Leczenie ambulatoryjne jest wygodną opcją leczenia zarówno dla pacjenta, jak i publicznego systemu opieki zdrowotnej. Obecnie w przypadku większości chorób, które nie wymagają zbyt poważnej interwencji terapeutycznej lub specjalistycznej, stosuje się ten rodzaj opieki.
Co oznacza opieka ambulatoryjna?
Jest to system opieki medycznej, w którym pacjent przechodzi prawie wszystkie niezbędne środki terapeutyczne w domu lub w klinice. W tym samym czasie kupuje leki na własny koszt (z wyjątkiem przypadków, gdy leki są dostarczane bezpłatnie, na przykład z astmą oskrzelową).
Obecnie zdecydowana większość chorób, które nie powodują poważnych zaburzeń w aktywności ciała pacjenta, jest leczona ambulatoryjnie. Opcja opieki szpitalnej jest zalecana w bardziej złożonych sytuacjach, w przypadku specjalistycznych metod leczenia lub w stanach, które bezpośrednio zagrażają życiu i / lub zdrowiu pacjenta.
Korzyści
Ta opcja opieki medycznej ma kilka zalet:
- Pacjent nie musi przebywać na stałe w placówce opieki zdrowotnej.
- Schemat leczenia ambulatoryjnego jest terapią, którą można podjąć bez oderwania się od obowiązków domowych, a czasem od obowiązków zawodowych.
- W przypadku zdrowia publicznego ta opcja jest najbardziej opłacalna.
Dzięki tym wszystkim zaletom co roku starają się częściej stosować leczenie ambulatoryjne w celu leczenia pacjentów.
Wady
Takie podejście do leczenia chorób ma pewne wady. Najważniejsze z nich to:
- Pacjent nie znajduje się pod stałym nadzorem personelu medycznego.
- Pacjent musi w całości zapłacić za wszystkie leki.
Ze względu na obecność tych niedociągnięć leczenie ciężkiej patologii nie oznacza zastosowania leczenia ambulatoryjnego. Stacjonarna wersja terapii w tym przypadku jest znacznie bardziej odpowiednia.
Jakie patologie najczęściej leczy się w warunkach ambulatoryjnych?
Istnieje wiele chorób, w przypadku których leczenie ambulatoryjne jest najbardziej racjonalne. Najczęściej pacjenci w klinikach są zatem leczeni z powodu:
- ostre infekcje dróg oddechowych;
- nadciśnienie tętnicze poza kryzysami nadciśnieniowymi;
- astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc bez zaostrzeń;
- przewlekłe zapalenie żołądka i wrzód trawienny żołądka i / lub jelita bez powikłań;
- choroba niedokrwienna serca;
- przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek;
- encefalopatia krążeniowa;
- większość chorób profilu dentystycznego;
- ostre i przewlekłe zapalenie zatok.
Wszystkie te choroby są dość powszechne iw większości przypadków można je leczyć bez hospitalizacji w szpitalu.
Zaburzenia ambulatoryjne
Niezastosowanie się pacjenta do zaleceń lekarza podczas leczenia w domu lub w klinice jest bardzo, bardzo częste. Nawet w krajach Europy Zachodniej, gdzie ludzie są bardzo wrażliwi na problemy związane ze zdrowiem, tylko 30% pacjentów w pełni przestrzega postaw podanych przez specjalistę.
Obecnie oficjalnie zarejestrowano niewiele przypadków ambulatoryjnych, pomimo znacznego rozpowszechnienia tego zjawiska.Wynika to z faktu, że lekarze zwykle współczują pacjentom i nie robią odpowiednich śladów w dokumentacji medycznej, a zwłaszcza w tymczasowych kartach inwalidzkich. Jeśli zawierają oznaki naruszenia reżimu dla pacjenta, rekompensata pieniężna od pracodawcy może w ogóle nie zostać zwrócona lub znacznie zmniejszona.
Terminowe zgłaszanie naruszenia przez pacjenta schematu leczenia ambulatoryjnego jest właściwym sposobem dla lekarza, ponieważ:
- Pomaga zdyscyplinować pacjenta.
- Zwiększa przestrzeganie przez pacjenta leczenia.
- Zmniejsza tymczasową niepełnosprawność.
- Zmniejsza prawdopodobieństwo przewlekłego procesu patologicznego.
- Zmniejsza wydatki rządowe na płatności za tymczasowe karty inwalidzkie.
Obecnie prawidłowe wypełnianie dokumentacji przez lekarzy jest monitorowane nie tylko przez ich bezpośrednich przełożonych, ale także przez specjalistów firm ubezpieczeniowych.
Kiedy pacjent powinien zostać hospitalizowany?
Pomimo dużej liczby zalet leczenia ambulatoryjnego istnieje szereg przypadków, w których pacjent musi zostać przeniesiony pod stałym nadzorem personelu medycznego do placówki opieki szpitalnej.
Głównym wskazaniem do hospitalizacji jest sytuacja, w której stan pacjenta ocenia się jako umiarkowany, ciężki lub wyjątkowo ciężki. Można to zaobserwować zarówno przy ostrej patologii, jak i zaostrzeniu chorób przewlekłych.
Wskazaniem do przeniesienia pacjenta z ambulatoryjnego do stacjonarnego jest także potrzeba kompleksowego badania z wykorzystaniem zaawansowanych metod diagnostycznych. Może to znacznie skrócić czas poświęcony na identyfikację patologii i ustalenie dokładnej diagnozy. Obecnie niektórzy pacjenci są również hospitalizowani z powodu koniecznych środków przed przystąpieniem do komisji ekspertów medycznych i społecznych. Hospitalizacja w specjalistycznym szpitalu w tym przypadku pozwala ustalić najdokładniejszą diagnozę niezbędną do podjęcia świadomej decyzji komisji w przyszłości.