W Rosji każdy ma prawo do prywatności. Ma to szczególne znaczenie w zapewnieniu indywidualności poszczególnych osób w ich relacjach z państwem. Nietykalność życia prywatnego i domowego ma nierozerwalny związek z takimi kategoriami jak wolność, równość. Jego wartość polega na tym, że poziom jego przestrzegania determinuje pozycję społeczną jednostki. W konsekwencji ludzkie prawo do prywatności wskazuje stopień rozwoju samego społeczeństwa. W związku z tym problem znalezienia optymalnego modelu interakcji między jednostką a państwem, a także obywatelami, długo nie traci na znaczeniu. 
Informacje ogólne
Wiadomo, że nowoczesna koncepcja wolności, której jednym z kluczowych elementów jest prawo do prywatności, jest wynikiem ciągłego rozwoju społeczeństwa. Historia wskazuje, że ukształtowane pojęcia niezbywalnych, wrodzonych indywidualnych możliwości prawnych leżą u podstaw obecnego statusu prawnego danej osoby. Współcześni badacze całkiem słusznie wskazują, że oficjalnie prawo do prywatności zostało zagwarantowane dopiero w połowie XX wieku. Tymczasem nie należy zapominać, że jest to koncepcja wielopoziomowa i pojemna, obejmująca wiele relacji społecznych.
Tło historyczne
Refleksje na temat istnienia prywatności są obecne w pracach Arystotelesa. Podobnie jak Platon studiował państwo poprzez jedność jego elementów. Tymczasem nadmierne pragnienie złożoności, wyrażone we wspólnocie dzieci i żon, według Arystotelesa, prowadzi do degradacji, a następnie zniszczenia państwowości. Filozof podjął pierwsze próby uzasadnienia potrzeby nieingerencji władz w takich dziedzinach, jak małżeństwo i relacje rodzinne, wychowanie, życie domowe itp. W swoich pracach Arystoteles konsekwentnie dążył do wykluczenia ze sfery działania państwa interakcji żon i mężów, dzieci i ojców, niewolników i panów.
Teoria Epikur
Jest uważany za jedną z pierwszych koncepcji prawnego indywidualizmu i liberalizmu. Interpretacja umowna zakłada istnienie takich wartości, jak przyjemność, wolność, ataraksja (spokój ducha). Wszystkie są indywidualistyczne. W pracach Epikura widać refleksje na temat prywatności. Studiował to przez pryzmat wolności jednostki. Według Epikura ona wyraża stopień odpowiedzialności osoby za jej rozsądny wybór stylu życia. Według autora wolność nie jest konieczna, ponieważ ta ostatnia nie ponosi odpowiedzialności. Oczywiście pomysły dotyczące sfery życia prywatnego, które rozwinęły się w czasach starożytnych, są dalekie od współczesnych. Bogate doświadczenie pozwala nam jednak lepiej zrozumieć logikę powstawania i późniejszego rozwoju idei, aby uszanować podstawy i problemy z przeliczaniem wartości w obecnych warunkach w różnych systemach regulacyjnych. 
Ramy prawne
Treść tej koncepcji przeszła wiele zmian. W Rosji w 1936 r. Przyjęto konstytucję. Prawo do prywatności w nim zostało najpierw oficjalnie zabezpieczone. W 1948 rDeklaracja ONZ została przyjęta. Artykuł 12 dokumentu zabrania arbitralnej ingerencji w prywatność, naruszania nietykalności domu, poufności korespondencji, reputacji i honoru osoby. W 1976 r. Zakazy te zostały zduplikowane w Międzynarodowym Pakcie. Te międzynarodowe dokumenty stanowiły pierwszą gwarancję prawa do prywatności. Ich postanowienia znalazły odzwierciedlenie w podstawowym akcie regulacyjnym z 1977 r. W 1978 r. Zostały one powielone w nowej konstytucji. Modernizacja systemu politycznego wymagała zatwierdzenia deklaracji. 22 listopada 1991 r. Ten akt prawny został przyjęty. Artykuł 9 Deklaracji ustanawia prawo do prywatności, poufności korespondencji, komunikacji telegraficznej i innej, a także rozmów telefonicznych. Ograniczenia są dozwolone wyłącznie na mocy aktów normatywnych lub decyzji sądu. Jednocześnie prawo do ochrony danych osobowych zostało odrębnie określone. Normy ustanowiły, że przechowywanie, gromadzenie i wykorzystywanie informacji na ten temat jest dozwolone tylko w wyjątkowych przypadkach.
Obecne przepisy
W 1993 r. Nowa referendum przyjęto nową konstytucję. W nim obywatel zostaje ogłoszony najwyższą wartością. Szczególne znaczenie ma dziś art. 23 Konstytucji Federacji Rosyjskiej. Na tej podstawie niezbywalne wartości są chronione. Norma ustanawia prawo do prywatności, rodziny, tajemnic osobistych. Ustanawia także odpowiedzialność państwa za ochronę honoru i dobrego imienia obywatela, zapewnienie poufności korespondencji, poczty i innych wiadomości, a także rozmów telefonicznych. Art. 23 Konstytucji Federacji Rosyjskiej zezwala na ograniczenia wyłącznie na mocy postanowienia sądu.
Art. 24 zezwala na zbieranie, wykorzystywanie, dystrybucję i przechowywanie informacji na ten temat wyłącznie za jego zgodą. W takim przypadku władze terytorialne i państwowe są zobowiązane zapewnić każdej osobie możliwość zapoznania się z materiałami i dokumentami wpływającymi na jej wolność, chyba że prawo stanowi inaczej.
O nienaruszalności życia prywatnego mówi się także w innych aktach normatywnych regulujących różne stosunki społeczne. Przez wystarczająco długi okres przepisy miały charakter deklaratywny. Jednak dzisiaj, w związku z proklamacją demokracji w Rosji, rola instytucji nienaruszalności życia osobistego staje się coraz ważniejsza. Obecnie jest objęty ochroną państwa. 
Specyfika Instytutu
Jeśli chodzi o prywatność osobistą, musisz zrozumieć, że prawo do niej jest niezbywalne, niezbywalne, należące do osoby od samego jej urodzenia. Akty prawne powinny ustanowić wyczerpującą listę podmiotów, które mogą mieć dostęp do informacji stanowiących szczególny sekret, podstawy i procedurę składania wniosku o jego otrzymanie. Ochrona prywatności jest uważana za jedną z najważniejszych obowiązków państwa.
Ważne punkty
Przedmiotowe prawo, działające jako kategoria prawna, obejmuje kilka uprawnień. Zapewniają obywatelowi pewną niezależność od państwa, gdy znajduje się poza środowiskiem produkcyjnym, poza służbą. Ponadto kategoria ta zawiera również szereg prawnych gwarancji braku ingerencji w wykonywanie prawa. Biorąc pod uwagę fakt, że dany instytut nie był wystarczająco zbadany do tej pory, jest wiele do zrobienia, podczas których konieczne jest ustalenie granic chronionych tajemnic. W związku z tym państwo powinno chronić nie tylko informacje, które obywatel przekazuje każdej instytucji (porady prawne, kancelaria notarialna itp.), Ale także wszelkie informacje uzyskane podczas komunikacji z nim oraz fakt skontaktowania się z niektórymi organizacjami i struktura.
Charakterystyka Instytutu
Prawo do nienaruszalności życia osobistego obejmuje wiele uniwersalnych wartości. Ich specyfika i treść są określone przez określone obszary życia, są ustalone przez odpowiednie standardy. Co to jest życie prywatne (osobiste)? W aktach normatywnych nie ma jasnej definicji tego pojęcia ani kryteriów go charakteryzujących. W praktyce taka niepewność może prowadzić do arbitralnej interpretacji danej kategorii, nieuzasadnionego rozszerzenia lub ograniczenia znaczenia.
W publikacjach prawnych pojęcie „życia prywatnego” obejmuje szeroki zakres relacji. Ich struktura obejmuje nie tylko informacje związane z pracą (oficjalną) działalnością danej osoby, ale także dane osobowe. Decyzję o ich ujawnieniu pozostawia się w gestii samego obywatela.
W literaturze istnieje opinia, że instytucja nienaruszalności życia osobistego jest bardziej koncepcją socjologiczną niż konstrukcją normatywną. Opinia A. N. Krasikowa jest pod tym względem interesująca. Autor zwraca uwagę, że prywatność to nie tylko kategoria prawa regulowana. Należy to uznać za coś bardziej znaczącego, nieskończenie pojemnego, należącego tylko do jednostki. 
Formy wyrażeń
Prawo do prywatności to koncepcja wieloaspektowa. Dziś ma wiele przejawów. Formy słowno-zmysłowe i przestrzenne są uważane za tradycyjne. Ta ostatnia obejmuje zakaz inwazji na miejsce pracy, dom, swobodę komunikacji w miejscach publicznych bez zewnętrznego nadzoru. Forma werbalno-zmysłowa implikuje niedopuszczalność arbitralnej ingerencji w sferę moralną rodziny, intymność itp. Ostatnio coraz więcej ekspertów wyodrębnia trzeci - informacyjny - model manifestacji prawa. Obejmuje to poufność danych osobowych danej osoby, informacji, których nie chce ona podawać do wiadomości publicznej.
Tajemnice Państwowe
Ustawodawstwo reguluje wystarczająco szczegółowo warunki korzystania z prawa do prywatności. Zgodnie z normami informacje o charakterze intymnym, medyczne, inne informacje, które dotyczą wyłącznie obywatela, które, jeśli zostaną opublikowane, mogą wyrządzić mu krzywdę moralną, nie podlegają ujawnieniu.
Pracownicy niektórych zawodów nie mogą ujawniać tajemnic osób, z którymi współpracują w ramach swoich działań. Tak więc poufność spowiedzi jest zagwarantowana przez ustawę federalną nr 125. Kapłan nie może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za odmowę udzielenia informacji, które stały się mu znane podczas prywatnej rozmowy z obywatelem. Poufność medyczna jest chroniona przez podstawy prawa ochrony zdrowia. Rejestry urzędów stanu cywilnego nie mogą zostać ujawnione. Informacje stanowiące tajemnicę życia prywatnego obejmują informacje o adopcji. Pracownicy biur notarialnych muszą zachować poufność treści testamentów, aktów darowizny majątku itp. Przekazywanie zaświadczeń o dokonanych czynnościach i wydawanie dokumentów jest dozwolone tylko na wniosek sądu, prokuratora, organów dochodzeniowych.
Naruszenie prywatności w Kodeksie karnym Federacji Rosyjskiej
W przypadku nieprzestrzegania ustanowionych ograniczeń i zakazów gromadzenia, przechowywania, rozpowszechniania informacji stanowiących tajemnicę, bez zgody obywatela, przewidziana jest odpowiedzialność karna. Corpus delicti i rodzaje kar są zapisane w artykule 137 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej. Obiektywna część aktu to aktywne akty behawioralne. Wyrażają się one w sposób niezgodny z prawem gromadzeniem, rozpowszechnianiem, w tym w mowie publicznej lub w mediach, informacji związanych z życiem prywatnym ofiary. Podczas kwalifikacji szczególne znaczenie ma fakt, że działania te zostały popełnione bez zgody osoby.
Zbieranie danych
Wymaga dowolnej metody pozyskiwania informacji.Może to być podsłuchiwanie, fotografowanie, przeprowadzanie wywiadów z poinformowanymi ludźmi, nagrania wideo lub audio, zapoznanie się z materiałami, dokumentami, ich kradzieżą, kopiowaniem i tak dalej. Metoda gromadzenia danych przy kwalifikowaniu aktu nie ma znaczenia. Artykuł 137 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej wymienia otrzymywanie informacji bez zgody ofiary jako główny powód ścigania. Zbieranie danych, związane z wtargnięciem do domu, podłączeniem do linii telefonicznej, stanowi kombinację przestępstw. W związku z tym taki akt jest kwalifikowany zgodnie z kilkoma normami Kodeksu. Nielegalność gromadzenia informacji oznacza, że czynności nie są wykonywane w ramach ustalonej procedury przez nieodpowiednią osobę, a nie na podstawie określonych w przepisach itp.
Rozpowszechnianie danych
Należy to rozumieć jako wszelkie bezprawne przekazywanie informacji przynajmniej jednemu obcemu podmiotowi bez zgody ofiary. Rozpowszechnianie danych w wystąpieniach publicznych obejmuje ich publikację przed nieskończenie dużą publicznością. Na przykład może to być przemówienie do wyborców, pracowników, wykładowców i tak dalej. Rozpowszechnianie informacji w publicznie wyświetlanym dziele będzie miało miejsce, gdy odpowiednie informacje zostaną włączone do składu utworu i przedstawione innym osobom. Na przykład informacje mogą być wymienione w filmie, audycji, historii itp. 
Subiektywna część
Przestępstwo ma formalny skład. Akt uważa się za zakończony w momencie bezprawnych działań mających na celu zbieranie lub rozpowszechnianie informacji o obywatelach. Strona subiektywna jest tworzona przez bezpośrednią intencję. Cel i motyw działania nie wpływają na kwalifikacje. Przedmiotem przestępstwa jest osoba, która ukończyła 16 lat (zdrowy rozsądek).
Kompozycja kwalifikacyjna
Zaostrzenie odpowiedzialności jest przewidziane za popełnienie przestępstwa przy użyciu oficjalnego statusu danej osoby. W związku z tym kara przypisywana jest specjalnemu podmiotowi. Będzie to każdy obywatel, który nielegalnie zbiera lub rozpowszechnia poufne informacje o ofierze, korzystając z jej oficjalnego stanowiska.
Działania pracowników można również kwalifikować w połączeniu ze specjalnymi sformułowaniami (jeśli istnieją podstawy). Decydując o dostępności kwalifikacji, należy wziąć pod uwagę potrzebę zapewnienia równowagi między prawami obywateli do ochrony godności i honoru, reputacji biznesowej, z jednej strony, a innymi swobodami i możliwościami prawnymi, z drugiej strony (wolność słowa, myśli, zdolność do poszukiwania, produkowania, przekazywania i rozpowszechniać informacje za pomocą dowolnych legalnych środków). Na przykład uzyskanie informacji w ramach wstępnego dochodzenia nie może być przestępstwem, jeżeli jest przeprowadzane zgodnie z ustalonymi zasadami.
Wniosek
W starożytnej Grecji zaczął powstawać instytut prywatności. Stopniowo rozwinęła się i nabrała normatywnego znaczenia, że współczesni ludzie są przyzwyczajeni do inwestowania w nią. W prawie krajowym prawo do prywatności przeszło długą drogę. Przez długi czas instytut nie był ustalony normalnie. W rzeczywistości, dopóki prawo nie zostało ogłoszone na poziomie konstytucyjnym, jego ochrona nie była odpowiednio zapewniona. Dziś zajmuje jedno z kluczowych miejsc w systemie regulacyjnym. W swojej treści jest złożoną, wielopoziomową formacją, która obejmuje kilka obiektów. Należą do nich wolność zachowania, sumienie, myśl, wybór języka i religii, wyrażanie opinii, prywatność korespondencji, życie prywatne.