Istnieje wiele form władzy. Mają różną skuteczność w rozwiązywaniu niektórych problemów, a także wiele pojęć. Jedną z najbardziej niezwykłych jest teokracja. Co to jest Jaka ona jest Jakie są zalety i wady tej formy mocy w porównaniu do innych?
Co to jest teokracja?
Termin ten jest używany do określenia formy rządu, w której cała władza polityczna jest skoncentrowana w rękach przedstawicieli duchowieństwa, i ma ona ogromne znaczenie. Tak więc w kraju nie ma rozdziału władzy świeckiej i religijnej. Klasyczna teokracja przewiduje, że głowa kościoła kieruje także państwem, to znaczy religia i polityka są ze sobą ściśle powiązane i często jedna wynika z drugiej. Władca jest rodzajem gubernatora Boga na Ziemi. Przykłady obejmują faraonów starożytnego Egiptu, cesarzy Inków, kalifów w pierwszych krajach arabskich.
Na podstawie tego można już osądzić, co stanowi teokrację jako formę władzy. To oczywiście nie są wszystkie informacje i możliwe będzie pełne sformułowanie wizji tej organizacji zarządzania dopiero po przeczytaniu całego artykułu.
Koncepcje teokratyczne w przeszłości
Po raz pierwszy słowo „teokracja” znajduje się w kompozycji Józefa Flawiusza „Przeciw Alionowi”, napisanej w 94 r. Opisuje system społeczno-polityczny starożytnych Żydów. Z biegiem czasu znaczenie tego terminu, jak również jego treść semantyczna, zmieniły się i niejednokrotnie. Różni historycy i filozofowie mogą znaleźć różne interpretacje. Tak więc idealną teokrację chrześcijańską opisuje św. Augustyn w swoim traktacie „O mieście Bożym”. Tak więc wraz z nim działa jako konkretny cel rozwoju. Ta forma rządu miała przynieść pokój i łaskę wszystkim zakątkom globu znanym ludziom tamtych czasów.
Muzułmańskie źródła nie mogą pochwalić się takimi osiągnięciami. Najbardziej kompletna jest koncepcja, którą promował sunnicki prawnik Abu l'Hassan al-Mawardi. W jego pracy uważa się, że kalif jest boskim stworzeniem. Chroni islamską wiarę i wymierza sprawiedliwą sprawiedliwość na całym świecie. Celem każdego państwa islamskiego, zwanego kalifatem, jest podporządkowanie wszystkich „niewiernych” muzułmanom. Jednocześnie należy ustanowić nad nimi zjednoczoną i niepodzielną moc kalifa. Z punktu widzenia tej koncepcji łączy on świecką moc emira i duchowego wielkiego imama. I wierzono, że ta forma mocy jest najlepsza w świetle „dosłownej” boskiej interwencji.
Nowy czas wprowadził własne poprawki i zaproponował różne wizje zjednoczenia władzy politycznej i religijnej. Jeśli więc weźmiemy pod uwagę rosyjskie realia, to dziennikarz i filozof XIX wieku Władimir Sołowow wyróżniał się. Promował ideę zjednoczenia monarchii rosyjskiej z Kościołem katolickim w celu stworzenia uniwersalnej wolnej teokracji na tej podstawie. Bardziej racjonalne, jeśli taka definicja jest ogólnie akceptowalna w odniesieniu do religii, filozof i publicysta Nikołaj Berdiajew spojrzał na nią. Uważał, że w warunkach teokracji politycznej należy rozważyć anarchizm. Z ekonomicznego punktu widzenia takim systemem jest socjalizm. A z punktu widzenia mistycyzmu teokracja jest autokracją Boga, który rządzi swoimi dziećmi. Berdyaev był uważany wyłącznie z perspektywy chrześcijaństwa. A samo społeczeństwo powinno składać się z kapłanów.
Pewne poglądy były za granicą. Tam Joseph de Mestra był w stanie usystematyzować koncepcję połączenia władzy politycznej i religijnej w swoich dziełach. Był zagorzałym przeciwnikiem zakończonej rewolucji francuskiej, więc rozwinął ideę budowy państwa, wykorzystując hierarchię kościelną, której przykładem był papież. Religia i polityka, z punktu widzenia Francuza, powinny być bardzo blisko powiązane, ponieważ nie można funkcjonować bez drugiego (co kiedyś całkiem skutecznie zostało obalone przez Związek Radziecki, a teraz Chińską Republikę Ludową).
Jak prawdziwe jest to
Utopizm tworzenia państwa teokratycznego - z uwagi na niemożność zrównania świeckiego i boskiego - jest bardzo dobrze rozważany w teokracji, napisanej przez współczesnego rosyjskiego prawnika Salygina. Przeanalizował znaczną liczbę pomysłów na temat tej formy władzy i przedstawił własną wizję jej jako systemu stosunków religijnych i politycznych. Nie jest wyjątkowy w swojej myśli - niemożność zbudowania pełnoprawnego państwa teokratycznego we współczesnym świecie wspiera znaczną liczbę ludzi. W dużej mierze wynika to z odrzucenia przez społeczeństwo minusów tej formy rządzenia.
Przykłady państw teokratycznych
Jakie kraje religijne można znaleźć we współczesnym świecie? Te, w których „duchowe” aspekty mają pierwszeństwo, to Arabia Saudyjska, Oman, Katar, Iran i Bahrajn. Należy zauważyć, że nie uważają się za takich. Ale biorąc pod uwagę znaczną przewagę szariackich sądów religijnych i aktywne postępowania prawne w tych organach, są one w rzeczywistości takie, ponieważ mają wszystkie oznaki teokracji. Ostatnimi przykładami takiej organizacji spraw państwowych w klasycznym sensie były państwo talibskie w Afganistanie i nowoczesne państwo islamskie, zakorzenione w Syrii i Iraku. Nawiasem mówiąc, w drugim przypadku teokracja jest wsparciem i fundamentem, na którym wszystko jest zbudowane. Odrzuć ten pomysł - a państwo rozpadnie się, ponieważ jego skład jest bardzo niejednorodny.
Czy teokracja ma szansę w przyszłości?
Nie ważne jak dziwnie to może brzmieć, ale jest to możliwe. Ta uwaga dotyczy teokracji islamskiej. Tak więc wszystkie inne na dużą skalę typy religii uciskani (jak w Chinach) lub osłabieni, i nie ma już potrzeby mówić o ich dominacji na świecie (taka sytuacja z chrześcijaństwem). Jednocześnie liczba przedstawicieli islamu znacznie wzrosła ostatnio z powodu eksplozji populacji wśród mas wyznających tę religię. Coraz częściej pojawia się opinia, że z czasem taki scenariusz może stać się rzeczywistością dla większości krajów na świecie. Biorąc pod uwagę, że teokracja państwa istnieje teraz na całej Ziemi tylko w jednym wariancie - quasi-stanie ISIS, nie można powiedzieć, że są bardzo dalekie od prawdy.
Plusy
Należy zauważyć, że w państwie teokratycznym wszyscy ludzie łączy jedna ideologia. Na tej liście plusów można uznać za kompletne.
Wady
Tutaj możesz powiedzieć coś więcej. Po pierwsze, religia oferuje raczej sztywny model świata, który tak naprawdę nie chce się zmieniać nawet w obliczu faktów. Kierując się istniejącymi obecnie teokratycznymi państwami, możemy powiedzieć, że tak naprawdę nie sprzyjają nauce. Ale dzięki niej mamy wszystko, co mamy. Dlatego możemy słusznie oświadczyć, że teokratycznej formie rządu towarzyszy znaczące spowolnienie w toku, lub całkiem możliwe, że będziemy musieli nawet mówić o regresji społeczeństwa ludzkiego. Ponadto możliwe jest prześladowanie wszystkich dysydentów (przypominamy na przykład hiszpańską inkwizycję).
Wniosek
Jak widać, teokracja jest raczej specyficzną formą władzy. Ale z punktu widzenia współczesnego społeczeństwa nie trzeba mówić o jego skuteczności.A dla rozwoju nauki i naszego społeczeństwa teokracja jest bardzo solidnym kijem w kole.
