Podróbki mają zwykle fałszywe logo i marki, co prowadzi do naruszenia patentów lub praw autorskich. Podrabiane towary są niespełniające norm i mogą zawierać toksyczne pierwiastki, takie jak ołów lub rtęć. Doprowadziło to do śmierci setek tysięcy ludzi z powodu wypadków samochodowych i lotniczych, zatrucia lub przerwania przyjmowania substancji chemicznych niezbędnych dla organizmu (na przykład, jeśli dana osoba przyjmuje fałszywe leki).
Podrabianie pieniędzy jest potępiane i karane na całym świecie. Metoda fałszowania Karla Poppera jest powszechnie znana, zgodnie z którą teoria nie może być naukowa, jeśli nie można jej sfałszować.
Fałszowanie pieniędzy
Podrabianie to fałszowanie waluty bez prawnej zgody państwa lub rządu. Robienie lub używanie fałszywych pieniędzy jest formą oszustwa i fałszerstwa.
Statek fałszerzy jest prawie tak stary jak same pieniądze. Kopie platerowane (znane jako Fourrées) znaleziono z monet Lidian, uważanych za jedną z pierwszych monet zachodnich. Przed wprowadzeniem pieniądza papierowego najczęstszą metodą fałszowania było mieszanie tanich metali z czystym złotem lub srebrem.
Prowokacja inflacji
Specjalną formą fałszowania jest wytwarzanie dokumentów przez legalne drukarki w celu wywołania inflacji. Podczas II wojny światowej naziści wykuwali funty brytyjskie i dolary amerykańskie. Dzisiaj niektóre z najlepszych fałszywych banknotów nazywane są super-dolarami ze względu na ich wysoką jakość i podobieństwo do prawdziwego dolara amerykańskiego.
Obrót podrobionymi banknotami i monetami euro od wprowadzenia waluty w 2002 r. Stale rośnie, ale jak dotąd jest on gorszy od obrotu podrobionymi dolarami amerykańskimi. Oświadczenie o fałszowaniu w USA i UE to bardzo poważny czyn, który wymaga od osoby pewności co do swojej niewinności i odpowiedzialności.
Podrobiona waluta
Tradycyjnie podejmowane są liczne działania w celu zwalczania podrabiania, w tym tworzenie małych części ze zwiększonym drukowaniem na papierze, co pozwala nawet niespecjalistom na łatwą identyfikację podróbek. Na monetach używane są krawędzie frezowane lub rowkowane (oznaczone równoległymi rowkami), aby pokazać, że żaden z cennych metali nie został zastąpiony tanim odpowiednikiem.
Wpływ oszustw pieniężnych na społeczeństwo
W wyniku fałszowania pieniędzy firmy nie otrzymują rekompensaty za fałszowanie pieniędzy, co zmusza je do podnoszenia cen towarów. Nastąpił spadek wartości prawdziwych pieniędzy. Podwyżki cen (inflacja) często występują właśnie ze względu na wzrost obiegu pieniądza w gospodarce - nieautoryzowany sztuczny wzrost podaży pieniądza.
Fałszowanie pieniędzy to w rezultacie także spadek akceptowalności (zadowalającej) pieniądza. Odbiorcy mogą wymagać elektronicznych przelewów prawdziwych pieniędzy lub płatności w innej walucie (a nawet płatności w metalu szlachetnym, takim jak złoto). Jednocześnie w krajach, w których pieniądz papierowy stanowi niewielką część całego pieniądza w obiegu, makroekonomiczne skutki fałszowania pieniędzy mogą być nieistotne. Jednak efekty mikroekonomiczne, takie jak zaufanie do waluty, mogą być duże.
Fałszywe i fałszywe
Podrabianie to proces tworzenia, dostosowywania lub naśladowania przedmiotów, statystyk lub dokumentów z zamiarem oszukiwania w celu zmiany postrzegania przez społeczeństwo lub osiągnięcia zysku poprzez sprzedaż fałszywego przedmiotu.Kopie, repliki i reprodukcje studyjne nie są uważane za podróbki, choć później mogą stać się nimi poprzez poznanie i celowe zniekształcenie. Tworzenie fałszywych pieniędzy lub waluty jest często nazywane fałszowaniem, a identyfikacja i fałszowanie waluty opisano bardziej szczegółowo nieco wyżej.
Ale produkty konsumenckie mogą być również podróbkami, jeśli nie są wytwarzane przez wyznaczonego producenta wskazanego na etykiecie lub nie są oznaczone ikoną znaku towarowego.
Fałszowanie to także fałszowanie szeregów, nazwisk i dokumentów osobistych. Obejmuje to również oszukiwanie innej osoby, w tym za pomocą fałszywych przedmiotów. Fałszerstwo jest jedną z metod oszustwa, w tym kradzieży tożsamości. Podrabianie, fałszowanie i fałszowanie to niektóre z zagrożeń bezpieczeństwa.
W XVI wieku naśladowcy stylu Albrechta Durera powiększyli rynek fałszywego malarstwa, podpisując własne rzemiosła inicjałami słynnego grafika. W XX wieku rynek sztuki sprawił, że podróbki były bardzo opłacalne. Powszechne są podróbki szczególnie cennych artystów, takie jak rysunki pierwotnie namalowane przez Pablo Picasso, Paula Claya i Henri Matisse.
Szczególnym przypadkiem podwójnego fałszowania jest fałszowanie obrazów Vermeera Khana van Megeerena, a z kolei fałszowanie dzieła Van Megeurena przez jego syna Jacquesa van Megerena.
Fałszowanie w pracy biurowej
Fałszywe dowody, sfabrykowane dowody, fałszywe dowody lub dowody skorumpowane to informacje, które zostały utworzone lub uzyskane niezgodnie z prawem w celu wydania wyroku w sprawie sądowej. Nazywa się to fałszowaniem sprawy.
Sfałszowane dowody mogą być sfabrykowane przez każdą ze stron sprawy (w tym policję i inne siły prawne) lub przez osobę, która sympatyzuje z obiema stronami.
Fałszowanie historii
Pseudo-historia jest formą fałszowania, której celem jest zniekształcenie danych historycznych. W takim przypadku często stosuje się metody podobne do metod stosowanych w oficjalnych badaniach historycznych. Pseudo-historia często stanowi wielkie kłamstwo lub sensacyjne stwierdzenia na temat faktów historycznych wymagających przeglądu (przepisania) oficjalnej chronologii. Powiązanym terminem jest kryptohistoria. Odnosi się do pseudo-historii opartej na osądach właściwych okultyzmowi lub wynikających z nich. Pseudohistoria kojarzona jest z pseudonauką i pseudo-archeologią i bardzo często odwołuje się do nich ta sama terminologia.
Termin „pseudohistoria” (lub „fałszowanie historii”) został ukuty na początku XIX wieku, co sprawia, że słowo to jest starsze niż powiązane terminy, takie jak „pseudo-naukowcy” i „pseudonauka”. W 1815 r. Wykorzystano go do oznaczenia dzieł Homera i Hezjoda, które przez długi czas były uważane za narracje historyczne, choć opisywały całkowicie fikcyjne wydarzenia. Nieco obraźliwy ton tego terminu, nawiązujący do błędnego lub nieszczerego dzieła historiografii, można znaleźć w wielu świadectwach z początku XIX wieku.
Pseudo-historia jest podobna do pseudonauki, ponieważ obie formy fałszowania są osiągane przy użyciu metodologii, która twierdzi, że jest naukowa, ale nie spełnia standardów naukowych, w szczególności kryterium fałszowania Poppera wspomnianego na początku artykułu.
Fałszowanie historii odbywa się zwykle w celu pogłębienia historii narodowej lub osiągnięcia określonych celów politycznych. W dzisiejszych czasach Ukraina, kraje bałtyckie i Turkmenistan odniosły duży sukces w tej dziedzinie. Identyfikacja i fałszowanie wydarzeń historycznych często ma na celu zerwanie istniejących relacji kulturowych i historycznych między krajami, jak ma to miejsce w przypadku Ukrainy i Rosji.