próby rozróżnienia między prawami naturalnymi a pozytywnymi podjęto w erze starożytnej.
Zgodnie z najwcześniejszymi mitologicznymi i religijnymi poglądami Greków, cała ziemska struktura wraca do nadludzkiego źródła (tj. Ustanowionego przez bogów). Jednak już od V wieku. Pne e. prawo interpretuje się w wyniku działań ludzi. Sofiści twierdzili, że wszelkie prawa zawdzięczają swoje pochodzenie człowiekowi.
Słynny starożytny grecki filozof Sokrates argumentował, że istnieją dwa rodzaje prawa. Istnieją niepisane boskie prawa, które wszyscy znają i ściśle ich przestrzegają. Jednocześnie istnieją prawa ustanowione przez człowieka.
Ta idea została również wcześniej rozwinięta w pismach Demokryta. Filozof twierdził, że prawa naturalne, to znaczy boskie, istnieją „w prawdzie”. Prawa pozytywne uznano za prawa ustanowione zgodnie ze „wspólną opinią”.
W czasach rzymskich prawnicy, wraz z prawem cywilnym i powszechnym, wyróżnili prawo naturalne.
Teorie przyrodnicze w średniowieczu
W średniowieczu teoria prawa naturalnego, wysunięta przez starożytnych greckich filozofów, ciągle się rozwija.
Thomas Aquinas (włoski filozof) w swojej pracy „Suma teologii” rozważał pojęcie „prawa wiecznego”. Zidentyfikował dwa rodzaje „prawa wiecznego”: boskie i ludzkie. Pierwsza kategoria była uważana za środek boskiej kontroli nad światem. Prawo ludzkie zostało uznane za konieczne. Jednak Tomasz z Akwinu uważał, że musi ograniczać się do sumienia.
Teoria prawa naturalnego G. Grotius
Okres rozkwitu teorii prawa naturalnego następuje na przełomie XVII-XVIII wieku. Jego założycielem jest holenderski naukowiec Hugo Grotius. Jest autorem rozprawy o prawie wojny i pokoju. Trzy książki ”.
Hugo Grotius w swojej pracy zidentyfikował dwa główne typy prawa: naturalne i wolicjonalne. Pierwszy został zdefiniowany przez niego jako „recepta zdrowego umysłu”. Według Grotiusa prawa naturalne miały jedno źródło - ludzki umysł. Podzielił wolicjonalne prawa na trzy kategorie: ustanowione przez Boga, państwo i lud.
Grotius uznał równość wszystkich ludzi od urodzenia. W związku z tym powiedział, że prawo naturalne pochodzi z praw natury i nie zależy od woli Bożej. Ponadto G. Grotius argumentował, że państwo jest związkiem umownym wolnych ludzi, zawartym w celu przestrzegania ustalonych procedur.
Racjonalistyczna szkoła prawa naturalnego, stworzona przez G. Grotiusa, rozwijała się w kolejnych epokach.
Teorie prawa naturalnego w XVII-XVIII wieku.
Charakterystyka prawa naturalnego opracowana przez G. Grotiusa została zaakceptowana przez wielu uczonych Oświecenia. Po tym zaczęły pojawiać się nowe koncepcje, które często były wykorzystywane do krytykowania rozkazów feudalnych.
Charles Louis Montesquieu jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli oświecenia francuskiego. Jest autorem rozprawy o Duchu Praw. W swojej pracy Sh. L. Montesquieu przytoczył swoją racjonalistyczną interpretację prawa. Prawa naturalne wypływają logicznie z urządzenia osoby. W związku z tym prawa są niczym innym jak ludzkim umysłem.
Inną znaną postacią oświecenia, która rozwinęła teorię praw naturalnych, był Jean-Jacques Rousseau. Wprowadził nową koncepcję - „wspólną wolę”. Każde prawo państwa jest aktem wspólnej woli. Prawo naturalne zostało zbadane przez J.-J. Russo jako absolutna i niezbywalna moc całego ludu. Filozof argumentował, że indywidualni obywatele państwa nie powinni mieć takich przywilejów.
Koncepcje prawa naturalnego w New Age
Thomas Hobbes jest angielskim filozofem i politologiem. Jego najsłynniejsze dzieło, Lewiatan, oparte jest na badaniu natury i pasji człowieka. Thomas Hobbes argumentował, że ludzie charakteryzują się wrogością, nieufnością, samolubstwem i zazdrością. Te cechy określają „stan naturalny” człowieka i prowadzą do niekończących się wojen, wzajemnego zniszczenia. W tej sytuacji Thomas Hobbes widział zawarcie umowy społecznej i ustanowienie przez państwo przepisów kontrolujących działania obywateli.
Innym znanym teoretykiem prawa naturalnego jest Benedykt Spinoza. Był zaangażowany w rozwój takich filozoficznych pojęć, jak „substancja”, „atrybut”, „myślenie”, „przyczynowość”, „afekty” itp. Zgodnie z prawem naturalnym Spinoza rozumiał konieczność, w związku z którą mają miejsce pewne naturalne zdarzenia. Twierdził, że wolność jest podporządkowaniem równego i sprawiedliwego prawa wszystkim ludziom.
Pojęcie prawa naturalnego J. Maritain
Biorąc pod uwagę teorię prawa naturalnego współczesności, warto zwrócić uwagę na koncepcję J. Maritaina. Jacques Maritain - jeden z najwybitniejszych przedstawicieli neotomizmu, francuski teolog, profesor na University of Washington. Stworzył i rozwinął personalistyczną koncepcję prawa naturalnego. Opiera się na ideach o boskim pochodzeniu państwa. Ogólnie rzecz biorąc, takie pomysły były charakterystyczne dla wyznawców neotomizmu - nauk Tomasza z Akwinu. Jacques Maritain argumentował, że prawo naturalne powstaje z prawa wiecznego. Zbadał tę koncepcję z dwóch punktów widzenia: ontologicznego i epistemologicznego.
Należy zauważyć, że Jacques Maritain sprzeciwiał się swojej koncepcji teorii racjonalistycznej. W jego rozumieniu prawo naturalne jest idealnym kierunkiem działania dla osoby, której muszą podlegać prawa pozytywne i ich stosowanie.
Nowoczesne koncepcje praw naturalnych
Współczesna teoria prawa przyrodniczo-prawnego uznaje istnienie, obok prawa pozytywnego, idealnego porządku relacji międzyludzkich. W rzeczywistości prawa stanowe mogą być uzasadnione tylko wtedy, gdy nie są sprzeczne z prawami idealnymi (naturalnymi). Obejmują one wszystkie niezbywalne wolności.
Ogólnie rzecz biorąc, współczesne koncepcje prawa można podzielić na trzy grupy:
- socjologiczny;
- Katolicki
- filozoficzny.
Teorie socjologiczne opierają się na naukowym podejściu do uzasadnienia praw naturalnych. Czołowi przedstawiciele tej szkoły analizują fakty, aby podsumować wiedzę o aspiracjach i ludzkie wolności. Teorie socjologiczne są najbardziej rozwinięte w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej.
Katolickie koncepcje praw naturalnych są rozwijane w tych krajach, w których Kościół katolicki zajmuje wiodącą pozycję. Teorie te oparte są na ideach Tomasza z Akwinu i innych teologów średniowiecza.
Koncepcje filozoficzne rozwijają się w krajach Europy Zachodniej. Z reguły mają one charakter neokantyjski. Przedstawiciele filozoficznej szkoły prawa rozwijają swoje pomysły w oparciu o poglądy Kanta na polu moralności i prawa.
