Zdolność prawną obywatela Federacji Rosyjskiej mierzy się jego prawami i obowiązkami. Ta koncepcja stanowi podstawę posiadania subiektywnych praw przez osobę, powstających tylko wtedy, gdy istnieją pewne fakty prawne, działania i zdarzenia.
Jest to także ogólna (abstrakcyjna) okazja uznana przez państwo, aby obowiązki i prawa zostały określone przez prawo. Jednak prawo nie zawiera wyczerpującej listy praw każdego z podmiotów stosunków prawnych. Jest tylko lista najważniejszych okazji.
Rodzaje zdolności prawnej zostaną rozważone w tym artykule.
Główne różnice w stosunku do prawa subiektywnego
Wielu nie może odróżnić prawa subiektywnego od zdolności prawnej. Wymieniamy znaki tego ostatniego:
- jest nierozerwalnie związana z osobą; niemożliwe jest pozbawienie kogoś zdolności do czynności prawnych lub ograniczenie jego wykorzystania;
- nie zależy od takich cech, jak płeć, wiek, zawód, narodowość, status nieruchomości itp.;
- nie można go przekazać innym osobom;
- jest to warunek wstępny dla prawa subiektywnego, tj. podstawowe;
- w przeciwieństwie do prawa subiektywnego (które konkretnie) zdolność prawna jest abstrakcyjna.
Zdolność cywilna nie powstaje w całości natychmiast.
Jest ono uwzględniane przy określaniu osobowości prawnej obywatela, a także zdolności prawnej, rozsądku i czynu niedozwolonego, tj. odpowiedzialność za krzywdy cywilne.
Pod pojęciem zdolności prawnej rozumie się ogólną zdolność osoby uznanej przez państwo do posiadania subiektywnych praw i obowiązków prawnych. Bez wyjątku posiadają go wszyscy obywatele, ponieważ powstają od momentu narodzin i kończą się wraz z odejściem życia. Jest to koncepcja społeczno-prawna (w przeciwieństwie do naturalnej). Obowiązkiem państwa jest ochrona tej jakości.
Należy zauważyć, że zdolność do czynności cywilnoprawnych powstaje w całości u osoby w wieku osiemnastu lat.
Jednak równość wszystkich obywateli w tym względzie nie oznacza, że zakres praw podmiotowych będzie dla nich taki sam. Ponieważ w rzeczywistości moment, w którym osoba staje się właścicielem niektórych praw, występuje w różnych okresach i trwa aż do śmierci obywatela.
Gatunek
Teoria prawa wyróżnia kilka rodzajów zdolności prawnej. Po pierwsze, ogólne - tj. jest to podstawowa, ogólna zdolność obywatela do posiadania subiektywnych praw, a także do wykonywania wszelkiego rodzaju obowiązków prawnych określonych przez prawo. Po drugie, sektorowe - tego rodzaju zdolność prawna zapewnia osobie możliwość nabycia określonych praw subiektywnych (a także ponoszenia obowiązków prawnych) w poszczególnych gałęziach prawa. Może być porodem lub małżeństwem. I po trzecie, specjalne. Jego wdrożenie wymaga specjalnej wiedzy, talentu, dokumentu potwierdzającego istnienie specjalności itp. Na przykład - zdolność do czynności medycznych itp.
Zdolność cywilna i prawna - różnice
Kiedy mają na myśli zdolność prawną, mówią o zdolności danej osoby do posiadania praw i obowiązków obywatelskich. Zdolność prawna to zdolność do nabywania i wykonywania praw obywatelskich poprzez swoje działania, tworzenia własnych zobowiązań i ich wypełniania. Jeśli pierwszy zostanie uznany dla wszystkich obywateli od momentu urodzenia do śmierci w równym stopniu, drugi pojawi się od momentu osiągnięcia określonego wieku.Ale pełna zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych są podobnymi pojęciami. Ponieważ zarówno jedno, jak i drugie przychodzą w wieku dorosłym (od 18 roku życia).
Pojęcia te są nierozerwalnie związane ze sobą w podmiotach prawnych.
Zdolność prawną rozumie się jako zdolność obywatela do korzystania z subiektywnych praw i obowiązków prawnych, zdolność do wykonywania własnych działań, a także do ponoszenia odpowiedzialności za konsekwencje. Wszystko to oznacza możliwość bycia stroną stosunków prawnych. Zdolność prawna zależy od wieku i stanu psychicznego osoby.
Na tym polega różnica między zdolnością do czynności prawnych a zdolnością do czynności prawnych.
Pełny i częściowy
Według rodzajów zdolności prawnej dzieli się na pełne (od 18 lat), częściowe (od 14 lat do 18) i ograniczone (na podstawie postanowienia sądu). Osobami prawnymi mogą być osoby fizyczne i prawne, a także podmioty publiczne. Dlatego wszystkie powyższe osoby mogą uczestniczyć w stosunkach cywilnoprawnych, jeżeli mają zdolność prawną. Przez osoby rozumie się wszystkich obywateli Federacji Rosyjskiej, a także osoby zagraniczne i bez obywatelstwa.
W Kodeksie cywilnym istnieje koncepcja emancypacji. Oznacza to prawo małoletniego obywatela (poniżej 16 roku życia) do uznania go za w pełni zdolnego, jeśli pracuje (ma umowę o pracę) lub prowadzi działalność za zgodą rodziców.
A od kiedy powstaje zdolność prawna?
Jak zdolność prawną definiuje zdolność prawna
Nie można postawić znaku równości między zdolnością prawną a prawami naturalnymi jednostki, ponieważ to państwo nadaje jej obywatelom, a także określa zakres zdolności prawnej. Pojęcie to jest ściśle związane z pojęciem „obywatelstwa”. Tj. jeśli dana osoba zmieniła obywatelstwo, będzie podlegać zdolności do czynności prawnych w innym kraju.
Cudzoziemcy mogą być również jego przedmiotem, z wyjątkiem niektórych przypadków określonych przez prawo. A to oznacza, że prawa cudzoziemców w Rosji są określone przez prawo Rosji, a nie państwa, w którym cudzoziemiec ma obywatelstwo. T.O. cudzoziemiec nie ma szerszego zakresu praw niż obywatele Federacji Rosyjskiej. Wszystko to nazywa się wspólnie reżimem krajowym.
W osiemnastym artykule Kodeksu cywilnego osoby uznają prawo własności nieruchomości, prawo do dziedziczenia i testamentu, prawo do prowadzenia działalności gospodarczej i innych czynności nie zabronionych przez prawo. Określone jest również prawo do zakładania osób prawnych (samodzielnie lub wspólnie z kimś), do dokonywania nielegalnych transakcji i umów, wyboru własnego miejsca zamieszkania itp.
Cywilna zdolność prawna powstaje w pełni od 18 roku życia.
Artykuł 23 tego samego kodeksu określa prawo obywateli do prowadzenia działalności przedsiębiorczej bez tworzenia osoby prawnej, lecz tylko z zastrzeżeniem rejestracji jako indywidualny przedsiębiorca. Najważniejsze z tych praw są zapisane w Konstytucji.
Przepis dotyczący zdolności prawnej obywateli Federacji Rosyjskiej od momentu ich urodzenia jest zapisany w artykule 17 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej. Ten moment jest określany przez medycynę jako początek oddychania u dziecka. Jednocześnie żywotność urodzonego nie ma znaczenia. Nawet jeśli zdarzyło się, że dziecko żyło tylko kilka godzin - był już przedmiotem zdolności prawnej. Będzie to trwało, dopóki osoba nie umrze.
Jednak ochrona praw nienarodzonego dziecka i moment ustalenia jego zdolności do czynności prawnych to nie to samo. Na przykład istnieje przepis stwierdzający, że dzieci spadkodawcy urodzone na świecie po jego śmierci mogą być spadkobiercami, wcale nie prowadzi to do tego, że posiadają zdolność prawną przed urodzeniem. Śmierć biologiczna oznacza jej koniec.
Kiedy pojawia się ograniczenie prawne
Artykuł 22 kodeksu cywilnego stanowi, że nie można ograniczyć zdolności prawnej obywateli oprócz przypadków określonych przez prawo.Na przykład państwo może to ograniczyć - w razie potrzeby chronić podstawy porządku konstytucyjnego, zdrowie, uzasadnione interesy i prawa jednostek, zapewnić obronę kraju, ale można tego dokonać tylko na podstawie prawa federalnego.
Pięćdziesiąty szósty artykuł Konstytucji mówi o możliwości takiego ograniczenia w nagłych przypadkach. Ale jednocześnie należy ustalić limity, a także okres ważności. Nie dotyczy to ograniczania najbardziej podstawowych praw - do życia, do godności jednostki, do prywatności, mieszkania i niektórych innych.
Wyrok sądu
Wyrok lub orzeczenie sądu może również powodować ograniczenie zdolności do czynności prawnych. Na przykład obywatelowi może zostać zabronione zajmowanie jakiejkolwiek pozycji lub wykonywanie jakiejkolwiek działalności. Uznanie, aby nie wychodzić, jest również ograniczeniem tego zamówienia.
Ponadto rząd rosyjski ustanowił wzajemne ograniczenia (lub wycofania) dotyczące niektórych praw obywateli zagranicznych w stosunku do państw, które specjalnie ustanowiły ograniczenia dla obywateli lub organizacji Rosji.
Tak więc zdolność do czynności cywilnoprawnych powstaje w pełni wraz z nadejściem dorosłości, czyli kiedy osoba kończy 18 lat.
Imię i nazwisko obywatela jako atrybut jego zdolności prawnej
Nazwa jako cecha wyróżniająca i metoda wyznaczania osoby jest atrybutem jej zdolności prawnej. Nazwa wiąże się zarówno z oceną społeczno-społeczną jednostki, jak i utrwaleniem jej udziału w stosunkach cywilnoprawnych. Z drugiej strony, nazwa nie jest własnością obywatela, ponieważ nie można jej sprzedać, zastawić hipoteką ani odmówić. Jest to imię nadane obywatelowi od urodzenia. Patronimic to imię ogólne, a osoba dziedziczy nazwisko od przodków.
Drugie imię
Tak więc drugie imię przypisuje się noworodkowi po imieniu jego ojca. Nazwisko zależy od nazwiska jego rodziców. Jeśli mają różne nazwiska, dziecku przypisuje się jedno z nich, na podstawie porozumienia między matką i ojcem. Jeśli nie ma takiego porozumienia, decyzję podejmują władze opiekuńcze.
Są to prawa, które dzieci mają od urodzenia.
Prawa do nazwy
Tak więc prawo do nazwiska jest osobistym prawem niemajątkowym małoletniego wykonywanym przez jego rodziców. Nie ma podstaw ekonomicznych, jest nierozerwalnie związany z osobą, nie można jej przenieść, a także osoba ma prawo żądać skontaktowania się z nią zgodnie z jej nazwiskiem. Ustawa przewiduje możliwość zmiany nazwy (akapit pierwszy i drugi ustawy o stanie cywilnym pod numerem 58). Zwykle zmienia się w trakcie rejestracji lub rozwiązania małżeństwa, ustalenia ojcostwa, adopcji, a także z osobistej inicjatywy obywatela. Po ślubie małżonkowie mają możliwość zmiany nazwiska lub pozostawienia tego samego. Ponadto jedno z małżonków ma prawo dodać nazwisko drugiego do swojego. Jeśli małżonek, który zmienił nazwisko podczas rejestracji małżeństwa, chce go opuścić po rozwodzie, ma również takie prawo.
Pojęcie „dobrego imienia” jest pośrednio związane z prawem do nazwy. Ale ma własną sferę wdrażania i metody ochrony. Nie każdy może mieć dobrą reputację, ale dobre imię jest domniemaniem, chyba że udowodniono inaczej.
Rozwód nie oznacza również zmiany nazwisk dzieci. Ustanowienie ojcostwa może zobowiązać (lub taka decyzja będzie dobrowolna) do zmiany drugiego imienia dziecka, przypisania mu imienia ojca. W przypadku, gdy ojciec i matka mieszkają osobno, ten, z którym mieszka dziecko, może chcieć nadać mu swoje nazwisko. Następnie decyzję podejmują władze opiekuńcze, kierując się interesem dziecka i uwzględniając opinię drugiego rodzica. Niemożność ustalenia położenia drugiego rodzica, fakt pozbawienia praw rodzicielskich, stwierdzona niekompetencja itp. Znosi obowiązek wzięcia pod uwagę jego opinii.
Adopcja może być również sytuacją zmiany imienia dziecka, ale po ukończeniu 10 lat należy wziąć pod uwagę jego opinię. Wyjątkiem będą przypadki, gdy dziecko uzna tych, którzy go adoptowali, za swoich rodziców. Opieka (lub inaczej - opieka, rodzina zastępcza) nie daje podstaw, według których można zmienić nazwisko przysposobionego dziecka.
Wniosek
Tak więc absolutnie każdy obywatel kraju ma zdolność prawną od momentu urodzenia do śmierci. Cudzoziemcy mają zdolność prawną zgodnie z definicją kraju, na którego terytorium się znajdują. Zdolność prawna wraz z wieloma innymi czynnikami stanowi podstawę stosunków cywilnoprawnych.
Przeanalizowaliśmy pojęcie zdolności do czynności prawnych i zdolności do czynności prawnych.