Dziś rzadko widuje się wojownika, który nie nosi osobistego wyposażenia ochronnego, to znaczy pancerza, a współczesne starcia są mniej prawdopodobne na otwartych obszarach, coraz częściej przenosząc się do gęsto zaludnionych obszarów miejskich, gdzie wróg może łatwo ukryć się za przeszkodą. Nie lekceważ przewagi pojazdów opancerzonych.
Aby wszystkie powyższe przestały być problemem, w połowie lat 90. Biuro Projektowania Instrumentów Tula wykonało karabin dużego kalibru OSV-96.
PTRS
Warto jednak zacząć z daleka, czyli 29 sierpnia 1941 r. Tego dnia samozaładowczy karabin przeciwpancerny Szymowa wszedł do arsenału Armii Czerwonej, która w pewien sposób stała się protoplastą OSV-96. Sprawdził się przede wszystkim jako skuteczny sposób walki z lekko opancerzonymi pojazdami, wzmocnionymi punktami walki i siłą wroga, kryjąc się za łatwą przeszkodą.
Reprezentująca ogromną długość nieco ponad 2 metry i ważącą 21 kilogramów konstrukcja pistoletu posiadała ogromną moc. W dużej mierze ze względu na monstrualny kaliber, był zasilany przez naboje dużego kalibru specjalnie zaprojektowane do przebijania pancerza czołgu 14,5 na 114 milimetrów. Przebijanie pancerza, czyli posiadanie stalowego rdzenia w środku, kuli o wadze 64 gramów, lecącej z gwintowanej lufy z prędkością 1000 metrów na sekundę, z bezpośrednim trafieniem było w stanie przebić blachę stalową o grubości do 40 milimetrów, co wystarczyło, aby zniszczyć najbardziej wrażliwe punkty wrogich czołgów.
Jak widać, przy takim kalibrze i ciężarze broni strzelec został wystrzelony z olbrzymim odrzutem. Aby zmniejszyć jego wpływ na strzelca, pistolet był wyposażony w masywny kompensator hamulca wylotowego, a tył kolby miał amortyzującą płytę czołową.
Osobnym plusem PTR Simonowa jest jego uczciwość. Po wystrzeleniu część gazów proszkowych z lufy została przekazana specjalnym kanałem do tłoka, który z kolei odepchnął żaluzję z powrotem i wysłał nowy nabój z nieusuwalnego magazynu o pojemności pięciu rund. Jest to główne podobieństwo PTRS do OSV-96, ponieważ oba karabiny są samozaładowcze.
I wbrew powszechnemu przekonaniu, karabiny przeciwpancerne nigdy nie były wyposażone w celowniki snajperskie. Jako urządzenie celujące wykorzystano otwarty celownik sektorowy.
PTRD
Gdybyśmy już dotknęli działa systemu Simonowa, po prostu nie moglibyśmy wspomnieć o jego bezpośrednim konkurentu. Tego samego dnia, 29 sierpnia, przyjęto drugi model broni przeciwpancernej dalekiego zasięgu. Jego projektant, Wasilij Aleksandrowicz Degtyarev, jest najprawdopodobniej wam znany, ale jako autor dobrze znanego karabinu maszynowego, jak się jednak okazało, Wasilij był w stanie wnieść swój nieoceniony wkład w zwycięstwo, tworząc działo przeciwpancerne własnego projektu.
PTRD był znacznie prostszy niż jego odpowiednik, ale jednocześnie lżejszy - jego masa wynosiła 17,5 kg w stanie gotowym do jazdy - i był nieco krótszy. Ponadto, w przeciwieństwie do wariantu Simonowskiego, karabin Degtyarev był jednostrzałowy z przesuwną wzdłużnie śrubą obrotową, co znacznie uprościło jego produkcję.
OSV-96
Kolejnym etapem w historii broni kalibru dużego kalibru był karabin o chwytliwej nazwie „Krakers”. Ten karabin dużego kalibru, opracowany przez projektanta Biura Projektowania Instrumentów Tula Arkadij Shipunow, jest niezawodnym projektem, który spełnia wszystkie współczesne standardy, łącząc ogromną śmiertelną siłę, zdolność penetracji, celność w bitwie,Wygoda i zwartość.
Produkcja OSV-96 rozpoczęła się w 1994 roku, jednak według oficjalnych danych karabin został przyjęty cztery lata wcześniej.
Chrzest ognia przeszła na polach bitewnych pierwszej kampanii czeczeńskiej, gdzie udowodniła, że jest najlepsza. Następnie miała miejsce druga kampania czeczeńska, a po niej seria konfliktów zbrojnych. W tej chwili, sądząc po licznych zdjęciach, OSV-96 jest aktywnie wykorzystywany w Syrii.
TTX
Teraz zwracamy uwagę wyłącznie na karabin i omawiamy jego cechy. Przede wszystkim - wymiary. Długość karabinu wynosi 1 metr 76 centymetrów, a waga w pełni wyposażonego karabinu wyposażonego w celownik wynosi 16,4 kilograma. Znaczna waga jednak dla karabinu dużego kalibru o kalibrze 12,7 mm ta wartość jest więcej niż akceptowalna.
Nawiasem mówiąc, o kalibrze. Do strzelania z „Włamywacza” stosuje się naboje o wymiarach 12,7 na 108 milimetrów, które mają wystarczającą zdolność penetracji, aby pokonać nawet lekko opancerzone pojazdy.
Chociaż cechy penetracji OSV-96 są w dużej mierze zależne od amunicji, dokładność bitwy zależy od karabinu i strzelca. Kula wystrzelona z lufy gwintowanej o długości 1 metra jest w stanie trafić w cel z odległości 1800 metrów.
Zgodnie z zasadą działania jest bardzo podobny do PTRS, ponieważ system wysyłania naboju do komory opiera się również na usuwaniu części gazów proszkowych z otworu lufy. Karabin jest również wyposażony w wyjmowany magazynek na pięć pocisków.
Cechy konstrukcyjne
Jak widać z opisu i zdjęcia, OSV-96 nie jest karabinem kompaktowym. W bitwie każdy żołnierz powinien być jak najbardziej mobilny. Dlatego projektant postanowił skomplikować konstrukcję karabinu i dodać możliwość złożenia go w obszarze połączenia przegubu tylnego lufy i zamka. W tej pozycji długość karabinu jest porównywalna ze standardowym karabinem SVD.
Kolejna funkcja, która najprawdopodobniej nie wszyscy zauważyli: OSV-96 nie ma przedramienia, ponieważ nie nadaje się do strzelania z rąk.
Analogowe
Dziwne, ale nasz domowy karabin ma swój własny analog za granicą. Nazywa się Barrett M82. Oczywiście jest to popularny karabin, który brał udział w wielu konfliktach na całym świecie i okazał się najlepszy w każdym z nich. Pod wieloma względami jest bardzo podobny do OSV-96, w niektórych aspektach nawet go przewyższa, jednak istnieje kilka aspektów, w których wygrywa karabin domowy. Jak na przykład długość. Tak, „Włamywacz” jest dłuższy niż M82, ale jeśli go po prostu złożysz, karabin staje się krótszy niż jego zagraniczny konkurent, zachowując przewagę w użytecznej długości lufy. W związku z tym OSV-96 będzie nieco dokładniejszy, jednak M82 jest szybszy z powodu dwukrotnie większej pojemności magazynu.