Pożyczony kapitał w bilansie: wzór, linia

Współczesne warunki biznesowe charakteryzują się chęcią wielu firm do przezwyciężenia kryzysu i stworzenia dobrych perspektyw rozwoju polityki zadłużenia, ponieważ zaciąganie pożyczek jest częścią działalności biznesowej każdej firmy, która pozwala zachować strukturę kapitału, kondycję finansową i zdolność kredytową. Niezbędnym elementem takiej polityki jest zapewnienie bazy informacyjnej dla określenia potrzeby przyciągnięcia pożyczonych źródeł z potrzebą utrzymania elastyczności finansowej spółki i dywersyfikacji źródeł finansowania.

Realizacja takich zadań jest możliwa tylko wtedy, gdy przedsiębiorstwo jest wyposażone w bazę księgową i analityczną, która umożliwia rejestrowanie działalności firmy związanej z zadłużeniem, odzwierciedlającej koszty pozyskania źródeł długu.

Istota koncepcji

Pożyczony kapitał reprezentuje różne zobowiązania dłużne spółki, które powstają z zewnętrznych źródeł finansowania.

Pozyskiwanie pożyczonego kapitału jest racjonalnie opłacalne, ponieważ koszty jego obsługi (zapłacone odsetki) są ujmowane w kosztach, czyli zmniejszają dochód do opodatkowania.

Zwiększenie udziału pożyczonego kapitału w strukturze źródeł finansowania pociąga za sobą wzrost ryzyka finansowego uosobionego przez tę spółkę, zmniejszenie rezerwy pożyczonego kapitału oraz wzrost średniego ważonego kosztu kapitału spółki.

Klasyfikacja

Główne cechy alokacji rodzajów pożyczonego kapitału zostały przedstawione w poniższej tabeli.

Jak odzwierciedlone w bilansie?

Pożyczony kapitał w bilansie odzwierciedla się w 4 i 5 sekcjach bilansu. Sekcja 4 dotyczy zobowiązań długoterminowych, a 5 dotyczy zobowiązań krótkoterminowych.

Oddzielna linia, która ujawnia wartość istotnych aktywów przyciągniętych z zewnątrz dla zysku, nie jest dostarczana w formie salda. Jednak na podstawie danych raportu można obliczyć całkowitą kwotę pożyczonego kapitału.

Ponieważ pożyczony kapitał stanowi całkowite wyrażenie czwartej i piątej części bilansu, wzór jego obliczenia można przedstawić w następujący sposób. Pożyczony kapitał i wzór bilansu wygląda następująco:

ZK = str. 1400 + str. 1500

gdzie:

• ZK - pożyczony kapitał, t.
• s. 1400 - zobowiązania długoterminowe, t.
• s. 1500 - zobowiązania krótkoterminowe, t.

Zatem pożyczony kapitał jest rozumiany jako pieniężna forma zobowiązań dłużnych, którą można obliczyć jako sumę 4 i 5 sekcji bilansu. Wskaźnik ten znajduje odzwierciedlenie w bilansie w artykułach o źródłach finansowania.

Kwota pożyczonego kapitału w bilansie w wierszach 1400 i 1500 odpowiada kwocie zobowiązań finansowych, które można utworzyć w następującej formie:

• umowy pożyczki;
• umowy pożyczki;
• umowy kredytu towarowego.

Ten rodzaj kapitału jest potężnym zasobem, który może być niezbędny dla firmy w każdej sytuacji.

Pożyczony kapitał w bilansie dzieli się na kategorie i linie:

• strona1410 odzwierciedla niespłacone pożyczki o charakterze długoterminowym;
• s. 1420 odzwierciedla odroczone zobowiązania z tytułu podatku odroczonego;
• s. 1430 prowadzi rejestr szacunkowych zobowiązań;
• s. 1450 uwzględnia inne zobowiązania długoterminowe;
• s. 1510 uwzględnia krótkoterminowe pożyczone środki, które odzwierciedlają istotę pożyczki i odsetki;
• s. 1520 prowadzi rejestr zobowiązań krótkoterminowych;
• s. 1530 prowadzi rejestr długów z tytułu zobowiązań wobec członków firmy;
• s. 1540 prowadzi rejestr szacunkowych zobowiązań przez okres krótszy niż 12 miesięcy;
• str. 1550 odzwierciedla zobowiązania z tytułu krótkoterminowych zobowiązań, które wcześniej nie były ujmowane w str. 1510–1540.

Wskaźniki analityczne

Wśród wskaźników informacyjnych uwzględnionych przy ocenie pożyczonego kapitału w bilansie możemy wyróżnić:

• wskaźnik zadłużenia. Obliczenie tej wartości odpowiada formule:

Cdn = D / EBTIDA,

gdzie:

• D - kwota zobowiązań dłużnych, t.;
• EBTIDA to wskaźnik analityczny zdefiniowany jako różnica między wielkością zysku firmy przed odliczeniem kosztów odsetek, podatków i amortyzacji, tj.

Norma tego współczynnika jest zdefiniowana w zakresie 2-2,5. Długoterminowe pożyczki i pożyczki (w praktyce międzynarodowej), krótkoterminowe pożyczki i pożyczki (w praktyce rosyjskiej) można uznać za dług.

• wskaźnik dźwigni finansowej (wskaźnik kapitału pożyczonego w bilansie), który określa wzór:

FR = (DO + KO) / SK,

gdzie:

• TO - zobowiązania długoterminowe, t.;
• KO - zobowiązania krótkoterminowe, t.
• SK - kapitał własny, tj.

Zalecana norma to 0,25–1. Przy wartości 0,25 możemy stwierdzić, że spółka ma spore zadłużenie, co świadczy o pozytywnej ocenie zdolności kredytowej. Przy wartości bliskiej 1 obciążenie uważa się za maksymalne. Jeżeli wartość współczynnika pożyczonego kapitału zgodnie ze wzorem bilansowym przekracza 1, to zdolność kredytowa jest oceniana negatywnie.

• udział finansowania środków trwałych z tytułu „długich” pożyczek:

D = DO / VA,

gdzie VA - aktywa trwałe, tj.

Przyciąganie pożyczek na finansowanie środków trwałych jest uzasadnione, ponieważ kwoty te są dalej wygasane przez przepływy pieniężne generowane przez te środki trwałe.

• stosunek aktywów obrotowych i pożyczek krótkoterminowych określa wzór:

SOB = OA / KO,

gdzie OA - aktywa obrotowe spółki, tj.

Norma tego wskaźnika waha się od 1,5 do 2.

W wyniku analizy tych wskaźników dotyczących stosowania zobowiązań dłużnych spółki możemy stwierdzić, że jest ona wiarygodna. Baza informacji uzyskana na podstawie obliczeń przedstawionych wskaźników pozwala również kierownictwu opracować szereg środków mających na celu zwiększenie wiarygodności kredytowej firmy.

Interakcja kapitału własnego i pożyczonego kapitału

Związek między tymi dwoma elementami strukturalnymi reprezentuje rolę dźwigni finansowej, która występuje w spółkach, które nie mają wystarczającej ilości środków finansowych na prowadzenie działalności lub jej rozszerzenie. W tej sytuacji pożyczone fundusze zaspokajają potrzeby firmy w bieżącym okresie i przynoszą zysk. Jednak wielkość stosunku kapitału własnego do pożyczonego w bilansie odgrywa dużą rolę i wpływa na stabilność finansową spółki.

Przy znacznym przekroczeniu kwoty pożyczonych środków w stosunku do funduszy własnych możliwe jest bankructwo. Jednocześnie najbardziej opłacalna jest ryzykowna polityka zaciągania pożyczek.

Dostępne są następujące opcje dźwigni:

• pozytywne zastosowanie: w tym przypadku dochód z pożyczonych funduszy przekracza opłatę za ich wykorzystanie, firma osiąga zysk;
• neutralne zastosowanie: dochód z pożyczonych funduszy jest równy kosztowi ich utrzymania;
• negatywne wykorzystanie: tutaj firma ponosi straty, korzystanie z kredytu się nie opłaca.

Kierunki optymalizacji pożyczonego kapitału

W celu zwiększenia wiarygodności kredytowej spółki korzystającej z bazy informacji na temat zobowiązań dłużnych proponuje się udoskonalenie metodologicznego podejścia do odzwierciedlenia i oceny działalności spółki z pożyczonymi środkami. Aby zarządzać zadłużeniem i zapewnić wiarygodność kredytową spółki, konieczne jest generowanie danych o różnym stopniu uogólnienia: skonsolidowanych i bardziej szczegółowych.

Aby zwiększyć zawartość informacji w danych, zaleca się zrewidowanie organizacji rachunkowości analitycznej zobowiązań dłużnych spółki poprzez zmianę rachunków drugiego rzędu i oddzielenie rachunków trzeciego (a nawet czwartego).

Sugestie dotyczące optymalizacji rachunkowości

Proponowana struktura kont do księgowania funduszy dłużnych spółki w celu zwiększenia jej zdolności kredytowej jest następująca:

• rachunki pierwszego rzędu, które łączą wszystkie możliwe dane na temat stanu pożyczonych środków spółki (zarówno długoterminowych, jak i krótkoterminowych);
• rachunki drugiego rzędu, które są w stanie odzwierciedlić informacje księgowe na temat ogólnych rodzajów zobowiązań dłużnych, takich jak: pożyczki i pożyczki;
• konta trzeciego rzędu są w stanie uszczegółowić informacje na temat bardziej konkretnego rodzaju zobowiązania, na przykład kredytu komercyjnego, umowy pożyczki itp.;
• rachunki czwartego rzędu, które są w stanie przechwytywać informacje o różnych rodzajach rozliczeń, na przykład długach, odsetkach, grzywienach itp.

Takie grupowanie kont dla firmy pozwoli na bardziej dogłębne badanie rachunkowości analitycznej dla wszystkich rodzajów zobowiązań dłużnych spółki. Jest również w stanie poprawić kontrolę w tym obszarze, zwiększyć efektywność zarządzania długiem firmy, wzmocnić zdolność kredytową. Zaleca się usprawnienie systemu kontroli poprzez wprowadzenie wewnętrznych raportów w firmie, a także dynamikę i strukturę pożyczonych środków. Takie raporty mogą być przygotowywane co miesiąc i przekazywane zarządowi do 25. Umożliwiają kierownictwu śledzenie w odpowiednim czasie negatywnych trendów w strukturze pożyczonych środków i kapitału spółki, w celu ich eliminacji na czas, zwiększając w ten sposób efektywność zarządzania długiem i wiarygodność kredytową spółki.

Efektywność zarządzania

Aby zwiększyć efektywność zarządzania długiem, możliwe jest wprowadzenie harmonogramu przepływu pracy, wprowadzenie stanowiska księgowego dla zobowiązań dłużnych. Obowiązki takiego księgowego mogą obejmować:

• kontrola prawidłowego przetwarzania podstawowych dokumentów dotyczących długów spółki;
• weryfikacja naliczania odsetek;
• sprawdzanie poprawności odzwierciedlenia operacji w zakresie księgowania długów spółki.

Wdrożenie tych procedur pomaga zmniejszyć odsetek błędów i nieścisłości w rachunkowości.

Wniosek

Wdrożenie wszystkich proponowanych środków pozwoli spółce wyraźnie monitorować strukturę i strukturę zobowiązań dłużnych, kontrolować negatywne trendy i ograniczać je w celu zwiększenia wiarygodności kredytowej firmy oraz rozwoju dodatniej dynamiki rozwoju.