Wyłączna strefa ekonomiczna w prawie międzynarodowym: koncepcja, szerokość, ograniczenia, reżim prawny

Konwencja ONZ w art. 55 określa nowoczesne zjawisko w międzynarodowym prawie morza, które weszło w życie pod nazwą „wyłączna strefa ekonomiczna”.

Wyjaśnienie tego terminu

Koncepcja wyłącznej strefy ekonomicznej jest uważana za nowość w prawie międzynarodowym. Termin i jego wyjaśnienie zostały sformułowane na trzeciej konferencji ONZ w sprawie prawa morza w 1982 r. Postanowienia konwencji zapoczątkowały utworzenie całego pakietu dokumentów na poziomie międzynarodowym.

Ekskluzywna strefa ekonomiczna to odcinek wody przylegający do morza terytorialnego, do którego ma zastosowanie specjalny reżim prawny. Zakres jurysdykcji obejmuje dno, jego wnętrzności i wodę. Nowo wprowadzona koncepcja stała się kompromisem między różnymi opiniami na temat podziału przestrzeni.

Szerokość strefy

Konwencja określiła granice witryny. Przyjmuje się, że szerokość wyłącznej strefy ekonomicznej nie może być większa niż dwieście mil morskich. To około trzysta siedemdziesiąt kilometrów. Odniesienie pochodzi od linii bazowej, która jest początkiem określenia szerokości jego morza terytorialnego.

Decyzja konwencji ONZ jest wdrażana. Dziś ponad sto państw świata wyznaczyło granice wyłącznej strefy ekonomicznej na dwieście mil.

Porządek prawny na terytorium

Państwo nadbrzeżne jest właściwe do wdrożenia reżimu prawnego wyłącznej strefy ekonomicznej.

1. Przeprowadzić działania mające na celu zachowanie i ochronę środowiska morskiego.
2. Przeprowadzić badania naukowe głębin morskich.
3. Tworzyć struktury i instalacje, tworzyć sztuczne wyspy, wykorzystywać ich projekty.

Jednocześnie kompetencje przestępcze państwa nadbrzeżnego są ograniczone. Ma prawo przeprowadzać kontrole, przeszukania oraz, w razie potrzeby, proces lub areszt. W przypadku zatrzymania obcego statku odpowiednie państwo jest informowane o środkach podjętych za pośrednictwem specjalnych kanałów komunikacji. Karą nie może być uwięzienie załogi ani inna forma kary dla jej członków. Po dokonaniu uzgodnionej kwoty kaucji lub innego materialnego wsparcia aresztowany statek wraz z załogą zostaje natychmiast zwolniony. Inne zmiany powinny zostać zatwierdzone w umowie między państwami.

Uprawnienia państwa nadbrzeżnego

Prawo międzynarodowe zapewniało suwerenne prawa państwa w tej ekonomicznej części morza. Należą do nich:

1. badania, eksploatacja i ochrona nieożywionych i żywych zasobów morza;
2. zarządzanie zapasami;
3. wykorzystanie strefy do celów ekonomicznych (w szczególności pozyskiwanie energii poprzez wykorzystanie prądów, wiatru lub wody);
4. ustanawianie zasad uzyskiwania licencji, miejsca i czasu połowów, poboru podatków;
5. sprawują jurysdykcję na sztucznych wyspach, konstrukcjach i instalacjach.

Wymagania dla innych stanów

Ekskluzywna strefa ekonomiczna jest używana przez inne państwa. Mogą korzystać z prawa międzynarodowego. Wszystkie kraje swobodnie wykonują podróże lotnicze w przestrzeni powietrznej nad morzem. Nie ma ograniczeń w swobodzie nawigacji. Stany układają rurociągi lub kable podwodne.

Wszystkie kraje muszą przestrzegać norm prawnych ustanowionych przez państwo nadbrzeżne. Są zobowiązani do przestrzegania jego praw, przestrzegania zasad, liczenia się z jego prawami i obowiązkami.

Historia tego terminu

Definicja terytorium podlegającego władzy państwa nadbrzeżnego zaczęła być rozpatrywana w XVIII wieku. Początkowo granicę morską narysowano wzdłuż linii horyzontu widocznej z brzegu. Później zaczęli ćwiczyć tę metodę za pomocą broni przybrzeżnej dalekiego zasięgu. Wszystkie punkty dzielnicy mogłyby osiągnąć swój rdzeń. Postępy w uzbrojeniu zwiększyły zasięg ognia, co doprowadziło do rozszerzenia obszaru przybrzeżnego. Średnio odległość lotu rdzenia wynosiła trzy mile (jedna mila to tysiąc osiemset pięćdziesiąt dwa metry). W związku z tym obszar podrzędnej wody wynosił pięć i pół kilometra.

Pod koniec XIX wieku zasięg artylerii zwiększył się do dwudziestu kilometrów. Anglia ogłosiła strefę celną dwanaście mil sąsiedniej przestrzeni morskiej. USA, Francja i Rosja poszły jej śladem. Przed przyjęciem w 1982 r. Konwencji ONZ kraje ustanowiły kontrolę nad wodami zgodnie z własnymi przepisami. Na przykład Madagaskar, Kamerun uważał swoje wody za pięćdziesiąt mil, a Peru, Chile, Nikaragua i Ekwador dwieście mil. Dopiero w grudniu 1982 r. Miasto Montego Bay (stan Jamajka) przyjęło nazwę „wyłączna strefa ekonomiczna”. Konwencja o prawie morza weszła w życie w 1994 r. W Rosji decyzja nabrała mocy prawnej w 1997 r.

Dodatkowe innowacje w prawie morza

Oprócz koncepcji „wyłącznej strefy ekonomicznej” opracowano i zatwierdzono dodatkowe warunki w prawie morskim. Uzupełniają kluczową nazwę, ale różnią się reżimem prawnym. Należą do nich zwroty: wody śródlądowe i morskie, region międzynarodowy dna morskiego i cieśniny międzynarodowe, szelf kontynentalny i morze otwarte, strefa przylegająca i morze terytorialne.

Wody śródlądowe kontynuują terytorium określonego państwa. Obejmuje to zbiorniki wodne otoczone ze wszystkich stron brzegami tego stanu, zatoki i zatoki morskie, obszary wód portowych. Wody historyczne należą do wód śródlądowych. Na przykład tradycja historyczna uważa Piotra Wielkiego Bay za wody śródlądowe Rosji, a Hudson Bay za terytorium Kanady.

Morze terytorialne położone jest wzdłuż wybrzeża państwa i podlega jego władzy. Obszar ma szerokość 12 mil. Odnosi się do terytorium państwa. Zagraniczne sądy wojskowe mają możliwość pokojowego przejścia przez wyznaczony obszar.

Sąsiedni otwarty obszar morski przylega do morza terytorialnego i ma szerokość nie większą niż dwieście mil. Państwo nadbrzeżne samodzielnie podejmuje decyzje w sprawie rozwoju i eksploatacji rezerwatów przyrody. Może to zabronić lub zezwolić na utworzenie sztuczne wyspy i udogodnienia. Siły bezpośrednie do zdefiniowania strefy bezpieczeństwa wokół nich. Prowadzone są badania morskie tylko za zgodą rządu. Wszystkie pozostałe stany mają swobodę żeglugi morskiej i lotów w przestrzeni powietrznej nad nią. Podczas układania rurociągów lub kabli podmorskich inne kraje muszą wziąć pod uwagę suwerenne wolności państwa nadbrzeżnego. Kraje bez dostępu do morza uczestniczą w korzystaniu z zasobów strefy ekonomicznej po uzgodnieniu warunków z państwem nadbrzeżnym.

Półka kontynentalna

System wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczy dna morskiego i jego podglebia. Artykuł 76 definiuje pojęcie. Szelf kontynentalny jest częścią kontynentu, zalaną przez morze. Składa się z dna morskiego i podglebia. Jego szerokość jest równa podwodnym marginesom kontynentu lub dwieście mil od linii podstawowej. Państwo nadbrzeżne rozszerza suwerenne prawa na półkę. Ale nie wpływają one na stan przestrzeni powietrznej nad nią i otaczających ją wód.

Państwo nadbrzeżne może rozwijać swoje zasoby naturalne.Dno morskie i wnętrzności półki są bogate w minerały i inne nieożywione rezerwy. Organizmy siedzące bez ruchu przez okres rozwoju komercyjnego, żywe gatunki poruszające się tylko wzdłuż dna również tworzą rezerwaty przyrody w regionie.

W przypadku, gdy kilka państw domaga się szelfu kontynentalnego, którego wybrzeża znajdują się naprzeciw siebie, wymagane jest podpisanie umowy między krajami. W przypadku braku takiego porozumienia podział dna morskiego odbywa się zgodnie z zasadą równej odległości od linii źródłowych.

Za linią szelfu kontynentalnego znajduje się terytorium, które uzyskało status międzynarodowego dna morskiego. Żadne państwo nie może wkroczyć w jego suwerenność, zasoby kosmiczne są własnością całej ludzkości.

Otwarte morze

Całe terytorium morza poza ograniczeniami terytorialnymi państw przybrzeżnych nazywa się otwartym morzem. Jest przeznaczony dla wszystkich państw, nie ma znaczenia, czy ma dostęp do morza, czy nie. Żaden kraj nie może podbić żadnej części akwenu. Jest otwarty do celów pokojowych.

Artykuł 87 konwencji ONZ określa wolności na pełnym morzu: prawo do swobodnego lotu, żeglugi, rybołówstwa, badań naukowych, prawo do budowy wysp i budowli, układania rurociągów i kabli. Jedynym ograniczeniem jest zdolność innych państw do korzystania z przyznanych wolności.

Każdy kraj może wysłać statek na otwarte morze pod własną banderą. Podlega jurysdykcji tego państwa, jest pod jego ochroną. Kapitan statku jest zobowiązany przybyć na ratunek każdej osobie znajdującej się w trudnej sytuacji na morzu. Gdy otrzymasz wiadomość o potrzebie pomocy, idź do maksymalnej możliwej prędkości wsparcia. W zderzeniu z innym statkiem pomóż załodze i pasażerom. Wykonanie obowiązków przez kapitana jest możliwe tylko wtedy, gdy sam statek, jego załoga i pasażerowie nie są w poważnym niebezpieczeństwie.

Ważną rolę w nawigacji odgrywają cieśniny. Istnieją cztery ich rodzaje:

1. między otwartym morzem a strefą ekonomiczną;
2. między morzem terytorialnym państwa a otwartym morzem;
3. między strefą kontynentalną państwa przybrzeżnego a wyspą;
4. ze specjalnym reżimem prawnym (Morze Czarne, Cieśnina Bałtycka).

Status wyłącznej strefy ekonomicznej w Rosji

Po ratyfikacji Konwencji ONZ przez Federację Rosyjską w 1997 r. W kraju opracowano ustawę o stanie wód przybrzeżnych. W 1998 r. Pojęcie „wyłącznej strefy ekonomicznej” w prawie międzynarodowym zostało zastosowane w ustawie federalnej nr 191. Akt prawny odtwarza główne postanowienia konwencji ONZ. Ustawa nr 191-FZ „O wyłącznej strefie ekonomicznej Federacji Rosyjskiej” opisuje kompetencje władz federalnych w regionie. Osobny rozdział poświęcony jest racjonalnemu wykorzystaniu zasobów naturalnych, ochronie żywych organizmów, badaniu i eksploatacji rezerwatów nieożywionych. Specjalna sekcja poświęcona jest również badaniom naukowym i ochronie środowiska morskiego.

Ustawa określa procedurę wykonania jej przepisów. Obowiązek ochrony strefy spoczywa na służbach granicznych, organach celnych i organach ochrony środowiska na szczeblu federalnym. Urzędnicy tych służb mogą zatrzymywać i przeszukiwać statki, zarówno rosyjskie, jak i zagraniczne. Mają prawo do inspekcji zbudowanych wysp, instalacji w strefie.

Powstające spory między Rosją a innymi państwami są rozwiązywane zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego.