Audyt jest niezbędnym elementem w każdym przedsiębiorstwie. Federacja Rosyjska ma federalne zasady i standardy kontroli, które zostaną omówione w tym artykule.
Pojęcie audytu
Badanie jest niezależnym badaniem sprawozdań finansowych dostępnych w przedsiębiorstwie. Przed rozpoczęciem audytu gromadzone są wszystkie niezbędne dokumenty, które są następnie badane. Audyt jest niezbędny do przeprowadzenia uczciwych i bezstronnych działań weryfikacyjnych. Niezależne osoby sprawdzają dokumentację przedsiębiorstwa i wyciągają wnioski na temat stanu organizacji.
Usługi audytorskie mogą być prywatne i publiczne. W pierwszym przypadku kierownictwo niezależnie zatrudnia zespół audytowy, który przeprowadza niezależną weryfikację. W przypadku państwowej grupy ekspertów przeprowadzany jest audyt w celu podjęcia decyzji: odejść lub wycofać licencję z przedsiębiorstwa.
Audyt nie może zastąpić kontroli księgowej. Program kontroli został zaprojektowany tak, aby można było porównać oba rodzaje działań kontrolnych.
Standardy państwowe
Rząd rosyjski opracował szereg federalnych zasad i standardów kontroli. Takie dokumenty są niezbędne do ustalenia dokładnych wymagań audytu. Normy krajowe nie powinny być sprzeczne ze standardami międzynarodowymi, w przeciwnym razie byłoby to pogwałceniem normy konstytucyjnej. Wszystkie zasady są wiążące. Jednocześnie nie powinny stwarzać przeszkód dla realizacji działań kontrolnych.
Jakie standardy audytu obowiązują obecnie? Należy zwrócić uwagę na dekret rządu Federacji Rosyjskiej nr 696, który zawiera 34 standardy, z których niektóre utraciły moc. Ostatnie zmiany w dokumencie zostały wprowadzone w 2011 roku. Wtedy niektóre przepisy przestały obowiązywać. W najbliższej przyszłości lista może ulec zmianie.
Cele audytu i zasady ogólne
Standard nr 1 określa główne cele każdej czynności kontrolnej. Głównym celem jest wyrażenie obiektywnej opinii na temat wiarygodności dokumentacji finansowej. Obowiązkiem audytora jest udowodnienie autentyczności raportów dostępnych w przedsiębiorstwie.
Ten sam standard określa podstawowe zasady audytu. Warto podkreślić niezależność, uczciwość, obiektywizm, uczciwość, poufność, profesjonalizm i kompetencje.
Drugi standard opisuje treść i formę dokumentacji roboczej. Audytor jest zobowiązany do sporządzenia dokumentacji roboczej w obszernej, szczegółowej i dość kompletnej formie. Dokumenty powinny odzwierciedlać informacje na temat ram czasowych, informacji, charakteru i zakresu wszystkich przeprowadzonych procedur.
Trzeci standard opisuje planowanie audytu. Normy czasu, skala działalności są ustalone, rozważane są potencjalne problemy i trudności.
Kontrola jakości
Przepisy federalne i standardy audytu zawierają informacje o zasadzie istotności przy przeprowadzaniu audytu. Co to znaczy Zgodnie z prawem biegły rewident ma prawo do subiektywnego punktu widzenia, ale nieco ograniczony. Tak więc specjalista ma okazję ocenić, co jest znaczące w jego profesjonalnym osądzie.
Standard 7 mówi o kontroli jakości audytu.Obowiązki audytu są ujawnione, podana jest charakterystyka szeregu wymagań etycznych. Oddzielne konto jest również podane, jak dokładnie powstaje zespół audytowy.
Program audytu opisano w standardzie nr 8. Szczególną uwagę przywiązuje się do oceny źródeł informacji i ryzyk w jego przygotowaniu. Zgodnie z prawem, specjalista ds. Audytu jest zobowiązany do zrozumienia działań kontrolowanej jednostki i stanu środowiska, w którym jest ona wdrażana. Działania związane z oceną wyników finansowych kontrolowanej osoby muszą być przeprowadzane szybko i skutecznie.
Interakcja z obiektem kontroli
Standard nr 12 mówi o tym, jak dokładnie powinna przebiegać koordynacja działań kontrolnych. Konieczne jest sporządzenie umowy o świadczenie usług audytorskich, która powinna obejmować:
- cele audytu;
- ilość pracy;
- cena pracy;
- wymagania dotyczące bezpłatnego dostępu do dokumentacji finansowej itp.
Standard 11 ustanawia normę, zgodnie z którą badany podmiot ma możliwość pełnej realizacji swoich działań podczas badania. Ta sama norma jest zapisana w ustawie federalnej „O audycie”.
Próbkowanie
Szczególną uwagę należy zwrócić na normę nr 16, która mówi o próbie kontrolnej. Zgodnie z prawem pobieranie próbek odnosi się do procedury stosowania tego samego rodzaju operacji do elementów sprawozdawczych. Mówiąc prosto, próbka pozwala audytorowi ustalić autentyczność i poprawność dokumentacji dostępnej w przedsiębiorstwie.
Szczególną uwagę w normie przywiązuje się do błędów, które można znaleźć w dokumentacji. Ustawa wprowadza pojęcie ekstrapolacji - rozpowszechnianie i klasyfikację błędów w celu ich dokładnego zdefiniowania.
Ostatnie dziesięć federalnych zasad i standardów działalności kontrolnej opisuje uprawnienia i obowiązki samych kontrolerów. Zgodnie z zasadą nr 18 specjaliści mają możliwość dostępu do informacji ze źródeł zewnętrznych. Wprowadzono pojęcia negatywnych i pozytywnych potwierdzeń zewnętrznych. W przypadku pozytywnego potwierdzenia do audytora wymagana jest odpowiedź. Odpowiedź na prośbę o potwierdzenie typu pozytywnego jest wystarczająco wiarygodnym dowodem, a w przypadku potwierdzenia negatywnego odwrotnie.
O pracy audytora
Dekret w sprawie zatwierdzenia federalnych zasad i standardów działalności kontrolnej opisuje cechy audytu kontrolowanego podmiotu, który jest przeprowadzany po raz pierwszy. Prowadzona jest polityka rachunkowości, brane są pod uwagę cechy przeprowadzania audytu księgowego. Z reguły pierwszy audyt jest zawsze najważniejszy.
Standard nr 20 mówi o szeregu procedur analitycznych podczas weryfikacji, a reguła nr 21 mówi o audycie wiedzy oceniającej. Wreszcie standard 26 zawiera próbki do porównania danych z audytu i rachunkowości.
Ustawa federalna „O audycie” wskazuje na możliwość przyciągnięcia ekspertów przez audytora. Eksperci mogą pochodzić z wielu różnych dziedzin. Ważne jest jedynie, aby biegły rewident był w stanie zweryfikować ilość pracy zaangażowanych specjalistów, ich kwalifikacje i kompetencje.
Najważniejszym dla samych audytorów będzie standard nr 34, który mówi o kontroli państwa nad instytucjami audytowymi. Ważną rolę odgrywa monitorowanie, praca personelu i szereg wymogów etycznych.