Od wiosny 2014 r. Kwartalne Biuro Analiz Ekonomicznych USA publikuje statystyki dotyczące innego wskaźnika. Nazywa się to „produkcją brutto” (VP) i będzie miarą całkowitej sprzedaży na wszystkich etapach produkcji. Nowy wskaźnik jest prawie dwukrotnie wyższy niż PKB - standardowe kryterium wydania końcowych towarów i usług na rok opracowany pięćdziesiąt lat temu. Wciąż trwają dyskusje między ekonomistami na temat prawidłowej oceny wzrostu gospodarki narodowej.
Pojęcie i jego definicja
Pojęcie produkcji globalnej jest stosowane w systemie rachunków narodowych ONZ (SNA) oraz w metodyce oceny wzrostu gospodarczego. Jest równy PKB plus zużycie pośrednie. Nowy wskaźnik odzwierciedla całkowitą, a nie ostateczną sprzedaż wszystkich przedsiębiorstw w okresie sprawozdawczym (rok lub kwartał). Wyliczenia obejmują również wydatki rządowe i gospodarstwa domowego Aby uzyskać czyste produkty, odejmuje się wartość dóbr pośrednich i usług.
Koncepcja produkcji
Statystyczna definicja produkcji globalnej zależy od definicji innego terminu. To jest produkcja. Niektóre przepływy ekonomiczne i działania są wyłączone z obliczeń, ponieważ nie są związane z cyklem koniunkturalnym. Obejmują one szereg transakcji zagranicznych, dochód z praw majątkowych, transfery, sprzedaż gruntów, różne płatności rządowe, nieodpłatne prace domowe i wolontariat. Wszystko to znajduje odzwierciedlenie w koncepcji produkcji. Z drugiej strony, produkcja globalna obejmuje szereg podwójnych działań. Na przykład kalkulacyjny koszt wynajmu nieruchomości zajmowanej przez właścicieli.
Nowe statystyki
Legendarny inwestor Mark Skusen w swojej pracy „Struktura produkcji” wprowadził nową jednostkę gospodarczą. Produkcja globalna jest przedmiotem badań od 1990 roku. Nawet wtedy rozumiał wady PKB i starał się znaleźć wskaźnik, który stałby się kryterium wydatków w całym procesie produkcyjnym, a nie tylko końcowym rezultatem. Zdaniem Skusena produkcja brutto jest jego osobistym triumfem, dla którego 25 lat wcale nie szkoda. Cechą nowego wskaźnika jest to, że ilustruje on wszystkie etapy cyklu koniunkturalnego. Dlatego jest bardziej spójny z teorią wzrostu gospodarczego.
PKB i produkcja brutto
Laureat Nagrody Nobla Simon Kuznets, który był bezpośrednim twórcą koncepcji towarów i usług końcowych, zrozumiał wady swojego wskaźnika. Z czasem krytycy oferowali wiele analogów, ale żaden z nich nie był szeroko stosowany. Wartość produkcji brutto jest już wykorzystywana przez Amerykańskie Biuro Statystyki Gospodarczej i ma wszelkie szanse na zdobycie popularności. PKB jest dobrą miarą wydajności ekonomicznej gospodarki krajowej.
Ale ma znaczną wadę. PKB ogranicza się do produktów końcowych, w większości przypadków ignoruje lub lekceważy wyniki pośrednich etapów produkcji. Na przykład dziennikarze nieustannie opisują wydatki konsumentów i rządu jako siłę napędową gospodarki. Stanowią 90%. A prywatne inwestycje to tylko nieszczęście 13! Koncentrując się jedynie na końcowej produkcji, PKB minimalizuje wydane pieniądze i działalność gospodarczą na wczesnych etapach procesu produkcyjnego. To tak, jakby producenci, dostawcy i projektanci prawie nie przyczynili się do ogólnego wzrostu.
Korzyści z nowej miary
Produkcja globalna jest wskaźnikiem ujawniającym braki PKB. Praca Marka Skusena daje wiele zalet jego zastosowania.Wśród nich są:
- Produkcja brutto dokładniej charakteryzuje czynniki napędzające rozwój gospodarczy. Wskaźnik ten jest kompleksową miarą aktywności gospodarczej. Jeśli go zastosujesz, okaże się, że wydatki konsumpcyjne stanowią zaledwie 40% całkowitej sprzedaży, a nie 70%. Wpływ inwestycji prywatnych jest znacznie większy, ponieważ odpowiadają one za 50% działalności gospodarczej. Jest to bardziej zgodne ze zdrowym rozsądkiem i wnioskami naukowców. Wydatki konsumenckie są konsekwencją, a nie powodem dobrobytu.
- Produkcja globalna jest bardziej wrażliwa na etapy cyklu koniunkturalnego. Podczas światowego kryzysu finansowego w latach 2008–2009 nominalny PKB spadł tylko o 2% (ważną rolę odegrały wydatki rządowe). Produkcja globalna spadła o ponad 7%, a zużycie pośrednie nawet o 10%. Po kryzysie PKB wzrósł o 3-4% rocznie. Nowy wskaźnik odzwierciedla stopniowy wzrost.
Dyskusje wokół wiceprezesa
Kluczowym problemem gospodarki jest potrzeba pozbycia się „podwójnego liczenia”. Na tej podstawie oblicza się produkcję brutto! Produkt można jednak sprzedawać niezliczoną ilość razy: jako zasób, w wyniku produkcji, hurtownikowi, a następnie klientom detalicznym. PKB nie obejmuje podwójnego liczenia, mierząc jedynie wartość dodaną wytworzoną na każdym etapie. Jednak w tym przypadku tracimy kluczowe decyzje biznesowe podejmowane podczas procesu produkcyjnego. Dlatego trudno się skoncentrować tylko na wartości dodanej!
Historia pomiaru wzrostu gospodarczego
Miniony wiek minął pod patronatem zestawu rewolucji internacjonalizacji życia gospodarczego. Konieczne było porównanie wzrostu gospodarczego różnych krajów. Pionierami w tej dziedzinie byli dwaj rosyjscy naukowcy. Obaj wykładali na Uniwersytecie Harvarda i otrzymali Nagrodę Nobla za swoją pracę. Po umowach z Bretton Woods z 1946 r. PKB, którego metodę obliczania opracował Kuznets, stał się standardową miarą wzrostu gospodarczego. Kilka lat później Wasilij Leontyjew opublikował swoją matrycę „Zwolnienie z kosztów”. To na podstawie jego rozwoju oparte są wskaźniki uwzględniające pośrednie etapy cyklu koniunkturalnego. Łatwiej było jednak policzyć PKB, więc teoria ekonomiczna chwilowo porzuciła ten, choć dokładniejszy wskaźnik. Produkcja globalna przedsiębiorstwa była czasami wykorzystywana jedynie jako wskaźnik na poziomie mikro.
Obecnie istnieje kilka sposobów pomiaru wzrostu gospodarczego. Najczęstszym jest obliczanie PKB. Jego technikę opracował Simon Kuznets. Obejmuje jednak tylko produkty końcowe. A to powoduje znaczną dyskusję wśród ekonomistów. Istnieje wiele podobnych metod oceny wzrostu. Niedawno UN SNA obejmuje produkcję globalną, której zasługę popularyzuje znany inwestor Mark Skuzen. Główną różnicą między nowym wskaźnikiem jest uwzględnienie zużycia pośredniego w obliczeniach.
