Tegenwoordig wordt de wettelijke term "restitutie" vaak gebruikt door verschillende media die verschillende politieke en economische geschillen tussen staten die tot de Europese Unie behoren, behandelen. Het is vermeldenswaard dat dit concept zelf zeer oud is en in de Romeinse wet bestond. Wat is restitutie en welke kansen bood dit voor burgers van het grootste rijk van de Oude Wereld, zullen we in dit artikel analyseren en ook praten over de impact ervan op moderne jurisprudentie.
Wat gaat er schuil achter deze verfijnde term?
Om een duidelijke definitie van het begrip restitutie in het Romeinse recht te geven, is het noodzakelijk om de etymologie van het woord te begrijpen. Het is bekend dat het een Russische lezing is van het Latijnse zelfstandig naamwoord restitutie, wat "terugkeer" of "herstel" betekent. Het wordt dus duidelijk dat restitutie in de Romeinse wetgeving een proces is dat verband houdt met andermans eigendom of wettelijke rechten.
Breng het terug als je het mis hebt!
Deze veronderstelling is absoluut waar, want in het burgerlijk wetboek van de oude Romeinen betekende deze term echt de terugkeer van alle eigendomsaankopen door rechtzoekenden als de rechtbank de tussen hen gesloten transactie ongeldig acht. Simpel gezegd, ik heb iets gekocht, maar tegelijkertijd heb ik de wet bedrogen en omzeild - geef je aankoop terug, tenzij je natuurlijk "de uiteinden in het water kunt verbergen".
Wel, wat deed u als de rechtbank de onwettigheid van de transactie constateerde en de verweerder zijn aankoop om welke reden dan ook niet kon retourneren? De verdachte heeft bijvoorbeeld het huis illegaal gekocht en tegen de tijd dat de rechterlijke beslissing werd genomen, was het al in brand gestoken. Het proces van restitutie in de Romeinse wetgeving hield hier ook rekening mee. Alles werd heel eenvoudig besloten: als er geen eigendom is, geeft u de waarde ervan terug, en als er geen geld is, wel, dan bent u welkom in het schuldengat. Deze uitdrukking was trouwens niet alleen een woordspeling, maar werd letterlijk begrepen.
"Young is green" in het begrip van Romeinse advocaten
Voordat zij echter een beslissing namen, moesten de leden van de rechtbank redelijkerwijs de onwettigheid van de transactie bewijzen. Zoals in de wetten van alle moderne staten, werd de formulering van het probleem bij de restitutie van het Romeinse recht geformuleerd in overeenstemming met een aantal wettelijke normen. Allereerst betrof dit de leeftijdsgrens van de deelnemers aan de transactie.
Dus volgens de geldende wetten op het grondgebied van het Grote Romeinse Rijk, werden burgers ouder dan 14 jaar als volwassenen beschouwd. Tot de leeftijd van 25 jaar was hun rechtsbevoegdheid echter gedeeltelijk beperkt en werd de eigendomsstatus gecontroleerd door hun vaders (als ze natuurlijk in leven waren). Er waren uitzonderingen op deze regel en de wet bood de jeugd soms onafhankelijkheid, waardoor ze deals konden sluiten. Maar in het geval van een daaropvolgende rechtszaak kan de onervarenheid die inherent is aan hun jonge leeftijd de beëindiging van het contract veroorzaken.
Nog enkele voorwaarden voor beëindiging van handelsovereenkomsten
Er waren andere nuances en functies. Restitutie in het Romeinse recht veronderstelt ook dat de transactie als ongeldig wordt erkend als een van de deelnemers duidelijke schade heeft geleden die hij niet had kunnen voorzien. Een levendig voorbeeld uit het moderne leven: een persoon kocht een auto uit zijn handen, en na een tijdje bleek dat de vorige eigenaar een lening van hem bij de bank had overgenomen.Nu brengt dit ernstige problemen met zich mee (voor de koper), en in het oude Rome gingen dergelijke of soortgelijke oplichting niet door - de deal werd geannuleerd en de fraudeur betaalde de juridische kosten.
Het contract werd als nietig beschouwd als de eiser in staat was te bewijzen dat bij zijn sluiting bedreigingen of geweld op hem waren toegepast. Dat wil zeggen, de klassieker "Bro, verkoop het huisje, of we zullen het verbranden", kwam er nauwelijks voorbij, omdat er een overeenkomstige wet was geformuleerd in de Romeinse wet. Restitutie hielp dit kwaad uit te roeien, maar natuurlijk alleen in die gevallen waarin de slachtoffers het bewijs hadden van de misdaad die tegen hen was gepleegd en de moed hadden om hun rechten te verdedigen.
En ten slotte, de laatste: de reden voor de erkenning van de onwettigheid van de transactie kan de fraude, bedrog of opzettelijke verkeerde voorstelling zijn die plaatsvond bij de sluiting ervan. Stel dat iemand erin geslaagd is een perceel te verkopen dat niet van hem is, en na een tijdje verschijnt zijn echte eigenaar en claimt zijn rechten. Hoe te zijn? Dit is alleen het geval wanneer, dankzij de wet op restitutie, gerechtigheid kan worden hersteld en kwaad kan worden bestraft.
Termijnen voor het indienen van claims
De wet bepaalde ook de periode waarin een aanvraag voor het inleiden van een restitutieproces kon worden ingediend. In de Romeinse wet was dit het jaar sinds de sluiting van de illegale transactie. Nadat de door de uitstekende politieke en publieke figuur van dat tijdperk ontwikkelde code, Domitius Ulpian, in 426 echter juridische kracht kreeg, werd deze periode verlengd tot vier jaar.
Eigendomsconflicten van internationale omvang
Nu terug naar het begin van het artikel, waarin staat dat de term "restitutie" vandaag verwijst naar een aantal processen in de betrekkingen tussen de landen van de Europese Unie. Wie heeft wie bedrogen? Het punt is natuurlijk geen banale zwendel. Als teruggave in het rechtssysteem van de oude Romeinen voorzag in de beslechting van eigendomsgeschillen tussen twee of meer individuen, dan hebben we het in dit geval over de regeling van dergelijke conflicten tussen staten en individuele burgers.
Gedurende bijna de gehele 20e eeuw werd Europa door oorlogen en verschillende politieke rampen geschud, waardoor veel landen een aanzienlijke herverdeling van eigendommen ondergingen. Toen het Verdrag tot oprichting van de Europese Unie in februari 1992 in Nederland werd ondertekend, was een van de belangrijkste voorwaarden om dit toe te laten, de verplichting om in de wet een bepaling in te voeren die voorziet in de terugkeer naar de voormalige eigenaars van eigendommen die illegaal van hen werden onteigend.
Hoe zijn de vereisten van de wet verlopen?
In die landen waar de vorige kadastrale archieven niet verloren gingen, verliep het proces van restitutie zonder problemen en werd onroerend goed vaak eigendom van buitenlandse burgers. Dit gebeurde bijvoorbeeld in de Baltische landen, vandaar, vluchtend voor de communisten, emigreerden veel rijke mensen naar Zweden, Denemarken en Noorwegen.
Dit proces was iets gecompliceerder in Polen en verschillende andere Oost-Europese staten. Daar werden de meeste gebouwen die door de afstammelingen van hun vorige eigenaars werden beweerd tijdens de Tweede Wereldoorlog vernietigd of volledig herbouwd. In dit geval hebben de staten op wiens grondgebied ze een geldelijke vergoeding aan de eigenaars zijn betaald.
Komende problemen
Er is reden om aan te nemen dat er grote moeilijkheden zullen ontstaan in verband met de wens van Oekraïners om EU-lid te worden. Ten eerste zullen ze een aanzienlijk deel van hun onroerend goed moeten overdragen aan de eigendom van burgers van Israël, Polen en sommige andere landen, en ten tweede zullen ze de kwestie op de een of andere manier met de Polen regelen en, als onderdeel van de restitutie, de terugkeer van het grondgebied van West-Oekraïne eisen, dat in 1939 is afgescheurd op gebaseerd op het beroemde Molotov-Ribbentrop-pact.
conclusie
Op internationale schaal is restitutie, wat wordt verstaan de terugkeer naar de vorige eigenaars (of hun erfgenamen) van verloren eigendommen als gevolg van verschillende sociale onrust en oorlogen, niet alleen een voorwaarde voor de toetreding van staten tot de Europese Unie, maar ook een morele verplichting voor mensen die worden getroffen door de tirannie van politici.
Met betrekking tot personen die slachtoffer zijn geworden van fraudeurs tijdens transacties of sommige onvoorziene omstandigheden, wordt dit proces beschouwd als herstel van recht en gerechtigheid. In beide gevallen is hun wettelijke basis restitutie. In de Romeinse wet verscheen het in de VIII eeuw voor Christus. e., toen werd het afgerond en in 426 kwam de wetcode van de buitengewone politieke figuur van die tijd, Domitius Ulpiana, binnen.