Bezpośrednio nieuczestniczący w produkcji środków trwałych przedsiębiorstwa należy do grupy nieprodukcyjnej. Mogą być własne lub wydzierżawione. Na przykład: szkoły, szpitale i inne budynki użyteczności publicznej.
Środki trwałe przedsiębiorstwa
Środki trwałe to zestaw wartości o charakterze materialnym, które były w produkcji od dłuższego czasu. Jednocześnie środki trwałe przenoszą wartość wartości produkcji w formie odpisów amortyzacyjnych etapami.
Ważne jest, aby pamiętać, że środki trwałe są rozpoznawane tylko jako środki pracy, których okres użytkowania przekracza 12 miesięcy. Co więcej, ich koszt powinien przekraczać minimalne miesięczne wynagrodzenie na jednostkę więcej niż 100 razy. Obejmują one główne aktywa produkcyjne i nieprodukcyjne, które różnią się udziałem lub brakiem udziału w procesie produkcyjnym przedsiębiorstwa.
Wszystkie środki trwałe są podzielone na własne lub oddane w leasing. Jak również aktywny lub pasywny. Aktywne są fundusze związane z procesem produkcyjnym i bezpośrednio wpływające na przedmiot pracy, który jest następnie modyfikowany. Mogą to być linie technologiczne, pojazdy, różne urządzenia regulacyjne.
Fundusze, które nie uczestniczą bezpośrednio i nie wpływają na produkcję, są klasyfikowane jako pasywne. Jednak bez nich proces produkcji jest również niemożliwy, ponieważ tworzą niezbędne warunki. Pasywne są budynki. Specjaliści wyróżniają kilka struktur środków trwałych: wiek, gatunek i technologię.
Definicje środków trwałych i innych niż aktywa
Do środków trwałych związanych z produkcją należą te, które są obiektami bezpośrednio zaangażowanymi w produkcję. Na przykład sprzęt lub maszyny. Aktywa produkcyjne obejmują również fundusze przemysłowe, transport, drogi, komunikację, fundusze rolnicze.
Nieprodukcyjne środki trwałe obejmują te, które są obiektami kulturalnymi i domowymi. Mogą to być na przykład miejsca gastronomiczne lub rekreacyjne. Stołówka dla pracowników przedsiębiorstwa, szkoły dla dzieci pracowników organizacji oraz specjalne centra medyczne należą do grupy funduszy nieprodukcyjnych.
Zgodnie ze stopniem uczestnictwa w procesie produkcyjnym logiczne jest stwierdzenie, że należą one do grupy pasywnej. Jednak to oni stwarzają korzystne warunki dla ciągłego procesu produkcyjnego i działania całego przedsiębiorstwa. Fundusze nieprodukcyjne nie przynoszą korzyści finansowych przedsiębiorstwu. W większości przypadków działają one bezpłatnie na koszt firmy dla wszystkich pracowników organizacji. Są dużą pozycją kosztową w bilansie firmy.
Udział nieprodukcyjnych środków trwałych wynosi około 20% całości. Jednak każdego roku w większości firm ich udział znacznie rośnie.
Przydział środków finansowych niezwiązanych z procesem produkcyjnym
Główne fundusze nieprodukcyjne mają na celu świadczenie usług mieszkaniowych, w tym edukacji, opieki zdrowotnej i kultury. Obecność takich funduszy prowadzi do wzrostu wydajności pracy w przedsiębiorstwie, a także przyciąga większą liczbę pracowników. Jednak obsługa dużej liczby aktywów nieprodukcyjnych jest możliwa tylko dla stabilnych finansowo firm.
Fizyczna amortyzacja funduszy
Środki trwałe mogą się zużywać.Amortyzacja zależy od jakości i stanu, a także od przyniesionego wyniku eksploatacji konstrukcji, budynków i innych środków. Specjaliści dzielą zużycie na dwa typy:
- moralny;
- fizyczny.
Główne nieprodukcyjne aktywa przedsiębiorstwa mogą osiągnąć 100% stopnia zużycia. Jednak fakt ten w tym przypadku nie jest dobrym powodem do rozbiórki budynku.
Zużycie fizyczne oznacza pogorszenie parametrów fizycznych i mechanicznych. Pogorszenie stanu fizycznego ulega przyspieszeniu pod wpływem środowiska zewnętrznego, czynnika ludzkiego. W przypadku środków trwałych nieprodukcyjnych oznacza to, że budynek lub konstrukcja staje się zrujnowana i nie nadaje się do użytku. Używanie go staje się niebezpieczne dla ludzi. Przy fizycznym pogorszeniu aktywów nieprodukcyjnych konieczne jest przeprowadzenie bieżącej lub remontu budynków w celu ich dalszego stabilnego funkcjonowania.
Amortyzacja funduszy
Amortyzacja jest również podzielona na 2 rodzaje, a mianowicie:
- techniczne starzenie się środków trwałych ze względu na pojawienie się ulepszonych opcji;
- amortyzacja środków trwałych.
A jeśli bardziej prawdopodobne jest, że pierwszy rodzaj starzenia się będzie związany z produkcyjnymi środkami trwałymi, wówczas nieprodukcyjne środki trwałe również podlegają drugiemu. Spadek ceny za metr kwadratowy gruntu, na którym stoi budynek, dewastacja, zmiana stylistyki architektonicznej - wszystko to może prowadzić do starzenia się.
Na przykład szpital zbudowany dla przedsiębiorstwa zatrudniającego nie więcej niż 100 osób nie będzie w stanie pomieścić wymaganej liczby pacjentów w ciągu kilku lat, jeśli liczba pracowników w przedsiębiorstwie wzrośnie. To samo może się zdarzyć w strefie gastronomicznej. Jadalnia, zbudowana dla 50 pracowników, z rosnącą liczbą pracowników w przedsiębiorstwie, nie będzie w stanie obsłużyć wszystkich pracowników firmy w porze lunchu. W takim przypadku firma będzie zmuszona zainwestować dużą część środków finansowych w budowę nowego budynku lub w rozbudowę obecnego.
Skład i struktura środków trwałych
Stosunek nieprodukcyjnych i produkcyjnych środków trwałych przedsiębiorstwa do siebie może być różny w przedsiębiorstwach z różnych branż. Zależy to od wyposażenia technicznego, kondycji finansowej, specjalizacji branżowej i wielu innych powodów.
Na przykład przemysł spożywczy w większości przypadków ma największy udział aktywów nieprodukcyjnych, w sumie może osiągnąć 50%. W przemyśle paliwowym udział aktywów nieprodukcyjnych jest również duży i sięga 20%.