Generałom zawsze trudno było zarządzać dużymi jednostkami wojskowymi. Aby ułatwić zarządzanie, postanowiono utworzyć podjednostki dowodzone przez młodszych dowódców. Poniżej znajduje się lista tych podjednostek. Oczywiście każda armia ma swój własny sposób kontrolowania, ale podjednostki są często podobne w różnych armiach. W końcu zarządzanie jednostkami wojskowymi armii jest niezwykle odpowiedzialną sprawą, a im mniejsza jednostka dowodzi oficerem, tym łatwiej jest zrozumieć sytuację. Zmniejsza to odpowiedzialność.
W tym artykule rozważymy także organizację i uzbrojenie jednostek obcych wojsk. To bardzo poważny temat, który interesuje wiele osób. Duże jednostki obcych armii są podzielone na małe części. Pierwszą taką częścią jest link.
Link lub grupa ognia
Link to niewielka podsekcja wojskowa piechoty i ma na celu optymalizację ognia, ruchu i doktryny taktycznej w bitwie. W zależności od wymagań misji typowa grupa ogniowa składa się z czterech lub mniej członków:
- strzelec maszynowy;
- asystent strzelca maszynowego;
- strzelec;
- mianowany liderem zespołu.
Rolą każdego przywódcy grup ogniowych jest zapewnienie, że każdy działa jako całość. Dwie lub trzy grupy strzelające są zorganizowane w oddziale lub sekcji w skoordynowanych operacjach prowadzonych przez dowódcę oddziału.
Teoretycy wojskowi uważają skuteczne grupy ogniowe za niezwykle ważne dla dzisiejszego profesjonalnego wojska, ponieważ służą one jako główna grupa. Badania psychologiczne przeprowadzone przez armię Stanów Zjednoczonych wykazały, że na przeżywalność i gotowość żołnierzy do bitwy większy wpływ ma chęć ochrony i wsparcia innych członków grupy ogniowej niż abstrakcyjne koncepcje lub ideologie. Historycznie kraje z efektywną organizacją grup ostrzału miały znacznie lepszą wydajność swoich jednostek piechoty w bitwie niż te, które ograniczały się do tradycyjnych operacji: z większymi jednostkami.
Grupa ogniowa jest podstawowym ogniwem, na którym opiera się organizacja nowoczesnej piechoty w armii brytyjskiej, pułki Royal Air Force, Royal Marines, US Army. Koncepcja grup ostrzału opiera się na potrzebie elastyczności taktycznej w operacjach piechoty. Łącze może działać autonomicznie jako część większego bloku. Pomyślna praca w składzie grup ogniowych zależy od jakości szkolenia personelu wojskowego małych jednostek, doświadczenia wspólnej pracy członków grup ogniowych, dostępności wystarczającej infrastruktury komunikacyjnej i dobrego sierżanta, aby zapewnić taktyczne przywództwo grupy.
Wymagania te doprowadziły do udanego wykorzystania koncepcji grup ognia przez bardziej profesjonalny personel wojskowy. Wezwanie do służby wojskowej utrudnia nawiązywanie kontaktów, ponieważ członkowie zespołu są mniej skuteczni, ponieważ zdobywają doświadczenie z czasem, współpracując i budując osobiste więzi. Taktyka działań jednostek wojskowych jako części jednostki jest dość zróżnicowana.
W walce, podczas ataku lub manewru, grupa strzelająca zwykle rozciąga się na odległość 50 metrów (160 stóp), podczas gdy w pozycjach obronnych drużyna może pokryć zasięg swojej broni lub widoczność, w zależności od tego, która jest mniejsza. Na otwartych przestrzeniach skuteczna grupa może przebyć do 500 metrów (1600 stóp), chociaż zasięg wykrywania ogranicza skuteczność powyżej 100 metrów (330 stóp) bez specjalnego wyposażenia.Drużyna działa tak długo, jak długo działa jej podstawowa broń. Jednostka będąca częścią jednostki wojskowej jest obecnie bardzo skuteczną jednostką bojową.
Następna jednostka składa się z kilku linków. Ta duża jednostka wojskowa nazywa się oddziałem.
Oderwanie
W terminologii wojskowej oddział lub eskadra to jednostka pod dowództwem podoficera, który podlega plutonowi piechoty. W krajach, które stosują się do tradycji armii brytyjskiej (armii australijskiej, armii kanadyjskiej itp.), Organizacja ta nazywana jest sekcją. W większości armii oddział składa się z ośmiu do czternastu żołnierzy i można go podzielić na grupy ognia.
Podczas II wojny światowej oddział piechoty niemieckiego Wehrmachtu (lub Gruppe) został zbudowany wokół karabinu maszynowego ogólnego przeznaczenia. Zaletą koncepcji karabinu maszynowego ogólnego zastosowania było to, że znacznie zwiększyło całkowitą ilość ognia, jaką może odnieść oddział. MG-34 lub MG-42 były aktywnie wykorzystywane w roli takiego karabinu maszynowego.
Grupa piechoty składała się z dziesięciu osób: podoficera, zastępcy dowódcy, grupy trzech osób (strzelec, asystent strzelca i przewoźnik amunicji) oraz pięciu strzelców. Jako osobista broń strzelecka dowódca dostał karabin, a od około 1941 r. Pistolet maszynowy, strzelcy maszynowi i jego asystent dostali pistolety, a zastępca dowódcy, przewoźnik amunicji i strzelcy - karabiny.
W razie potrzeby strzały niosły dodatkową amunicję, granaty ręczne, materiały wybuchowe lub statyw z karabinem maszynowym. Zapewnili bezpieczeństwo i osłonili ogień grupie karabinów maszynowych. Dwa standardowe karabiny Karabine 98k ze standardowego wydania można zastąpić półautomatycznymi karabinami Gewehr-43, a czasami karabiny szturmowe StG-44 można użyć do uzbrojenia całej drużyny z wyjątkiem karabinu maszynowego.
W jednostkach armii amerykańskiej historycznie jednostka była jednostką sekcji, składającą się z dwóch żołnierzy do 12 osób, i pierwotnie była używana głównie do celów szkoleniowych i administracyjnych.
Pluton
Pluton to jednostka bojowa armii, zwykle składająca się z dwóch lub więcej jednostek / sekcji / patroli. Organizacja plutonu różni się w zależności od kraju, ale z reguły, zgodnie z oficjalnymi tabelami organizacji opublikowanymi w dokumentach wojskowych USA, cały pluton piechoty Stanów Zjednoczonych składa się z 39 żołnierzy lub 43 żołnierzy piechoty morskiej (odpowiednio US Army lub US Marine Corps) . Istnieją inne rodzaje plutonów piechoty (na przykład rozpoznanie przeciwpancerne, lekko opancerzony zwiad, moździerz, zwiad, snajper), w zależności od obsługi i rodzaju kompanii piechoty / batalionu, do którego pluton jest przydzielony, a plutony te mogą wynosić od 18 osób (korpus morski) USA - pluton snajperski) do 69 osób (USCM - pluton moździerzy).
Pluton był pierwotnie plutonem egzekucyjnym, a nie organizacją. System został wynaleziony przez szwedzkiego Gustawa Adolfa w 1618 roku. W armii francuskiej w latach 70. XVI wieku batalion podzielono na 18 plutonów, które zgrupowano w trzy „strzelające”. Każdy pluton podczas strzelania został faktycznie zwolniony lub przeładowany. System był również używany w armii brytyjskiej, austriackiej, rosyjskiej i holenderskiej. Dowódca plutonu jest zwykle młodszym oficerem: młodszym lub starszym porucznikiem lub żołnierzem o równoważnej randze. Oficerowi zwykle pomaga sierżant plutonu. Pluton jest zwykle najmniejszą jednostką wojskową dowodzoną przez oficera.
Plutony karabinów zazwyczaj składają się z małego plutonu i trzech lub czterech sekcji (wspólnoty narodów) lub eskadr (USA). W niektórych armiach pluton jest używany we wszystkich jednostkach armii. W kilku armiach, takich jak armia francuska, pluton jest w szczególności jednostką kawalerii, a piechota używa „sekcji” jako równoważnej jednostki.Jednostka składająca się z kilku plutonów nazywa się kompanią / baterią / drużyną.
Od października 1913 r., Zgodnie z planem generała Sir Ivora Maxa, regularne bataliony armii brytyjskiej zostały zreorganizowane z poprzednich ośmiu kompanii w cztery struktury kompanii, każda kompania miała cztery plutony jako oddzielne jednostki, z których każda była dowodzona przez porucznika z sierżantem plutonu jako jego zastępcą. Każdy pluton został podzielony na cztery części pod dowództwem kaprala. Z powodu braku oficerów w latach 1938–1940. Dla doświadczonych podoficerów dowodzących plutonami wprowadzono stopień podoficera sierżanta major plutonu. W nowoczesnych jednostkach armii rosyjskiej pluton jest jedną z głównych jednostek armii.
Firma
Kompania jest jednostką wojskową, zwykle składającą się z 80-150 żołnierzy, dowodzoną przez majora lub kapitana. Większość firm składa się z trzech do sześciu plutonów, chociaż dokładna liczba może się różnić w zależności od kraju, rodzaju jednostki i struktury.
Zazwyczaj kilka kompanii jest zgrupowanych w batalion lub pułk, z których ostatnia jest czasami tworzona przez kilka batalionów. Czasami w celach specjalnych organizowane są niezależne lub odrębne firmy, takie jak 1. Air Force Communications Company lub 3. Company Reconnaissance. Kompanie te nie są organiczne dla batalionu ani pułku, ale są bezpośrednio podporządkowane organizacji wyższego poziomu, takiej jak dowództwo morskich sił ekspedycyjnych (tj. Dowództwo na poziomie korpusu).
Kompanie w jednostkach armii rosyjskiej:
- Firma z karabinami zmotoryzowanymi. Radziecka firma z karabinami zmotoryzowanymi może być montowana z dowolnym transporterem opancerzonym, transporterem opancerzonym lub bojowym wozem piechoty, których było więcej pod koniec lat osiemdziesiątych. Transporter opancerzony firmy karabinowej składał się z kwatery głównej firmy, trzech plutonów karabinów motorowych oraz plutonu karabinów maszynowych / przeciwpancernych. Kompania strzelców z piechotą miała tyle samo personelu i przewoźników i składała się z kwatery głównej kompanii, trzech plutonów karabinów motorowych i plutonu karabinów maszynowych wyposażonych w sześć RPK-74. Pomimo pozornie niższej siły ognia amerykańskich dowódców zachęcano do uwzględnienia cięższych broni BMP w swoich obliczeniach.
- Kompania czołgów. Do późnych lat 80. radziecka kompania czołgów składała się z centrali firmy i trzech plutonów czołgów z czołgami T-64, T-72 lub T-80 o łącznej liczbie 39 osób i 13 czołgów; firmy używające starych czołgów T-54, T-55 lub T-62 miały 10 lub 13 dodatkowych żołnierzy. Jednak siły w Europie Wschodniej rozpoczęły standaryzację kompanii czołgów dla 10 czołgów, z trzema czołgami w każdym plutonie zamiast czterech.
- Firma naukowa. W 2013 r. Utworzono firmy naukowe, aby umożliwić projektantom szkół wyższych wykonywanie zadań badawczych. Jest 7 ust badawczych:
- 2. i 3. firmy badawcze (siły kosmiczne);
- 5. firma badawcza (wojsko);
- 6. firma badawcza (sztab generalny);
- 7. firma badawcza (komunikacja);
- 8. firma badawcza (medyczna);
- 9. firma badawcza (RKhBZ).
Batalion
Batalion jest jednostką wojskową. Użycie terminu „batalion” zależy od narodowości i rodzaju służby. Zwykle batalion składa się z 300–800 żołnierzy i jest podzielony na kilka kompanii. Batalionem dowodzi zwykle pułkownik. W niektórych krajach słowo „batalion” kojarzy się z piechotą.
Termin ten został po raz pierwszy użyty w języku włoskim jako bataglione (nie później niż w XVI wieku). Pochodzi od włoskiego słowa battaglia. Pierwsze użycie batalionu w języku angielskim miało miejsce w latach 80. XVIII wieku, a pierwsze oznaczenie „części pułku” - od 1708 roku.
Niezależne operacje
Batalion jest najmniejszą organizacją wojskową zdolną do „ograniczonych niezależnych operacji”, ponieważ batalion jest jednostką organizacyjną najniższego poziomu z organicznym personelem koordynującym lub wykonawczym oraz zespołem wsparcia i obsługi (na przykład kwaterę główną i kwaterę główną firmy). Batalion musi mieć źródło zapasów, aby mógł kontynuować operacje przez długi czas.Wynika to z faktu, że główny ładunek batalionu na amunicję, broń eksploatacyjną (na przykład granaty ręczne i jednorazowe wyrzutnie rakiet), wodę, racje żywnościowe, paliwo, smary, części zamienne, baterie i materiały medyczne zwykle składa się tylko z tego, co mogą przenosić batalion żołnierze i organiczne pojazdy batalionowe.
Oprócz wystarczającej liczby personelu i sprzętu (zwykle co najmniej dwóch głównych firm misyjnych i jednej firmy wspierającej misję) do przeprowadzenia znacznych operacji, a także ograniczonego autonomicznego potencjału administracyjnego i logistycznego, dowódca zapewnia pracownik pełnoetatowy, którego zadaniem jest koordynacja bieżących operacji i planowanie przyszłe operacje. Podległe jednostki batalionu (kompanie i ich plutony organiczne) zależą od dowództwa batalionu pod względem dowodzenia, kontroli, komunikacji i wywiadu, a także od struktury organizacyjnej służby i wsparcia batalionu w wypełnianiu jego misji. Batalion jest zazwyczaj częścią pułku, brygady lub grupy, w zależności od modelu organizacyjnego stosowanego przez tę służbę.
Batalion karabinów motorowych w jednostkach armii rosyjskiej
Zmotoryzowany batalion karabinów mógłby zostać zainstalowany albo na transporterach opancerzonych BTR, albo na pojazdach bojowych piechoty BMP, przy czym ta pierwsza była liczniejsza pod koniec lat osiemdziesiątych. Dowództwo batalionu składa się z 12 pracowników i trzech kompanii karabinów motorowych (po 110 osób każda). Batalion BTR miał także pluton przeciwpancerny z czterema wyrzutniami AT-3 lub AT-4 i dwoma działami bezodrzutowymi 73 mm SPG-9. Opancerzeni przewoźnicy, którzy byli w pogotowiu, czasami mieli sześć wyrzutni rakiet i trzy działa bezodrzutowe.
Batalion czołgów
Do późnych lat 80. radzieckie bataliony czołgów składały się z trzech kompanii czołgów po 13 czołgów T-64, T-72 lub T-80, wraz z kwaterą główną batalionu, w sumie 165 pracowników i 40 czołgów. Bataliony, korzystając ze starych T-54, T-55 lub T-62, miały 31 lub 40 dodatkowych żołnierzy o zwykłej randze i zasobach. Niemniej jednak siły w Europie Wschodniej zaczęły się standaryzować w przypadku mniejszej edukacji.
Podział sztuki
Radziecki batalion artyleryjski pod koniec lat 80. składał się z dowództwa batalionu, dowództwa plutonu, plutonu obsługi i zaopatrzenia oraz trzech baterii ogniw, każda z sześciu jednostek artylerii, bez względu na to, czy samobieżna 2s1 Gvozdika, czy haubice haubic D-30, w sumie 260 odpowiednio osoba lub 240 osób. Bataliony pocisków artyleryjskich składały się z plutonu sztabowego, baterii serwisowej i trzech baterii ognistych wyposażonych w BM-21 (Gradov), z łączną liczbą 255 osób.
Brygada
Brygada jest główną taktyczną formacją wojskową, która z reguły składa się z trzech do sześciu batalionów i elementów pomocniczych. Jest to mniej więcej odpowiednik powiększonej lub wzmocnionej półki. Dwie lub więcej brygad może stanowić podział.
Brygady formowane w dywizji, zwykle piechoty lub pancerne (czasami nazywane połączonymi brygadami zbrojeń). Oprócz jednostek bojowych mogą obejmować jednostki lub jednostki wsparcia bojowego, takie jak artyleria i inżynierowie, a także tylne jednostki lub jednostki wsparcia. Historycznie takie brygady były czasem nazywane grupami brygad. W przypadku operacji zespół może obejmować zarówno elementy organiczne, jak i elementy dołączone, w tym niektóre tymczasowo połączone w celu wykonania określonego zadania.
Brygady mogą być również wyspecjalizowane i składają się z batalionów tej samej jednostki, na przykład kawalerii, zmechanizowanej, pancernej, artyleryjskiej, przeciwlotniczej, lotniczej, inżynieryjnej, sygnałowej lub tylnej. Niektóre brygady są klasyfikowane jako niezależne lub oddzielne i działają niezależnie od tradycyjnej struktury dywizji.Typowa brygada standardowa NATO składa się z około 3200-5500 żołnierzy. Jednak w Szwajcarii i Austrii ich liczba może osiągnąć 11 000 żołnierzy. Związek Radziecki, jego poprzednicy i następcy, używali głównie „pułku” zamiast brygady, a było to powszechne w większości Europy przed II wojną światową.
Dowódca brygady jest zwykle głównym generałem, generałem brygady, brygady lub pułkownikiem. W niektórych armiach dowódca jest oceniany na generała oficera. Dowódca brygady ma autonomiczną kwaterę główną i personel. Dowódca sztabu, zwykle podpułkownik lub pułkownik, może zostać mianowany szefem sztabu, chociaż do końca XX wieku armia brytyjska i podobne nazywały stanowisko „major brygady”. Niektóre brygady mogą mieć także zastępcę dowódcy. W centrali znajduje się trzon oficerów sztabowych i personelu pomocniczego (sekretarki, asystenci i kierowcy), które mogą się różnić w zależności od rodzaju brygady. Siedziba zazwyczaj będzie miała własną grupę komunikacyjną.
Division
Dywizja to duża jednostka wojskowa lub formacja, zwykle złożona z 10 000–20 000 żołnierzy. Dywizje piechoty podczas wojen światowych miały nominalną siłę od 8 000 do 30 000.
W większości armii dywizja składa się z kilku pułków lub brygad. Z kolei kilka jednostek z reguły tworzy korpus. Historycznie dywizja była domyślną połączoną dywizją zbrojeń zdolną do niezależnych operacji. Mniejsze jednostki połączonej broni, takie jak American Regiment Combat Group (RCT), podczas II wojny światowej, były używane, gdy sprzyjały im warunki. Ostatnio współczesne wojsko zachodnie zaczęło używać mniejszej grupy bojowej brygady (podobnej do RCT) jako domyślnej połączonej jednostki zbrojeniowej. Ponadto podział, do którego należą, był mniej ważny.
Chociaż artykuł koncentruje się na jednostkach wojskowych, dywizja ma zupełnie inne znaczenie w używaniu okrętów. Odnosi się to do jednostki administracyjnej / funkcjonalnej departamentu (na przykład nadzoru przeciwpożarowego, działu uzbrojenia administracji) na pokładzie marynarki wojennej i straży przybrzeżnej, statków, zespołów przybrzeżnych oraz w jednostkach lotnictwa morskiego (w tym marynarki wojennej, marines, Coast Guard and Aviation), w podgrupie kilku statków we flotylli lub eskadrze lub dwóch lub trzech sekcjach samolotu, działających pod kierunkiem wyznaczonego szefa jednostki.
W jednostce administracyjnej / funkcjonalnej wielkość jednostki jest bardzo zróżnicowana, chociaż z reguły liczba jednostek w armii jest mniejsza niż 100 osób i jest w przybliżeniu równoważna pod względem funkcji i hierarchii organizacyjnej / relacji zespołu z plutonem.
Body
Formacja operacyjna, zwana czasem korpusem polowym, która składa się z dwóch lub więcej dywizji. Inną odmianą jest korpus administracyjny - wyspecjalizowana jednostka służby wojskowej (na przykład korpus artyleryjski, korpus medyczny lub żandarmeria wojskowa) lub w niektórych przypadkach oddzielna służba w armii krajowej (na przykład Korpus Morski USA). Te zwyczaje często się krzyżują. Na przykład podczas wojny koreańskiej dziesiąty korpus Stanów Zjednoczonych: korpus polowy obejmował jednostki piechoty amerykańskiego korpusu piechoty morskiej i mniejsze jednostki z różnych korpusów administracyjnych armii amerykańskiej.
Korpus może być również terminem ogólnym dla organizacji pozamilitarnej, takiej jak Korpus Pokoju Stanów Zjednoczonych.
Armia polowa
Armia polowa (armia numerowana lub tylko armia) to formacja wojskowa złożona z wielu sił zbrojnych, składająca się z dwóch lub więcej korpusów i może być podporządkowana grupie armii. Podobnie armie powietrzne są równoważne formacji w niektórych siłach powietrznych.Armia polowa składa się ze 100-150 tysięcy żołnierzy.
Określone armie polowe są zwykle nazywane lub ponumerowane, aby odróżnić je od „armii” w znaczeniu całej krajowej siły wojskowej lądowej. W języku angielskim liczby są zwykle używane w odniesieniu do armii polowych, takich jak „pierwsza armia”. Podczas gdy korpus z reguły wyróżnia się cyframi rzymskimi (na przykład Korpus I), a formacje podrzędne - numerami seryjnymi (na przykład 1. Dywizja). Armii polowej można nadać nazwę geograficzną jako uzupełnienie lub alternatywę nazwy numerycznej, na przykład armię brytyjską na Renie, armię Niemen lub armię egejską (znaną również jako czwarta armia).
Armia rzymska jest jedną z pierwszych oficjalnych armii polowych w sensie bardzo dużej połączonej formacji zbrojnej, a mianowicie sacer comitatus, co dosłownie można tłumaczyć jako „święta eskorta”. Termin ten pochodzi od bycia dowodzonym przez rzymskich cesarzy (uważanych za święte), kiedy działali jako dowódcy polowi.
W niektórych siłach zbrojnych armia jest równa lub była równoważna jednostce na poziomie korpusu. W jednostkach Armii Czerwonej armia polowa w czasie wojny była podporządkowana frontowi (odpowiednik grupy armii). Zawierał co najmniej trzy do pięciu dywizji, wraz z artylerią, obroną powietrzną, rozpoznaniem i innymi jednostkami pomocniczymi. Można go zaklasyfikować jako armię złożoną lub armię czołgów. Chociaż oba były połączonymi formacjami uzbrojenia, ten pierwszy zawierał większą liczbę dywizji karabinów motorowych, podczas gdy drugi zawierał większą liczbę dywizji czołgów. W czasach pokoju armia radziecka była zwykle podporządkowana okręgowi wojskowemu.
Nowoczesne armie polowe to duże formacje, które różnią się znacznie liczbą, składem i obowiązkami. Na przykład w NATO armia polowa składa się z kwatery głównej i zwykle kontroluje co najmniej dwa korpusy, w których zlokalizowana jest inna liczba dywizji. Na poziom armii polowej wpływa ruch dywizji i posiłków z jednego korpusu do drugiego w celu zwiększenia nacisku na wroga w punkcie krytycznym. Oddziały NATO są kontrolowane przez generała lub generała porucznika.
Grupa Armii, Grupa Armii
Grupa armii to organizacja wojskowa składająca się z kilku armii polowych, która jest samowystarczalna na czas nieokreślony. Zwykle odpowiada za określony obszar geograficzny. Grupa armii jest największą organizacją polową zarządzaną przez jednego dowódcę - zwykle generała lub feldmarszałka - i obejmuje od 400 000 do 1 000 000 żołnierzy.
W polskich siłach zbrojnych i byłej radzieckiej Armii Czerwonej grupa armii była znana jako front.
Grupy armii mogą być jednostkami wielonarodowymi. Na przykład podczas II wojny światowej Grupa Armii Południowej (znana również jako 6. Grupa Armii USA) obejmowała siódmą armię amerykańską i pierwszą armię francuską; 21 grupa armii obejmowała drugą armię brytyjską, pierwszą armię kanadyjską i dziewiąta armię amerykańską.
Zarówno w Rzeczypospolitej, jak iw USA liczba grup armii jest wyrażona cyframi arabskimi (na przykład 12. grupa armii), podczas gdy zarejestrowana jest liczba armii polowej (na przykład „trzecia armia”).
Teatr wojny z przodu
Teatr jest poddomeną teatru wojny. Granicę teatru działań określa dowódca, który organizuje lub zapewnia wsparcie dla określonych operacji bojowych w ramach TO.
Teatr wojny jest podzielony na kierunki strategiczne lub regiony wojskowe, w zależności od tego, czy jest to kwestia wojny, czy pokoju. Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych zostały podzielone na Połączone Zespoły Wojskowe (Regiony), które zostały przydzielone do określonego teatru działań. Kierunkiem strategicznym jest grupa armii, znana również jako siły docelowe (polowe) lub grupy bojowe.Dowództwo lub kierownictwo strategiczne zasadniczo zintegrowałoby szereg taktycznych formacji wojskowych lub dowodzenia operacyjnego. We współczesnych siłach zbrojnych dowodzenie strategiczne jest lepiej znane jako dowodzenie bojowe, które może być kombinacją grup.
W jednostkach armii rosyjskiej
Duża jednostka geograficzna używana przez radzieckie i rosyjskie siły zbrojne do klasyfikacji kontynentalnych terytoriów geograficznych jest klasyfikowana jako „teatr”. Rozdzielenie dużych obszarów kontynentalnych i morskich pomaga w określeniu granic, w których opracowywane są plany działania dla strategicznych sił zbrojnych. Umożliwia to przeprowadzanie operacji wojskowych w określonych ważnych kierunkach strategicznych, zwanych frontami, które zostały nazwane zgodnie z ich „teatrem” operacji wojskowych, na przykład Front Południowo-Zachodni (Imperium Rosyjskie), 1. Front Ukraiński i Front Północny (Związek Radziecki) . W czasach pokoju, z powodu utraty strategicznego kierunku, fronty zostały przekształcone w obszary wojskowe (obszary) odpowiedzialne za przydzielony obszar operacji.
Wniosek
W tym artykule zbadano strukturę wojskową jednostek, a także liczbę jednostek w armii. Historia takiej optymalizacji dowodzenia i kontroli sięga starożytności. Nawet w jednostkach wojskowych armii rzymskiej istniał podział legionu na małe formacje. Związki te były wiekami i kohortami. Jednostki wojskowe w armii Cesarstwa Rzymskiego odniosły duży sukces. Dlatego dowódcy zastosowali tę taktykę do służby.