W art. 159 h. 1 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej wyjaśniono pojęcie oszustwa. Uznaje się to za kradzież lub nabycie praw do własności należącej do innej osoby. Przestępstwo to można popełnić poprzez nadużycie zaufania ofiary lub oszustwo. Rozważ to działanie bardziej szczegółowo, a także kary, które zostały dla niego ustalone.
Temat
Określone w Kodeks karny Federacji Rosyjskiej 159 art. obejmuje naruszenia praw majątkowych i majątkowych. Te ostatnie są indywidualnymi uprawnieniami prawowitego właściciela. Obejmują one na przykład prawo do korzystania z nieruchomości, pełnomocnictwo do odbioru aktywów materialnych, inne możliwości prawne potwierdzone papierami wartościowymi.
Kompozycja kwalifikacyjna
W art. 159, część 2 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej sformułowała rodzaje kar za czyny popełnione ze szkodą dla ofiary znacznej szkody lub przez osoby, które wcześniej zgodziły się na przestępstwo. Grożą za to winnym:
- Wymuszona praca do 5 litrów.
- Odzyskiwanie środków pieniężnych. Może równać się sumie 300 ton. lub dochód (dochód) jednostki przez okres do 2 litrów.
- Praca obowiązkowa do 480 godzin.
- Więzienie do 5 litrów.
- Praca korekcyjna do 2 litrów.
Przyznając pierwszą lub czwartą karę z art. 159 h. 2 Kodeksu karnego pozwala na dalsze ograniczenie wolności sprawcy do 1 g.
Okoliczności obciążające
Obecny w Kodeksie karnym Federacji Rosyjskiej 159 Art. za oszustwo popełnione przez specjalny podmiot została nałożona kara. Działa urzędnik. Część trzecia ustanawia także odpowiedzialność za przestępstwo na dużą skalę. Za te czyny sprawcy mogą zostać oskarżeni o:
- Drobny od 100 do 500 t. lub równa zarobkom / dochodom skazanego za 1-3 g.
- Praca przymusowa do 5 l. Ponadto sąd ma prawo ograniczyć swobodę sprawcy na okres do 24 miesięcy.
- Do 6 lat więzienia. Ponadto część 3 art. 159 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej pozwala na nałożenie ograniczeń na wolność atakującego za 1,5 g, a także na grzywnę w wysokości do 80 tysięcy rubli. lub równa dochodowi / zarobkowi przez sześć miesięcy.
Ostatnia część artykułu ustanawia najbardziej rygorystyczną miarę odpowiedzialności. Art. 159, część 4 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej przewiduje karę pozbawienia wolności do 10 litrów. Ponadto wolność sprawcy może być ograniczona do 2 lat, a także może zostać obciążony grzywną w wysokości do 1 miliona rubli. lub równa dochodowi / zyskowi przez okres do 3 litrów. Znaki, w obecności których część czwarta art. 159 kodeksu karnego:
- Bardzo duży rozmiar.
- Popełnienie aktu przez zorganizowaną grupę.
- Przestępstwo spowodowało pozbawienie obywatela prawa do nieruchomości mieszkalnej.
Tematy
Obywatel, który ukończył 16 lat, może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za ogólny skład. Zastosuj karę zgodnie z ust. 1 części 3 art. 159 Kodeksu karnego może być tylko urzędnikiem. Subiektywna strona tego aktu polega na bezpośredniej intencji. Przestępca zdaje sobie sprawę, że poprzez swoje działania wprowadza w błąd innego obywatela lub celowo dla siebie wykorzystuje swoje zaufanie w celu uzyskania lub przejęcia mienia ofiary. Atakujący rozumie negatywne konsekwencje dla obywatela i chce, aby przyszli. Jako znak subiektywnej strony aktu działa samolubny cel.
Oszukiwanie
Jest to jeden ze sposobów popełnienia czynu objętego kodeksem karnym Federacji Rosyjskiej. 159 art. ma zastosowanie, gdy ofiara sama przenosi swoją własność na napastnika, sądząc, że ma prawo ją otrzymać. Oszustwo oszusta może być wyrażone w fałszywym oświadczeniu, podającym informacje, które nie odpowiadają faktycznemu stanowi rzeczy.Uznaje się również za celowe nieprzekazywanie faktów, których podanie jest obowiązkowe. Oszustwo może odnosić się do wydarzeń przyszłości, teraźniejszości lub przeszłości.
W niektórych przypadkach wiąże się to z prawdziwymi intencjami oszusta. Na przykład atakujący pożycza coś, świadomie nie chcąc go później zwracać. Oszustwo może odnosić się bezpośrednio do samego przedmiotu, jego jakości, ceny, ilości. W niektórych sytuacjach dotyczy to tożsamości napastnika, jego pozycji, zawodu, statusu społecznego. Treść oszustwa mogą również tworzyć inne okoliczności, które nie służą jako bezpośrednia podstawa do przekazania wartości materialnych, ale są uwzględniane przez ofiary w procesie ich przekazywania. 
Zaufaj nadużyciom
To, podobnie jak oszustwo, można wyrazić w różnych formach. Na przykład sprawca, na podstawie ustanowionych relacji zaufania z ofiarą, przyjmuje na siebie odpowiedzialność za wykonanie wszelkich zobowiązań. Jednak po otrzymaniu nagrody nie spełnia ich. W takim przypadku sprawca umyślnie wprowadza ofiarę w błąd z góry. Działania takiego napastnika są ściśle związane z oszustwem. Przestępca ucieka się do relacji zaufania ustanowionych między nim a właścicielem dóbr materialnych lub podaje fałszywe informacje w celu zdobycia zaufania obywatela.
Ważna uwaga
Bez względu na formę wyrażania nadużycia zaufania lub oszustwa ofiary, ich istotą jest to, że sprawca, domyślnie i zapewniając, wprowadza w błąd obywatela. Przekonuje ofiarę o opłacalności i prawidłowości decyzji o przekazaniu mu własności lub praw sprawcy. W przypadku oszustwa, w każdym przypadku przekazanie majątku materialnego na rzecz przestępcy odbywa się z woli właściciela.
Komentarze kwalifikujące
Należy zauważyć, że są one obecne w wielu artykułach Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej. 159 art. w drugiej części nazywa czyn popełniony przez osoby, które wcześniej zgodziły się na przestępstwo, za jeden z atrybutów kwalifikujących. Atakujący omawiają przebieg akcji, przygotowują się do niej razem i wspólnie realizują plan. Kolejnym znakiem jest wyrządzenie obywatelowi znacznej szkody. Na wagę szkód wskazuje znaczenie konsekwencji zarówno dla ofiary, jak i jego rodziny. Część trzecia ustanawia odpowiedzialność za osoby, które popełniły oszustwo, wykorzystując swój oficjalny status lub na dużą skalę. Podmioty, które skorzystały ze swoich oficjalnych uprawnień, powinny być rozumiane jako obywatele o cechach określonych w ust. 1 uwag do artykułu 285.
Do odpowiedzialności dodatkowo na podstawie art. 159, część 3, mogą być zaangażowani pracownicy miejscy lub państwowi, którzy nie działają jako urzędnicy. Kara może zostać również nałożona na podmioty, które spełniają wymagania ust. 1 uwag do artykułu 201. Do tych ostatnich należą na przykład obywatele, którzy wykorzystują swoje oficjalne uprawnienia do defraudacji, przewidując obowiązki administracyjne, administracyjne lub administracyjne w strukturze handlowej. W części 4 art. 159 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej ustanawia karę za nieuczciwe czyny popełnione przez zorganizowaną grupę. Jest to stowarzyszenie kilku osób utworzone w celu popełnienia przestępstwa.
Taką grupę wyróżnia obecność organizatora, stabilne członkostwo, podział ról między nimi zarówno w procesie przygotowania, jak i realizacji zamierzeń. W art. 159 ust. 4 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej przewiduje również karę za czyn polegający na pozbawieniu właściciela praw do nieruchomości mieszkalnej. Ustanawiając odpowiedzialność za wskazany akt, ustawodawca opiera się na zwiększonym stopniu niebezpieczeństwa utraty przez ofiary prawa do mieszkania.W takim przypadku na kwalifikację nie ma wpływu charakter działań oszusta, ich kolejność, stopień organizacji sprawców, a nawet rzeczywista cena przedmiotu utraconego przez właściciela.
Art. 159,2 Kodeksu karnego
Ten artykuł określa odpowiedzialność za nieuczciwe działania podczas otrzymywania płatności. Ten czyn jest uważany za kwalifikujące się przestępstwo. Jego wdrożenie jest możliwe w zakresie różnych płatności. Mogą to być dotacje, rekompensaty, dodatki i inne formy pomocy materialnej ustanowione przez prawo i inne dokumenty regulacyjne. Rozmieszczenie artykułu ma charakter kocowy. Oznacza to, że jest on stosowany po ustanowieniu i analizie konkretnych ram prawnych, poprzez które regulowane są stosunki stron przy ustalaniu prawa podmiotu do określonych płatności i ich późniejszego otrzymania. W takim przypadku forma obiektywnej części przestępstwa jest ściśle ograniczona. Wyraża się to w dostarczaniu fałszywych lub fałszywych danych, pomijaniu faktów, w wyniku których zaprzestanie się płatności. Czynność niezgodną z prawem uważa się za zakończoną od momentu otrzymania przez napastnika kwot określonych w odpowiednich dokumentach ustawodawczych i innych przepisach, a także prawa do dysponowania nimi.
Art. 159,3 Kodeksu karnego
Ta reguła określa karę za nieuczciwe działania związane z kartami płatniczymi. Można je popełnić w ramach obrotu towarowo-pieniężnego przy użyciu specjalnych środków obliczeniowych. Bankowa karta płatnicza jest środkiem, który jest powiązany z jednym lub kilkoma kontami w instytucji finansowej i jest używany podczas płacenia za usługi i towary, w tym przez Internet, i do wypłaty gotówki. Środki pieniężne w posiadaniu posiadacza. Bank nie ma prawa zakazać ich używania ani opóźniać ich wydania, z wyjątkiem decyzji sądu. Zgodnie z warunkami umowy z klientem instytucja finansowa może odpisać określoną prowizję. Stosowanie normy karnej powinno być poprzedzone ustanowieniem i analizą ram regulacyjnych regulujących stosunki w zakresie używania kart. Obszar niezgodnego z prawem korzystania z tych środków płatniczych jest kierunkiem specjalnej wiedzy. W związku z tym przed aktem oskarżenia należy przeprowadzić odpowiednie badanie techniczne. 
Część obiektywna
Jej forma, zgodnie z art. 159,3, ograniczone przez ustawodawcę. Odpowiedzialność za kradzież popełnioną przy użyciu fałszywej płatności, karty kredytowej lub innej karty płatniczej należącej do innego podmiotu polega na oszukiwaniu upoważnionego pracownika firmy handlowej, finansowej lub innej firmy. Ustawa zostanie zakończona od momentu nabycia praw do rozporządzania dobrami lub pieniędzmi, a także od otrzymania samej nieruchomości. Oszustwo w zakresie kredytu obejmuje art. 159,1 Kodeksu karnego.
Charakterystyka ofiary
Sukces nieuczciwych działań jest niemożliwy bez mimowolnego udziału właściciela nieruchomości. U ludzi występują cechy, słabości lub cechy sprzyjające atakującym. Przede wszystkim jest to nadmierna ciekawość i łatwowierność, podniecenie i nieroztropne poświęcenie. Cechy, które pomagają oszustom, obejmują zwiększoną sugestywność ofiary, ignorancję, naiwność, ignorancję i inne. Inicjatywa ta niewątpliwie należy jednak do przestępców.
Tożsamość atakujących
Typowe cechy oszustów to cynizm, podstęp, bezduszność, zdrada i okrucieństwo. Wyróżnia je zwiększona świadomość, ich działania są bardzo wyrafinowane, doprowadzone do najwyższego profesjonalnego poziomu. Oszuści są zawsze gotowi na niestandardowe i nieoczekiwane zwroty, mają rozwiniętą sferę psycho-emocjonalną, pewne umiejętności aktorskie. 
Specyfika oszustwa
W procesie popełniania przestępstwa dochodzi do pewnego stopnia interakcji dwóch psychologii - przestępcy i jego ofiary. Gdy się z nimi kontaktują, w rzeczywistości zaczyna się przestępstwo. W związku z tym oszustwa należy przede wszystkim uważać za presję psychiczną. I dopiero wtedy konieczne jest zbadanie techniki przestępczości. Oprócz tego specyfika czynu zależy również od miejsca, w którym ma miejsce, celu, treści działań napastnika. Każdy przypadek oszustwa jest szczególny i niepowtarzalny. Jest to między innymi wysoki stopień zagrożenia dla społeczeństwa jako całości, w szczególności dla każdej ofiary lub potencjalnej ofiary. Często działania przestępców są nieprzewidywalne i są sprzeczne z logicznymi wyjaśnieniami. Stwarza to pewne trudności w zrozumieniu motywów, badaniu okoliczności, zakwalifikowaniu czynu, ujawnieniu napastników i zwalczaniu ich.
