Szlak Morza Północnego. Szlak Morza Północnego

Szlak Morza Północnego (NSR), jego rozwój i rozwój, jest bardzo interesujący dla naukowców, badaczy naszego kraju i ekspertów zagranicznych. Jego historia opowiada o ciekawych wyprawach, niesamowitych odkryciach i, oczywiście, niesamowitych ludziach, którzy poświęcili swoje życie studiom nad tą ścieżką.

Położenie geograficzne

Nazwę tę nadano Północnemu Szlakowi Żeglugowemu, który biegnie wzdłuż mórz (częściowo) oceanów arktycznych i Pacyfiku. Są to morza Kara, East Siberian, Barents, Bering i Chukchi, Morze Łaptiew. Szlak Morza Północnego biegnie wzdłuż wybrzeża Syberii. Trasy łączą porty rosyjskie i dalekowschodnie, ujścia syberyjskich rzek żeglugowych w jeden system transportowy.

NSR ogranicza zachodnie wejścia do cieśnin, a także południk, który rozciąga się na północ od Przylądka Zhelaniya. A na wschodzie - Cieśnina Beringa. Długość tej morskiej autostrady wynosi 5600 km.

Porty

Główne porty Szlaku Morza Północnego:

• Dudinka;
• Dixon
• Igarka
• Pevek;
• Tiksi;
• zatoka opatrzności.

Dzisiaj trwają prace nad realizacją projektu przekształcenia portu Pietropawłowsk Kamczacki w hub portowy na tej trasie.
Zajmuje bardzo korzystną pozycję, dzięki czemu może stać się ważnym węzłem komunikacyjnym na tej autostradzie morskiej między regionem Azji i Pacyfiku a Europą Północną. Oprócz korzystnej pozycji port w Pietropawłowsku ma również inne zalety - zatokę bez lodu, całoroczną nawigację, możliwość przechowywania, gromadzenia, a także sortowania ładunków kontenerowych.

W ostatnich latach porty Szlaku Morza Północnego zostały aktywnie przebudowane i zmodernizowane. Pozwala to zwiększyć ich zdolność do przyjmowania dużych statków międzynarodowych.

Dudinka

Jest to najbardziej wysunięty na północ port morski (międzynarodowy) w naszym kraju i największy na Syberii, który znajduje się na terytorium Krasnojarska. Ciekawostka - port Dudinsky jest jedynym na świecie, który co roku jest zalewany podczas wiosennego dryfu lodu.
Zarządza nim Norilsk Nickel, oddział rosyjskiej firmy wydobywczej i hutniczej. Jest wykorzystywany jako port morski i rzeczny. Położone na prawym brzegu Jeniseju, gdzie potężna rzeka łączy się z Dudinką. Port łączy miasta Talnakh i Norilsk drogowo i kolejowo.

Morza Północne

Szlak Morza Północnego zaczyna się na wodach Morza Barentsa, a kończy w Zatoce Providence. Należy zauważyć, że wszystkie morza tej linii żeglugowej mają trudny klimat. Osądź sam. W połowie lipca temperatura powietrza na wybrzeżu Morza Barentsa nie przekracza +7 ° C, a zimą spada do -20 ° C. Morze to charakteryzuje się częstymi wichrami. Wysokość fal sięga 7 metrów.

Na wybrzeżu Morza Karaibskiego temperatura powietrza w lecie nie wzrasta o więcej niż +6 ° C, a temperatura zimowa dochodzi do -28 ° C. Latem obserwuje się wiatry północne, którym zwykle towarzyszą mgły. Zimą są silniejsze i częstsze, często zamieniają się w huragany.

Klimat Morza Łaptiewów jest jeszcze bardziej dotkliwy. W północnej części wybrzeża temperatura w lipcu wynosi +1 ° C, zimą spada do -34 ° C. Wiatry są słabe.

Wszystkie morza na szlaku Morza Północnego charakteryzują się niewielkimi dodatnimi temperaturami latem. Wschodnie Morze Syberyjskie charakteryzuje się średnią miesięczną temperaturą letnią +7 ° C, a zimą - do -33 ° C.

Morza Szlaku Północnego mają powierzchnię półki, której głębokość jest mniejsza niż dwieście metrów. Ich dno stanowi podwodną kontynuację struktur platformowych lądu. Strefa przejściowa to zbocze kontynentalne o głębokości od stu osiemdziesięciu do trzech tysięcy metrów.

Cechy Szlaku Północnego

Charakterystycznymi cechami tej linii żeglugowej jest obecność lodu na całej trasie transportu i trudny klimat. Sytuacja lodowa na niektórych odcinkach torów ma znaczną zmienność przestrzenną i międzyroczną. Zimą Szlak Morza Północnego obejmuje antycykloniczny obieg mas powietrza. Latem cyrkulacja atmosferyczna jest przeciwieństwem zimy, ale jej wpływ na klimat nie jest tak duży.

Historia szlaku Morza Północnego: pionierzy

Według historyków Nowogród przybył na Morze Zimne w XI wieku. W 1032 r. Dlebski posłek Uleb opanował pierwszą Drogę Morza Północnego do bram Kary (Żelaza) w Nowej Zemlyi. Nie był w stanie wejść do Morza Kara, ponieważ jego statek nie był w stanie poruszać się w lodzie.

W poszukiwaniu nowych produktów na rynki Nowogrodu dzielni żeglarze morscy przenieśli się dalej na północ. Mniej więcej w tym czasie szlak morski został otwarty na Grumant, a także na wyspy Vaigach, Novaya Zemlya i Kolguyev. Pomorsi na swoich wypukłościach jako pierwsi odkryli większość lądów arktycznych, dlatego można śmiało stwierdzić, że zaczęli rozwijać Szlak Morza Północnego.

Wyprawy zagranicznych żeglarzy

Próbując znaleźć przejście do wybrzeży Azji Południowej i Wschodniej na północy, w drugiej połowie XVI wieku brytyjscy żeglarze udali się na wyprawę. W latach 1553–1580 trzy razy wyruszali w rejsy morskie, chcąc przepłynąć przez morza arktyczne do Oceanu Spokojnego. Dwie pierwsze wyprawy udało się dostać do Novaya Zemlya. Trzecia wyprawa okazała się bardziej udana - wpłynęła do Zatoki Kara, ale ogromne nagromadzenie lodu zmusiło dzielnych żeglarzy do rozmieszczenia statku i powrotu.

Pod koniec tego samego wieku Holendrzy zainteresowali się wdrożeniem tego pomysłu. Dotarli do Jamału w 1594 roku. Wyprawa składała się z czterech statków. Rok później (1595) już siedem holenderskich statków wypłynęło na Morze Kara, ale znowu musieli zawrócić. Dopiero trzecia wyprawa (1596) odkryła wybrzeże Svalbard i Wyspę Niedźwiedzia, a następnie okrążyła Nową Ziemię od północy i wpłynęła na Morze Kara.

Niestety, statki tych marynarzy zostały zmiażdżone lodem i zmuszeni zostali do zimy na szerokości 76 stopni. w. Latem popłynęli łódkami na południe, gdzie zostali zabrani przez rosyjskich żeglarzy, którzy przywieźli podróżnych do miasta Cola. Interesujące jest to, że w raportach holenderskich i brytyjskich wspomniano, że Kara i inne morza z Oceanu Arktycznego były już znane rosyjskim podróżnikom.

Research

Po raz pierwszy założenie o możliwości skorzystania z (praktycznego) Pasażu Północno-Wschodniego (tak nazywano go do początku XX wieku) wyraził w 1525 r. Rosyjski dyplomata i polityk Dmitrij Gerasimow. Teoretycznie uzasadniono wykonalność rozwoju tej linii transportowej M.V. Lomonosov. D.I. Mendelejew dużo pracował na ten temat i poświęcił ponad trzydzieści prac rozwojowi Dalekiej Północy. Ściśle współpracował z legendarnym admirałem S.O. Makarovem.

17 kwietnia 1732 r. Rosyjska cesarzowa Anna wydała dekret, zgodnie z którym poinstruowała V. Beringa, by udał się na Kamczatkę, aby odkrył nowe ziemie leżące między Kamczatką a Ameryką i zbadał wybrzeże Syberii.
To był początek II wyprawy na Kamczatkę. Znacznie później zaczęli nazywać to Wielką Północą. Nie miała jednakowego znaczenia w wypełnianiu zadań w historii świata. Wzięło w nim udział 977 osób - odważnych ascetów. Niestety wielu z nich zginęło w północnym lodzie, ale wyników ich pracy nie można przecenić. Udało im się zbadać i sporządzić mapę (po raz pierwszy) całego rosyjskiego wybrzeża oceanu. Siedem oddziałów nie szczędziło wysiłku, wykonując swoją pracę, którą można dziś nazwać heroiczną bez przesady.

Potem było jeszcze kilka wypraw arktycznych: C. Baer, ​​F.P. Litke i P.I. Kruzenshtern.Wynikiem tych morskich podróży jest silne przekonanie, że Morze Karaibskie nie nadaje się do żeglugi. K. Baer powiedział nawet, że to prawdziwa „lodowa piwnica”.

Niemniej jednak zasoby rybne na Morzu Barentsa stopniowo się wyczerpały, co zmuszało żeglarzy i przemysłowców do coraz częstszego wchodzenia na Morze Kara. Od 1877 r. Zaczęto przeprowadzać epizodyczne wyprawy na eksport drewna syberyjskiego, futer, złota i klejnotów do centralnej części Rosji i za granicą. Rosyjscy kupcy zaczęli intensywnie inwestować w tworzenie żeglugi i eksplorację mórz północnych.

W rezultacie, już w pierwszej połowie lat 90. XIX wieku, obalony został mit niemożliwości żeglugi po Morzu Kara. Od 1911 roku co roku odbywały się loty z Władywostoku do Kołymy jednego statku. To prawda, że ​​kampanie te nie zostały opracowane, co zostało wyjaśnione brakiem rozwoju trasy. Jedną zimą szwedzka wyprawa słynnego odkrywcy Nordenskjölda na barce Vega w 1879 r. Przeszła całą drogę północną.

Ankiety przemysłowe

Pojawienie się floty parowej, wynalezienie radia i budowa lodołamaczy stały się ważnymi kamieniami milowymi, dzięki którym północna autostrada była dalej rozwijana. Szlak Morza Północnego ponownie przyciągnął uwagę naukowców i badaczy. Od 1921 r. Wznowiono wyprawy Kara, a od 1923 r. Rozpoczęto loty z Władywostoku do Kołymy.

W 1923 r. Pierwsza stacja polarna (Cieśnina Matochkin Shar) rozpoczęła działalność w Związku Radzieckim. W 1924 r. Zaczęto regularnie przeprowadzać rozpoznanie i badanie lodu z powietrza. W 1932 r. Odbyła się legendarna wyprawa O. Yu. Schmidta. Przez jedną nawigację po raz pierwszy udało się pokonać cały Szlak Morza Północnego Rosji.

SNK Związku Radzieckiego 17 grudnia 1932 r. Opublikował dekret o utworzeniu Glavsevmorput. Od tego czasu ten dzień jest datą oficjalnego otwarcia tej autostrady. Badania na Dalekiej Północy stały się regularne i bardziej ukierunkowane. Pierwsza duża operacja transportowa miała miejsce w 1935 r. Przeprowadzili go przewoźnicy drewna „Iskra”, „Vanzetti” z Leningradu do Władywostoku.

W 1936 r. Niszczyciele Voikov i Stalin maszerowali z Kronsztadu do Władywostoku. Przejście zajęło jedną nawigację. To stało się ważnym wydarzeniem historycznym. Umożliwiło to wzmocnienie floty Pacyfiku i Północnej. Teraz możesz szybko przenosić statki z floty do floty.

Wojna

Podczas drugiej wojny światowej Szlak Morza Północnego był niezwykle ważny dla północnej ZSRR. Prowadzono wzdłuż niej okręty wojenne, flotę zaopatrywano w węgiel, a przemysł kraju zaopatrywano w miedź, drewno i nikiel. W ten sposób, w latach wojny, pod ochroną okrętów wojskowych Floty Północnej, przetransportowano ponad 4 miliony różnych ładunków.

Wysyłka międzynarodowa

Pierwsze zagraniczne statki opanowały Szlak Morza Północnego dopiero w 1991 roku. To prawda, że ​​w tym czasie nie zaczęło się jego powszechne stosowanie. Powodem było to, że trasa przybrzeżna, ze względu na dużą liczbę wąskich cieśnin i płytkich wód, była niedostępna dla statków o dużym tonażu, a nawigacja wzdłuż tras tranzytowych w dużej mierze zależy od stanu oblodzenia.

Niemniej jednak, pomimo pewnych trudności, popularność tej ścieżki stale rośnie. Na przykład w 2009 r. Przepłynęły przez nią tylko dwa statki (handlowe), do 2011 r. Było ich już ponad trzydzieści. Według długoterminowych prognoz transport towarowy osiągnie 35 mln ton rocznie do 2020 r.

Wzrost natężenia ruchu przez NSR będzie wymagał dalszych wysiłków nie tylko w dziedzinie nauki, ale także w zakresie rozszerzenia obecności marynarki wojennej Rosji w tym regionie.

Droga północna dzisiaj

Należy zauważyć, że na początku XXI wieku Szlak Północny stał się bardzo atrakcyjny dla wielu firm transportujących ładunki morskie.Wcześniej główną arterią transportową służącą do dostarczania towarów z regionów europejskich na Daleki Wschód była droga przez Kanał Sueski. W ciągu roku przepłynęło przez nią około 18 tysięcy statków. Jednocześnie liczbę statków płynących wzdłuż arktycznej trasy oszacowano na zaledwie kilkadziesiąt.

Ale ostatnio sytuacja wokół Szlaku Północnego zaczęła się gwałtownie zmieniać. Pozytywnym czynnikiem, który zwraca uwagę na NSR, jest globalne ocieplenie. W ciągu ostatnich trzech i pół dekady obszar lodu w Arktyce prawie się zmniejszył o połowę. W rezultacie okres żeglugi na morzach północnych znacznie się wydłużył. Jeśli wcześniejsza nawigacja trwała od lipca do września, dziś - od czerwca do listopada.

Ponadto należy wziąć pod uwagę kilka czynników, które mogą przyciągnąć uwagę zagranicznych firm na tę autostradę w nadchodzących latach:

1. Średnio czas dostawy przez Kanał Sueski wynosi czterdzieści osiem dni, a podróż przez morza arktyczne trwa trzydzieści pięć dni. W rezultacie czas dostawy jest znacznie skrócony, paliwo jest oszczędzane, a koszty transportu zmniejszone.
2. Nie ma kolejek i opłat za przejazd statków (w przeciwieństwie do Kanału Sueskiego), jest tylko opłata za przełamanie lodu.
3. Brak nielegalnych działań. Somalijczycy i inni piraci u wybrzeży Afryki atakują statki.
4. Nie ma ograniczeń dotyczących wielkości statków i tonażu. (Kanał Sueski pozwala na awans statków o długości nie większej niż 20,1 m).

Nordyckie plany rozwoju

Rząd rosyjski przyjął kompleksowy projekt Szlaku Morza Północnego (rozwój na nadchodzące lata). Został podpisany przez rosyjskiego premiera Dmitrija Miedwiediewa. Zatwierdzając to, szef rządu podkreślił, że NSR, która jest najkrótszą trasą łączącą Daleki Wschód z Europą, w tym cały region Azji i Pacyfiku, zachodnia Ameryka Północna, nie jest obecnie w pełni wykorzystywana.

Raport odnotował część projektu, która uwzględnia interesy Ministerstwa Obrony. Zapewnia bezpieczeństwo kraju i NSR. Ta trasa zapewnia rosyjskim statkom bezpłatny dostęp do oceanów arktycznych i atlantyckich.

Dzisiaj czas nawigacji na tej trasie wynosi 4 miesiące. Niesie drewno, gaz i ropę wydobywane na północy, 90% niklu i ponad 65% miedzi. Nie ma więc pytań o celowość rozwoju tej drogi morskiej.

Znaczenie szlaku północnego

Dziś staje się oczywiste, jak ważna jest ta droga morska dla naszego kraju. Jego znaczenie jako unikalnej arterii transportowej determinują potrzeby funkcjonowania kompleksów gospodarczych, rozwój przemysłowy wybrzeża arktycznego. Jest to najważniejszy czynnik stabilizujący i zapewniający krajową geopolitykę i bezpieczeństwo ekonomiczne kraje.

Ta wewnętrzna droga morska naszego kraju odgrywa ogromną rolę w życiu gospodarczym wielu regionów kraju, które są połączone z Oceanem Arktycznym dużymi rzekami (Jenisej, Ob, Indigirka, Lena, Khatanga, Kołyma itp.). Nie mniej ważne jest, że Szlak Morza Północnego leży w rozwoju połączeń transportowych i gospodarki północno-wschodniej Rosji - Czukotki, regionu Magadan i Republiki Sacha (Jakucja). Dziś stanowią one większość wydobycia złota, diamentów, cyny, rudy żelaza, węgla i innych minerałów.