Warunki certyfikacji miejsc pracy

Ocena pracy (specjalna) to proces, który podnieca absolutnie wszystkich pracodawców, niezależnie od formy organizacyjnej przedsiębiorstwa. Wyjątkiem mogą być tylko indywidualni przedsiębiorcy bez personelu. Dlatego tak ważne jest, aby znać odpowiedzi na pytania dotyczące jego właściwej organizacji, wdrażania i stosowania wyników.

Certyfikacja miejsc pracy: co to jest?

Ostatnio ta koncepcja została zastąpiona nową, teraz nazywa się to specjalną oceną. warunki pracy (skrót - SOUT). Odpowiednie zmiany wpłynęły na Kodeks pracy Federacji Rosyjskiej. Ta procedura obejmuje szereg działań przeprowadzanych kolejno w celu zidentyfikowania niebezpiecznych i (lub) szkodliwych czynników w miejscu pracy, a także podczas procesu pracy. Z późniejszą oceną ich poziomu wpływu na pracownika, biorąc pod uwagę stopień odchylenia rzeczywistych wskaźników od ustalonych norm w zakresie warunków pracy oraz możliwość zastosowania sprzętu ochronnego (zbiorowego lub indywidualnego).

Specjalna ocena (certyfikacja miejsc pracy) przeprowadzana jest w ścisłej zgodności z przepisami ustawy o znaczeniu federalnym nr 426 przyjętej w 2013 r. (Zwanej dalej ustawą federalną).

Kto przeprowadza procedurę?

Koło obejmuje finansowanie i przeprowadzanie specjalnej oceny obowiązki pracodawcy zgodnie z Kodeksem pracy Federacji Rosyjskiej (art. 212) i na podstawie części 1 art 8 wspomnianej ustawy federalnej. Procedurę przeprowadzają wszystkie organizacje bez wyjątku, a także indywidualni przedsiębiorcy, którzy zatrudniali pracowników. W pewnym sensie wszyscy są pracodawcami. Jeśli indywidualny przedsiębiorca nie ma pracowników, certyfikacja nie jest konieczna.

Należy pamiętać, że certyfikacja miejsc pracy jest wspólnym działaniem pracodawcy i specjalnej organizacji (czasem kilku). Usługa jest wykonywana zgodnie z prawem na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Wymagania dla organizacji przeprowadzającej SOUT

• Specjalne czynności związane z oceną w dokumentach statutowych organizacji powinny być głównym lub jednym z nich.
• Personel firmy ekspertów powinien składać się z co najmniej pięciu osób oficjalnie zarejestrowanych na podstawie umowy o pracę, którzy są posiadaczami certyfikatu (zezwolenia) na wykonywanie specjalnych prac związanych z oceną. Liczba ta obejmuje jednego specjalistę z wyższym wykształceniem, lekarz specjalista higiena pracy lub higiena ogólna lub sanitarno-higieniczne badania laboratoryjne.
• Obowiązkowe jest, aby laboratorium (ośrodek) badawcze działało w organizacji jako jednostka strukturalna i przeszło procedurę akredytacji w uprawnionych organach.

Wymagania dotyczące ekspertów są określone w art. 20 ustawy federalnej. Na poziomie federalnym władze (wykonawcze) prowadzą specjalny rejestr. Zawiera listę wszystkich organizacji kwalifikujących się do JUT, a także ekspertów przeprowadzających specjalne oceny.

Do czego uprawniony jest pracodawca?

Zgodnie z prawem jego status prawny jest zapisany w art. 4 Prawo federalne. Zatem certyfikacja miejsc pracy zgodnie z warunkami pracy może być nie tylko zgodna z planem (raz na 5 lat), ale także nieplanowana. Pracodawca ma prawo żądać od organizacji zaangażowanej w ocenę specjalną, uzasadnienia jej wyników, a także dokumentów potwierdzających zgodność z wymogami określonymi w art. 19 ustawy federalnej.

Na działania lub zaniechania firmy certyfikującej, wyniki audytu, w przypadku braku porozumienia z nimi, zawsze można się odwołać w sądzie.

Obowiązki pracodawcy

• Przeprowadzanie zaplanowanych i nieplanowanych inspekcji w przypadkach określonych przez prawo.
• Firma, która przeprowadzi SOUT, dostarczy wszystkie niezbędne i wymagane dokumenty, a także informacje przewidziane w umowie cywilnoprawnej oraz scharakteryzuje warunki pracy i wyjaśni wyjaśnienia dotyczące certyfikacji.
• Nie należy celowo zawężać zakresu zagadnień, które należy wyjaśnić podczas specjalnej oceny wpływającej na jej wnioski.
• Aby zapoznać pracownika z wynikami SOUT pod podpisem bezpośrednio w jego miejscu pracy, a także udzielić mu wymaganych wyjaśnień na temat procedury jego wdrożenia.
• Biorąc pod uwagę wyniki oceny, należy przeprowadzić pewne działania, które sprzyjają i mają na celu poprawę warunków pracy pracowników.

Organizacja wdrażająca WST: co należy zrobić?

Warto od razu wspomnieć, że na początkowym etapie może odmówić oceny eksperckiej w sposób przewidziany przez prawo, jeśli certyfikacja miejsc pracy może stanowić zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika tej organizacji. Jak każda inna osoba prawna, może wypisywać zamówienia lub inne akty o charakterze regulacyjnym i prawnym, i można się odwołać w zatwierdzonym zamówieniu.

Bezpośrednie obowiązki organizacji zaangażowanej we wdrażanie TOC obejmują szereg działań:

• Dostarczenie uzasadniających wyników oceny faktów (na żądanie pracodawcy, pracowników lub związku zawodowego), a także wyjaśnienie zagadnień, które określają procedurę certyfikacji miejsc pracy pracowników.
• Na żądanie należy przedłożyć dokumenty potwierdzające zgodność organizacji z wymogami określonymi w art. 19 ustawy federalnej.
• Stosuj metody i różne techniki, przyrządy pomiarowe, które są zatwierdzone i certyfikowane zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej. Przyrządy i wyposażenie muszą posiadać dane dotyczące weryfikacji i włączenia ich do wykazu Federalnego Funduszu Informacji w celu zapewnienia jednolitości pomiarów.

Certyfikacja miejsc pracy w zakresie warunków pracy przez specjalną organizację może zostać zawieszona lub wcale nie rozpoczęta. Problem może powstać, po pierwsze, jeśli pracodawca nie dostarczył wymaganej dokumentacji, informacji lub informacji przewidzianych w umowie cywilnej. Są to materiały charakteryzujące warunki pracy w kontrolowanych miejscach pracy i wyjaśnienia dotyczące procedury przeprowadzania TJS. Po drugie, przyczyną odmowy może być niechęć pracodawcy i jego odmowa zapewnienia warunków wymaganych dla niektórych badań i pomiarów w celu zidentyfikowania niebezpiecznych i (lub) szkodliwych czynników w miejscu pracy.

Procedura certyfikacji miejsc pracy według warunków pracy (SUT)

Za kwestie związane z finansowaniem i weryfikacją organizacyjną odpowiada pracodawca. Oceny specjalne w miejscach pracy są przeprowadzane przynajmniej raz na okres co najmniej pięciu lat. Obliczanie terminu rozpoczyna się w dniu zatwierdzenia raportu z ostatniej kontroli. Jeżeli czynności pracowników podlegających kontroli są związane z dostępem do informacji stanowiących tajemnicę państwową lub chronionych prawem, wówczas wszystkie czynności są wykonywane zgodnie z wymogami i wymogami przepisów w tej sprawie.

Na początkowym etapie pracodawca organizuje specjalną komisję, która zostanie wykorzystana do poświadczenia pracy zgodnie z warunkami pracy, a liczba jej członków powinna być nieparzysta. Zatwierdzony jest również harmonogram jej pracy. W skład powinni wchodzić przedstawiciele pracodawcy (w tym specjalista ds. Ochrony pracy (inżynier)), związek zawodowy lub inny organ przedstawicielski przedsiębiorstwa, jeśli taki istnieje. Krąg ludzi i porządek komisji podlegają zatwierdzeniu zarządzeniem lub dekretem. Kieruje nim pracodawca lub jego upoważniony przedstawiciel.

Przed rozpoczęciem pracy należy zatwierdzić listę miejsc pracy podlegających specjalnej ocenie z obowiązkowym odniesieniem do podobnych. Prawo wyszczególnia i wyjaśnia tę koncepcję. Przez takie miejsca należy rozumieć te, które znajdują się w kilku lub jednym z pomieszczeń produkcyjnych tego samego typu (strefy, warsztaty itp.), Wyposażonych w podobny sprzęt, systemy klimatyzacji i wentylacji, oświetlenie i ogrzewanie. Pracownicy powinni pracować na tych samych stanowiskach, zawodach, specjalnościach i wykonywać identyczne obowiązki w tych samych godzinach pracy. Jednocześnie procesy technologiczne powinny być tego samego rodzaju, co stosowane narzędzia, sprzęt, surowce, urządzenia i środki ochrony indywidualnej.

Identyfikacja negatywnych czynników produkcji

SOUT lub, po staremu, certyfikacja miejsc pracy zgodnie z warunkami pracy, głównym celem jest identyfikacja (identyfikacja) obecności potencjalnie niebezpiecznych i (lub) szkodliwych czynników w miejscu pracy. Prawodawca szczegółowo wyjaśnia tę kwestię w art. 10 (część 1) ustawy federalnej. Należy to rozumieć jako porównanie i ustalenie zgodności między warunkami środowiska pracy w badanych miejscach pracy a procesem pracy z tymi wskazanymi w klasyfikatorze czynników niebezpiecznych i (lub) szkodliwych. Proces identyfikacji jest przeprowadzany przez eksperta z organizacji zaangażowanej w ocenę ekspercką. Wykonując go, specjalista musi wziąć pod uwagę pewne punkty, a mianowicie:

• sprzęt do produkcji, zużyte surowce i materiały, które są źródłem „szkodliwości”;
• wyniki poprzednich kontroli, testów i badań, pomiary czynników negatywnych i niebezpiecznych;
• fakty dotyczące obrażeń w pracy i (lub) ustalonej choroby zawodowej, które powstały w wyniku narażenia na powyższe warunki;
• Propozycje pracowników dotyczące identyfikacji potencjalnych zagrożeń dla środowiska w miejscu pracy.

Jeśli SOUT w procesie identyfikacji nie ujawnił szkodliwych warunków pracy w określonym miejscu pracy, wówczas zostaną uznane przez komisję za dopuszczalne. Pomiary i testy nie są przeprowadzane. W przypadku zaobserwowania odwrotnej sytuacji procedura certyfikacji miejsc pracy wymaga od komisji podjęcia decyzji w sprawie badań czynników niebezpiecznych i (lub) szkodliwych w produkcji zgodnie z art. 12 ustawy federalnej.

Pod pewnymi warunkami identyfikacja może nie być możliwa. Wszystkie z nich są wymienione w art. 6 wspomnianej ustawy federalnej. Zatem potencjalnie niebezpieczne i (lub) szkodliwe warunki pracy nie są identyfikowane w odniesieniu do miejsc pracy:

• pracownicy, których specjalizacje, stanowiska i zawody znajdują się na odpowiednich listach, zgodnie z nimi, przypisuje się emeryturę;
• w związku z realizacją prac, w ramach których pracownicy otrzymują rekompensatę i gwarancje za szkodliwe i (lub) niebezpieczne warunki pracy;
• w którym „szkodliwość” została ustalona przez poprzednią certyfikację miejsc pracy lub, w innym przypadku, SUT.

Zgodnie z prawem wszystkie zidentyfikowane i zidentyfikowane szkodliwe i (lub) niebezpieczne czynniki w miejscu pracy podlegają pomiarom i testom. Prace te są wykonywane przez specjalne centrum testowe lub laboratorium, a także ekspertów i innych pracowników firmy, która przeprowadza specjalną ocenę. Następnie, zgodnie z wynikami badań i pomiarów, warunki pracy ustalone w miejscu pracy są dzielone na klasy w zależności od ustalonego stopnia szkodliwości i (lub) potencjalnego niebezpieczeństwa.

Jakie czynniki środowiska pracy podlegają badaniom i pomiarom?

Wyczerpująca lista jest zdefiniowana w art. 13 ustawy federalnej.

1. Czynniki fizyczne: aerozole z reguły fibrogeniczne, infradźwięki i ultradźwięki, wibracje lokalne i ogólne, promieniowanie niejonizujące i jonizujące, właściwości mikroklimatu (szybkość ruchów powietrza i jego wilgotność względna, temperatura, a także promieniowanie podczerwone), wskaźniki oświetlenia powierzchni roboczej .
2. Czynniki biologiczne sugerujące wytwarzanie mikroorganizmów i patogenów, które są czynnikami powodującymi niebezpieczne choroby zakaźne, a także zarodniki i żywe komórki zawarte w preparatach bakteryjnych.
3. Czynniki chemiczne. Są mierzone w atmosferze bezpośrednio w miejscu pracy, a także na skórze pracowników. Mogą to być różne substancje chemiczne, w tym niektóre związki o charakterze biologicznym: witaminy, antybiotyki, enzymy, hormony itp.

Ponadto surowość procesu pracy i jego intensywność podlegają testom (badaniom) i pomiarom. Warunki certyfikacji miejsc pracy jako pierwsze rozumieją poziom aktywności fizycznej we wszystkich układach biologicznych ciała pracownika i układu mięśniowo-szkieletowego. Napięcie jest określane przez wskaźniki wpływu sensorycznego na zmysły i centralny układ nerwowy pracownika.

Warunki pracy: klasyfikacja

Ustawowo, w zależności od stopnia szkodliwości i (lub) niebezpieczeństwa, są one podzielone na cztery klasy:

1. Optymalny. W takim przypadku wpływ na pracownika jest albo całkowicie nieobecny, albo minimalny i nie przekracza standardów ustanowionych przez prawo.
2. Ważny. W takich warunkach wpływ czynników szkodliwych jest dopuszczalny w ramach ustalonych norm. Jednocześnie ciału pracownika (jego stan funkcjonalny) udaje się zregenerować podczas okresu odpoczynku określonego w rozporządzeniu lub już na początku następnego dnia roboczego (zmiany).
3. Szkodliwy. W takim przypadku wskaźniki szkodliwości produkcji przekraczają normy ustanowione przez prawo, w zależności od charakteru ich wpływu na ciało pracownika i szybkości powrotu do zdrowia, zwykle wyróżnia się podklasy. Ich szczegółowe wskazanie zawiera część czwarta art. 14 ustawy federalnej.
4. Niebezpieczne. W takich warunkach niebezpieczne (szkodliwe) czynniki produkcja wpływa na osobę podczas całej zmiany (dnia roboczego) lub jej części, ale jednocześnie może stwarzać potencjalne zagrożenie życia, a konsekwencje takiego efektu powodują wysokie ryzyko zachorowania na choroby zawodowe.

W niektórych przypadkach komisja certyfikująca miejsca pracy może, w oparciu o porady ekspertów, zmniejszyć stopień szkodliwości o jedno stanowisko, jeśli pracownicy używają skutecznego certyfikowanego sprzętu ochrony osobistej. Działania należy przeprowadzać zgodnie ze specjalną metodologią, która jest zatwierdzona przez władze federalne (klauzula 6 artykułu 14 ustawy federalnej).

Pod koniec wykonanych prac specjalna organizacja sporządza raport na temat systemu samozarządzania (certyfikacja miejsc pracy). Zmiany, uzupełnienia poprzednich kontroli, wyniki itp. Są dokumentowane, podpisywane przez wszystkich członków zorganizowanej komisji, a następnie zatwierdzane przez jej przewodniczącego. Kwestię tę reguluje bardziej szczegółowo art. 15 ustawy federalnej.