Ropa naftowa jest siłą napędową światowej gospodarki. Pierwszy miliarder na świecie, Rockefeller, zrobił fortunę na „czarnym złocie”. Ropa naftowa służyła jako źródło światowej sławy Nagrody Nobla. Zwróciła również zacofane kraje Azji Środkowej zamieszkane przez koczowników w supernowoczesne mocarstwa, z którymi reszta świata się liczy. Sam olej był znany od czasów starożytnych, ale był używany w swojej naturalnej postaci. W starożytnym Babilonie był używany jako materiał dziewiarski w budownictwie, a budowa legendarnej Wieży Babel nie mogłaby się bez niego obejść.
Faraonowie Egiptu używali tego węglowodoru do balsamowania umarłych. Nieco później zaczęto stosować olej jako część palnych mieszanin. Ale wydobycie „czarnego złota” było powszechne dopiero po rozpoczęciu powszechnego wykorzystania jego rafinacji. Popyt, jak wiadomo, tworzy podaż. A łatwopalne właściwości nowej starej skamieliny służyły jako źródło wzbogacenia przede wszystkim dla dostawców palnych mieszanin do lamp. Kolejnych górników i przetwórców wzbogacono ze względu na popyt na produkty przetworzone - paliwa, tworzywa sztuczne.
Kraje produkujące ropę naftową
Na świecie nie wszystkie państwa są wyposażone w własne zasoby ropy naftowej; w sumie istnieje około dziewięćdziesięciu mocarstw, w których jest ona wytwarzana. Ale w większości tych krajów węglowodory nie są wystarczające nawet do konsumpcji krajowej, ponieważ zasoby tego bardzo przydatnego minerału są nierównomiernie rozmieszczone na całej planecie. Różne źródła zmieniają numery seryjne stanów, gdy oblicza się produkcję ropy dla krajów świata, ale trzej liderzy pozostają niezmienieni bez względu na źródło - Rosja, Arabia Saudyjska i Stany Zjednoczone. Te trzy kraje odpowiadają za około czterdzieści procent światowej produkcji czarnego złota. Czwarte miejsce we wszystkich źródłach zajmuje Chiny - światowy lider pod względem zużycia węglowodorów. Produkcja ropy w poszczególnych krajach różni się również w różnych źródłach, ale wszystkie liczby wskazują, że roczna wielkość produkcji wynosi ponad cztery miliardy ton.
Gracze rynku ropy
Wydaje się, że największa produkcja ropy według krajów obejmuje Rosję, Arabię Saudyjską i Stany Zjednoczone w pierwszej trójce i powinny one rozwiązać wszystkie problemy rynkowe. Oni decydują. Niemniej jednak ostatnie słowo na światowym rynku „czarnego złota” należy do organizacji krajów eksportujących ropę (OPEC), która oprócz Arabii Saudyjskiej obejmuje kilkanaście krajów o dość wysokim poziomie produkcji. Duzi gracze na rynku węglowodorów, oprócz producentów, są konsumentami tego produktu. Przede wszystkim są to Chiny, a także Indie, Brazylia, Kanada, kraje UE.
Światowe rezerwy
Produkcja ropy według kraju odnosi się tylko do dzisiaj. Ale przyszłość tej branży zależy od dostępnych zapasów. Według statystyk potwierdzone światowe rezerwy ropy wynoszą dziś prawie dwa tryliony ton, z czego prawie trzy czwarte jest w krajach OPEC. Rezerwy Rosji stanowią 5% globalnej, Stany Zjednoczone - 2%, a Chiny - 1%. Liderami światowych rezerw ropy naftowej są Wenezuela i Arabia Saudyjska, które stanowią 18% i 16% wszystkich niewykorzystanych źródeł na świecie. Na liście - Kanada, Irak i Iran - których rezerwy stanowią około 10% światowej sumy. Jednak ropa naftowa jest produkowana w 80% przypadków na polach odkrytych ponad czterdzieści lat temu.
Koszt sprzedaży
Oczywiście cena wydobywania węglowodorów z ziemi w różnych krajach jest różna.Koszt produkcji ropy naftowej bywa różny w poszczególnych krajach. Tak więc „czarne złoto” wydobywane w Arabii Saudyjskiej i Iranie jest uważane za najtańsze - odpowiednio cztery i pięć dolarów za baryłkę. Najdroższa jest ropa naftowa wydobywana na Morzu Północnym przez Norwegię (siedemnaście dolarów za baryłkę) oraz w Zatoce Meksykańskiej Stanów Zjednoczonych (dwadzieścia pięć).
Do niedawna najwyższy koszt był zgodny z węglowodorami łupkowymi produkowanymi w Stanach Zjednoczonych, ale w ciągu ostatnich trzech lat spadł pięciokrotnie i wynosi około 20 dolarów za baryłkę. Koszt produktu wytwarzanego w Rosji waha się od sześciu dolarów za baryłkę (przy długotrwałych projektach) do szesnastu dolarów (na nowych polach). Powyższe koszty produkcji ropy według kraju nie obejmują jednak elementu logistycznego. Wydobycie skamieliny z ziemi nie stanowi problemu, ważniejsze jest, aby dostarczyć ją konsumentowi końcowemu. I tutaj obowiązują ogromne odległości od rosyjskich pól do konsumentów - do Europy lub Chin, kiedy koszt węglowodorów wzrasta do ceny ponad trzydziestu dolarów za baryłkę. Jednocześnie produkcja ropy w krajach ich bezpośredniego zużycia jest mniej kosztowna. Firmy w Norwegii, Chinach i Stanach Zjednoczonych nie ponoszą dodatkowych kosztów logistycznych, więc osiągają duże zyski. Jednak tylko kilka krajów należących do OPEC, Rosji, Kanady i Norwegii spełnia lokalny poziom wydobycia ropy. Pozostałe państwa muszą importować „czarne złoto”.
Zamiast sum
Pomimo spadku cen światowych produkcja ropy w poszczególnych krajach pozostała praktycznie niezmieniona. Tak, historyczna maksymalna cena (ponad sto czterdzieści dolarów za baryłkę w 2008 r.) Nie zostanie osiągnięta w najbliższej przyszłości, ale lata dziewięćdziesiąte, kiedy „czarne złoto” kosztuje mniej niż dwadzieścia dolarów, nie powrócą. Powstaną nowe złoża i odkryte zostaną nowe źródła energii. Kiedyś wydawało się, że węgla nie da się zastąpić niczym, ale teraz na świecie praktycznie nie ma kopalni węgla. Wyglądasz, ten sam los czeka na ropę.
