Rodzaje podatków, główne elementy podatków. Pojęcie elementów podatkowych

Podatek to nieodpłatna indywidualna obowiązkowa płatność pobierana przez obowiązkowo upoważnione organy państwowe na różnych poziomach. Wstrzymuje się obywateli i osoby prawne w celu finansowania działalności podmiotów państwowych lub komunalnych. Pobór składek do budżetu jest regulowany przez kodeks podatkowy. Zestaw ustalonych podatków i opłat, zasad, metod i form ich ustalania, zmiany, anulowania, płatności, kontroli wpływów z systemu podatkowego kraju.

Wpływ na gospodarkę

Na poziomie makroekonomicznym zmniejszenie obciążeń podatkowych stymuluje wzrost łącznej podaży i popytu. Im mniej podmiotów musi wpłacać do budżetu, tym wyższe dochody mają do dyspozycji gospodarstwa. Z tego powodu łączne zużycie wzrasta, co z kolei prowadzi do zwiększonego popytu. Pod tym względem państwo może w razie potrzeby prowadzić stymulującą politykę. W jego ramach podatki są obniżane, aby usunąć kraj z dolnej części cyklu. W związku z tym ograniczenie polityki wiąże się z podniesieniem podatków. Jest to konieczne, aby zapobiec przegrzaniu gospodarki. Przedsiębiorstwa postrzegają taką politykę jako dodatkowe koszty. Dlatego zaczynają zmniejszać podaż swoich produktów.

Komponenty

Pojęcie elementów podatkowych jest regulowane przez prawo. Są to części składowe przydziałów budżetowych, na podstawie których określa się warunki ich stosowania. Niektóre z nich mają zasadnicze znaczenie, niektóre pełnią funkcje opcjonalne. Ponadto rozważymy niektóre rodzaje podatków, elementy podatków.

Informacje ogólne

Każdy podatek składa się z niektórych elementów. Są one połączone w trzy główne grupy. Głównymi elementami podatku są takie składniki, w przypadku braku lub niepewności, które odliczenia do budżetu uznaje się za nie mające zastosowania. Zgodnie z tymi istotnymi częściami płatnik musi dokonać płatności. Druga kategoria jest uważana za opcjonalne (dodatkowe) elementy podatkowe. Federacja Rosyjska w swoim ustawodawstwie dopuszcza szereg warunków, które mogą zostać określone specjalnie dla niektórych potrąceń lub nieobecności. Trzecią kategorią są określone komponenty. Mogą odnosić się do określonych płatności budżetowych. Na przykład podatek dochodowy można pobierać przez potrącenie u źródła dochodu. To określa specyfikę zasad stosowania takiej płatności.

Temat

Płatnik, przedmiot i przedmiot są obowiązkowymi elementami podatku. Są ze sobą ściśle powiązane. Bez istnienia któregokolwiek ze składników nie ma opodatkowania. Rozważając elementy podatków i opłat, należy przede wszystkim zbadać osoby dokonujące płatności. Status prawny podmiotu z reguły zależy od tego, czy jest on osobą fizyczną czy organizacją, nierezydentem czy rezydentem.

Obiekt

W szerokim znaczeniu są one nazywane czymś, w związku z czym w rzeczywistości nakładany jest podatek. Wstrzymanie funduszy nie może być przeprowadzone w ten sposób. Wszelkie potrącenia do budżetu dokonywane są w związku z czymś, z jakiegoś powodu, to znaczy, jeśli istnieje przedmiot opodatkowania. Ogólnie rzecz biorąc, możesz ustalić podatek z dowolnego powodu. Historia zna wiele takich przypadków. Na przykład Piotr 1 wprowadził podatek od brody. Był w tym czasie znaczną kwotą - 50 pensów. W Anglii na zmarłych nałożono podatek od używania ich emblematów w życiu codziennym.

Cesarz starożytnego Rzymu Wespazjan pobierał opłatę za odwiedzanie publicznych toalet. Jego syn się temu sprzeciwił. Następnie cesarz podał pieniądze do nosa i zapytał, czy może wąchać. Od tego czasu fraza znika: „Pieniądze nie pachną”. Przedmioty to fakty prawne, z którymi prawo wiąże potrzebę dokonywania płatności. Na przykład istnieją elementy podatku od nieruchomości. Jednym z nich jest prawo, na mocy którego podmiot ma wartości materialne. Może to być własność, własność, użytkowanie, zarządzanie operacyjne i tak dalej.

Temat

Jest to namacalne wyrażenie obowiązkowej płatności. W niektórych przypadkach określenie podstawowych elementów podatku jest dość proste. W szczególności w powyższym przykładzie podmiot jest właścicielem, przedmiotem jest prawo, przedmiotem są wartości materialne. Trudniej jest wyodrębnić elementy podatków o charakterze osobistym i pośrednim. Określenie ich przedmiotu jest szczególnie problematyczne. Weźmy na przykład elementy podatku dochodowego. Podmiotem tutaj jest osoba otrzymująca dochód, podmiotem są same dochody, przedmiotem jest prawo tej osoby do tych funduszy. Ten sam program można wprowadzić w odniesieniu do podatku VAT. W takim przypadku przedmiot stanowi bezpośrednią wartość dodaną, przedmiot stanowi fakt sprzedaży robót budowlanych, produktów lub usług.

Skala

Ustawodawca określa wskaźniki pomiaru przedmiotu odliczenia. Skala jest tworzona na podstawie parametrów fizycznych lub kosztów. Na przykład wycena podatkowa takiego przedmiotu opodatkowania, jakim jest budynek mieszkalny, dokonywana jest na podstawie jego objętości, powierzchni (niemieszkalnej i mieszkalnej), liczby okien, drzwi wejściowych i pieców (lub rur na dachu), kosztów i innych wskaźników. Udział w skali jest wyrażony w jednostkach opodatkowania. Tak więc w powyższym przykładzie będzie „skala objętościowa”, w której 1 m działa jako parametr³, „pomiar okna”, w nim odpowiednio wskaźnik - okno i tak dalej.

Baza

Wskaźnik ten jest wyrażony jako liczba jednostek podatkowych. Podstawa opodatkowania jest cechą ilościową podmiotu. Jest wyrażany w jednostkach zdefiniowanych dla określonego rodzaju odliczeń. Podstawa opodatkowania zwany także podstawą płatności. Jest tak, ponieważ kwotę odliczenia oblicza się, stosując do niej stawkę. W ramach teorii elementy podatku ustalane są w określonej kolejności. Jeśli chodzi o podstawę, dotyczy to przede wszystkim przedmiotu opodatkowania. Te pozycje podatkowe mogą się zgadzać. Zjawisko to występuje przy obliczaniu odliczeń od dochodu. Podczas płacenia podatku zysk będzie jednocześnie działał zarówno jako przedmiot, jak i podstawa.

Metody obliczeniowe

Wartość podstawy można obliczyć na różne sposoby:

1. Direct.
2. Pośrednie
3. Warunkowe (przypuszczalne).
4. Metodą „przez analogię”.
5. Ryczałt.

Metoda bezpośrednia to obliczenie zgodne z faktycznie istniejącymi i udokumentowanymi parametrami. Metoda „analogicznie” polega na pomiarze podstawy poprzez porównanie przedmiotu podatku z podobnym. Na przykład, jeśli nie jest możliwe określenie jakości działki zajmowanej przez płatnika, jest ona określana zgodnie z premią za miejsce w sąsiednich ziemiach. Pośrednią metodą jest użycie funkcji pośrednich. Na przykład przy obliczaniu podatku dochodowego liczy się zysk przedmiotu. Można to ustalić zgodnie z jego kosztami.

Metoda warunkowa polega na zastosowaniu wartości szacunkowej w obliczeniach. Na przykład kwotę dochodu można ustalić nie według kosztu rzeczywistej sprzedaży, ale według średniej ceny rynkowej. Metoda ryczałtowa polega na określeniu podstawy niezależnie od jej rzeczywistej wartości. Na przykład odliczenia podatku dochodowego mogą dokonać indywidualni przedsiębiorcy poprzez nabycie patentu.W takim przypadku rzeczywisty dochód z działalności nie jest brany pod uwagę. Podatek jest płacony przed utworzeniem jego podstawy, czyli do momentu osiągnięcia zysku.

Oceń

Ustanowienie elementów podatkowych ma praktyczne znaczenie i jest ściśle regulowane przez prawo. Dotyczy to szczególnie stawki odliczeń do budżetu. Reprezentuje wielkość opłat na jednostkę bazową. W wyniku tych obliczeń powstaje faktyczna kwota płatności. Stawki podatkowe różnią się sposobem, w jaki określają kwotę odliczenia:

1. Równa W takim przypadku stawki dla wszystkich płatników są takie same. Przy równych stawkach status nieruchomości podmiotów nie jest brany pod uwagę.
2. Ciało stałe (identyczne, absolutne). W takim przypadku dla każdej jednostki opodatkowania ustalana jest stała kwota podatku.
3. Odsetki (kapitał własny, ad valorem). W takim przypadku wartość podatku jest wyrażona w% wartości bazowej.

W zależności od charakteru aplikacji istnieją:

1. Ogólne stawki Są używane z OSNO.
2. Obniżone lub podwyższone stawki. Wyrażają regulacyjny wpływ państwa na określoną sferę produkcyjną lub są stosowane zgodnie z rządowym postrzeganiem sprawiedliwości społecznej. Można wprowadzić wyższe stawki, aby wygenerować więcej dochodów budżetowych.

Zgodnie z treścią rozróżnia się taryfy:

1. Marginal - ustalony przez prawo.
2. Ekonomiczny - zdefiniowany jako stosunek odliczeń do uzyskanych dochodów.
3. Rzeczywiste - stosunek podatku zapłaconego do podstawy.

Klasyfikacja ta wykorzystywana jest głównie w analizie ekonomicznej stanu opodatkowania w państwie i tworzeniu obciążenia dla płatników.

Okres

Należy przez to rozumieć okres, po upływie którego ustala się podstawę i kwotę obowiązkowej płatności. W przypadku większości istniejących podatków ten okres to rok kalendarzowy. W przypadku niektórych rodzajów potrąceń można podać warunki skrócone. Na przykład okres podatku VAT jest uważany za 1 miesiąc. Istnieje inna kategoria tymczasowa. Nazywa się to okresem sprawozdawczym. Po jego zakończeniu zaliczki są odejmowane. Na przykład podatek dochodowy od osób prawnych jest płacony co miesiąc. Okres sprawozdawczy wynosi w tym przypadku miesiąc. Okres podatkowy będzie rokiem.

Procedura obliczania i płatności

Te elementy podatkowe są regulowane przez prawo. Procedura obliczeniowa to zestaw konkretnych działań osoby, które mają obliczyć kwotę do wpłaty do budżetu. W praktyce istnieją następujące etapy:

1. Prowadzenie ewidencji przedmiotu opodatkowania.
2. Podstawowa kalkulacja.
3. Określenie stawki, która ma być zastosowana w obliczeniach.
4. Zastosowanie świadczeń.
5. Ostateczne obliczenie podatku.

Procedura płatności - są to zasady określone w Kodeksie Podatkowym. Zgodnie z nimi przedmiot płatności jest przekazywany z podmiotu na państwo. Jeśli podatkiem jest gotówka, wówczas płatność jest dokonywana według odpowiedniej kwoty. Jeśli odliczenia należy dokonać w naturze, wówczas jednostka przekazuje państwu odpowiednie wartości materialne (produkty). Procedura płatności obejmuje metody, formy i terminy przejścia towaru.

Metody odliczania

Te, w zależności od podmiotu odpowiedzialnego za wypełnienie obowiązku nałożonego na niego przez prawo, obejmują:

1. Niezależne przekazanie przedmiotu podatku przez płatnika do państwa.
2. Wymuszone wycofanie. Przedmiot płatności jest przejmowany przez państwo za pośrednictwem jego upoważnionych organów lub agentów podatkowych.

Samoopłatę można z kolei dokonać:

1. Złożenie deklaracji. Ten dokument wskazuje elementy podatkowe dostępne dla jednostki.Deklaracja działa jako oficjalne oświadczenie płatnika, że ​​ma pozycję podlegającą opodatkowaniu, kwotę podstawy, kwotę płatności ustaloną zgodnie z odpowiednimi obliczeniami dla określonego okresu.
2. Na podstawie zawiadomienia.
3. Obliczenie własne i obowiązkowa płatność.
4. Nabycie patentu.

Główne obowiązkowe metody płacenia podatków to:

1. Zatrzymanie kwoty potrąceń u źródła dochodu. W takim przypadku obliczenie kwoty podatku jest przeprowadzane przez podmiot wypłacający zysk płatnikowi, biorąc od niego potrącenia do budżetu. Taką osobą może być na przykład przedsiębiorstwo, w którym obywatel pracuje i otrzymuje wynagrodzenie.
2. Wymuszony pobór kwot od podmiotów unikających spłaty zobowiązań budżetowych. Płatność dokonywana jest gotówką lub przelewem bankowym.

Okresy, w których płatnicy muszą wnosić składki do budżetu, są określone przez prawo. Można je ustawić w zależności od konkretnego rodzaju podatku i sposobu jego zapłaty.

Inne kategorie

Tak zwane świadczenia ustalane są jako dodatkowe elementy podatków. Stanowią one zwolnienie podmiotu gospodarczego z ciężaru opodatkowania lub zmniejszenie obciążenia w porównaniu ze zwykłym systemem. Zachęty podatkowe są oferowane jako metoda regulacji gospodarczej lub do celów społecznych. Środki, które są wykorzystywane na opłacenie obowiązkowych składek do budżetu, nazywane są źródłem. Ten ostatni rzadko jest prawnie wyróżniany jako niezależny element podatkowy.