Zakończenie postępowania karnego: podstawy, nakaz, porządek

Zakończenie sprawy karnej i postępowania karnego - procedura, w której upoważnieni pracownicy kończą postępowanie zgodnie z zasadami określonymi w przepisach proceduralnych. Zebrane materiały należy zarchiwizować.

Podstawy do zakończenia postępowania karnego i postępowania karnego

Upoważniony pracownik, który jest odpowiedzialny za postępowanie, wykonuje je po otrzymaniu wystarczających dowodów na okoliczności, które wykluczają potrzebę / możliwość dalszego postępowania lub pociągają za sobą zwolnienie podmiotu z odpowiedzialności. Zakończenie sprawy karnej i postępowania karnego - różne działania proceduralne. W praktyce są one często identyfikowane, co nie jest do końca prawdą.

Ramy prawne

Zgodnie z art. 55 kodeksu postępowania karnego postępowanie karne odnosi się do czynności proceduralnych prowadzonych przez prokuraturę. Ma na celu ujawnienie podejrzanych / oskarżonych o udział w akcie. P.zakończenie postępowania karnego nie zawsze może skutkować zakończeniem produkcji. Może się to odbywać przy czynnej pokucie lub śmierci jednego ze wspólników. Zakończenie oskarżenia obywatel, zgodnie z art. 28, część 1 CPC, jest dozwolona w przypadkach określonych w art. 75 Kodeksu karnego. Rozmieszczenie normy jest uważane za ogólne, ponieważ zawiera odniesienia do innych przepisów prawa.

Warunki

Analizując artykuł 75 Kodeksu karnego, możesz ustalić, co następuje podstawy do zakończenia postępowania karnego:

1. Mała / średnia waga przestępstwa.
2. Komisja po raz pierwszy.
3. Aktywne wyrzuty sumienia.

Ostatni warunek jest najbardziej interesujący. Istotą czynnej skruchy jest pozytywne zachowanie post-kryminalne oskarżonego / podejrzanego. Można to wyrazić w:

1. Spowiedź. Musi być obowiązkowy dobrowolny.
2. Pomoc w ujawnieniu aktu.
3. Odszkodowanie za szkodę / inne odszkodowanie za szkodę.

Warto powiedzieć, że te warunki mają charakter oceniający. Ponieważ nie są one wyraźnie określone w przepisach, w praktyce ich stosowanie jest bardzo trudne.

Ważna uwaga

Przerwaniu postępowania karnego w związku z czynną pokutą często towarzyszy szereg trudności. W praktyce często pojawia się pytanie: czy wystarczy, aby podmiot przeprowadził jedną z czynności zapisanych w części 1 art. 75 kodeksu karnego, czy też konieczne jest ich połączenie? Idealnie byłoby oczywiście wydać akt kończący ściganie lub kończący postępowanie karne na podstawie art. 28 CPC wymaga obecności wszystkich składników aktywnego wyrzutów sumienia. Ale w praktyce ich połączenie jest niezwykle rzadkie. W związku z tym czynną pokutę często uznaje się, gdy obywatel był w stanie wykonać obiektywną część działań. Na przykład decyzja o zakończeniu sprawy karnej / postępowania karnego może zostać wydana, jeśli osoba przyznała się do czynu i aktywnie przyczyniła się do ujawnienia aktu, ale nie mogła zrekompensować szkody, ponieważ nie ma na to środków. Przy wdrażaniu instrumentów przewidzianych przez prawo ważne jest nie tylko ustalenie pewnych oznak aktywnego wyrzutów sumienia, ale także ich prawidłowe skonsolidowanie, udowodnienie faktów, ocena terminowości i dobrowolności działań, przyczyn i motywów.

Okoliczności

Zakończenie ścigania może wystąpić, gdy:

1. Ustalenie udziału obywatela w przestępstwie.
2. Zatwierdzenie aktu amnestii.
3. Warunki przewidziane w art. 24 kodeksu postępowania karnego.
4. Upływ terminów. Na przykład jeden ze wspólników jest nieletni. W stosunku do niego przedawnienie ulega zmniejszeniu o połowę.
5. Brak zgody sądu na wszczęcie postępowania lub pociągnięcie osoby z urzędowym immunitetem do statusu oskarżonego.

Przedmioty prawne

Zakończenie ścigania - Przywilej wyłącznie agencji rządowych i urzędników prowadzących produkcję. Mogą zakończyć dochodzenie, jednocześnie usuwając podejrzenia obywatela (tj. Uwalniając go). Sąd nie jest podmiotem uprawnionym do zakończenia oskarżenia, ponieważ w ogóle nie ma uprawnień do jego prowadzenia. Może rozpatrywać wyłącznie materiały zebrane przez upoważnione organy w okresie objętym dochodzeniem. W takim przypadku sąd ma prawo oddalić sprawę. Organ dochodzeniowy jest uprawniony do wszczęcia postępowania, w przypadku którego wstępne dochodzenie jest obowiązkowe. Odpowiednie postanowienie jest zapisane w art. 157, w części 1. Organ dochodzeniowy ma prawo odmówić wszczęcia takiego postępowania, ale w tych przypadkach nie może zakończyć postępowania karnego ani sprawy.

Regulamin wewnętrzny

Rozważ procedurę zakończenia ścigania. Upoważnieni pracownicy wykonują szereg czynności obowiązkowych. Należą do nich:

1. Wybór podstaw zamknięcia sprawy.
2. Wydanie odpowiedniego aktu.
3. Zapewnienie zapoznania stron z podjętą decyzją, wyjaśnienie uczestnikom postępowania ich prawa do odwołania. W razie potrzeby osoby upoważnione podejmują środki w celu rehabilitacji oskarżonych / podejrzanych.

Niuanse

Powody, dla których sprawa nie jest rehabilitowana, muszą zostać wiarygodnie ustalone. Jeśli chodzi o rehabilitację faktów, mogą odnosić się do braku dowodu winy po wyczerpaniu wszystkich możliwych legalnych metod gromadzenia informacji. W szczególności brak zaangażowania obywatela w czyn stanowi nie tylko ustalenie faktu, że nie jest on zamieszany w przestępstwo, ale także niezidentyfikowane zaangażowanie. Zakończenie sprawy w związku z większością okoliczności nierehabilitujących jest zwykle dozwolone za zgodą podejrzanego / oskarżonego. Należy go uzyskać przed wydaniem odpowiedniego aktu. W niektórych przypadkach wymagana jest również zgoda rodzica / przedstawiciela małoletniego lub ofiary (jego przedstawiciela). W tym drugim przypadku potrzeba pojawia się w przypadku zamknięcia produkcji w ramach pojednania stron.

Dekret o zakończeniu postępowania karnego

Wydanie aktu umotywowanego wymaga wskazania wyniku dochodzenia. W szczególności dokument odzwierciedla:

1. Opis ustalonych okoliczności prawnie istotnych.
2. Analiza zebranych informacji. Odniesienia do kartotek i oceny dowodów.
3. Dane na temat uczestnika postępowania w charakterze podejrzanego / oskarżonego.
4. Zastosowane środki zapobiegawcze lub przymusowe.
5. Linki do dokumentów zawierających uzasadnienie istnienia podejrzenia lub czynu dotyczącego zaangażowania osoby jako oskarżonego. Należy podać dokładne sformułowanie opłaty.
6. Powody dla zakończenie oskarżenia (lub ogólnie produkcja) i ich dowody.
7. Informacje o zgodzie zainteresowanych stron.

W sentencji aktu podane są powody zakończenia postępowania / sprawy, decyzja o zniesieniu środków przymusu, los zebranych dowodów rzeczowych. Powinna być również nota wyjaśniająca zasady odwołania.

Opcjonalnie

Decyzja o zakończeniu sprawy w okolicznościach przewidujących zwolnienie z odpowiedzialności staje się skuteczna po uzgodnieniu z kierownikiem wydziału śledczego lub prokuratorem. W każdym razie ten ostatni otrzymuje kopię aktu.Wydanie decyzji o zakończeniu postępowania / ścigania nie oznacza jednak zakończenia postępowania. Upoważniony pracownik / organ jest zobowiązany do zapewnienia uczestnikom prawa do zapoznania się i zakwestionowania aktu oraz do rehabilitacji. Decyzja o zakończeniu postępowania może naruszać interesy osób fizycznych. W szczególności ofiara może utracić prawo dostępu do postępowania sądowego, a oskarżony może stracić możliwość rehabilitacji. W związku z tym każdemu uczestnikowi gwarantuje się możliwość zakwestionowania aktu w sądzie lub prokuraturze.

Obowiązkowe działania upoważnionych pracowników

Aby zapewnić skorzystanie z prawa do postępowania sądowego i odwołania od decyzji, śledczy:

1. Przekazanie / przekazanie kopii aktu ofierze, podejrzanemu, pozwanemu cywilnemu i powodowi, oskarżonych.
2. Przekazuje materiały produkcyjne do przeglądu po otrzymaniu wniosków od stron.
3. Wyjaśnia zarówno powodowi cywilnemu, jak i pokrzywdzonemu, prawo do zgłaszania roszczeń w ramach postępowania cywilnego. Zawsze można go wdrożyć, z wyjątkiem przypadków, w których zakończenie sprawy wynika z braku zdarzenia przestępczego.
4. Wyjaśnia oskarżonemu / podejrzanemu prawo do wniesienia sprzeciwu wobec zamknięcia postępowania z przyczyn nie rehabilitacyjnych.
5. Wyjaśnia zasady kwestionowania decyzji.
6. Podejmuje środki w celu rehabilitacji oskarżonego / podejrzanego. Ich istotą jest, po pierwsze, uznanie przedmiotu właściwego prawa. Ponadto do osoby rehabilitowanej zostanie wysłane zawiadomienie wyjaśniające zasady odszkodowania za spowodowaną szkodę. Decyzja o uznaniu odpowiedniego prawa znajduje odzwierciedlenie w decyzji o zakończeniu postępowania.

Dobrowolne zachowanie po przestępstwie

Podejmując decyzję o umorzeniu postępowania z przyczyn określonych w art. 28 ust. 1 kodeksu postępowania karnego, upoważniony pracownik jest zobowiązany do upewnienia się, że podejrzany / oskarżony popełnił pozytywne działania z własnej woli. Pozytywne zachowanie po przestępstwie może wynikać z sugestii innej osoby. Działania osoby nie powinny jednak wynikać z narażenia na osoby prowadzące postępowanie, a także z sytuacji beznadziejnej.

Artykuł 27 CPC

Zasada ta stanowi również podstawę do zakończenia postępowania karnego. W pierwszej części ustalono możliwość zakończenia postępowania w przypadku, gdy dana osoba nie jest zamieszana w przestępstwo. Zgodność z prawem stosowania art. 27 części 1 zależy od szeregu warunków:

1. Zdarzenie kryminalne zostało udowodnione. W przeciwnym razie zastosowanie ma klauzula 1 części 1 art. 24 kodeksu postępowania karnego.
2. Istnieją dowody, że dana osoba nie była zamieszana w przestępstwo. Na przykład może to być nieobrobione alibi.
3. Wszystkie możliwe sposoby gromadzenia dodatkowych informacji potwierdzających winę obywatela zostały wyczerpane.
4. Nie ma innych okoliczności rehabilitacyjnych.

Podjęcie decyzji o zakończeniu postępowania karnego wobec osoby nieuczestniczącej w przestępstwie nie oznacza zakończenia postępowania. Dochodzenie trwa do momentu pełnego wyjaśnienia faktów, zgodnie z art. 7 kodeksu postępowania karnego. Jeżeli podmiot, który popełnił czyn, nie zostanie znaleziony, po upływie terminu wyznaczonego na wstępne postępowanie, postępowanie zostaje zawieszone na podstawie klauzuli 1 części 1 208 Kodeksu postępowania karnego.

Ustawa o amnestii

Jest publikowany przez najwyższą strukturę władzy i obejmuje zwolnienie z odbywania kary lub odpowiedzialności podmiotów, które popełniły określone przestępstwa. Ustawa może również przewidywać złagodzenie nałożonej sankcji lub usunięcie z rejestru karnego. Jak wskazano w części 2 art. 27 kodeksu postępowania karnego, umorzenie postępowania w związku z amnestią jest niedozwolone, jeżeli istnieją zastrzeżenia wobec tego oskarżonego lub podejrzanego. W takich sytuacjach produkcję należy kontynuować zgodnie z ogólnymi zasadami.

Wniosek

Jak wskazuje Konstytucja, nikt nie może zostać dwukrotnie skazany za jedno przestępstwo. W związku z tym obywatel nie może zostać pociągnięty do odpowiedzialności po raz drugi za czyn, niezależnie od wyniku postępowania. Innymi słowy, nie ma znaczenia, czy podmiot został uniewinniony, skazany, czy postępowanie przeciwko niemu zostało umorzone przez sąd. Podobna zasada dotyczy popełniania przestępstw w innych krajach.