Misja dyplomatyczna to agencja rządowa kierowana przez przedstawiciela dyplomatycznego działającego w imieniu akredytowanego państwa w kraju przyjmującym w celu nawiązania i utrzymania stosunków dyplomatycznych między tymi dwoma państwami. Wzywa się tę organizację do rozwiązywania konfliktów, które z reguły powstają wyłącznie pokojowo. Podstawowym dokumentem międzynarodowym, zgodnie z którym ustala się status i funkcje misji dyplomatycznych, klas przedstawicieli dyplomatycznych, jest Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych (1961).
Rodzaje misji dyplomatycznych
Klasyfikacja misji dyplomatycznych jest dość prosta. Można je utworzyć tylko w dwóch formach: misji lub ambasady. Nie ma między nimi znaczących różnic, ale większość krajów, w tym Federacja Rosyjska, woli wymianę przedstawicieli dyplomatycznych - ambasadorów. W zależności od tego wyboru tworzone są również klasy przedstawicieli dyplomatycznych. Ambasadzie kieruje pełnomocnik lub nadzwyczajny ambasador, misję prowadzi pełnomocnik lub nadzwyczajny wysłannik lub pełnomocnik. Na obecnym etapie państwa w większości przypadków tworzą misje dyplomatyczne w klasie ambasady.
Nawiązanie stosunków dyplomatycznych rozpoczyna się od przyjęcia ogólnego porozumienia. Na przykład w 1995 r. Federacja Rosyjska i Republika Południowej Afryki rozpatrzyły wspólne oświadczenie w sprawie zatwierdzenia pełnych stosunków dyplomatycznych na szczeblu ambasadorskim.
W miastach można otwierać departamenty misji dyplomatycznych. W 1995 r. Za zgodą rządu Federacji Rosyjskiej otwarto oddział ambasady brytyjskiej w Jekaterynburgu.
W praktyce państwa wolą zatwierdzać porozumienia między sobą na piśmie, a mianowicie: w notatkach, wspólnych oświadczeniach i komunikatach.
Klasy przedstawicieli dyplomatycznych
Klasy przedstawicieli dyplomatycznych obejmują: ambasadora, wysłannika i pełnomocnika.
Kierownictwo przedstawicieli dyplomatycznych dzieli się na:
- Pełnomocnicy i ambasadorowie kryzysowi.
- Pełnomocnicy i wysłannicy nadzwyczajni.
- Charge d'Affaires. W takim przypadku opłata d'affaires powinna być odróżniona od opłaty d'affaires. Ten ostatni jest osobą, która tymczasowo działa jako szef misji, ze względu na swój urlop, wycofanie, chorobę itp.
Klasy przedstawicieli dyplomatycznych - ambasador, poseł, pełnomocnik - podlegają obowiązkowej akredytacji. Jeśli ambasador i wysłannik są akredytowani przez głowy państw, wówczas pełnomocnik jest przydzielony do ministrów spraw zagranicznych.
Rząd każdego państwa decyduje, którą klasę przydzielić szefowi misji.
Szeregi przedstawicieli dyplomatycznych
Większość stanów ma szeregi przedstawicieli dyplomatycznych - są to stopnie specjalne przydzielane pracownikom. Podobnie jak posty, są one zatwierdzane przez prawo danego kraju.
W Rosji przewiduje się, że takie stopnie dyplomatyczne to: nadzwyczajny, pełnomocny ambasador, pełnomocnik i nadzwyczajny wysłannik pierwszej i drugiej klasy; Doradca pierwszej i drugiej klasy; pierwszy sekretarz pierwszej lub drugiej klasy; drugi sekretarz pierwszej lub drugiej klasy; trzecia sekretarz; attaché.
Prezydent ma prawo przypisywać stopnie dyplomatyczne posłom i ambasadorom, Ministrowi Spraw Zagranicznych - wszystkim innym. Pracownicy rosyjskiego personelu dyplomatycznego zaciągają się do Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
Funkcje misji dyplomatycznych
Główne funkcje misji dyplomatycznych w kraju przyjmującym obejmują:
- ochrona obywateli i interesów państwa akredytującego;
- ustalenie z mocy prawa okoliczności zdarzeń i warunków pobytu;
- reprezentacja państwa;
- negocjacje z rządem.
Procedura mianowania i mianowania szefa misji
Akredytowane państwo, przed mianowaniem szefa misji, zwraca się do zatwierdzającego (zgody) z kierownictwa kraju przyjmującego w związku z konkretną kandydaturą pracownika. W przypadku odmowy rolnika lub braku odpowiedzi szef misji nie zostaje wyznaczony. Państwo ma prawo nie komentować i nie uzasadniać odmowy.
Oznacza to, że szef misji zostaje zatwierdzony dopiero po otrzymaniu zgody. Otrzymał mandat, który jest dokumentem wysyłanym do władz kraju przyjmującego. Oznacza to, że wybrana osoba określi wolę dyplomatyczną danego państwa, dlatego proszona jest o „uwierzenie” mu. Właściwie stąd pochodzi nazwa „referencja”.
Szefów misji dyplomatycznych w obcych krajach w Federacji Rosyjskiej powołuje Prezydent, a Minister Spraw Zagranicznych podpisuje poświadczenia.
Jedna osoba może zajmować to stanowisko w dwóch lub więcej stanach, ale pod warunkiem, że strony nie wyrażą sprzeciwu. Najczęściej kraje wymieniają przedstawicieli dyplomatycznych jednakowych stopni.
Formacja składu misji dyplomatycznej
Wewnętrzna struktura, szef i personel misji dyplomatycznej są zatwierdzone aktami ustawodawczymi kraju akredytującego.
W misji dyplomatycznej personel składa się z trzech grup pracowników:
- dyplomatyczny;
- administracyjne i techniczne;
- asystent
Klasy i szeregi przedstawicieli dyplomatycznych należą do pierwszej grupy pracowników. Należą do nich wysłannicy, ambasadorzy, doradcy pierwszej i drugiej klasy, attaché, specjalni attaché (siły powietrzne, wojsko itp.), Przedstawiciele handlowi, pierwsza, druga, trzecia sekretarka.
Wszystkich przedstawicieli dyplomatycznych w kraju przyjmującym jest korpus dyplomatyczny, na którego czele stoi dziekan. Z reguły to stanowisko zajmuje przedstawiciel dyplomatyczny, którego długość pobytu w państwie jest dłuższa niż reszta.
Personel administracyjny i techniczny to osoby zajmujące się obsługą administracyjną i techniczną przedstawicielstwa (urzędnicy, pracownicy referencyjni, księgowi, tłumacze itp.).
Uczestnikami są pracownicy, którzy wykonują funkcje obsługi przedstawicielstwa i jego pracowników (kucharze, sprzątacze, ogrodnicy, szofery itp.).
Członkowie personelu dyplomatycznego mogą być jedynie obywatelami państwa wysyłającego, a stanowiska w personelu administracyjnym, technicznym lub służącym są również uprawnione do zajmowania obywateli kraju przyjmującego.
Uprawnienia do przedstawicielstwa dyplomatycznego
Przywileje to specjalne świadczenia i prawa przyznawane przedstawicielstwom i ich pracownikom. Ponadto każdy pracownik jest wyposażony w immunitety. Immunitet jest wykluczeniem reprezentacji z jurysdykcji i wszelkimi działaniami przymusowymi w kraju przyjmującym. Wszystkie klasy przedstawicieli dyplomatycznych w służbie mają immunitet i przywileje.
Konieczne jest rozróżnienie immunitetów i przywilejów pracowników od samych misji dyplomatycznych:
- nienaruszalność budynków, gruntów, lokali, to znaczy immunitetu od aresztowań, rewizji i innych;
- zwolnienie podatkowe na wszystkich szczeblach administracji rządowej, z wyjątkiem płatności rachunków za poszczególne świadczone usługi; wszystkie rodzaje wykonywanej pracy, takie jak wydawanie wiz, są również zwolnione z lokalnych podatków i ceł;
- dokumenty, archiwa, korespondencja urzędowa, poczta dyplomatyczna stają się nietykalne;
- pracownicy mają prawo do swobodnego przemieszczania się po terytorium państwa, w którym znajduje się przedstawicielstwo;
- osoba, prywatne miejsce pobytu przedstawicieli dyplomatycznych, ma taką samą ochronę;
- pracownicy korzystają z immunitetu od jurysdykcji cywilnej, karnej i innych, z wyjątkiem niektórych przypadków.
Podstawy do wypowiedzenia
Misja dyplomatyczna kończy swoją działalność w kraju przyjmującym, gdy wystąpią następujące okoliczności:
- ustanie istnienia jako państwa przyjmującego lub państwa akredytującego;
- zerwanie jednej ze stron lub obu stosunków dyplomatycznych;
- zaczynając między krajami działań wojennych.
Działalność każdego przedstawiciela dyplomatycznego w kraju przyjmującym może zostać zakończona z powodu jego wycofania przez państwo akredytujące lub ogłoszenie jego persona non grata, co oznacza „niechcianą osobę”. Może się to zdarzyć z powodu popełniania działań sprzecznych z oficjalnym statusem (ingerencja w sprawy państwa, szpiegostwo itp.). W przypadku odwołania szefa misji następcy lub szefowi kraju przyjmującego lub sam minister spraw zagranicznych otrzymują pisma o odwołaniu. Wszystkie klasy przedstawicieli dyplomatycznych po ustaniu organizacji podlegają powrotowi do swojego stanu.
