Niemcy są jednym z krajów UE, które od ponad trzynastu lat używają euro jako swojej waluty krajowej. Niemniej jednak pomimo tego jego obywatele nadal zachowują 12,9 miliarda marek niemieckich, co stanowi 6,6 miliona euro w przeliczeniu. Zgadzam się, przyzwoita kwota nawet dla tak bogatego kraju!
Według sondaży zdecydowana większość respondentów, a mianowicie 74 proc., Nie podziela nostalgii za niemiecką marką! Dlaczego waluta Niemiec jest tak wyjątkowa i czy Niemcy naprawdę szanują swoją historię? Czy to tylko hołd dla przeszłości? Aby to zrozumieć, musimy wrócić do historii.
Historia pojawienia się i rozwoju niemieckiej marki
Niemiecka marka pojawiła się po raz pierwszy w średniowieczu, kiedy ziemie współczesnych Niemiec były częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Na całym tym rozległym terytorium ludy podbite przez Rzymian posiadały wiele jednostek monetarnych, z których główną był funt, składający się z 20 szylingów (1 szyling podzielono na 12 fenigów). Jednak funt był bardzo dużą i ciężką monetą, co spowodowało pewne niedogodności w obliczeniach, więc stopniowo pół funta, innymi słowy, znak wszedł do obiegu. Wraz z nim poszły takie pieniądze jak gulden, talar, krążownik, bez grosza i wiele innych. Kiedy w 1870 r. Powstało Cesarstwo Niemieckie, marka składająca się ze 100 Pfennigs została przyjęta jako jedyna waluta narodowa Niemiec, którą Niemcy z powodzeniem stosowali zarówno w swoim kraju, jak i podróżując daleko poza jego granice.
Głęboki kryzys, spadek płynności marki
„Czarne czasy” nadeszły dla byłej niemieckiej waluty w latach Republiki Weimarskiej (1919–1933), kiedy po całkowitej porażce w pierwszej wojnie światowej kraje Ententy zobowiązały Niemcy do wypłacenia wielomilionowego odszkodowania. Całkowita hiperinflacja sparaliżowała system finansowy kraju, 1 dolar amerykański wyniósł 4,2 miliarda marek (!). Mówiąc najprościej, aby kupić bochenek chleba, trzeba było przynieść do sklepu wózek z banknotami!
W tamtych czasach stosunki handlowe w Niemczech sprowadzały się do handlu wymiennego, czarny rynek rozkwitł w pełni, wydawało się, że niemiecka waluta już nieodwracalnie straciła na wartości, kraj był całkowicie zdemoralizowany i był w głębokim kryzysie finansowym, społecznym i politycznym. Ale mimo wszystko młoda republika wciąż była w stanie pokonać trudności i osiągnąć pewien poziom stabilności. W „złotych latach dwudziestych” Republika Weimarska wprowadziła nowy znacznik, który trwał do 1944 r.
Rekonstrukcja powojenna
Po klęsce w czasie II wojny światowej i podziale Niemiec na Republikę Federalną Niemiec i Niemiecką Republikę Demokratyczną powstały dwie nowe jednostki walutowe - Niemiecki Znak Niemiec (niemiecki: Deuteche Mark) i Niemiecka Republika Demokratyczna (Deuteche Mark DDR). Były w obiegu odpowiednio do 2002 i 1990 roku. Stopniowo marka umacniała się coraz bardziej, już w połowie lat 50. ubiegłego wieku stała się jedną z najsilniejszych i najbardziej niezawodnych walut na świecie. Niemiecka waluta była tak stabilna, że nawet mieszkańcy innych krajów woleli oszczędzać na znakach niemieckich. Niemcy byli bardzo dumni ze swojego znaku niemieckiego, ponieważ to właśnie z nią mocno kojarzyli ekonomiczny cud lat pięćdziesiątych.
Kiedy w 1990 r. Republika Federalna Niemiec i Niemiecka Republika Demokratyczna ponownie połączyły się w jeden kraj, znak niemieckiej NRD zniknął i został symbolicznie pochowany. Jest nawet nagrobek, pod którym „spoczywa” dawna waluta Niemiec.
Współczesny następca marki niemieckiej - Eurocurrency
Niemiecki znak przestał być niezależnym środkiem płatniczym od 1 stycznia 2002 r., Kiedy oficjalnie wprowadzono nową walutę dla płatności gotówkowych w całej Unii Europejskiej.Niemcy również zaczęły używać euro jako waluty krajowej. Ale muszę powiedzieć, że niezbyt chętnie pożegnała się ze swoim znakiem firmowym. A teraz Niemcy z nostalgią pamiętają swoją walutę, a czasem nawet żądają od rządu, aby powrócił do niej ponownie.
Mennice Niemiec
Teraz w kraju jest pięć mennic bijących monety euro, z których każda ma swoje własne oznaczenie:
- A - Berlin;
- D - Monachium;
- J - Hamburg;
- G - Karlsruhe;
- F - Stuttgart.
Wraz z rokiem emisji monety euro zawierają informacje o mennicy, w której zostały wyemitowane.
Tradycyjne symbole stosowane w projekcie Euromark
Obowiązkowe atrybuty w projekcie Euromark to tradycyjne symbole narodowe kraju. Swoim wyglądem 1-, 2- i 5-eurocenty, a także obie monety euro (1 i 2 euro, które są odlewane z bimetalu) przypominają dawną walutę - markę niemiecką.
Liść dębu to stary symbol, który ozdabiał najmniejszą jednostkę monetarną Niemiec - Pfennig. Teraz jest przedstawiony na monetach 1, 2 i 5 centów.
Brama Brandenburska to naprawdę wspaniałe arcydzieło niemieckiej architektury, wykonane w stylu klasycznym. Stał się symbolem stolicy Niemiec po zakończeniu II wojny światowej. To właśnie u tych bram spotkanie mieszkańców Berlina Zachodniego i Wschodniego miało miejsce w listopadzie 1989 r., Kiedy mur berliński został zniszczony. Wtedy ten zabytek architektury był świadkiem jedności narodu niemieckiego. Od tego czasu Brama Brandenburska jest przedstawiana na monetach o nominałach 10, 20 i 50 centów euro.
I wreszcie orzeł federalny jest stałym symbolem niemieckiej suwerenności. Po raz pierwszy pojawił się w herbie Cesarstwa Niemieckiego i stał się państwowym znakiem kraju w 1950 roku. Orzeł jest również używany w oficjalnych dokumentach. Ten tradycyjny atrybut jest całkowicie przyjęty z herbu Republiki Weimarskiej i jest obecnie przedstawiany na monetach 1 i 2 euro.
Podsumowując
Teraz widzimy, że waluta Niemiec narodziła się, rozwinęła, przeżywała trudne etapy formacji wraz z samym państwem, umocniła się i niemal całkowicie zdeprecjonowała, powtarzając z najwyższą precyzją wszystkie kamienie milowe w historii swojego narodu. Nie ma kraju bez wartości i symboli. Jest to dziedzictwo historyczne i kulturowe każdego narodu, a on sam jest za to odpowiedzialny. Być może dlatego konserwatywni Niemcy nawet teraz nie chcą całkowicie rozstać się ze starym deutschemark, zdając sobie sprawę z faktu, że ludzie, którzy nie pamiętają swojej przeszłości, nie mają prawa do przyszłości.
