Jednym z najbardziej złożonych procesów i zadań państwa jest wdrażanie przepisów. Projekt ustawy wymaga nie tylko opracowania, ale także jasnego przestrzegania wszystkich ustalonych wymagań i przejścia wszystkich procedur, tak aby oficjalnie pojawił się jako pełnoprawny akt regulacyjny.
Stanowienie prawa
Prawodawstwo jest niezbędne, aby społeczeństwo i państwo mogły regulować interesy prywatne i publiczne. Stawia sobie następujące zadania:
- rozwiązywanie najbardziej rezonujących problemów dla społeczeństwa poprzez ustanowienie specjalnych procedur;
- wprowadzenie, zmiana lub wypowiedzenie praw i obowiązków uczestników takich stosunków prawnych.
Ustawodawstwo jest regulowane przez normy Konstytucji Federacji Rosyjskiej i obejmuje najważniejsze etapy:
- Inicjatywa legislacyjna.
- Dyskusja nad prawem w dwuizbowym parlamencie.
- Zatwierdzenie prawa.
- Podpisanie prawa.
- Publikacja i wejście w życie.
Proces omawiania i rozwiązywania problemu zatwierdzania projektu ustawy jest dość jasny i wyraźnie regulowany przez praworządność. Publikacja i wejście w życie ustawy jest również dość dobrze znaną procedurą, której celem jest zapoznanie obywateli i innych osób ze zmianami w starym akcie prawnym lub przyjęciem nowego. Jednak etap związany z inicjatywą jest najbardziej pracochłonny i właśnie na nim wyróżniają się największe ograniczenia.
Inicjatywa
Inicjatywę legislacyjną można rozpatrywać z dwóch stron: jako prawa i jako etap. Pierwszy z nich to tak szczególna kompetencja podmiotu, która pozwala mu brać udział w tworzeniu prawa poprzez przedstawianie odpowiednich projektów (inicjatyw) organom ustawodawczym.
Inicjatywa legislacyjna jako etap stanowienia prawa obejmuje wprowadzenie projektu ustawy lub innej propozycji do rozpatrzenia przez najwyższy organ przedstawicielski, w tym w sprawie przyjęcia, zmiany lub zakończenia jej obowiązywania.
Oficjalnie jest to podstawowy etap całego procesu legislacyjnego, jednak warto podkreślić taki etap - pojawienie się relacji w społeczeństwie. W końcu każde prawo je reguluje.
Kto to posiada
Prawo inicjatywy ustawodawczej ogranicza się do kręgu osób opisanych w Konstytucji. Przede wszystkim są to najwyższe organy przedstawicielskie - parlament Federacji Rosyjskiej, który składa się z Dumy Państwowej i Rady Federacji. Ponadto warto odnotować Prezydenta Federacji Rosyjskiej.
Najwyższe organy ustawodawcze (rząd) i sądownictwo (Sąd Najwyższy i Trybunał Konstytucyjny) również mają inicjatywę ustawodawczą. I lista się nie kończy.
Naród rosyjski ma również prawo do inicjatywy ustawodawczej, biorąc pod uwagę, że wyrażanie woli powinno być masowe (choć prawo to przysługuje tylko niektórym podmiotom wchodzącym w skład Federacji Rosyjskiej). Oznacza to, że jeden obywatel nie ma takiego uprzywilejowanego prawa. Co więcej, nie jest to ustalone konstytucyjnie, co, nawiasem mówiąc, jest przedmiotem debaty ustawodawcy.
Wszystkie wyżej wymienione organy statutowe są przedmiotem inicjatywy ustawodawczej.
Funkcje procesu
Sam proces stanowienia prawa, jeśli uważamy inicjatywę za jej etap, jest dość pracochłonny i wymaga specjalnej wiedzy. Dlatego krąg osób objętych inicjatywą legislacyjną jest dość ograniczony.
Z wyjątkiem powyższego etapu pojawienia się nowych relacji lub zmian w starych, taka inicjatywa jest nie tylko pierwotna, ale także podstawowa.Równie ważne są następujące etapy:
- rozstrzygnięcie kwestii potrzeby rachunku;
- potrzeba zmian;
- dostosowanie do obowiązującego prawa;
- zatwierdzenie i podpisanie przez prezydenta.
Warto zauważyć, że bez inicjatywy nie ma żadnych konsekwencji. Stosunki pozostają bez nadzoru ze strony państwa, co oznacza, że ich ramy prawne będą albo niezdefiniowane, albo tak przestarzałe, że znacznie utrudni to uczestnikom. Projekt ustawy powinien zostać przyjęty z uwzględnieniem interesów obywateli, a także specyfiki konkretnych relacji, które oczywiście są konieczne dla samych ich uczestników.
