Trudno zaskoczyć nikogo gadżetami, które ułatwiają życie gospodyń domowych sprzętem gospodarstwa domowego, nowoczesnymi meblami i innymi „luksusami”. Ale zaledwie kilka dekad temu w naszym kraju sytuacja była zupełnie inna. Na „niewidzialne” bogactwo w postaci importowanego sprzętu i rzadkich towarów stać było tylko kilka.
Niektóre rzeczy, do których jesteśmy przyzwyczajeni, zgodnie z opowieściami dziadków, w czasach radzieckich można było zobaczyć tylko w domach bogatych ludzi.
1. Kolorowy telewizor
W latach 60. ubiegłego wieku nie każdy obywatel ZSRR mógł kupić czarno-biały telewizor. Szczęśliwi właściciele takich urządzeń gospodarstwa domowego wystawili nawet prawdziwe domowe mini-kina, aby zaskoczyć swoich sąsiadów. W mieście właściciel telewizora, na wypadek, gdyby mieszkał na pierwszym piętrze, postawił swój zakup przed oknem i otworzył go. Sąsiedzi siedzieli na krzesłach na przeciwległym dziedzińcu. We wsi sąsiedzi co wieczór odwiedzali właściciela niesamowitego sprzętu.
Kolorowe telewizory w ZSRR pojawiły się znacznie później - w latach 80. Wielu poszło odwiedzić krewnych i przyjaciół, którzy jako pierwsi kupili taką nowość, aby oglądać swoje ulubione programy i filmy w kolorze. Pierwsze sowieckie kolorowe telewizory o nazwie Horizon zostały nazwane i można je było kupić, także na kredyt, po niskich stopach procentowych.
2. Ściany
W czasach radzieckich często osądzano osobę nie na podstawie ubrań, ale na podstawie umeblowania mieszkania. Biedni obywatele ZSRR często mogli sobie pozwolić tylko na stół, łóżko, krzesła i stolik nocny.
Pierwsze ściany i zestawy słuchawkowe w ZSRR pojawiły się właśnie wśród bogatych ludzi. Dobre meble od wielu lat stały się znakiem bogactwa i sukcesu w życiu. Później obywatele radzieccy zaczęli kupować ściany. Takie zestawy mebli stały się rodzajem wskaźnika sukcesu. Nawet dziś niektóre babcie nie rozumieją młodych ludzi, którzy wolą urządzać swoje domy w stylu minimalizmu. Według ludzi, których najlepsze lata minęły w ZSRR, każdy kąt w mieszkaniu powinien być zajęty czymś „pięknym”.
3. Pralki
Przez długi czas radzieckie gospodynie domowe gotowały pościel i prały ją za pomocą prostego urządzenia - „tektury falistej”. To była długa i bardzo trudna sprawa. Dlatego gdy w sprzedaży pojawiły się półautomatyczne, a następnie automatyczne pralki, kobiety z ZSRR odetchnęły z ulgą.
W domach radzieckich urzędników pojawiła się nomenklatura importowanych pralek w 1925 r. Dla zwykłych obywateli takie urządzenia gospodarstwa domowego w Związku Radzieckim zaczęły być produkowane i trafiły do sprzedaży dopiero w latach 50. Pierwszy automatyczny samochód „Vyatka” pojawił się w tym samym czasie w latach 80-tych.
4. Mikrofale
Wiele osób uważa, że taki sprzęt w naszym kraju zaczął być używany przez gospodynie domowe dopiero po pierestrojce i w ZSRR nie było piekarników mikrofalowych. Jednak w rzeczywistości jest to dalekie od przypadku. Pierwszy mikrofalowy piekarnik sowieckich naukowców został opracowany w latach 30. ubiegłego wieku. Wojna zapobiegła ukończeniu projektu i wprowadzeniu go do produkcji.
Pierwsze domowe kuchenki mikrofalowe Pluto w ZSRR zaczęły być produkowane w fabrykach dopiero w 1978 roku. Jednak tylko najwyżsi urzędnicy w kraju mogli kupić tak niezwykły sprzęt. Zwykli obywatele ZSRR oczywiście nigdy nie mieli mikrofal.
5. Telefony
Dzisiaj wszyscy ludzie mają w naszym kraju nowoczesny smartfon lub przynajmniej telefon komórkowy. W ZSRR obecność nawet telefonu stacjonarnego przez długi czas była oznaką bogactwa i przynależności do „szczytu”. Nawet w połowie lat 80. zwykli obywatele nie zawsze mieli telefony w domu.
Aby uzyskać numer, mieszkańcy naszego kraju musieli stać w długich kolejkach.Ludność ZSRR została całkowicie zatelefonowana dopiero na początku lat 90.
Niewiele osób wie, ale telefony komórkowe zostały również wynalezione w naszym kraju. Pierwsza sieć antenowa Ałtaj pojawiła się w ZSRR w latach 50. Oczywiście tylko wyżsi urzędnicy partii mogli korzystać z telefonów komórkowych zainstalowanych w samochodach.
6. Francuskie kosmetyki dekoracyjne
Dziś kobiety są dosłownie rozpieszczane z powodu obecności różnych środków, aby ich wygląd był bardziej atrakcyjny. Oczywiście w ZSRR produkowano również kosmetyki. Jednak jej jakość nie była zbyt dobra i wiele kobiet marzyło o francuskim pudrze i szmince, co było prawie niemożliwe do uzyskania.
Przez długi czas francuskie kosmetyki w ZSRR można było zamawiać głównie przez linie dyplomatyczne. Zwykli obywatele radzieccy mogli z trudem pozyskiwać takie fundusze od spekulantów. Dla zwykłych mieszkańców ZSRR alternatywą dla francuskich kosmetyków był polski, który również musiał stać w długich kolejkach.
7. Perfumy
Oprócz makijażu każda sowiecka kobieta marzyła o zostaniu właścicielem przynajmniej jednej butelki francuskich perfum. Takie perfumy w ZSRR, wraz z importowanymi ścianami i kolorowymi telewizorami, były uważane za znak bogactwa i sukcesu.
Zwykłe sowieckie kobiety używały domowych perfum, których najpopularniejszą marką była „Czerwona Moskwa”. W rzeczywistości nawet cudzoziemcy uważali te perfumy za bardzo dobre perfumy. „Czerwona Moskwa” została opracowana na podstawie bukietu stworzonego przez francuskiego perfumiarza specjalnie dla ostatniej rosyjskiej cesarzowej. Jednak wybór perfum w ZSRR był bardzo mały. A kobiety radzieckie oczywiście chciały nowych, niezwykłych zapachów.
Pod koniec ubiegłego wieku napoje spirytusowe produkowane w krajach bałtyckich stały się modne w ZSRR. Wiele osób pamięta na przykład bardzo przyjemny zapach Jurmala 1 i innych produktów Dzintars.
Francuska perfumeria dla kobiet radzieckich, nawet Chanel nr 5, która była wówczas dość rozpowszechniona w ZSRR (przy okazji, uważa się, że jej bukiet został skopiowany z Czerwonej Moskwy), stosunkowo trudno było dostać się do pierestrojki.
8. Samochody
Transport osobisty w czasach radzieckich od dawna uważany jest za niezwykle kosztowny i niedostępny dla zwykłych obywateli. Aby kupić samochód, mieszkańcy ZSRR musieli oszczędzać przez długi czas, a następnie stać w długich kolejkach.
„Łada” i „Moskale” w czasach radzieckich kosztują około 7000 s., „Kozacy” - 4000 s. I to przy średnim wynagrodzeniu 150-200 p. na miesiąc. W przypadku najbardziej prestiżowego samochodu, na który stać było tylko urzędników i pracowników handlu, Wołga musiała zgromadzić około 9000–9500 rubli.
