Instytut prawa międzynarodowego jest specjalną strukturą. Jego akty regulują stosunek państw w celu utrzymania współpracy i pokoju. Następnie rozważamy zasady i normy prawa międzynarodowego.
Informacje ogólne
System prawa międzynarodowego jest przedstawiany jako zbiór aktów prawnych, charakteryzujących się uporządkowanym podziałem na względnie niezależne części (podsektory, branże itp.), A jednocześnie jednością. Sfera interakcji między krajami świata działa jako czynnik kształtujący strukturę materialną. To ona służy systemowi prawa międzynarodowego. Moralno-polityczne i prawne czynniki formacji są przedstawione jako podstawa i cele struktury.
Źródła prawa międzynarodowego
Jest to forma, w której zasada zachowania stron związku jest wiążąca w sensie prawnym. Daje jakość rządów prawa. Na przykład formą jest Konstytucja, regulamin (zarządzenie, uchwała, dekret właściwej agencji państwowej itp.), Ustawa (federalna, konstytucyjna) i tak dalej. Sama definicja „źródeł prawa” jest zwykle stosowana w dwóch znaczeniach: formalnym i materialnym. W tym drugim przypadku mówimy o warunkach życia publicznego. Formalne (najbardziej interesują ich prawnicy) obejmują formy, w których wyrażane są normy prawne. Tylko one działają jako kategoria prawna. Są one objęte przedmiotem badań odpowiednich dyscyplin, w tym prawa międzynarodowego.
Lista
Lista źródeł prawa międzynarodowego jest dość niejasna. Obecnie nie ma wyczerpującej listy w dokumentach prawnych. Istnieje tylko orientacyjna lista, z której obecnie korzystają eksperci i naukowcy. Jest to zawarte w art. 38 wyroku Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości Organizacje OH. Stwierdza, że organ jest zobowiązany do rozstrzygania sporów, które zostały mu przekazane i stosuje:
- Konwencja Tego rodzaju akty międzynarodowe (ogólne i specjalne) ustanawiają specjalne zasady, które są zdecydowanie uznawane przez kraje sporu.
- Światowy zwyczaj jako dowód globalnej praktyki.
- Ogólne zasady prawne uznawane przez cywilizowane państwa.
- Doktryny i wyroki najbardziej wykwalifikowanych prawników różnych narodów.
Ostatni akapit ma zastosowanie z zastrzeżeniem określonym w art. 59. Te doktryny i decyzje działają jako pomoc w określaniu praworządności. Ogólne konwencje światowe obejmują traktaty, w których wszystkie kraje mogą lub mogą już uczestniczyć. Odzwierciedlają normy obowiązujące społeczność międzynarodową.
Konwencje specjalne obejmują umowy, których stronami jest ograniczona liczba stron. Postanowienia tych umów są dla nich wiążące. Jako zwyczaj, który stanowi międzynarodową normę prawną, można wprowadzić taką regułę, która reguluje zachowanie stron relacji, które powstało w wyniku jednorodnych powtarzalnych działań. Ma odpowiednią moc prawną. Powtórzenie akcji przewiduje czas jej prowizji. Jednocześnie współczesne prawo międzynarodowe nie określa, o jakim czasie należy pamiętać przy formułowaniu zwyczaju.
Prawo międzynarodowe
Są to ogólnie obowiązujące zasady interakcji i działań krajów lub innych stron stosunków. Dla nich, podobnie jak dla innych elementów prawnych, charakterystyczne jest to, że jako elementy wspólne są przeznaczone do wielokrotnego użytku. Pojęcie prawa międzynarodowego przewiduje ich zapewnienie w procesie wdrażania poprzez odpowiednie środki wykonawcze. Jednocześnie przepisy te, które mają pewną moc prawną, mają wiele cech. Dzięki nim wszystkie rodzaje norm prawa międzynarodowego tworzą odrębną strukturę prawną. Wśród funkcji wyróżnia się:
- Przedmiot regulacji. Reprezentuje bezpośrednio interakcję krajów i powiązane relacje innych podmiotów.
- Nakaz formacji. W tym przypadku mówimy o harmonizacji stanowisk państw.
- Forma wiązań. Odpowiada to pojednawczemu charakterowi istoty zasad postępowania. Formularz może być zwyczajem, umową, aktem konferencji lub uchwałą organizacji światowej klasy.
- Zapewnienie wdrożenia. Realizują to z reguły same kraje, tworząc prawo międzynarodowe lub ustanawiając akty zbiorowe. Wsparcie w zakresie wdrażania jest realizowane, w tym poprzez tworzenie światowej klasy organów i organizacji. Szczególnie ważne są środki, za pomocą których wdrażane jest dobrowolne stosowanie prawa międzynarodowego.
Klasyfikacja formy
Z różnych powodów istnieją różne rodzaje norm prawa międzynarodowego. W swojej formie są one podzielone na udokumentowane i istnieją bez utrwalania w dokumencie lub akcie prawnym. Pierwsza kategoria obejmuje reguły ustalone (wykonywane ustnie) i ustalone na określonej pozycji. Obejmuje to normy zawarte w traktatach, aktach organizacji i konferencjach w skali globalnej. Te pierwsze pochodzą z krajów uczestniczących i rozszerzają swoje działania na każde państwo uczestniczące w stosunkach. Ponadto obowiązki i prawa wynikające z umowy są niejako kierowane z jednego kraju do drugiego.
Akty organizacji międzynarodowych (konferencje), a także zawarte w nich możliwości i wymagania pochodzą z walnego zgromadzenia państw. Jednocześnie zasady te obowiązują osobno dla każdego kraju uczestniczącego. Wola państw zawartych w tych aktach, bardziej niż umowna, traci swoją personalizację. Same dokumenty prawne oraz proces negocjacji i negocjacji są w najlepszy sposób zgodne z nowoczesnym charakterem relacji międzypaństwowych.
Niezabezpieczone rezerwy są uznawane za wiążące (potwierdzone), utworzone przez praktykę i wykorzystane w niej. Są uważane za zwyczajowe reguły prawa międzynarodowego. Otrzymują swój ustny wyraz w decyzjach arbitrażowych, sądowych i innych organów właściwej jurysdykcji, w notatkach i oświadczeniach państw, uchwałach organizacji światowych. Wraz z kodyfikacją stają się one umowne. Jeśli tylko część uczestników przystąpi do porozumienia kodyfikacyjnego, wówczas jedna norma dla niektórych krajów może być umowna, podczas gdy dla innych pozostanie normalna.
Przykładem mogą być postanowienia Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z 1961 r. Może również wystąpić inna sytuacja. Udokumentowaną normę uznaje się za obowiązkową nie w formie wyraźnej zgody na to, ale poprzez praktyczne działania, to znaczy w prosty sposób. Może to być na przykład realizacja działań na podstawie przepisów organizacji światowych lub konferencji przyjętych jako akty rekomendacyjne.
Klasyfikacja prawna
W tej kategorii wyróżnia się następujące rodzaje prawa międzynarodowego:
- Dotyczące zawarcia, wykonania i wdrożenia umów globalnych.
- Określenie statusu prawnego przestrzeni kosmicznej, znajdujących się w niej ciał (Księżyc i inne).
- Odnośnie utrzymania pokoju i bezpieczeństwa na Ziemi.
Podział terytorialny
Ta kategoria obejmuje lokalne i uniwersalne rodzaje prawa międzynarodowego. Te ostatnie z kolei obejmują przepisy regulujące stosunki, w których przedmiot stanowi przedmiot ogólnego zainteresowania. Są uznawane przez większość uczestników lub wszystkie podmioty prawa międzynarodowego. Przepisy uniwersalne stanowią podstawę struktury, regulują najważniejsze obszary stosunków światowych. W szczególności obejmują one międzynarodowe prawo praw człowieka, ofiary wojny i inne. Są one zapisane w Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych, Karcie ONZ i innych traktatach.
Wśród uniwersalnych w szczególnym miejscu są bezwzględne normy. Zgodnie z art. 53 konwencji wiedeńskiej uznaje się je za niezaprzeczalne. Muszą być zgodne z wszystkimi przedmiotami prawa międzynarodowego. Odchylenie od tych zasad jest niedopuszczalne. Zmiana tych przepisów jest możliwa tylko w drodze późniejszego aktu, który ma ten sam charakter. Regulują międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka, bezpieczeństwo ludności cywilnej i innych osób. W przypadku nowego postanowienia istniejące umowy, które są sprzeczne z nim, zostają unieważnione. Tracą moc, a ich działanie ustaje.
Uniwersalne normy zabraniają użycia gróźb siłą, przewidują pokojowe rozwiązywanie sytuacji konfliktowych, brak ingerencji w wewnętrzne sprawy państw i sumienne wypełnianie wzajemnych zobowiązań między państwami.
Przepisy lokalne
Należą do nich normy regulujące interakcje w ramach określonej grupy krajów między dwoma (kilkoma) państwami. Zatem przedmiot relacji jest interesujący głównie dla określonych uczestników. Lokalne międzynarodowe normy prawne dotyczą interakcji wielostronnych i dwustronnych. Nie mają charakteru uniwersalności. Z kolei lokalne normy dzielą się na nieregionalne i regionalne. Te pierwsze łączą kilka krajów położonych na różnych obszarach geograficznych.
Normy regionalne regulują interakcje państw znajdujących się na tym samym obszarze. Lokalne przepisy umożliwiają uwzględnienie szczególnych interesów krajów, lokalnych cech i warunków. Jednocześnie uwidacznia się ich związek z uniwersalnymi zasadami. Interakcja w tym przypadku przejawia się w tym, że można je wykorzystać do określenia istoty norm o charakterze bardziej ogólnym, a także do zapewnienia skuteczności ich działania. Niektóre pozycje lokalne mają w jakiś sposób efekt uniwersalny. Należą do nich na przykład normy traktatu między USA a ZSRR w sprawie eliminacji pocisków krótkiego i średniego zasięgu, zawartego w 1987 r., W sprawie ograniczenia i ograniczenia ofensywnej broni strategicznej (1991, 1993).
Cel funkcjonalny
W zależności od tego wyróżnia się międzynarodowe normy prawne bezpieczeństwa (ochronne) i regulacyjne. Ten ostatni określa szczególne możliwości i obowiązki uczestników związku. Na przykład członkowie OBWE muszą powiadomić o ćwiczeniach wojskowych i zaprosić do nich obserwatorów. Prawa obejmują zdolność państw do wymiany misji dyplomatycznych. Standardy bezpieczeństwa (ochronne) obejmują przepisy mające na celu zagwarantowanie wdrożenia przepisów prawnych. Są one zapisane w art. 41 i 42 Karty Narodów Zjednoczonych w sprawie środków przymusu zastosowanych decyzją Rady Bezpieczeństwa.
Inne kategorie
W zależności od charakteru praw i obowiązków podmiotów relacji wprowadza się następujące postanowienia:
- Zabronione Zalecają powstrzymanie się od działań uznanych za niezgodne z prawem.Takich jak na przykład produkcja broni biologicznej.
- Wiązanie Naprawiają wymagania. Na przykład państwa powinny powiadomić o wypadku nuklearnym.
- Kwalifikowalne Obejmują one na przykład rozpoznanie zdolności każdego stanu do eksploracji i wykorzystania przestrzeni kosmicznej.
Pojęcie prawa międzynarodowego, a także ogólne, implikuje istnienie przepisów bezwzględnych i rozporządzających. Pierwszy zawiera kategoryczne recepty. Należą do nich zobowiązania umowne dotyczące nierozprzestrzeniania broni jądrowej, współpraca w zwalczaniu przestępstw o charakterze międzynarodowym. Stosowane są postanowienia rozporządzające, chyba że umowa stanowi inaczej.
Przykładem jest norma z artykułu 15 Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, która reguluje przejście linii środkowej w procesie delimitacji morza terytorialnego, w przypadku gdy umowa między krajami nie stanowi inaczej. Ponadto stosuje się podział na normy ustanawiające obowiązki i prawa, materialne. Przepisy proceduralne regulują aspekty ich wdrażania. Te ostatnie obejmują na przykład funkcjonowanie organizacji międzynarodowych, komisji pojednawczych i instancji sądowych.
MCHP
Specyficznym obszarem jest międzynarodowe prawo prywatne. W stosunkach, które reguluje, występuje element obcy i stosowane są przepisy kolizyjne. Międzynarodowe prawo prywatne to zbiór aktów prawa krajowego, traktatów i światowej klasy zwyczajów. Regulują stosunki pracy, cywilne i inne komplikowane przez obecność elementu obcego. Źródłem prawa prywatnego międzynarodowego jest nie tylko ustawodawstwo państwowe, ale także arbitraż i inne praktyki proceduralne. Stosunki rządzące przepisami wykraczają poza ramy jednego kraju i są powiązane ze strukturami prawnymi innych państw.
