We współczesnym świecie walka z atakami terrorystycznymi odbywa się przy ścisłej współpracy służb specjalnych różnych krajów. Do pewnego stopnia działania terrorystyczne obejmują branie zakładników. Art. 206 kodeksu karnego naprawia karę za ten czyn. Rozważ bardziej szczegółowo normę. 
Art. 206 kodeksu karnego:
Schwytanie / zatrzymanie obywatela jako zakładnika, zobowiązanego do zmuszenia państwa, osoby, organizacji do wykonania określonej akcji lub powstrzymania się od niej w zamian za uwolnienie zatrzymanego, podlega karze 5-10 lat więzienia.
Sankcja za przestępstwo na podstawie art. 206 kodeksu karnego w części 1, hartowane, jeżeli zostało popełnione:
- Przez kilku obywateli, którzy wcześniej uzgodnili wspólne niezgodne z prawem działania.
- Z użyciem przemocy niebezpiecznej dla ofiary.
- Używanie broni / przedmiotów imitujących to.
- W stosunku do małoletniego (jeśli sprawca jest tego świadomy).
- W stosunku do kobiety w ciąży (jeśli sprawca jest świadomy swojego stanu).
- W stosunku do 2 lub więcej obywateli.
- Do wynajęcia lub z motywów samolubnych.
W takich przypadkach sprawca zostaje skazany na 6–15 lat więzienia. Dodatkowo, zgodnie z częścią 2 Art. 206 kodeksu karnegooskarżony jest o 1-2 lata ograniczenia wolności.
Okoliczności obciążające
3 części Art. 206 kodeksu karnego za wzięcie zakładników grupa zorganizowana, a także skutkująca śmiercią ofiary przez zaniedbanie, zapewnia 8-20 lat więzienia z 1-2 lat ograniczenia wolności. 
Jeżeli czyny określone w częściach 1, 2 były związane z celowym śmiercią, sprawca grozi 15-20 lat pozbawienia wolności z jego ograniczeniem na 1-2 lata lub dożywotnim więzieniem.
Stan karalny
Zgodnie z notatką do Art. 206 kodeksu karnegoktóry jest winny na wniosek władz lub dobrowolnie zwolnił schwytanego i przetrzymywanego obywatela, może zostać zwolniony z odpowiedzialności. Co więcej, w jego zachowaniu nie powinno być żadnych śladów innych przestępstw.
Objaśnienia
Przestępstwo wskazane w dyspozycji Art. 206 kodeksu karnego, ma charakter międzynarodowy. Przeciwdziałanie takim aktom odbywa się na podstawie postanowień Konwencji przyjętych przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1979 r.
Określony akt normatywny określa kluczowe obszary walki z zatrzymaniem i zatrzymaniem obywateli. Dokument ujawnia oznaki ustanowionego aktu Art. 206 kodeksu karnego.
Przechwytywanie jest fizycznym ograniczeniem zdolności osoby do swobodnego poruszania się. W takim przypadku ofiara staje się zależna od najeźdźcy. Atakujący może zastosować różne metody odstraszania ofiary, w tym groźby śmierci.
Celem tego aktu jest z reguły okup. 
Funkcje Komisji
Przechwytywanie obywateli kwalifikuje się zgodnie z art. 206 kodeksu karnego gdy zostaną zidentyfikowane działania sprawcy niezgodnego z prawem, gdy stosuje on przemoc, aby zachować podmiot. Czyn może zostać popełniony jawnie lub potajemnie. Atakujący może oszukać ofiarę w celu oszustwa.
Charakter wymogów w zakresie oceny przestępczości działań nie ma znaczenia. Co więcej, mogą być nielegalne i całkiem uzasadnione.
Zatrzymanie oznacza przymusową przeszkodę w swobodnym przepływie ofiary, wykluczenie dostępu do niego dla przedstawicieli władz. Zakładnika można przetrzymywać w pokoju, którego nie można osobno opuścić.
Szczegóły celu
Zajęcie ma na celu spełnienie wymogów, których spełnienie w sposób zgodny z prawem dla sprawcy nie jest możliwe.Ich wdrożenie stanowi warunek zwolnienia osoby zatrzymanej. 
Wymagania mogą być polityczne, nacjonalistyczne, karne, religijne i inne. Na przykład najeźdźca może zażądać zwolnienia określonego przedmiotu z więzienia, podać określoną kwotę pieniędzy, zapewnić swobodny wyjazd z kraju lub nie podjąć żadnych działań.
Cechy konstrukcyjne
Branie zakładnika obywatela należy do kategorii czynów ustawicznych. Kompozycja jest formalna. Naruszenie uważa się za zakończone z chwilą bezpośredniego ograniczenia wolności ofiary, a jeśli winna osoba trzyma już schwytaną ofiarę, to od momentu takiego zatrzymania, niezależnie od czasu jego trwania.
Jeżeli z jakiegoś powodu zajęcie nie mogło zostać zakończone, czyn uznaje się za próbę popełnienia przestępstwa.
Aspekt subiektywny
Popełnienie przestępstwa cechuje bezpośredni zamiar. Osoba atakująca rozumie, że bezprawnie ogranicza wolność innej osoby, nielegalnie przetrzymując ją w celu zmuszenia władz, organizacji lub innego obywatela do spełnienia jego wymagań. Jednocześnie winny chce wykonać te czynności.
14-letni rozsądny obywatel może zostać pociągnięty do odpowiedzialności.
Ważna uwaga
W przypadku śmierci ofiary lub wystąpienia innych poważnych konsekwencji, jeżeli istnieją podstawy do działania sprawcy, charakteryzują się one winą w dwóch postaciach: bezpośredniej woli i zaniedbania. W tym drugim przypadku zakłada się frywolność lub nieostrożność w zachowaniu osoby. 
Oznaki przemocy
Przemoc jest rozpoznawana przez okoliczności kwalifikujące. Można je wyrazić w:
- Celowe zadawanie obrażeń ciała o różnym nasileniu.
- Tortury
- Inne działania związane z spowodowaniem rzeczywistego uszczerbku na zdrowiu ofiary.
Używanie broni
Ten kwalifikujący się atrybut należy ocenić zgodnie z przepisami ustawy federalnej nr 150.
W art. 206 Kodeksu karnego, mówimy o wszystkich rodzajach broni i przedmiotów określonych w niniejszej ustawie federalnej i nie wymienionych w niej. Obiektem może być dowolny obiekt przywieziony z góry lub wybrany na miejsce zbrodni. Ważnym warunkiem uznania go za broń jest przydatność do użycia w odpowiedniej jakości.
Schwytanie nieletniej lub kobiety w ciąży
Znaki kwalifikujące określone w punktach d i e analizowanej normy można zastosować, jeżeli osoba winna wie, że obywatel ma mniej niż 18 lat, a kobieta jest w odpowiednim stanie. W tym przypadku wiek ciążowy nie ma znaczenia. 
Warunek zwolnienia z kary
Uwaga do artykułu 206 zapewnia możliwość wyłączenia odpowiedzialności sprawcy za schwytanie lub zatrzymanie osoby. Jeżeli podczas tego czynu podmiot popełnił kolejne przestępstwo, zostanie on ukarany na zasadach ogólnych. Na przykład sprawca nielegalnie przejął broń służbową (służbową), celowo wyrządził szkodę zdrowiu zatrzymanej osoby, zniszczył lub uszkodził mienie itp.
Zachęcająca norma zawarta w nocie ma na celu zapobieganie lub zmniejszanie prawdopodobieństwa poważniejszych konsekwencji. Motywy, na podstawie których osoba odmawia kontynuowania przestępstwa, nie mają znaczenia.