Słynny amerykański komik John Carlin powiedział kiedyś: „Na tym świecie nie ma sprawiedliwości, pogódź się”. Możesz kłócić się z tym stwierdzeniem, jak chcesz, ale patrząc na zdjęcia głodujących afrykańskich dzieci nie można zrozumieć, co zrobili tak bardzo, aby najbiedniejsze kraje świata stały się ich miejscem urodzenia.
Nieuchronnie przychodzą na myśl różne myśli, takie jak przekleństwa lub coś w tym rodzaju.
Kryteria wyboru
Dzisiaj świat skłonny do globalizacji próbuje wszystko ocenić statystycznie. Opracowano ogromną liczbę metod, które umożliwiają, z różnym stopniem dokładności, identyfikację najbiedniejszych i najbogatszych krajów na świecie.
Z reguły próbując zidentyfikować głównych „łotrów” kierują się oni wskaźnikami ekonomicznymi kraju, takimi jak dochód lub produkt krajowy brutto, obliczonymi na mieszkańca. Zasadniczo takie kryterium nie może udawać pełnego odzwierciedlenia sytuacji, ale oczywiście daje ogólny pogląd.
Aby uzyskać bardziej poprawną definicję, wymyślono i wdrożono wiele wskaźników: rozwój człowieka, poziom życia itp. Opracowali nawet częściowo ciekawy indeks Big Maca, który może również dać pojęcie o życiu w określonym stanie.
Oprócz głównych istnieje wiele dodatkowych wskaźników. Tak więc, aby ocenić dobrobyt populacji, często używają prawa Engela lub krzywej Lorentza.
Prawo Engela
W ubiegłym stuleciu niemiecki ekonomista Ernst Engel zasugerował (i zostało to potwierdzone przez dalsze badania), że im niższy dochód osoby (rodziny), tym większa jej część zaspokaja podstawowe potrzeby (przede wszystkim żywność, w drugim - ubrania, buty itp.) , p).
Poniżej znajduje się zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, usług medycznych, a także czysto humanitarnych: edukacji, kultury itp.
Współczynnik ma wystarczającą liczbę krytyków: argumentuje się na przykład, że wspomniane prawo nie bierze pod uwagę specyfiki rozwoju społeczeństwa i postępu technologicznego, ale stosowanie współczynnika Engela jest dość powszechne.
Krzywa Lorenza
Próbując ocenić sprawiedliwość podziału bogactwa materialnego w każdym państwie, amerykański naukowiec Max Otto Lorenz zaproponował skonstruowanie wykresu podziału dochodu, na podstawie którego część populacji (w procentach) otrzymuje pewną część dochodu (również w procentach).
Dzięki tej krzywej możesz wyraźnie wykazać, że „40% populacji otrzymuje tylko 20% dochodu” lub „5% oligarchów posiada 90% nieruchomości w kraju”. Takie oświadczenia są często publikowane w prasie.
Uważa się, że krzywa Lorentza nie powinna być zbyt „wyprostowana” - przy równym podziale dochodów gospodarka rynkowa jest zasadniczo niemożliwa (a druga, jak udowodnił ZSRR, nie może być skuteczna). Z drugiej strony nadmierna przepaść między bogatymi i biednymi może wywoływać rewolucje, wojny i inne katastrofy społeczne, które nie mogą pozytywnie wpłynąć na rozwój państwa.
Kontynent żebraka
Jest to godne ubolewania, ale najbardziej pokrzywdzeni mieszkańcy planety są rozmieszczeni głównie w Afryce: góry najbiedniejszych krajów na świecie (30 stanów, które zajmują ostatnie miejsca od 201 do 230 w rankingu) to 80% przedstawicieli „czarnego” kontynentu. Dla kompletności zauważamy, że w dwudziestu z nich 85%, aw pierwszej dziesiątce - wszystkie 90.
Jeśli przestudiujesz statystyki, okaże się, że najbiedniejsze kraje na świecie rzadko szarpią się w celu poprawy swojej sytuacji finansowej.Tak więc w 2010 r. Demokratyczna Republika Konga uzyskała status najbiedniejszego państwa, które utrzymywało swoje stanowiska do 2012 r. Włącznie. Następnie pałkę (w 2013 r.) Przejęła Republika Środkowoafrykańska, która w 2014 r. Zdołała utrzymać dłoń.
W ciągu ostatnich pięciu lat DRK, Republika Środkowoafrykańska, Malawi, Nigeria, Burundi, Niger, Mozambik i Erytrea stale znajdowały się wśród dziesięciu najbiedniejszych. Albo weszli na wskazaną paradę hitów, albo Gwinea, Etiopia i Togo z niej zrezygnowali.
Przerażający horror
Nie ma sensu kwestionować uczciwości zajętych miejsc. Peleton jest dość gęsty i trudno ustalić, kto jest najbiedniejszy: statystyki to delikatna rzecz. Według różnych organizacji międzynarodowych obraz jest nieco inny. Według MFW na 2010 r. Jest to Burundi - najbiedniejszy kraj na świecie, podczas gdy według statystyk Unii Europejskiej (w szczególności Szwecji), w ciągu ostatnich pięciu lat konsekwentnie zajmował piąte miejsce w „pierwszej dziesiątce” najgorszego z najgorszych.
Warunki życia ludności we wszystkich tych stanach są poza cywilizowanymi wyobrażeniami. Głód, choroby, okrucieństwo wobec zwierząt. Z przykrością możemy stwierdzić, że poziom ubóstwa zależy od poziomu ogólnej cywilizacji. Rozwój gospodarczy koreluje z innymi wskaźnikami, takimi jak wskaźnik rozwoju społecznego (HDI).
Standard życia
HDI bierze pod uwagę trzy główne elementy: poziom życia (dochód kraju na mieszkańca jest brany pod uwagę do oszacowania), umiejętność czytania i długość życia. Metoda obliczania jest prosta, ale wyniki są publikowane dopiero po opublikowaniu odpowiednich danych w każdym stanie, więc nie możemy mieć „świeżych” liczb. Średnia publikacja jest opóźniona o 3-4 lata. Raport z 2014 r. (Opublikowany w Tokio) opiera się głównie na danych z 2010 r.
Wśród stanów o najniższym HDI (jednak bez zaskoczenia) można zobaczyć prawie wszystkie te same 10 najbiedniejszych krajów na świecie. Ostatnie miejsce - Niger. Następnie w kolejności rosnącej:
- DRK
- Republika Środkowoafrykańska.
- Czad
- Sierra Leone
- Erytrea
- Burkina Faso.
- Burundi
- Gwinea
- Mozambik
Niektóre wskaźniki zadziwiają nawet ludzi mieszkających na terytorium byłego ZSRR (niezbyt bogate i niezbyt zamożne terytorium).
Średnia długość życia wynosi około 50 lat. Poziom wykształcenia jest dość spójny: w dwudziestu „zamknięciach” te same CAR (indeks 0.318), Burundi (0.37), Etiopia (0.317), Gwinea (0.294). Erytrea (0,228) znajduje się na przedostatnim miejscu, a Niger (0,198) na ostatnim miejscu. Wskaźnik obejmuje wskaźnik umiejętności czytania i pisania dla osób dorosłych oraz liczbę osób otrzymujących wykształcenie.
Trudności w obliczeniach
Nie zapominaj również, że niektóre dane mogą nie być całkowicie poprawne. W każdym razie, jeśli weźmiemy pod uwagę masowe fałszowanie „demokratycznych” wyborów we wszystkich tych krajach, staje się oczywiste, że najbiedniejsze kraje na świecie nie są zwolennikami dokładnych liczb - nie muszą ustalać oficjalnych statystyk.
W przypadku poszczególnych krajów, takich jak Somalia, informacje w ogóle nie są dostępne lub nie można ich uznać za wiarygodne. Według niektórych źródeł państwo to przestało istnieć jako jednostka polityczna, rozpadając się na małe terytoria kontrolowane przez lokalnych „przywódców”.
Nightmare Reality
Warunki życia można uznać za koszmar. Ludność każdego z państw, które znajdują się w czołówce najbiedniejszych krajów na świecie, większość życia żyje w nieludzkich warunkach - i to pomimo faktu, że większość z nich ma wystarczającą ilość minerałów, by prowadzić nawet bogate, ale całkiem przyzwoite życie.
Systematycznie zajmując ostatnie miejsca w rankingu, kraj Sierra Leone ma do dyspozycji najbogatsze złoża diamentów i boksytów oraz „mistrza” ostatnich lat - Republikę Środkowoafrykańską - diamenty, ropę i uran.
Przemysł w najbiedniejszych kraje rozwinięte źle Do 90% populacji zajmuje się rolnictwem, prawie wszystkie produkty są konsumowane w kraju. Niektóre państwa eksportują. Na przykład stan Burundi, który regularnie uzupełnia listę najbiedniejszych krajów na świecie, eksportuje kawę i stanowi około 40% całego jej eksportu.
Wars
Przyczyną tak smutnej sytuacji w większości przypadków jest bardzo słaby poziom cywilizacji w wielu krajach. Przykładem jest walka polityczna, w której rywale są wykastrowani i zmuszani do zjedzenia własnych odciętych uszu (Liberia, 1980), a następnie pokazywania filmów z chwytaną kpiną z całego świata.
Nie jest zasadnicze ustalenie, który najbiedniejszy kraj na świecie jest najmniej zamożny. Wszystkie one w równym stopniu charakteryzują się częstą zmianą rządu (głównie poprzez zamachy zbrojne), ludobójstwem, wojnami domowymi, wyjątkowo niskim poziomem instytucji demokratycznych itp.
Historia burundyjskiego Tutsisa i Hutusa zaszokowała świat, a wciąż istnieje kanibalizm Liberii (nieszczęsny coupist Kwivonkla, który próbował obalić Samuela Dow, został częściowo zjedzony), niekończące się zabójstwa wśród cywilów podczas wojen domowych i zewnętrznych, Etiopczycy głodujący na śmierć.
Epidemie
Status zdrowotny w najbiedniejszych krajach może sobie wyobrazić każdy, kto ma przynajmniej podstawy wyobraźni. Ludzie, którzy już nie jedzą (!) Dwa razy dziennie, nie mogą liczyć na nowoczesną opiekę medyczną. Częściowo ta sytuacja wpływa na oczekiwaną długość życia. Innym niepokojącym wskaźnikiem jest rozprzestrzenianie się choroby.
Spośród 35 milionów ludzi zarażonych wirusem HIV 25 milionów (71%) mieszka w Afryce Środkowej i Południowej, gdzie rozmieszczone są najbiedniejsze kraje świata. Niezwykle niski poziom umiejętności czytania i pisania wśród ludności oraz lokalne tradycje (na przykład małżeństwo równoległe), które są dzikie z punktu widzenia cywilizowanego człowieka, prowadzą do coraz częstszego rozprzestrzeniania się choroby.
Smutna sytuacja dotyczy innych chorób. Tak więc każdego roku w najmniej zamożnych krajach Afryki około pół miliona ludzi umiera na gruźlicę - jest to jedna czwarta wszystkich zgonów na świecie. Jednak pod względem liczby ludności „czarny” kontynent stanowi zaledwie 14,6% ogólnej liczby ludzi na planecie.
Wysoka płodność pozwala Afryce pozostać jednym z najgęściej zaludnionych regionów - średnio około 6 dzieci na kobietę, jednak odsetek śmiertelności dzieci jest również przerażający.
Problem uchodźców i neokolonializm
Być może społeczność światowa nie pomyślałaby o tym, co najbiedniejszy kraj na świecie (2015 może przynieść nowego „lidera”), gdyby nie jeden problem - uchodźcy. Nieszczęśni ludzie dążący do lepszego życia nie przestawają się niczym znaleźć w krajach, w których standard życia jest wyższy niż w ich ojczyźnie.
W Unii Europejskiej sytuacja wygląda groźnie. Miejscowa ludność ma już dość uchodźców, ale należy podjąć pewne kroki, ponieważ Włochy i Hiszpania, jako państwa najbardziej narażone, od dawna alarmują.
W ramach obowiązujących umów Republika Czeska powinna przyjąć 1,5 tysiąca uchodźców z Syrii i Erytrei w ciągu najbliższych dwóch lat (ostatni stan bez wątpienia obejmuje ocenę najbiedniejszych krajów na świecie), a ta okoliczność już spowodowała niepokoje społeczne. Czesi nie chcą dawać gościnności ludziom, z których niektórzy są absolutnie niepiśmienni (jedna trzecia mężczyzn i pół kobiet), a nawet praktykują absolutnie potworne zwyczaje (na przykład obrzezanie dziewcząt).
Coraz częściej wzywa się do przywrócenia porządku w najmniej zamożnych krajach, wykorzystując elementarną siłę militarną. Niektórzy opowiadają się nawet za powrotem kolonializmu. Patrząc na piekielne warunki, które ludzie zmuszeni są mieszkać w najbiedniejszych krajach świata, pomysł ten nie wygląda tak nieludzko.
