Καθεστώς περιορισμών σε ποινικές υποθέσεις: διαδικασία υπολογισμού, διάρκεια

Στην Art. 78 του Ποινικού Κώδικα, αποδεικνύεται ότι ένας από τους λόγους απαλλαγής από την ευθύνη είναι η λήξη του καθεστώτος των περιορισμών στην υπόθεση. Οι συγκεκριμένες περίοδοι στην περίπτωση αυτή εξαρτώνται από την κατηγορία της πράξης που έχει διαπραχθεί. Ας εξετάσουμε λεπτομερέστερα το καθεστώς των περιορισμών στο ποινικό δίκαιο.

Σοβαρότητα

Ανάλογα με τη φύση και το επίπεδο κινδύνου για την κοινωνία, η νομοθεσία προβλέπει διαφορετική προθεσμία παραγραφής σε ποινικές υποθέσεις. Η απάτη, για παράδειγμα, μπορεί να είναι σε μεγάλη κλίμακα. Στην περίπτωση αυτή, ισοδυναμεί με σοβαρά εγκλήματα. Η προθεσμία παραγραφής σε αυτή την περίπτωση θα είναι μεγάλη. Μια πράξη ενός προσώπου μπορεί να χαρακτηριστεί σύμφωνα με τη γενική σύνθεση χωρίς επιβαρυντικές περιστάσεις. Στην περίπτωση αυτή, η διάρκεια της περιόδου θα είναι διαφορετική. Ο νόμος ορίζει:

1. Το καθεστώς παραγραφής για ποινικές υποθέσεις ελάσσονος σημασίας εγκλημάτων είναι 2 έτη. Μετά από αυτή την περίοδο, ο ένοχος απαλλάσσεται από την ευθύνη. Ο υπολογισμός πραγματοποιείται από την ημερομηνία του εγκλήματος. Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει τα εγκλήματα (απερίσκεπτη και εκ προθέσεως), η τιμωρία των οποίων δεν υπερβαίνει τα 2 χρόνια φυλάκισης.
2. Το καθεστώς παραγραφής για ποινικές υποθέσεις μέσης βαρύτητας είναι 6 έτη. Στο τέλος αυτής της περιόδου, το πρόσωπο υπόκειται σε απελευθέρωση και οι διαδικασίες εναντίον του τερματίζονται. Στα εγκλήματα πρβλ. η σοβαρότητα περιλαμβάνει πράξεις για τις οποίες η μέγιστη τιμωρία δεν υπερβαίνει τα 5 χρόνια φυλάκισης ή εκ προθέσεως, διαπραχθείσα λόγω αμέλειας, για την οποία προβλέπεται να παραμείνει στη φυλακή για περίοδο μεγαλύτερη των 2 ετών.
3. Το καταστατικό των περιορισμών στις ποινικές υποθέσεις της κατηγορίας "τάφος" είναι 10 έτη. Τέτοιες πράξεις περιλαμβάνουν εγκλήματα για τα οποία η ποινή είναι πάνω από 5, αλλά λιγότερα από 10 χρόνια φυλάκισης.
4. Οι ένοχοι των ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων μπορούν να απαλλαγούν από την ευθύνη μετά από 15 χρόνια από την ημερομηνία της προμήθειας τους. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται πράξεις για τις οποίες επιβάλλεται ποινή άνω των 10 ετών, καθώς και φυλάκιση κατά τη διάρκεια της ζωής.

Κανόνες υπολογισμού

Επίσης, καθιερώνονται από την Art. 78 του Ποινικού Κώδικα. Το καθεστώς των περιορισμών για ποινική δίωξη αρχίζει την ημέρα που διαπράττεται η πράξη. Για να μάθετε πότε λήγει ο νόμιμος χρόνος, είναι απαραίτητο να καθορίσετε τη στιγμή που το έγκλημα έχει ολοκληρωθεί. Κατά κανόνα, αυτό δεν είναι δύσκολο. Δυσχέρειες προκύπτουν με συνεχείς και συνεχείς πράξεις.

Στην τελευταία αυτή περίπτωση, το καθεστώς των περιορισμών σε ποινικές υποθέσεις ξεκινά από τη στιγμή που τελειώνει το έγκλημα. Μπορεί να είναι η ημέρα που ο ένοχος ομολόγησε ή κρατήθηκε. Για συνεχιζόμενα εγκλήματα, ο υπολογισμός αρχίζει από τη στιγμή που διαπράχθηκε η τελευταία παράνομη ταυτόσημη πράξη. Το καθεστώς των περιορισμών λήγει με την έναρξη της ισχύος της ποινής. Εάν ο δράστης προβεί σε νέα πράξη, ξεκινά το καθεστώς των περιορισμών ανεξάρτητα και πάλι, και έτσι κάθε φορά. Η περίοδος θα πρέπει να υπολογίζεται από τις 00.00 ημέρες που ακολουθούν την ημέρα του εγκλήματος. Η αντίστροφη μέτρηση λήγει στις 00.00 την τελευταία ημέρα της περιόδου παραγραφής.

Σημαντικό σημείο

Η βασική προϋπόθεση για απαλλαγή από την ευθύνη είναι η συνέχεια του υπολογισμού του όρου. Εάν ο δράστης κρύβεται από τις αρχές διερεύνησης ή τη δικαιοσύνη, η αντίστροφη μέτρηση αναστέλλεται. Η περίοδος ανανεώνεται από την ημερομηνία κράτησης του δράστη του εγκλήματος ή από την εξομολόγηση του.

Ζωή φυλάκισης

Το καθεστώς παραγραφής για ποινικές διαδικασίες δεν εξαρτάται από τη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου ή την προκαταρκτική έρευνα. Αυτό σημαίνει ότι, κατά το τέλος των καθορισμένων περιόδων, οι εξουσιοδοτημένες αρχές πρέπει να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα που προβλέπονται στο άρθρο. 78 του Ποινικού Κώδικα.Η διάταξη αυτή δεν ισχύει για πράξεις για τις οποίες επιβάλλεται ισόβια κάθειρξη. Στις περιπτώσεις αυτές, το ζήτημα της αίτησης ή μη εφαρμογής του καθεστώτος περιορισμού αποφασίζεται αποκλειστικά από το δικαστήριο. Για τους ένοχους που καταδικάζονται σε τέτοια τιμωρία παρέχονται ορισμένες εγγυήσεις. Για παράδειγμα, αν το δικαστήριο αποφασίσει να μην τους απαλλάξει από την ευθύνη, ο νόμος δεν επιτρέπει την επιβολή ποινών ισόβιας κάθειρξης στους δράστες.

Εξαιρέσεις

Η νομοθεσία προβλέπει περιπτώσεις για τις οποίες δεν ισχύει ο κανόνας των περιορισμών. Τέτοιες εξαιρέσεις περιλαμβάνουν τα εγκλήματα κατά της ασφάλειας της ανθρωπότητας και του κόσμου, την προετοιμασία, το σχεδιασμό, τη διεξαγωγή, την απελευθέρωση επιθετικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, τη χρήση απαγορευμένων μεθόδων και μέσων πολεμικής μάχης, οικοκάλυψης και γενοκτονίας.

Συμπέρασμα

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, οι προθεσμίες διατυπώνονται σαφώς, καθορίζεται η διαδικασία υπολογισμού τους. Ένα από τα πιο σημαντικά κριτήρια στην περίπτωση αυτή είναι η σοβαρότητα της πράξης. Όσο πιο σοβαρό και επικίνδυνο είναι το έγκλημα για την κοινωνία, τόσο περισσότερο χρόνο δίνεται στον εντοπισμό του ενόχου. Το καθεστώς των περιορισμών επιτρέπει την διεξοδική διερεύνηση, τον εντοπισμό των υπόπτων, τις απαραίτητες έρευνες και τα αποδεικτικά στοιχεία. Εάν η ενοχή δεν αποδειχθεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τότε η πράξη του προσώπου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σύμφωνα με οποιοδήποτε άρθρο του Ποινικού Κώδικα. Ως εκ τούτου, δεν υπόκειται σε ευθύνη.