Walutą narodową Norwegii jest korona, która wynosi 100 lat. Jest swobodnie wymienialny i wchodzi w skład międzynarodowego systemu rozliczeń operacji konwersji. Jego nazwa to Continuous Linked Settlement, co w tłumaczeniu brzmi jak „system zunifikowanych ciągłych obliczeń”. System ten ma zastosowanie wyłącznie do tych krajów, które są członkami Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Od końca XIX wieku korona norweska jest jedną z najbardziej stabilnych walut europejskich.
Walutę tę emituje bank centralny kraju, bank norweski, kontrolowany przez Komitet Polityki Pieniężnej. On z kolei jest wybierany przez Storting (parlament) państwa.
Robienie monet to główna funkcja mennicy norweskiej. W wolnym obrocie można zobaczyć banknoty o nominałach 50, 100, 200, 500, 1000 koron, a także monety o nominałach 1, 5, 10, 20 koron i 50 lat.
Funkcje określania norweskiej waluty
W celu ustalenia kursu walutowego Norwegii w stosunku do innych przetargów przeprowadza się na międzynarodowym rynku walutowym. To zależy od podaży i popytu. Nazwa tej metody to darmowa konwersja. Istnieje i jest aktywnie wykorzystywany w międzynarodowej gospodarce, ponieważ w połowie lat 70. XX wieku decyzja o jego wprowadzeniu została podjęta przez kraje członkowskie MFW.
Od tego czasu bezpłatna konwersja jest jedną z podstawowych zasad jamajskiego systemu walutowego. Jego główną cechą jest swobodny przepływ kursów walutowych, których wartości zależą od podaży i popytu na rynku walutowym.
Wyniki przystąpienia do Skandynawskiej Unii Walutowej
Waluta norweska, korona, została wprowadzona w 1876 roku. Do tego czasu mieszkańcy tego kraju używali ścigaczy. Głównym celem reformy monetarnej jest stworzenie bardziej sprzyjających warunków dla rozwoju gospodarczego. W tym celu miało miejsce przystąpienie do Skandynawskiej Unii Walutowej, które zostało zawarte przez Szwecję i Danię w 1873 r.
Każdy z uczestniczących krajów podniósł wartość swojej jednostki walutowej do całkowitego ekwiwalentu złota i nazwy. W rezultacie ustalono stały kurs wymiany dla wszystkich tych krajów.
Jednak pomimo emisji monetarnych każdy kraj decydował niezależnie i niezależnie. W tym czasie trudno było ustalić, jaką walutę ma w Norwegii, ponieważ do 1917 r. Szwedzkie i duńskie korony były swobodnie używane na tych ziemiach.
I wojna światowa
Kiedy rozpoczęła się pierwsza wojna światowa, kraje należące do Skandynawskiej Unii Walutowej odmówiły dostarczenia złota dla swoich walut. Przyczyniło się to do pojawienia się znaczącej różnicy między ich wartością. Naruszeniu parytetu towarzyszyło de facto rozwiązanie Unii. Ale nie było oficjalnej decyzji w tej sprawie.
W latach 1917–1933 rząd Norwegii kilkakrotnie wprowadził i zniósł standard złota dla swojej waluty. Od 1931 r. Norweska waluta jest powiązana z funtem.
Krone w warunkach II wojny światowej
W 1940 r. Bank norweski został ewakuowany do Londynu, ponieważ terytorium całego kraju zostało zajęte przez wojska niemieckie. Te oddziały banku, które nadal działały na okupowanym terytorium, znajdowały się pod kontrolą władz niemieckich. Wymieniali Reichsmark na korony w bardzo niekorzystnym tempie. Fakt ten znacznie przyspieszył emisję korony norweskiej i zwiększył inflację.
Zgodnie z traktatami z Bretton Woods w latach 1946–1971 istniał stabilny kurs walutowy, zgodnie z którym norweska waluta była wyceniana zgodnie z walutą kluczową. To był dolar amerykański. Następnie, w latach 1972–1978, kurs korony został utrzymany w ramach „European Currency Snake”.
W 1979 r. Rząd przywiązał kurs korony do koszyka walut. W 1993 roku Norwegia wprowadziła płynny kurs walutowy.
Aktualny stan wskaźnika korony
Banknoty, które w naszych czasach są w obiegu, zostały wydane w latach 1996-2006. Ich rozmiar zależy od wartości nominalnej: im wyższa wartość, tym większy rozmiar. Na przykład banknot 50 koron ma wymiary 128 x 60 mm, a parametry banknotu 1000 koron to 160 x 80 mm. Ponadto różnią się kolorem:
- 50 koron jest szmaragdowo-zielonych;
- 100 - brązowo-fioletowy;
- banknot 200 koron w kolorze niebieskim;
- na banknocie 500 koron są odcienie brązu i oliwki;
- 1000 koron w odcieniach liliowym, niebieskim i żółtym.
W ciągu ostatniej dekady nastąpił stały i stały wzrost korony norweskiej w stosunku do dolara amerykańskiego. W 2001 r. Za 1 dolara trzeba było zapłacić 9 NOK, a po 10 latach wskaźnik ten spadł do 6 NOK.
Kurs waluty norweskiej zależy od dynamiki cen ropy. Wynika to z faktu, że stan ten jest największym eksporterem tego produktu w Europie Zachodniej. Wynika to z faktu, że Norwegia zależy od sytuacji na rynku energii. Waluta euro jest używana prawie wyłącznie przez turystów.
