Dochodzenie wstępne jest jedną z dwóch form dochodzenia przedprocesowego. W swojej treści jest to działanie mające na celu identyfikację okoliczności i faktów, które muszą zostać udowodnione podczas procesu. Ich wykaz podano w art. 73 CPC. 
Znaczenie efektu
Dochodzenie wstępne jest uważane za najbardziej kompleksową formę dochodzenia. Jego wdrożenie pozwala zagwarantować ustalenie prawdy w jak największym stopniu i zapewnić realizację praw stron procesu.
Dochodzenie wstępne jest prowadzone we wszystkich postępowaniach karnych, z wyjątkiem tych, w których prowadzone jest dochodzenie oraz w sprawach wszczętych na podstawie przepisów oskarżenia prywatnego. Termin ten w ogólnych przypadkach wynosi 2 miesiące. Ustawodawstwo przewiduje możliwość przedłużenia tego okresu.
Organami upoważnionymi do prowadzenia dochodzenia są Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Komitet Śledczy, FSB. Jurysdykcję określa art. 151 kodeksu postępowania karnego (część 2).
Czas trwania
Czas trwania wstępnego dochodzenia jest określony w artykule 162 Kodeksu postępowania karnego.
Jak stanowi norma, czynności proceduralne muszą zostać zakończone nie później niż dwa miesiące od daty wszczęcia postępowania.
Okres dochodzenia obejmuje okres od dnia otwarcia sprawy do dnia przesłania materiałów do prokuratora z wnioskiem dotyczącym oskarżony/ decyzja w sprawie zastosowania medycznych środków przymusu wobec podmiotu lub do dnia zatwierdzenia decyzji o oddaleniu sprawy.
Czas ten nie obejmuje czasu przeznaczonego na odwołanie się od decyzji prokuratora przez śledczego w sprawie przewidzianej w ust. 2 pierwszej części art. 221 CPC. Nie obejmuje również okresu, na który postępowanie zostało zawieszone. Podstawa, procedura i warunki zawieszenia wstępnego dochodzenia zapisany w normie 208 Kodeksu postępowania karnego.
Czas trwania dochodzenia może zostać przedłużony o jeden miesiąc (z 2 do 3 miesięcy) na polecenie szefa organu prowadzącego dochodzenie. 
Art. 208 Kodeks postępowania karnego
Norma ustanawia następujące podstawy do zawieszenia przez urzędnika dochodzenia wstępnego:
- Tożsamość obywatela, który powinien być zaangażowany w status oskarżonego w postępowaniu, nie została ustalona.
- Podejrzany lub oskarżony ukrywa się przed dochodzeniem lub jego miejsce pobytu nie jest znane.
- Lokalizacja osoby została ustalona, ale jej udział w sprawie jest niemożliwy.
- Tymczasowa poważna choroba obywatel, który powinien być zaangażowany w status oskarżonego / podejrzanego, nie dopuszczając go do udziału w środkach proceduralnych. Diagnoza powinna zostać potwierdzona wnioskiem instytucji medycznej.
Ogólne zasady zawieszenia
Jak wskazano Art. 208 Kodeks postępowania karnego, śledczy, który zawiesza postępowanie, podejmuje decyzję w tej sprawie. Kopia jest przekazywana prokuratorowi.
Jeżeli pojawi się kilku oskarżonych (dwóch lub więcej), a podstawy nie dotyczą wszystkich z nich, śledczy może sformułować wobec nich odrębne postępowanie i zawiesić dochodzenie w sprawie zbrodni poszczególnych oskarżonych.
Na podstawie ustanowionej w Art. 208 Kodeks postępowania karnego, ust. 1 i 2 pierwszej części, zawieszenie dochodzenia jest dozwolone dopiero po upływie wyznaczonego na to czasu (art. 162), a w ust. 3 i 4 - do jego zakończenia.
Przed zastosowaniem zasad 208 normy śledczy musi wykonać wszystkie czynności proceduralne, których popełnienie jest możliwe bez głównego podejrzanego, w tym podjęcie środków w celu jego poszukiwania lub ustalenia tożsamości obywatela biorącego udział w akcie.
Zajęcie mienia
Jeżeli w ramach postępowania środek ten zastosowano na podstawie części 3 art. 115 kodeksu postępowania karnego, śledczy musi ustalić fakty potwierdzające, że majątek materialny aresztowany przed zawieszeniem dochodzenia:
- Uzyskane w wyniku niezgodnego z prawem postępowaniapodejrzany o przestępstwo.
- Używany jako narzędzie lub inny sposób popełnienia napadu.
- Finansowali ekstremizm, grupę zorganizowaną (zorganizowaną grupę przestępczą), terroryzm, społeczność przestępczą i grupy zbrojne.
W takim przypadku pracownik musi zdecydować o dopuszczalności zmiany ograniczeń użytkowania, posiadania, rozporządzania mieniem lub zniesienia nałożonego na niego aresztowania. 
Jeżeli istnieją podstawy do zastosowania aresztowania w odniesieniu do rzeczy materialnych należących do osoby, która nie jest podejrzany (głównie w tym) / dla oskarżonego, który jest odpowiedzialny za działania oskarżonego / podejrzanego, śledczy, za zgodą szefa lub przesłuchującego, za zgodą prokuratora, wnosi odpowiednią skargę do sądu zgodnie z zasadami zapisanymi w normie 115.1 Kodeksu postępowania karnego.
Środki bezpieczeństwa
Jak wskazuje część 8 Art. 208 Kodeks postępowania karnegojeżeli w ramach produkcji wcześniej podjęto decyzję o wdrożeniu środków bezpieczeństwa podczas wdrażania ochrony państwa, śledczy, za zgodą swojego przełożonego, zawiesza dochodzenie i jednocześnie podejmuje decyzję w sprawie ich wniosku później lub w całości / w części o ich anulowaniu. Ten ostatni jest dozwolony, jeśli otrzymano informacje lub petycję od organu wdrażającego te środki, oświadczenie osoby wskazanej w części 2 art. 16 ustawy federalnej nr 119 o braku podstaw do ich dalszego wykonania.
Odpowiednia uprawniona struktura, a także przedmiot, w odniesieniu do którego została przyjęta, jest powiadamiana o decyzji.
Wyjaśnienie normy
Przewidziane zawieszenie dochodzenia Art. 208 Kodeks postępowania karnego, oznacza przerwę w produkcji z przyczyn określonych przez prawo.
Lista powodów podanych w normie jest uważana za zamkniętą. Oznacza to, że z innych powodów dochodzenie nie może zostać zawieszone (na przykład choroba lub nieobecność ofiary, niemożność stawienia się na miejscu przesłuchania świadka itp.).
Istota podstaw
Pierwszy powód wskazany w Art. 208 Kodeks postępowania karnego, sugeruje, że śledczy ma wystarczające dowody na poparcie popełnienia aktu. Jednocześnie jednak pracownik nie ma informacji o osobie, która go popełniła, i nie można ich uzyskać. W związku z tym przestępstwa są nierozwiązane.
Drugim powodem jest to, że śledczy posiada informacje, aby postawić w stan oskarżenia określonego obywatela, ale pracownik nie wie, gdzie jest ten temat. Nieznana lokalizacja osoby może wynikać z różnych przyczyn. Jeden z nich jest jasno sformułowany w Art. 208 Kodeks postępowania karnego: osoba ukrywa się przed dochodzeniem. 
Trzeci powód zakłada, że ustalono tożsamość obywatela, który może być zamieszany w przestępstwo, znana jest także jego lokalizacja, ale faktyczny udział danej osoby w sprawie jest nieobecny. Na przykład podmiot nie może przybyć na miejsce badania ze względu na brak połączeń transportowych. Przyczyną może być niemożność przekroczenia granicy państwowej (jeśli osoba przebywa za granicą). W związku z tym organom prowadzącym dochodzenie brakuje zdolności do produkcji zatrzymanie osoby podejrzanej o przestępstwoi dostarcz go do działu ATS. Tymczasem takie przypadki są obecnie bardzo rzadkie. Organy ścigania mają wystarczającą bazę techniczną do przetrzymywania osób podejrzanych o działania niezgodne z prawem oraz ich dostarczania do organów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Choroba oskarżonego / podejrzanego
Czwarty powód zawieszenia dochodzenia należy rozpatrywać osobno.
Choroba, o której mowa w ust.4 pierwszej części artykułu 208, powinno być przede wszystkim trudne. W tym przypadku jest to również kwestia patologii psychicznej.
Jeżeli sądowe badanie psychiatryczne jest wymagane w związku z zaburzeniem psychicznym i istnieniem wątpliwości co do zdrowia psychicznego obywatela, dochodzenie w sprawie nie powinno być zawieszone. Badanie jest jednym z działań proceduralnych przewidzianych w procesie dochodzenia.
Aby zawiesić dochodzenie, wystarczy ustalić, że obywatel cierpi na poważną, ale uleczalną chorobę psychiczną, która nie jest podstawą do uznania szaleństwa, ale jednocześnie stwarza przeszkody dla jego udziału w dochodzeniu.
Jeśli podmiot popełnił przestępstwo w stanie szalonym lub po popełnieniu go zachorował na nieuleczalną patologię psychiczną, działania dochodzeniowe powinny być kontynuowane, ale w sposób przewidziany dla przypadku przy użyciu obowiązkowych środków medycznych. Choroba twarzy musi być potwierdzona ekspertyzą.
Chorobę uważa się za poważną, w której pacjentowi przepisuje się przedłużony odpoczynek w łóżku.
Kwestię zawieszenia dochodzenia należy rozstrzygać w każdym przypadku, biorąc pod uwagę indywidualne cechy podejrzanego / oskarżonego. 
Warunki specjalne
Artykuł 208 określa obowiązkowe zasady dla urzędników biorących udział w postępowaniu. Przede wszystkim pracownik musi wdrożyć środki proceduralne, które są możliwe w przypadku nieobecności oskarżonego. Wymóg ten musi zostać spełniony przed zawieszeniem sprawy z jednej z ustalonych przyczyn.
Po drugie, przerwa w dochodzeniu w przypadkach, w których oskarżony / podejrzany ukrywa się przed organami ścigania, jego lokalizacja lub tożsamość nie została ustalona, jest dozwolona dopiero pod koniec czasu wyznaczonego na postępowanie. Jeżeli przed końcem tego okresu policjant nie zdoła zastosować wszystkich niezbędnych środków, musi złożyć wniosek o przedłużenie.
Jeśli podstawą jest poważna choroba, dochodzenie może zostać zawieszone do upływu terminu. Jednak w takim przypadku pracownik musi wykonać niezbędne i możliwe działania dochodzeniowe w przypadku nieobecności podejrzanego / oskarżonego.
Ważna uwaga
Aby zawiesić śledztwo ze względu na fakt, że oskarżony / podejrzany ukrywa się przed sądem i śledztwem, miejsce zamieszkania danej osoby jest nieznane lub ustalone, ale nie ma realnej możliwości zaangażowania obywatela w postępowanie, jeżeli w sprawie rzeczywiście uczestniczy osoba oskarżona / podejrzana o przestępstwo, bezpośrednie (proceduralne) znaczenie tego słowa. Przepis ten stosuje się również do przypadków niemożności uczestniczenia przez osobę dochodzeniową z powodu poważnej choroby.
Jeżeli obywatel ukrywa się przed dochodzeniem, zachoruje, ale dowód jego zaangażowania w czyn nie jest wystarczający, aby przyciągnąć go do sprawy jako oskarżonego i nie jest on podejrzanym w rozumieniu przepisów art. 46 kodeksu postępowania karnego, dochodzenie nie może zostać zawieszone. W takiej sytuacji urzędnik musi uzyskać nowe informacje. 
Brak wystarczających dowodów sprowadza się do braku identyfikacji podmiotu, który musi być zaangażowany w postępowanie w charakterze oskarżonego. W związku z tym w takiej sytuacji dochodzenie może zostać zawieszone.
Dekret
Jest to wiążący dokument sporządzony przez badacza po zawieszeniu dochodzenia. Decyzja musi być umotywowana. Dokument powinien określać okoliczności przestępstwa, wskazywać konkretną podstawę, zgodnie z którą dochodzenie jest zawieszone. Formalności są wykonywane zgodnie z zasadami przewidzianymi dla czynności proceduralnych. W związku z tym musi zawierać wszystkie wymagane dane (nazwa ciała VD, F. I. O., stanowisko kreślarza itp.).
Aby przerwać czynności proceduralne, nikt nie musi uzyskać zgody. Odnosi się to w szczególności do zgody ofiary i innych zainteresowanych stron.
Jeżeli w sprawie pojawi się kilku oskarżonych, ale przyczyny dotyczą tylko jednego (lub niektórych) z nich, pracownik może wszcząć odrębne postępowanie, zawieszając sprawę na podstawie działań odpowiednich osób lub całego przestępstwa jako całości.
Opcjonalnie
Zawieszenie dochodzenia pociąga za sobą zaprzestanie wszelkich działań proceduralnych. Jednak prawo przewiduje dalsze środki. Może to być na przykład aresztowanie własności, korespondencji i korespondencji telegraficznej, kontrola i nagrywanie rozmów telefonicznych. Takie działania proceduralne nie są anulowane po zawieszeniu dochodzenia. Ponadto środek zapobiegawczy, który został przyjęty w stosunku do tej osoby, pozostaje ważny, jeżeli oczywiście nie zniknęły podstawy do jego zastosowania. 
Postępowania karne zawieszone na zasadach omówionych powyżej nie są archiwizowane. Sprawa jest prowadzona przez śledczego, który wydał odpowiednią decyzję.