Rosyjski system prawny przeszedł znaczące zmiany od momentu zniknięcia sowieckiego systemu państwowego. Nowe zasady, na podstawie których zaczęły się budować stosunki społeczno-gospodarcze, również wymagały nowego uzasadnienia prawnego. W tym względzie kwestia zdolności do czynności prawnych wydaje się niezwykle pilna, ponieważ dotyczy ona realizacji praw obywatelskich. Wniosek o uznanie niekompetencji składa się w sądzie; próbka znajduje się w domenie publicznej.
W związku z tym uznanie niekompetencji oznacza udowodnienie przez sąd braku zdolności osoby dorosłej do nabywania i wykonywania swoich praw, a także zaciągania odpowiednich zobowiązań. Ustrukturyzowana regulacja tych pojęć w dziedzinie legislacyjnej niepełnosprawność oraz uznanie obywatela za prawnie niekompetentnego w celu przekazania jego praw obywatelskich i obowiązków opiekunom.
Zdolność prawna charakteryzuje czynny przejaw zdolności prawnej obywatela i wyraża się w jego bezpośrednim udziale w działaniach prawnych i gospodarczych, swobodnym zarządzaniu jego prawem do własności prywatnej i innymi prawami niemajątkowymi. Jednocześnie daje podstawy do tego, aby wobec obywatela oczekiwał, że obywatel wypełni obowiązki majątkowe i inne, a także fakt, że w przypadku naruszenia zobowiązań może otrzymać zadośćuczynienie określone prawem.
Definicja terminów
Prawnie ustalono, że zdolność do czynności cywilnoprawnych wyraża się w zdolności do nabywania i wykonywania ich praw, a także w tworzeniu i wykonywaniu obowiązków. Jego obecność potwierdza fakt, że dana osoba jest w stanie samodzielnie wykonywać czynności prawne, takie jak na przykład zawieranie transakcji, sporządzanie pełnomocnictw, a także w pełni reagować w przypadku uszkodzenia mienia lub niespełnienia warunków umów i innych zobowiązań. Ponadto zdolność prawna obejmuje wykonywanie praw i obowiązków obywatelskich. To ostatnie stwierdzenie zostało zapisane właśnie w rosyjskim kodeksie cywilnym w ostatnich czasach historycznych.
Zdolność prawna jest subiektywnym prawem każdego obywatela. Różni się od innych rodzajów podobnych przepisów pod względem treści. Zdolność prawna zakłada możliwość wyboru dla siebie definicji własnego zachowania. Jednocześnie inni nie mogą naruszać tego prawa.
W związku z tym niezdolność oznacza niezdolność osoby do podejmowania uzasadnionych decyzji, a także brak możliwości pełnego korzystania z jej praw i obowiązków. Prawnie niekompetentny, może zostać uznany w całości lub w części. Częściowo niekompetentni są dzieci w wieku od 6 do 14 lat, młodzież w wieku od 14 do 18 lat, a także dorośli. Całkowitą niezdolność do pracy można ustalić jedynie na podstawie obecności poważnych zaburzeń psychicznych, co zostało udowodnione w sądzie. W każdym przypadku sąd ustanawia opiekę lub powiernictwo nad osobą uznaną za prawnie niekompetentną lub o ograniczonej zdolności prawnej. Ta opcja zakłada, że wszystkie prawa i interesy osoby są chronione. Pozbawienie osoby zdolności prawnej, a nawet jej ograniczenie, oznacza znaczną i bardzo delikatną inwazję w przestrzeń osobistą osoby i znacząco zmienia jakość jej statusu prawnego.Właśnie w świetle tych okoliczności tylko sąd może podejmować decyzje dotyczące czyjejś zdolności prawnej.
Zdolność prawna do ustalenia osobowości prawnej
Stanowisko podmiotu stosunków cywilnych, ukształtowanego w dziedzinie prawa, nazywa się osobowością prawną, której elementami są zdolność prawna i zdolność prawna. Zdolność prawna wymaga zdolności do korzystania z praw obywatelskich i wypełniania obowiązków. Zgodnie z kodeksem cywilnym wszyscy obywatele posiadają go od momentu urodzenia do śmierci. Jednocześnie należy zauważyć, że niektóre prawa są wykorzystywane przed osiągnięciem wieku dorosłego, ponieważ muszą one być wykonywane przez osobę osobiście. Inne postanowienia Kodeksu cywilnego odzwierciedlają pojawienie się niektórych praw nienarodzonych. Dotyczy to na przykład prawa do dziedziczenia po śmierci spadkodawcy, a także prawa do odszkodowania za utratę żywiciela rodziny w przypadku, gdy dziecko ofiary urodziło się po jego śmierci.
Zdolność prawna łączy szeroki zakres praw człowieka i obowiązków. Obejmują one prawo do dziedziczenia i zapisywania nieruchomości, mienia, prowadzenia działalności gospodarczej, zawierania transakcji, zobowiązań umownych, tworzenia osób prawnych, praw autorskich, wyboru miejsca zamieszkania oraz innych praw majątkowych i niemajątkowych.
Zdolność prawna oznacza zdolność osoby do samodzielnego nabywania i wykonywania praw, a także do ponoszenia odpowiedzialności za nie. Wszystkie trzy elementy są bezpośrednio ze sobą połączone i nie mogą być wdrażane autonomicznie. Innymi słowy, zdolność do czynności prawnych jest pasywną stroną osobowości prawnej, a zdolność do czynności prawnych jest stroną aktywną.
Ofensywa
Pełna zdolność prawna z pełnym zakresem praw i obowiązków ma miejsce po osiągnięciu wieku dorosłego. Zgodnie z rosyjskim prawem wiek ten wynosi osiemnaście lat. Istnieje również szereg wyjątków od tego przepisu. Należą do nich: małżeństwo przed ukończeniem osiemnastego roku życia i emancypacja nieletnich.
Przepis dotyczący małżeństwa i rozszerzenia zdolności prawnej w związku z tym istniał wcześniej, nawet w czasach radzieckich. Ale emancypacja stała się nowym elementem stosunków obywatelskich. Jego wprowadzenie było spowodowane szybkim rozwojem przedsiębiorczości, a mianowicie znacznym wzrostem liczby nieletnich prowadzących własną działalność gospodarczą. Innowacja wiązała się nie tylko z interesem młodzieży, ale także z udzielaniem pewnych gwarancji wierzycielom.
Ważnym aspektem jest zrozumienie, że zdolność prawna nie jest tym samym, co zdolność prawna. Ten ostatni występuje od momentu urodzenia. A zdolność prawna, ograniczona prawem, po raz pierwszy pochodzi z szóstego roku życia. Wynika z tego, że do sześciu lat dziecko jest uznawane za całkowicie niekompetentne. Uznanie obywatela za prawnie niekompetentnego polega na ustaleniu wieku i ocenie stanu psychicznego, który może być również związany z wiekiem. Uzasadnia to fakt, że wszystkie osoby uczestniczące w obrocie cywilnym muszą mieć pewność co do adekwatności woli przedmiotu relacji, jego zrozumienia ich działań i konsekwencji. Tak więc uznanie osoby za niekompetentną lub ograniczenie zdolności do czynności prawnych z powodu problemów psychicznych służy ochronie interesów innych uczestników związku.
Elementy pojemności
Zawiera trzy podstawowe elementy. Pierwszy określa zdolność osoby do samodzielnego prowadzenia czynności prawnych, a mianowicie do zawierania transakcji. Jest to tak zwana dealability. Kolejnym ważnym elementem zdolności prawnej jest zdolność do odpowiedniego ponoszenia odpowiedzialności za swoje działania i decyzje. W praktyce prawnej nazywa się to deliktami.I wreszcie prawo do bycia przedsiębiorcą, do pełnego angażowania się w działalność gospodarczą. Wszystkie te elementy przejawiają się inaczej u kompetentnych, nastolatków i nieletnich.
Rodzaje zdolności prawnej
Ponieważ zdolność prawna to zdolność do nabywania praw, wykonywania ich, ponoszenia odpowiedzialności za swoje czyny, Kodeks cywilny stanowi, że z konieczności cechuje go zdolność do dokonywania rozsądnych osądów, zrozumienia norm prawnych, konsekwencji i, oczywiście, obecności doświadczenia życiowego. Przejawy tych cech zależą od wieku i stanu psychicznego. Ta cecha implikuje obecność trzech rodzajów zdolności prawnej: pełnej, w wieku od 14 do 18 lat i w wieku od 6 do 14 lat. Zgodnie z tym na dwa ostatnie gatunki nałożone są również pewne ograniczenia. W tych samych ramach ustawa określa podstawy do uznania niekompetencji lub ograniczenia zdolności prawnej.
Pierwszy typ zakłada, że dana osoba może niezależnie nabywać i wykonywać swoje prawa majątkowe i niemajątkowe, przyjmować odpowiednie obowiązki i wypełniać je, a także ponosić pełną odpowiedzialność za swoje działania. Jego początkiem jest moment dojrzewania. Małżeństwo przed ukończeniem 18 roku życia lub ustanowiona przez prawo emancypacja pociąga za sobą również pełną zdolność do czynności prawnych. W pierwszym przypadku wynika to z niezbędnej równości osób, które zawarły związek małżeński, a także z ochroną praw rodzicielskich.
Prawo do emancypacji przysługuje od 16 roku życia. Jeśli nastolatek jest oficjalnie zatrudniony, pracuje za zgodą rodziców lub opiekunów, a także działa jako przedsiębiorca, może udowodnić przez sąd swoje prawo do uznania go za w pełni zdolnego, jeśli rodzice lub opiekunowie nie chcą dobrowolnie uznać tego faktu. To znacznie zmienia pozycję prawną nastolatka, ponieważ ma on wszystkie prawa i obowiązki w najszerszym zakresie, tak jak by to było, gdy osiągnął dorosłość. W szczególności ma on prawo do samodzielnego zarządzania swoimi zarobkami bez konsultacji z nikim. Warto zauważyć, że ustalona praktyka emancypacji pozwala na angażowanie większej liczby osób w obieg cywilny oraz umożliwia młodzieży uzyskanie niezależności ekonomicznej i jak najwcześniejsze rozwinięcie umiejętności pracy.
Uznanie obywatela za niekompetentnego
Ustawa określa w odrębnych przepisach możliwości uznania obywatela za prawnie niekompetentnego w sądzie. Oznacza to, że prawo określa brak zdolności człowieka do nabywania i wykonywania takich praw, tworzenia i ponoszenia takich obowiązków, do których powinna, zgodnie z prawem cywilnym, powinna być. Ponadto praktyka ścigania dopuszcza uznanie zarówno pełnej, jak i częściowej niekompetencji. Możliwy jest również proces odwrotny - uznanie prawnie niekompetentnych.
Do pewnego czasu decyzji władze opiekuńcze wystarczyło, by ograniczyć częściową zdolność prawną nastolatka. Jednak nie tak dawno temu ustawodawcy postanowili wzmocnić ochronę interesów nastolatków i postanowili, że decyzję tę można podjąć wyłącznie w sądzie. Dotyczy to młodych ludzi w wieku od 14 do 18 lat. Uznanie sądu za niekompetentne dla nastolatka oznacza, że nie będzie on w stanie zarządzać swoimi zarobkami, stypendiami lub innymi dochodami bez zgody rodziców lub opiekunów.
Ustawodawstwo ustanowiło również krąg osób, które mogą napisać oświadczenie uznające obywatela za niekompetentnego z prawnego punktu widzenia, w szczególności żądające ograniczenia lub odmowy zdolności prawnej nastolatka w zakresie rozporządzania dochodami. W odniesieniu do nastolatka mają to prawo rodzice, opiekunowie, rodzice adopcyjni oraz władze opiekuńcze.Dla nastolatka wystarczającą podstawą do ograniczenia lub pozbawienia go zdolności do czynności prawnych może być marnotrawstwo dochodów w celach sprzecznych z prawem i normami moralnymi, takimi jak narkotyki, hazard, alkohol itp., A także nieuzasadnione wydatki, które nie uwzględniają potrzeby jedzenia lub odzieży . W rezultacie nastolatek może mieć ograniczone możliwości samodzielnego zarządzania swoimi dochodami. Decyzja sądu zależy od tego, jak stabilne są te tendencje. Po prawnej ocenie tych skłonności sąd może podjąć decyzję o przekazaniu dochodu nastolatka swoim przedstawicielom prawnym. Termin ograniczenia lub pozbawienia w tej sprawie określa sąd i nie jest on odrębnie określony przez prawo. Zakłada się, że jeżeli termin nie zostanie ustalony, zdolność prawna zostanie zwrócona po osiągnięciu wieku dorosłego lub na wniosek osób, które wystąpiły o ograniczenie lub pozbawienie wolności.
Warto dokonać rezerwacji: jeśli nastolatek uzyskał pełną zdolność do czynności prawnych z powodu małżeństwa lub emancypacji, uznanie niekompetencji jest niemożliwe.
Podstawy ograniczenia pełnej zdolności do czynności prawnych
Uznanie ograniczonej zdolności prawnej może nastąpić z przyczyn takich jak nadużywanie alkoholu lub narkotyków. Podstawy te mogą dotyczyć tylko tych, którzy już osiągnęli pełną zdolność do czynności prawnych. Dotyczy to jednak także nastolatków, którzy zawarli legalny związek małżeński przed ukończeniem 18 roku życia lub zostali wyemancypowani. Warto zauważyć, że inne znaki niemoralne zachowanie takie jak na przykład uzależnienie od hazardu, nie są podstawą do sądu, chociaż mogą powodować znaczne szkody w budżecie rodzinnym i członkach rodziny osoby uzależnionej. Tymczasem w wielu krajach, na przykład w Niemczech i Francji, marnotrawstwo może być jedną z podstaw ograniczenia zdolności prawnej. Również w przedrewolucyjnej Rosji było coś podobnego, jednak w sowieckiej rzeczywistości taka koncepcja, jak i sam fakt, nie istniały, a zatem nie pojawiła się odpowiednia norma.
Taki środek w odniesieniu do osób dorosłych znacząco zmienia ich status prawny, dlatego konieczne są poważne powody z pełną bazą dowodów. Wniosek o uznanie niekompetencji ze względów ograniczających jest składany do sądu, który musi dokonać oceny prawnej wszystkich przedstawionych dowodów. Takimi przyczynami może być uzależnienie od alkoholu lub narkotyków. Co więcej - uzależnienie to powinno znacząco wpłynąć na budżet rodzinny, co stawia członków rodziny w niezwykle trudnej sytuacji.
Jeżeli sąd, po dokonaniu odpowiedniej oceny prawnej, opowie się po stronie wnioskodawców, zostanie ustanowione opieka nad tą osobą. Od tego momentu będzie mógł dokonywać transakcji dotyczących nieruchomości i zarządzać swoimi dochodami tylko za zgodą powierników ustanowionych przez sąd. Ograniczenie może zostać zniesione również w sądzie w przypadku zakończenia działań, które spowodowały ograniczenie zdolności do czynności prawnych.
Całkowita obezwładnienie
Zgodnie z prawem rozpoznanie niekompetencji jest możliwe w przypadku znacznych zaburzeń psychicznych. Jednocześnie obecność takich zaburzeń lub otępienie jako fakt, nawet potwierdzone zaświadczeniami i oczywiste dla innych, nie może służyć jako absolutna podstawa, z powodu której nastąpi uznanie osoby za niezdolną do pracy. Ta decyzja jest podejmowana tylko przez sąd. Wniosek o uznanie obywatela za prawnie niekompetentnego może złożyć zarówno członkowie jego rodziny, jak i pracownicy kliniki psychiatrycznej, kurateli i organów powierniczych, a także sam prokurator. Procedura stwierdzenia niekompetencji przewiduje obowiązkowe przeprowadzenie sądowego badania psychiatrycznego, które powinno potwierdzić stan ludzkiej psychiki. Na rozprawie muszą być obecni prokurator i władze opiekuńcze.Warunki te są niezbędne, aby zagwarantować ochronę dóbr osobistych i wolności osoby oraz jej statusu prawnego.
Ważne jest również, aby sprawa dotycząca uznania obywatela za prawnie niekompetentnego mogła zostać rozpatrzona, jeżeli jego zdrowie psychiczne zostanie przywrócone i znacznie poprawione. W takim przypadku badanie powtarza się, na podstawie którego zapada nowa decyzja sądu.
Główne zadania opieki
Uznanie niekompetencji któregokolwiek z wymienionych obywateli pociąga za sobą wyznaczenie kuratora lub kuratora. Rozwój tej instytucji wiąże się z chęcią nadrobienia zdolności prawnej, którą dana osoba została pozbawiona lub częściowo ograniczona, a także zachowania swoich interesów i praw. Warto zauważyć, że funkcjonowanie tej instytucji do 1994 r. Było regulowane wyłącznie przez Kodeks rodzinny. Jednocześnie potwierdzono jego ścisły związek z prawem cywilnym, regulującym zdolność prawną i zdolność prawną. Dlatego postanowiono wprowadzić regulację instytucji opiekuńczej w zakresie prawa cywilnego.
Ponieważ podstawowe normy działania tej instytucji są określone w Kodeksie cywilnym, w przypadku gdy osoba pisze oświadczenie o uznaniu za niekompetentne (prawnik może pomóc w wypełnieniu próbki), sprawa ta jest rozpatrywana przede wszystkim w ramach stosunków cywilnoprawnych.
Główne zadania, które musi spełniać instytucja opiekuńcza i powiernicza, to ochrona i zachowanie praw i interesów osób, którym powierzono je sąd.
Różnice między opieką a powiernictwem
Opieka to opieka zapewniana i regulowana przez prawo dzieciom poniżej 14 roku życia lub obywatelom uznanym za prawnie niezdolnych do zdrowia psychicznego. Oznacza to, że to opiekun wykonuje prawa i obowiązki osoby w okresie niezdolności do pracy, jest jej prawnym przedstawicielem w sądzie i podczas zawierania transakcji majątkowych. Jego głównym zadaniem jest ochrona i zgodne z prawem poszanowanie interesów i praw swoich podopiecznych.
Twierdzenie o ustanowieniu opieki tylko nad obywatelami pozbawionymi pełnej zdolności do czynności prawnych można uznać za niezupełnie prawdziwe. Niedokładność sformułowania związana jest z przepisem Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym dzieci w wieku od 6 do 14 lat są tylko częściowo niekompetentne.
Jako rodzaj szpiegów wobec dzieci w wieku od 14 do 18 lat, których niepełnosprawność jest uważana za częściową, a także osób o ograniczonej zdolności prawnej, ustanowiono powierników. Podstawową różnicą od opiekuna jest to, że powiernik nie zastępuje swojego podopiecznego, a jedynie pomaga mu w realizacji jego praw i obowiązków. Pomoc składa się z porady, a także z prawa do wyrażenia zgody na określone działania prawne lub ich braku. W związku z tym powołuje się, aby częściowo ograniczyć niezdolność obywatela do podejmowania nieuzasadnionych decyzji lub uzupełnić jego doświadczenie brakującą wiedzą nieletniego.
