Do lat 60 Młodzież sowiecka otrzymała wykształcenie zawodowe w szkołach Federalnej Szkoły Prawa. W celu przyspieszenia przygotowania zawodów robotniczych o szerokim profilu niższego poziomu dla gospodarki kraju w republikach Unii utworzono sieć szkół FZO (dekodowanie w ZSRR - szkoły szkolenia fabrycznego). Historia tych instytucji rozpoczęła się w latach 40. ubiegłego wieku. Ale obecnie dekodowanie federalnej ustawy o prawie federalnym może powodować pewne trudności dla współczesnych uczniów i kandydatów.
Organizacja szkół wyższych i szkół
Dekodowanie prawa federalnego zostało po raz pierwszy podane w dokumencie regulacyjnym. W październiku 1940 r. Rada Najwyższa przyjęła dekret „W sprawie państwowych rezerw pracy ZSRR”, zgodnie z którym kraj zapoczątkował systematyczne i powszechne szkolenie wysoko wykwalifikowanych pracowników, a następnie dystrybucję przedsiębiorstw. Do organizacji szkoleń utworzono takie instytucje edukacyjne, jak szkoły szkolenia fabrycznego, szkoły kolejowe i rzemieślnicze. Te ostatnie należały do rodzaju szkół zawodowych. Wskazano dekodowanie prawa federalnego poziom wykształcenia otrzymane w szkole.
Do maja 1941 r. Instytucje edukacyjne ukończyły około 250 tys. Pracowników transportu kolejowego, przemysłu i budownictwa. A w ciężkich latach krwawych bitew ZSRR przeciwko faszystowskim najeźdźcom ich znaczenie dla szkolenia wykwalifikowanych robotników w różnych obszarach znacznie wzrosło. Przede wszystkim było to spowodowane wzrostem produkcji przemysłowej i odejściem dużej liczby pracowników do przedsiębiorstw z frontu, którzy pilnie musieli zostać zastąpieni przez nie mniej wykwalifikowany personel.
Charakterystyka instytucji edukacyjnych
Czym jest szkoła FZO? Rozszyfrowanie skrótu oznacza najniższy typ instytucji kształcenia zawodowego, które powstały w 1940 r. W systemie rezerwy państwowej. Zostały one zorganizowane na podstawie przedsiębiorstw z różnych branż lub budowanych obiektów, więc większość czasu poświęcono na szkolenie produkcyjne.
Szkoły przez dwa lata szkoliły specjalistów z różnych sektorów gospodarki, a proces szkolenia w szkołach fabrycznych trwał zaledwie sześć miesięcy. Ze ścian wyszli pracownicy, którzy pracowali w przemyśle naftowym, wydobywczym, węglowym, hutniczym, a także w budownictwie.
Pełna nazwa instytucji jest uważana za dopuszczalną do użytku, a także dekodowanie prawa federalnego.
Funkcje szkolenia w szkołach prawa federalnego
Studenci zostali przeniesieni do pełnej pomocy państwa. Rekrutacja do instytucji edukacyjnych odbyła się w formie apeli o mobilizację. Do szkolenia przyjęto głównie młodzież wiejską (młodzież, chłopców i dziewczęta), niezależnie od poziomu wykształcenia ogólnego.
Nie przeprowadzono kompleksowej edukacji studentów. Okres studiów wynosił sześć miesięcy.
Po ukończeniu kursu edukacyjnego student otrzymał certyfikat ukończenia Federalnej Szkoły Prawa. Dekodowanie nazwy instytucji edukacyjnej wskazano na stronie tytułowej dokumentu, zaświadczenie zawierało dane osobowe studenta, poziom wykształcenia i kwalifikacje.
Transformacja szkół w federalnej szkole zawodowej w szkołach zawodowych
Przemiany przeprowadzono w sierpniu 1945 r., Kiedy Rada Komisarzy Ludowych ZSRR przyjęła rezolucję „W sprawie środków usprawnienia pracy edukacyjnej w rzemieślnikach, szkołach kolejowych i szkołach Federalnej Szkoły Prawa”.Na dziesięciomiesięczny okres szkolenia, szkoły górnicze zostały przeniesione w 1946 r., A szkoły zawodowe, które przeszkoliły pracowników przemysłu wydobywczego i węglowego w 1949 r.
W 1953 r., Analogicznie do szkół FZO, otwarto szkoły budowlane, górnicze i mechanizacji rolnictwa z dwuletnim okresem szkoleniowym, w 1957 r. Przeszkolono personel budowlany.
Pod koniec lat 50. kolegia i szkoły zostały przekształcone w szkoły zawodowe, których okres studiów wynosił od jednego do trzech lat. Główny departament rezerw pracy został zreorganizowany, wszystkie instytucje edukacyjne zostały przekazane pod kontrolę republik Unii.
W okresie swojego istnienia federalne standardy pracy przeszkoliły prawie 6 milionów pracowników. Można powiedzieć, że instytucje edukacyjne systemu rezerwy państwowej przeszły próbę trudnych lat wojny, pokazały swoją skuteczność, a absolwenci szkół i szkół wyższych stanowili znaczną część przedsiębiorstw robotniczych, fabryk, fabryk produkujących samoloty, czołgi, broń i inną broń nieocenioną do zwycięstwa. Pod koniec wojny zapotrzebowanie na wykwalifikowanych pracowników wcale się nie zmniejszyło, dlatego instytucje edukacyjne przeszły reorganizację.
